Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

Toen we samen in de keuken waren aangekomen begon ik te zoeken achter een brood.
"Zoeken jullie anders achter melk ofzo en choco voor op het brood?"

Ik knikte naar Amy en ik begon te zoeken in de lades en kassen. Na lang zoeken vond ik een bijna lege chocopot helemaal achterin in een versleten oud kastje. "Ja gevonden" Riep ik opgewekt. "Nee wacht, ...Houdbaarheids datum 12/08/1956, dat zou ik niet meer eten" En ik gooide de pot recht in de vuilbak, ik zuchte en ging dan de melk zoeken. Er stond een karton met melk in de koeltoog, maar toen ik er aan rook moest ik bijna braken. Ik gooide het karton met een zwiep in de vuilbak. "Zure melk" Zei ik toen ik de andere zagen kijken.

Ik zogt net als Remus in al de lades en kasten waar er brood kon zijn. Eindelijk had ik een broodzak gevonden. "Ik heb brood." Zei ik. Ik nam de zak vast, maar ik bleek evenveel ongeluk te hebben als Remus. "Steenhard." Zuchtte ik. "Is hier dan echt niets eetbaars?"

Ik zocht in kassen en alle lades maar kon niets vinden. "Ze zullen door de chaos vergeten te zijn, boodschappen te doen. Maar ik wed dat die Elenore nog eten heeft in haar kantoor."

"Dat ik daar zelf niet aan had gedacht. Kom, we gaan eens kijken."

ik wandelde richting het kantoor Elenore en veronderstelde dat Remus me zou volgen.

Ik volgde Amy mee naar het kantoor. Ik opende zachtjes de krakende deur en glipte naar binnen.

Ik glipte achter Remus mee het kantoor binnen en keek even rond. Er was niemand. Ik liep naar het bureau en opende het eerste het beste kastje. Ik zag grote map liggen, waarnaast enkele bikken lagen. Ik sloot de schuif weer. Ik zou later misschien wel eens kijken wat er in de map zat. Toen ik de tweede schuif opende, was het al bingo. "Elenore Houdt presies veel van snoepen", lachte ik. mnm's, een zak nicknackjes, een doos vol met repen marsmellow,... Een hele voorraad aan snoepgoed.

Ik bleef bij de deuropening staan zodat ik vlug gewaarschuwt zou zijn als ik Elenore hoorde afkomen. Ik zag hoe Amy allemaal snoep bovenhaalde vanuit de bureau. Ik was zo enthousiast dat ik direct naar haar afstormde en zoveel snoep als ik kon in mijn mond propte. Toen hoorde ik plotseling iemand van de trap afkomen. 'Is daar iemand?!' Riep een schelle stem die afkomstig was van Elenore. Ik hoorde hoe de trap een piepend gekraak maakte met elke stap dat ze naar beneden ging. Ik rende haastig naar de deur en keek door een spleet naar de hal. Het was te laat, Elenore was al bijna bij het kantoor. Ik sloot zo stil mogelijk de deur. 'Wat nu???' Riep ik tegen Amy. 'Verstoppen! SNEL!'

"In die kast daar, vlug." Ik stak snel nog iets in mijn zakken en sloot de schuiven zo stil mogelijk. Ik zag Remus in de kast kruipen.
De deurknop draaide om.
Ik liep zo geruisloos mogelijk naar de kast en zag hoe de deur rustig opende. Ik ging naast Remus in de kast staan, die gelukkig redelijk leeg was, maar toch nog steeds vrij krap.
De deur ging steeds verder open.
Ik sloot de kastdeur stilletjes en hoopte maar dat onze sporen zo goed mogelijk waren uitgewist.
Elenore was binnen. Ik zag hoe ze even rondkeek en toen naar het bureautje liep. Ik hield mijn adem in, en zonder het te beseffen had ik Remus hand stevig vastgenomen. Een kriebel ging door mijn lijf. Was het de angst of was het wat anders? Ik verzette mijn zinnen snel en concentreerde me op het zo stil mogelijk ademen.
Elenore deed de snoepschuif open en zuchtte. "Ik snoep echt veel te veel", zei ze. Ze nam er de zak nicknackjes uit en begon rustig te eten.
Trieng trieng, telefoon.
Elenore nam op. "Hallo, met wie spreek ik." ... "Ah, mijn beste, blij u nog eens te horen." ... "Nu meteen? Waarom, wat is er gebeurt?" ... "Ik begrijp het" ... "ja" ... "Ik kom meteen." Elenore haakte in en stond recht. ze legde de zak weer in de schuif en liep het kantoortje uit.
Eindelijk. Ik ontspande weer. Pas nu besefte ik plots hoe fijn ik het eigenlijk vond om hier, zo krap, samen met Remus te zitten. Ik voelde me rood aanlopen.

Ik kroop samen met Amy in de kast. Gelukkig hangden er maar een paar stoffige ouwe mantels in maar het was toch met twee personen erin, vrij krap. Ik hoorde hoe Elenore rustig de deur opendeed en hoe ze rustig achter haar bureau ging staan. Ik zag hoe Amy plotseling mijn hand stevig vastnam. Het was muisstil in het kantoor en ik hoopte maar dat ze niets zou merken, plotseling hoorde ik hoe Elenore nog een snoepje nam en waarna ze dringend telefoon kreeg en wegmoest. Elenore ging naar buiten, de deur maakte een knarsend geluid terwijl ze hem toedeed. Ik en Amy bleven zo nogwel een tiental seconden die bekrompte pose aanemen en bang afwachtend of Elenore zou terugkomen. Ik voelde hoe Amy nog harder in mijn hand kneep.
Ik ademde rustig uit, de angst stroomde van me af en vond het best nog wel gezellig zo samen tegen elkaar opgepropt in een kast te zitten. Ik voelde hoe de kriebels in mijn buik mij dwongen om me nog dichter bij haar aan te kruipen. Ik deed vlug de kastdeur open en liep er vluchtig uit. Ik voelde me ongemakelijk en ik draaide al gauw mijn gezicht naar de richting van de deur. Ik hield mijn oor tegen de deur en luisterde. 'Ik denk dat de kust veilig is.' Ik nam algauw nog wat snoep mee en ging het kantoor uit. Ik liep naar de keuken. 'Dat was op het nippertje' Zei ik met nog steeds het zweet in mijn handen. Ik opende een kastdeurtje en ik nam de twee mokken met de minste spikkels erop en vulde die met wat leidingwater. 'Het zal kraantjeswater worden voor ons' Zei ik met een zucht en ik gaf haar de mok met een troostende glimlach. Ik leunde tegen de muur en at nog wat snoepjes. 'Wanneer gaat deze hel toch stoppen?' dacht ik bij mezelf. Gelukkig maakte de aanwezigheid van Amy deze helse dagen een stuk dragelijker. Sinds dat ik haar hier kende wou ik steeds bij haar zijn, haar aanwezigheid fleurde me op, het maakte me op een of andere manier blij. Ik keek naar Amy, ik zag hoe ze van het water dronk, ik keek terug voor me uit. Het kan toch niet waar zijn? nee toch...begin ik gevoelens voor haar te krijgen? Ik ken haar nog maar amper, nog maar enkele dagen. Ik probeerde dit gevoel te negeren.

Remus deed de kast open en ik volgde hem naar buiten. Het kantoortje leek opeens veel ruimer. Ik hoorde wat Remus zei, maar omdat mijn zakken al vol zaten, nam ik enkel nog de zak nicknakken mee. Ik liep mee terug naar de keuken en zag hoe Remus twee mokken nam. Kate had er zelf ook al een vast. Ik stak de zak nicknakken naar haar uit. "Neem maar", zei ik met een glimlachje. Ik vond Kate wel best aardig en zag dus niet in waarom ik niet vriendelijk zou doen. Ik nam de mok dankbaar van Remus aan en werd warm van zijn glimlachje. Ik begon ervan te drinken, want mijn mond was droog van de spanning van daarnet. Toen de mok ongeveer half leeg was, zette ik hem even opzij en leegde mijn zakken op de keukentafel, dat gelukkig nog proper was. Het enige propere in deze kamer. Ik probeerde alles dat kon smelten als eerste uit mijn zakken te halen, omdat ik wist dat het er anders niet meer lekker zou uitzien als het nog veel langer in mijn zakken zou blijven zitten. "Elenore is weg", zei ik meer tegen Remus dan tegen Kate. "Wat zouden we eens gaan doen?" Ik nam een milkyway en opende die. Ik had er wel zin in om even naar buiten te gaan. Weg uit dit muffe gebouw.

De man belde, en ik kon niet zo goed verstaan wat hij zei. Iets in verbant met het een of het ander internaat. Een rilling liep over mijn ruggengraat. De man haakte in en draaide zich naar mij toe. "Weglopen blijft nooit zonder gevolgen jonge dame", zei hij met een dreigende vinger. " je gaat naar het internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen. De directeur van het internaat is onderweg naar hier."
Ik zuchtte. Waar was ik nu weer in beland. Ik wist eigenlijk niet veel meer van mijn ontsnapping. Ik wist nog dat ik op de een of de andere manier de boei rond mijn voet los had gekregen en dat ik in het putje van de nacht ben weggelopen, op zoek naar het een of het andere tovenaarsgezin, die me naar zweinstein kon brengen. Vanaf dan was alles zwart. Ik was wakker geworden in dit muffe huis van een of andere ouwe zot die mij nu naar een internaat wou sturen. Voor moeilijk opvoedbare kinderen dan nog vel. Ik ben nooit opgevoed. Mijn vader had daar geen tijd en geen zin voor. Ik heb mijn eigen moeten grootbrengen. En van opVOEDEN was ook geen spraken. ik kreeg bijna nooit eten.

Ik had de hele tijd dat ik beneden was mij stil gehouden. Vlak na mij had ik Eleanor van de trap horen komen, dus had ik mij snel in de keuken verstopt. Toen zag ik in haar kantoor net Remus en Amy wegduiken in het kantoor. 'oeioei, die hebben' dacht ik als Eleanor richting het kantoor liep. Ik wachtte stilletjes af en was net aan het bedenken of ik zou moeten helpen, of gewoon terug naar boven zou moeten gaan, toen Eleanor terug naar buiten kwam. Vanaf dat ze uit het zicht verdwenen was, kwamen Amy en Remus terug naar buiten, met eten in hun handen! ETEN! Ze kwamen naar de keuken en Amy gaf me ook iets. Vriendelijk meisje, die Amy. Vriendelijker als Remus in elk geval, ik was zeker dat hij me liever kwijt dan rijk was. Dus hield ik me koest terwijl die twee de hele tijd blikken wisselde en aan het blozen waren. Jep, daar was iets aan het groeien.. En ik weet niet echt of het me wel zinde, want koppeltjes zijn altijd nog extra assosiaal en dat waren al mijn poginen op vrienden maken toch nog hopeloos geweest...

Terwijl ik verder aan het eten was kwam een meisje de keuken binnen. Ik was haar naam vergeten, ik wist niet eens zeker of ik het haar zelfs gevraagt had. Ik zag hoe Amy een paar van haar snoepjes aan haar gaf. Toen zag ik dat het meisje naar mij keek. Wat verwachte ze? Dat ik mijn eten aan haar zou geven? Ik moest haast beginnen lachen bij die gedachte. We zaten alledrie in de keuken naar elkaar te gapen en snoepjes te eten. Ik verbrak de stilte. 'Wat was jouw naam ook alweer?' Zei ik op een koele manier tegen het meisje.

Remus vroeg mijn naam: 'Kate' antwoordde ik. Zijn naam vroeg ik niet, die kende ik al. Het kon goed van pas komen om je oren en ogen goed open te houden. 'Ligt er nog meer eten in Eleanor haar kantoor?' vroeg ik, om een gesprek op gang te houden.

Ik keek haar rustig aan. "Nee" Andwoorde ik. Het zou teveel opvallen als we nog meer eten zouden jatten dus loog ik maar. "Er zijn wel nog een paar bedorven botterhammen" Zei ik koel en ik wees naar een paar beschimmelde boterhammen die op het aanrecht plakten.

Ik zuchtte, toen ik voelde dat er tussen die twee nogal wat vijandigheid was. Ik hoorde dat Remus loog, maar snapte ook waarom. Ik speelde dus het spelletje mee. "Het was moeilijk om alles te dragen, maar we hebben het toch allemaal kunnen meenemen. Ik vind toch dat dat nog behoorlijk veel is. Jullie niet?" Ik keek naar de hoop snoep en andere zoetigheid, die Remus en ik op een proper stukje keuken hadden gelegd. Plots hoorde ik de voordeur rammelen.
"Vlug," zei ik, "Help even alles te verstoppen." Nu waren we met drie om alles te dragen, dus moest het gemakkelijker gaan. Ik stopte zo veel ik kon in mijn zakken.
"Laten we naar de slaapzaal gaan."

"Waar is dat mormel, dat ik hier eens een lesje moet leren?", hoorde ik een vrouw zeggen, toen de voordeur open ging, die blijkbaar niet op slot was.
"Neem haar maar mee. Ik ken ze niet, en ik heb ook niets met haar te maken", zei de man meteen, zonder op te kijken. Ik voelde hoe een hand zich om mijn arm sloot en ik werd meegesleurd naar buiten. Even later kwamen we aan bij het internaat en wilde de vrouw de deur openen. "Welke sleutel was dat nu ook al weer?", zei ze geïrriteerd, terwijl ze met het ene hand mij vasthield en met het andere haar sleutelbos doorzocht.
"Ah, hier heb ik hem."

Ik, Amy en Kate propten onze zakken vol snoep, de rest hielden we gewoon vast in onze handen. We gingen samen uit de keuken de gang in. Terwijl we naar de trap liepen hoorden we het slot op het einde van de gang opengaan. "Het is Elenore! Snel verstop het snoep" Fluisterde ik en ik liep de trap op. Ik struikelde over een trede en liet al het snoep uit mijn handen vallen. "Wat nu?!" Dacht ik bijmezelf. Ondertussen ging de voordeur open.

"Voor we naar binnen gaan, wil ik eerst van jou enkele dingen weten", zei de vrouw. Ze hield de voordeur op een kiertje en stond met haar rug ernaar toe. Ik kon tussen de kier binnenkijken en zag snoep door de gang rollen. 'Misschien in het hier dan toch niet zo slecht', dacht ik.
"Ik wil weten hoe je heet, hoe oud je bent en of je halfbloed, volbloed of dreuzelbloed bent", ze de vrouw.
"Emma Abbady, 12 jaar, Halfbloed", zei ik kort.
"Jij ziet er veel te mager uit om gezond te zijn. Waarschijnlijk wil je nooit eten. Ik heb dat al wel eens gezien. Elk commando negeren, zelfs als de ouders vragen om te komen eten. Aan jou ga ik een hele kluif hebben", zuchtte de vrouw.
'Ze heeft het helemaal mis', Dacht ik.

Ik schrok toen ik zag dat Remus het snoep had laten vallen. De deur ging al open 'Shit' vloekte ik binnensmonds. Ik liep zo snel ik kon de trap op, smeet het snoep dat ik vast had op het eerste bed dat ik tegen kwam en liep op de toppen van mijn tenen terug op de trap. Tot mijn opluchting hoorde ik Eleanor eerst nog met iemand praten, waardoor we tijd wonnen. Ik hielp het snoep mee opruimen en we waren net boven toen we Eleonor zagen. Ze had een nieuw meisje bij. We liepen naar de slaapzaal en ik gooide de rest van het snoep bij op het bed. beneden hoorde ik Eleonor zeggen: 'Ik zal je eerst de slaapzaal laten zien, kom mee, naar boven' 'Shit' vloekte ik opnieuw binnensmond, 'Amy, hou jij het snoep bij?' vroeg ik. Ik was zowieso van plan het haar te vragen. Remus zou mij nooit vertrouwen, en ik hem niet. Amy was voorlopig de enige die ik echt vertrouwde. 'Ik help wel, voegde ik er aan toe.' We hoorden Eleonor al naar boven komen;

Ik stopte alles in mijn verstopzakje. Het was een klein, leren zakje dat binnenin heel ruim was (Magisch vergroot) Ik stopte er snel al het snoep in, hing het om mijn nek en stopte hen onder mijn T-shirt. Ik ging bij mijn bed zetten en deed of alles normaal was. "Wie heeft er zin in een potje toverschaak?", ik hoopte stiekem dat Remus als eerste zou reageren. Niet dat ik niet met Kate wou spelen, maar met Remus zou ik het liefst spelen.

Voor ik nog maar kon andwoorden ging de deur van de slaapzaal terug open. Elenore kwam de slaapzaal ingelopen op de voet gevolgt door een graatmager meisje. "Goedemorgen iedereen, mag ik uw voorstellen aan Emma Abbady, gelieve haar hier zo goed mogelijk op het gemak te stellen" Zei Elenore koel. Elenore wees naar het bed naast dat van Amy. "Hier, dit is je bed" Zei Elenore waarna ze Emma nog een papier gaf waar de regels opstonden. Elenore verliet de kamer.

"Amy, aangenaam", zei ik tegen het meisje. Ik nam het zakje om mijn nek terug tevoorschijn en haalde er een snoepreep uit. "Heb je honger? Hier, neem maar." Ik stak hem naar haar uit.
Ik vroeg me af vanwaar ze kwam, en hoe het kwam dat ze zo mager was. Ik veronderstelde dat het kwam door uithongering, en niet door koppigheid. Ik legde het zakje vanachter op mijn bed, zodat de rest ook kon pakken wat ze wilden.