Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

Ze werd stevig vastgeouden en voelde de kus op haar voorhoofd. Ze wist niet zeker of de gevoelens die ze had echt was of dat het alleen vriendschapelijk was. Ze hoorde woorden van Thomas, maar kon het amper horen wat hij zei. "Wat zei je Thomas?" vroeg ze aan hem en keek hem aan.

Ik slikte en keek haar aan. "Ik hou van je." Herhaalde ik, nu iets luider. "Ik wil je niet kwijt. Ik wil bij jou blijven. Ik heb me nog nooit zo gevoeld bij iemend. Het is alsof ik bij jou altijd thuis ben. Ik zie je graag." Er rolde weer een traan over mijn wang. Ik deed niet de moeite om ze op te houden.

Liza kon niet geloven wat Thomas zei. Hij hield van haar, hij wil bij haar zijn? En ze kende elkaar nog niet eens een dag eigenlijk. Ze zag een traan rollen en veegde die rustig weg. Ze glimlachte flauwtjes naar hem. "Ik mag je ook graag Thomas" sprak ze, maar hoe ze klonk was meer vriendschappelijk dan dat ze echt van hem hield. Bij Liza is het erg moeilijk om voor iemand echt te houden.

Ik was blij dat ze het zo rustig opvatte. Nu wist ze ten minste wat ik voor haar voelde. Ik had al vaak gehoort van liefde op het eerste gezicht, maar er nooit in geloofd. Nu wist ik wat dat was, Liefde. Van iemand houden terwijl je haar nog niet lang kent. Nu al al de goede dingen in haar zien. Haar schoonheid, haar persoonlijkheid. Misschien kon ze later nog verliefd op me worden, als ze dat nu nog niet was. Ik had gedult. Des noods wachtte ik mijn hele leven. Opeens kwam er een zuster binnen. "Thomas, jij wordt teruggebracht met de ambulance, Liza, jij moet nog hier blijven." Zei ze. Ik zuchtte en vroeg nog eens: "Voor wat moet zei hier langer blijven?"

De zuster kwam er weer aan en Liza zuchtte. "Ze moet hier blijven, want we denkend dat er een ziekte bij haar geconstateerd is" sprak ze zuster. Een ziekte?, dacht Liza. Ze keek Thomas aan en was wel benieuwd wat voor ziekte het was. Hopelijk kreeg ze daar antwoord op.
"Wat is de ziekte" vroeg Liza. "Dat weten we eigenlijk nog niet" zei de zuster. "Maar u meneer Thomas kan vertrekken" zei de zuster.

Er kwamen twee mannen in ambulanse uniformen, om me mee te nemen. Ze tilde me van mijn bed, want ik kon nog steeds niet lopen en ze zette me op een brancar. Ik probeerde Liza's hand zo lang mogenlijk vast te houden, maar moest uiteindelijk lossen. "Ik hoop dat je snel terug bij mij bent." Zei ik.

Liza zuchtte en zag hoe Thomas werd afgevoerd. Ze moest blijven en Thomas moest weg. "Wacht!! Kan hij niet bij me blijven" zei Liza opeens tegen de zuster en de ambulance broeders.

"Wij willen hem ook liever houden maar het internaat wijgert hem langer in het ziekenhuis te laten. Anders betalen ze niet meer en wij mogen dat niet wijgeren als mensen uit het ziekenhuis wegwillen." Zei de zuster.
"Maar ik wil helemaal niet uit het ziekenhuis weg." Zei ik verbaast. "Ik zou zelf wel willen betalen, als geld het probleem is."

Amy en Remus kwamen plots terug de kamer binnen. Ik zuchtte en draaide nog een blad van mijn boek om. "Die week is precies snel omgegaan." Zei ik nors.

"Proficiat, je kunt uitstekend tellen" Zei ik op dezelfde toon terug en ik draaide me met mijn rug naar Alice.

Kate zag twee mensen binnen komen. Ze was op een bed gaan zitten en keek een beetje verdwaalt in het rond. 'Wat een saaie bende' dacht ze.
De jongen en het meisje leken haar niet opgemerkt te hebben en op zich maakte het haar niet uit. Kate nam haar toverstok en fluisterde: "accio tekenblok." Uit haar valies vloog een tekenblok omhoog met een potlood erin, ze begon te tekenen.

"Dit is niet meer aan mij om te beslissen. Ik haal de heefdverpleegkundige en een dokter." Zei de zuster en ze liep weg.
"Het ziet ernaar uit dat ik zelf veer mijn ziekenhuiskosten zal mogen uitkomen." Zei ik een beetjez grimmig. Toen glimlachtte ik weer naar Liza. "Maar dan kan ik ten minste langer hier blijven."

Liza glimlachte flauwtjes en legde haar hoogd tegen de schouder van Thomas. Ze wist niet of ze blij moest zijn dat die bleef of niet. Ze wou liever zo langz e kon in het ziekenhuis blijven dan dat ze naar haar tante zou gaan. Ze zuchtte even en staarde in de ogen van Thomas, maar ze keek al snel weer weg eigenlijk.

Ik kreeg even weer die prachtigge ogen van haar te zien, maar ze draaide zich terug weg. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Had ze echt geen gevoelens voor hem, of twijfelde ze nog. Het kon ook zijn dat ze in strijd was met haar gevoelens en ze die probeerde te negeren. Ik zweeg er wijselijk over, maar bleef er onbewust toch over piekeren.

Deze gevoel dat ze had. Had ze nooit eigenlijk voor iemand anders gevoeld, want daar had haar tante wel voor gezorgd. Ze moest die gevoelens maar negeren als haar tante erbij was, want ze wist als haar tante erachter kwam dat ze verliefd was, echt verliefd nou dan was zij het haasje en niet diegene waarop ze was. Al snel kwam de zuster weer terug en ze keek even op. Kon Thomas nou blijven of niet?.

De zuster, de hoofdverpleegkundige en een dokter kwamen de kamer binnen.
"Je toestand is min of meer stabiel nu, maar om te lopen of zelfs om recht te gaan zitten zonder je rug te ondersteunen zal momenteel nog moeilijk zijn of ik zou zelfs onhaalbaar durven zeggen. Wij hadden je hier liever nog even gehouden en eigenlijk is het ook u keizen en dus hebben we ook niet veel keuze. Er zal voor u natuurlijk nog het een en ander van papierwerk bij komen kijken en ik denk ook niet dat de vrouw die u hieruit wil halen het zo leuk zou vinden, maar momenteel lijkt het mij dus het beste om hier nog even te blijven. Ik heb u dossier ook bij, als u wil weten wat er juist allemaal aan de hand is met u lichaam??" Sprak de dokter.
"Ja, graag." Antwoorde ik.
"Dus, u rechterheup is gebroken, ook aan u rechterkant hebt u twee gebroken en een gedeukte rib, u rechter arm is bovenaan gerboken en aan het ellenbooggewricht gekneust, u knie is verbrijzelt en u onderbeen had een openbeenbreuk, die we habben moeten oppereren. We hebben ook een hersenscan gedaan, maar u heeft gelukkigf geen hersenschudding gehad."
Ik schrok even toen alles werd opgesomt en snapte nu waarom ik mijn knie al de hele tijd niet meer voelde. Hij was gewoon zodanig verdooft. "Dank u." Zei ik beleeft.

Off: Wat je daar allemaal opnoemt heb je nog niet eens van wanneer je van 10 verdiepingen hoog springt

off: ooh jawel, als je wa t slecht valt. Ribben breken snel bij zo'n harde klap, de heup is er eigenlijk nog niet zo erg aan toe en ik denk niet dat je arm nog voledig heel is als je er bovenop beland.

Ik had honger en vroeg me af hoe laat het was. Ik keek even rond, maar zag geen klok. "Weet er toevallig iemand hoe laat het is?" Zei ik.

Remus: Ik keek op mijn uurwerk. "8 uur in de ochtend." Zei ik tegen Amy.

"En wanneer hebben we normaal gezien ontbeid?" Ik hoorde mijn buik opeens erg luid rommelen. Zo luid dat iedereen het moest gehoord hebben.

Ik hoorde Amy's buik grommen. "Wel, ik denk dat we ons eigen ontbijt zullen moeten klaarmaken..."

"Dan gaan we maar beter meteen naar beneden, denk je niet." Zei ik tegen Remus en ik maakte aanstalte om naar buiten te gaan.

Kate hoorde dat Amy en Remus naar beneden wilden gaan om te eten. "Wacht," zei ze, en ze legde haar tekenblok aan de kant. "Ik kom ook mee als dat goed is."

Ik zag hoe Kate vroeg of ze mee mocht komen. Ik keek haar met een opgetrokken oog aan. Normaal gezien zou ik vlak af nee gezegt hebben maar ik had geen zin in nog meer discussie dus andwoorde ik dat het "oke" was. Ik stond op en liep naar beneden.