The first Hunger Game

Rose zag dat steven een nachtmerrie had.
Ze maakte hem voorzichtig wakker.
'Gaat alles wel goed'? vraagd ze bezorgd

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Ik weet het niet hoor. Wat heeft het district er nu aan dat ik win? Ik krijg de prijs, zij moeten betalen voor een feest. Ik ben echt niet op zoek naar roem. Ik krijg nu al meer dan genoeg aandacht. Trouwens, als ik mensen ga doden..." Ik kan mijn zin niet afmaken, want Gallixa is ons gefluister beu. "Waarom zitten jullie zo te fluisteren? Als je iets wil zeggen, zeg het dan luidop. Wij zijn jullie mentor en jullie begeleidster. Wij hebben er evenveel baad bij als jullie zelf om te weten wat iedereen over de situatie denkt", zegt ze.
"Ja, inderdaad. Ik zou ook wel graag willen weten waarom Allyssya al de sportsponsoring moet krijgen", zegt de burgemeester. Ik zucht. Ik heb het beu om zo te discuteren. "Geef me een goede rede om me te overtuigen alles op jullie manier te doen", zeg ik terwijl ik probeer me rustig te houden. Ik hoor in mijn eigen stem dat dit niet volledig lukt. Er klinkt woede in door. Ik sta recht en loop het salon uit, recht naar mijn coupé en kleed me uit. Ik trek een zachte pyjamabroek aan en leg me in bed. Ik wil fris zijn wanneer ik morgen uit de trein stap.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

"Zo, Allyssya, wat zei Will nu precies?" Vragen de burgemeester en Gallixa samen.
"Ik weet dat jullie dat niet leuk gaan vinden", zeg ik, "maar als Will niets wilt zeggen, zou het niet eerlijk zijn in zijn plaats alles te zeggen. Ik ga wel zeggen dat hij moeilijk te overtuigen is, aangezien ik het er ook niet helemaal mee eens ben, met dat sponsor- plan. Wat ik zou doen is alles delen, maar met hem gaat dat moeilijk worden."

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):

De punten vielen mee, we zaten in de middenmoot. District 2 en 10 kwamen er het sterkste uit. En district 6 het zwakste. Ocharme, ik zie zo hun gezichten voor mij. Helemaal hulpeloos en afvragend hoe ze dit ooit konden winnen. Ik wou niet winnen. Ik wist dat Michael wou dat ik won, dat hij er alles voor zou doen, zo is hij nu eenmaal. Maar die gedachte maakte me bang. "Ik wil niet winnen," zei ik tegen hem. "En jij ook niet, dat weet ik. Misschien moeten we gewoon genieten van de tijd die we nog samen hebben en iemand uitkiezen die we helpen winnen. Dat zou fair zijn. Ik weet dat je het niet eens bent met mij, en dat je wilt dat ik win, want ik ken je. Je bent veel te lief." Ik zweeg even, zocht naar mijn woorden. "Maar ik zou nu eenmaal niet willen leven zonder jou." Ik zweeg, het was er eindelijk uit, waar ik al dagen over piekerde. Het was als een last die van mijn schouders viel.

Meisje D12: Jenna Loren: 18:

"Ik ga gaan slapen, oké?" Zeg ik aan Ellénya en Cedric, "ik wil morgen niet te moe voor de camera's komen." Ik ga gaan slapen, ik heb vele nachtmerries over dode kinderen, met speren door hun lijf, hoe Cedric recht voor mijn ogen sterft, en ze weigeren mij te vermoorden, omdat ik dan later een makkelijker doelwit zou zijn, en hoe de moordenaar van Cedric wint. Nog vele zo'n dromen, over hoe traag en sarcastisch ze me vermoorden, enzovoort. Midden in de nacht wordt ik enkele keren wakker, maar daarna slaap ik weer goed.

gem en Fred gingen ook slapen.

Off: maxime, ik denk dat je best, als je over 2 verschillende personages praat, zoiet zou zetten:

Meisje D2: Gem Daimond: 17:

... (op ... je tekst)

Jongen D3: Fred Phone: (leeftijd):

... (op ... je tekst)

oh oeps

District 4: Lizz Fishingtown (12 jaar en 364):
We blijken wel vrij hoge punten te hebben, zeker als ik kijk naar mijn leeftijdsgenoten. 3Bjorn, jij hebt bijna het maximum. Ik vind het eigenlijk echt wel stom dat ze jou niet de volle pot geven gewoon omdat je anders geaard bent", zeg ik tegen Bjorn.
"We kunnen morge verder spreken over de punten", zegt Dodoo. "Lizz, voor jou is het nu hoog tijd dat je gaat slapen, anders kan je er morgen niet meer uit."
"Oke," zeg ik een beetje tegen mijn zin, "Slaap wel." Ik geef Bjorn nog een nachtzoen en Dodoo vraagt er ook een, "Als je dan toch bezig bent", zegt hij. De burgemeester is niet echt vrolijk. Ik denk dat hij de gedachte van een van ons te verliezen nogal lastig vind. Ik ga naar mijn coupé en zoek het mooiste slaapkleedje uit. Dan kruip ik meteen onder de wol en val als een blok in slaap. Ik heb een droomloze nacht.

Jongen district 7: Steven Treer (12 jaar):
Ik schrik wakker wanneer ik de stem van roos hoor. "Huh, wat?" Ik had niet goed verstaan wat ze zei.

'Ik vroeg of het ging' zei Roos bezorgd

Jongen district 2: Rubbon Stone (15 jaar):
"Proficiat Rubbon, een 9, dat is helemaal niet slecht hoor", zegt Oscar. "En Gem, jij hebt een 11, fantastisch! Gem?" Hij kijkt even rond, en ik volg zijn voorbeeld. "Waar is Gem?", vraagt hij dan.
"Ik weet het niet. Ik denk dat ze is gaan slapen", zegt de burgemeester.

Jongen district 7: Steven Treer (12 jaar):
"Ah, ja, ik had gewoon een slechte droom", zeg ik. "Maar het was maar een droom, niet." Dan zeg ik plots: "Denk je dat ik de eerste dag kan overleven? Eerlijk."

meisje discript 7 roos

'ik denk het niet maar weet het zeker en ik zal alleen jou vermoorden als het een strijd tussen ons tweetjes is goed'? zegt Roos en aait hem vriendschappelijk over zijn wang.

Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):

We hadden in stilte naar alle scores zitten kijken. In stilte. Een zes en een acht. Dat is niet meteen veelbelovend. Ik zie dat Jamy hetzelfde denkt. "De punten zeggen toch niets. Toch?" vraag ik. Ik weet dat ze het voor mij in ieder geval fout hebben. Ik zou er alles voor over hebben om terug naar huis te gaan, om mijn zussen en broer terug te zien. Ik mag er niet aan denken dat ze me zouden moeten zien sterven. hoe zou het met hen gaan? Zou Gregor ze er al over hebben gezet? Zou hij er al over zijn. Ik weet dat hij niet bij de pakken zal blijven zitten. Wat moet het toch zwaar zijn voor hem. De kleintjes kunnen bij hem uithuilen, maar hij? Hij zal willen het voorbeeld stellen, dapperder zijn. Ik hoop dat hij het volhoud, we zijn tenslotte nog maar dag 1, stel je voor dat ik niet terugkom... Zouden ze daar volgend jaar rekening mee houden? Met wie dit jaar al getrokken is? Ik dacht aan de ouders van Jamy, hoe verschrikkelijk moet het zijn om je kind te moeten afgeven. Hem te moeten loslaten in de wetenschap dat je hem misschien nooit meer zou kunnen vasthouden. Ik weet nog altijd niet wat ik gedaan zou hebben als iemand anders van ons gezinnetje zou zijn getrokken. Dat is eigelijk toch bijna hetzelfde? Alleen heb ik hen niet op de wereld gezet, dat is waar, maar voor de rest. Ik hoop dat ze het redden zonder mij.

District 6: Emilia Gomen (14 jaar):
Ik kijk naar de interviews en wil geen woord missen. Ik luister heel aandachtig naar wat de presentator zegt. Ik ben blij verrast wanneer er voor mij een zeven wordt gegeven. Dan bedenk ik me plots dat hij er wel erg jong uitziet. Ik bedenk me plots dat hij niet veel ouder kan zijn dan de oudste tributen. Ik merk ook op dat hij steeds voor het hoogste punt kiest als hij moet kiezen. Ergens vanachter in mijn hoofd, krijg ik een beetje respect voor hem. Ik bedenk me dat hij, in tegenstelling tot de hoofdspelmaker en de president, ons wil helpen. Ons allemaal. Ja, ik weet het, dat is onmogelijk. Maar hij wil ons allemaal een gelijke kans geven.
"Ik vind de uitslag matig", zegt Everal wanneer het interview gedaan is.
"Ik vind het wel oke", zegt de burgemeester. "Maar laten we er morgen over discuteren, het is nu laat genoeg. Elijah, Emilia, het is tijd om te gaan slapen. Morgen moeten jullie fris en monter zijn om terug voor de camera's te verschijnen. Ik wil dat jullie een goede indruk maken.

District 9: Michael Weading (18 jaar):
Ik zucht. "Ja, misschien heb je wel gelijk. Weet je, we doen gewoon alsof het een fijn uitwisselingsproject is als we in het trainingscentrum zijn. We doen wel ons best enzo, maar we gaan ook met andere praten, vrienden maken en samen gewoon een fijne tijd hebben. We denken niet meer aan winnen." Mijn vader kijkt me verbouwereerd aan. "Pa, je wist dat ik sowieso als niet de ambitie had om te winnen", zeg ik hem. Hij knikt. "Ik heb horen zeggen dat je beter kan genieten als je weet dat je toch al gaat sterven", zegt hij. "Ik wil wel dat jullie vrienden, of op zen minst bondgenoten gaat maken, zodat jullie die kunnen helpen. Onthoud gewoon dat jullie hen zullen terugzien in het volgende leven. Je moet dus niet te veel treuren om hen, je weet dat je ze terug zien."
"En daarbij is dan ook hun lijden voorbij", voeg ik er nog aan toe. "Amaranta, wat denk je?"

District 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
"Ja, dit had ik niet echt verwacht", zeg ik nog steeds vol verbazing. Dan voel ik weer een piek waarin mijn hoofdpijn erger wordt er ik vraag: "Heeft er iemand iets tegen de hoofdpijn?" De burgemeester staat recht en loopt de kamer uit. Dan komt hij terug en drukt me een glas in de hand, waarin een bruistablet aan het oplossen is. "Bedankt", ik drink het in een teug leeg en voel al meteen verandering. De hoofdpijn begint weg te trekken en ik consentreer me weer op het interview. Allyssya Jordan kreeg net een 8 en het gezicht van Gem Diamond verschijnt op het scherm. Ik schat haar niet beter of slechter in dan Allyssya en dus denk ik een 8 ook. Ze krijgt uiteindelijk een 11. Ik merk dat ze hun spelletje van favorieten voortzetten en zie dan Grace Walkman op het scherm verschijnen. Ik krijg vaag het beeld van het schot terug in mijn hoofd en bedenk me dat ze wel eens een taaie kan zijn. Ik besluit op haar een 9 te geven. Ze krijgt maar een 5. Het Capitool heeft duidelijk een pik op haar. De volgende is Amaranta Corn. Ze ziet er een sterke uit. Ik denk haar een 10 te geven, wanneer ik hoor dat ze maar een 7 krijgt. Jenna Loren is iemand die het niet slecht zou doen als ze een beetje minder vel over been was. Ik schat haar in op een 7. Ik zit er pal op en ik merk dat niet alleen mijn hoofdpijn verdwijnd, maar ook mijn slechte gevoel. Ik begin alles steeds klaarder en klaarder te zien. Ik begin te denken dat de burgemeester nog iets anders in mijn glas heeft gedaan. Bjorn Waterfall is de volgende tribuut. Ik schat hem hoog in. Hij mijn top van mensen die ik niet wil tegenkomen om tegen te vechten. Ik bedenk dat hij vel een 11 verdiend. En ik heb gelijk. Een 11 voor Bjorn. Caitlin Jennigan, opnieuw een Caitlin, maar dan anders geschreven, is dan weer iemand die ik lager den Amaranta zou schatten. Toch denk ik dat een 7 te laag is voor haar. Ik besluit haar toch ook op een 9 te schatten. Het wordt een 12. Ik ben verrast, maar bedenk me dan dat ze waarschijnlijk weer een favoriet is. Michael Weading is de voorlaatste, als ik goed heb geteld. Hij is echt wel strek en ik zou hem vel zeker op een 11 willen zetten. Ik denk zelfs dat hij sterker is dan Bjorn. Zelfs een 12 zou hem niet misstaan. Hij blijkt maar een 8 te krijgen. En als ik de commentaren hoor, zit daar wel iets in. De laatste is diegene voor wie ik het meest vrees. Will Sheepedee is groot, sterk, en volgens mij ook slim. Ik besluit dan hij wel een 12 kan krijgen. En ja hoor. Mijn laatste gok is ook juist. Hij krijgt een 12.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

De herhalingen waren gedaan. Een plots gevoel van verschrikkelijke vermoeidheid overstelpte me. Vreemd. Ik had vandaag amper een fysieke inspanning geleverd. Maar emotioneel was het natuurlijk wel een roetsjbaan geweest. Ik dacht aan mijn ouders. Hoe zouden ze het stellen? Ik zette de gedachte aan mijn ouders even opzij. “Ik ben moe,” deelde mee, “Slaapwel.” En zonder op antwoord te wachten liep ik naar mijn coupé. Het was de eerste keer dat ik er kwam. Toen we pas op de trein waren had ik ook al tijd gehad om er naar toe te gaan, maar daar had ik geen zin in gehad. Het was net een torenkamer van in de sprookjesboeken. Zo mooi ingericht. In het midden tegen de muur stond een groot hemelbed. Er hingen doorschijnende witte gordijntjes. Het hoofd- en voeteinde bestonden uit sierlijk in elkaar gevlochten metalen baartjes. Het bed was tot in de puntjes opgemaakt met wel twintig kussens. Links was een deur naar een kleine privé badkamer met een lavabo, een douche en een toilet. Verschrikkelijk luxueus maar sober tegenover de rest van mijn coupé. Schuin tegenover het hemelbed stond een opmaaktafeltje. Ik ging op de kruk voor het tafeltje zitten en keek in de spiegel voor mij. Oef, ik zag nog steeds mezelf zitten. Ik bedacht dat gisteren nog maar zo kort geleden was en toch leek het of het jaren geleden was dat ik van de textielwerkplaats werd weggeroepen om paspop te spelen terwijl de mensen rondom mij me vuil aankeken. In de lades van het tafeltje zat make-up van alle soorten en maten. Ik wist waarvoor het diende maar had het nog nooit gebruikt. Na er een poosje naar gestaard te hebben deed ik de schuif terug toe. Gespreid over de rest van de muur waaraan het opmaaktafeltje stond was een raam. Ondanks de schemering zag ik het landschap langs mij voorbij schieten. Bossen en bergen, rivieren en weilanden. Ik zocht naar een manier om het raam open te krijgen maar vond die niet. Beveiliging waarschijnlijk. Ik schoof het luikje voor mijn raam toe waardoor er een palet met een prachtig bloemenschilderij tevoorschijn kwam.
Ik keek verder rond. Er stond nog een stoel naast het bed. Normaal zou ik daar mijn kleren op leggen. Kleren. Ik had nergens een stapeltje kleren gezien. Tegenover de deur van de badkamers was er nog een schuifdeur. Ik ging er binnen en kwam in een gigantische kleerkast terecht. “Een dressing.” wist ik uit te brengen. Ik had het al op foto's gezien, die ophingen in het modeatelier, maar ik had er nog nooit een in het echt gezien. Overal waar ik keek hingen jurken, broeken, vestjes en bloesjes. En aan de linkerkant was van beneden tot boven een rek gevuld met schoenen. Van handige pantoffels, over makkelijke sportschoenen tot elegante highheels. Ik bekeek de kleren vluchtig en wou net naar de pyjama's lopen toen er een jurk mijn aandacht trok. Nee, dat kon niet, zou het? Ik bekeek het goed een inderdaad. Mijn laatste jurk die ik gepast had voor de boete. Sadisten.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en trok het aan. Ik had de jurk van het begin af aan al prachtig gevonden. Het was een sobere jurk, of toch in de termen van het capitool. Turquoise tot net boven de knieën en als enige versiering twee banden met parels rond de taille. Het herinnerde me aan de slagen van de ontwerpers, als hun ontwerp niet uitkwam zoals zei het hadden gewild. Alsof dat onze fout was. De beledigingen en verwijten die de verschillende paspoppen naar elkaar riepen omdat de ene een mooiere jurk mocht passen als de ander. Ik had me er altijd buiten gehouden. Het boeide me niet. Ik verdiende liever eten in plaats van mijn tijd te verdoen als paspop. Met een zucht trok ik de jurk terug uit. Ik zou hem morgen aandoen. Voor de aankomst in het capitool. Ik koos een comfortabele pyjama uit. Een flanellen shortje met een bloemenprint en een paart topje. Ik ging terug naar mijn kamer en voor ik in bed deed ik het luik voor mijn raam waar open en keek naar de sterren terwijl ik bad tot God.
“Hey God, ik ben het weer. Wat een dag hé. Ik wil beginnen met het vragen van van vergiffenis omdat ik U vandaag ettelijke keren heb vervloekt. Ik heb gewanhoopt en ben bang geweest, ik ben mijn vertrouwen verloren. Maar nu ik hier zo zit niet meer. Ik geloof nog steeds in U. Waarom U mij heeft gekozen weet ik niet. Heeft U een plan voor mij? Of ben ik simpelweg diegene die het minst gemist zou worden? Wat U reden ook mocht zijn, ik weet dat U nu wel een plan heeft voor mij. Ik weet het zeker. Ik begrijp er momenteel nog niet al te veel van, maar ik weet dat U mij zal lijden. Alles wat U doet heeft een reden zeggen ze altijd. Dat zal voor dit dan ook wel het geval zijn. Doet U het als straf? Of heb ik een opdracht te vervullen? Ik kan er blijven achter gissen zonder antwoord, maar dat heeft geen zin. In ieder geval wil ik U vragen om een oogje in het zeil te houden bij mijn ouders. Geef hun moed nu zij het moeilijk hebben, geef hen eten als ze dreigen te verhongeren. Geef ook steun en moed aan Zanzar, mijn medetribuut. Hij is een goede vriend van mij. Of dat denk ik toch. Maar hij heeft het moeilijk. Help hem het rechte pad terug te vinden en ook op dit pad te blijven. Geef vervolgens moed aan al zij die niet als mijn ouders op deze verschrikkelijke dag hun dierbare hebben moeten uitwuiven en deze misschien nooit meer terug zullen zien. Moge ook zij allen de moed vinden om door te gaan. Ik dank U al voor Uw begrip en luisterend oor, voor Uw steun en Uw aanwezigheid. Een goede nacht God, waak over mijn dromen.” Na een kruisteken een nadat ik het luik weer gesloten had, liet ik me in het bed ploffen. Ik zakte meteen, twintig centimeter weg waardoor ik bedolven werd onder de kussens. Als ik me terug had bevrijd en eindelijk goed lag viel ik in slaap en begonnen de dromen.

off:
hier is een link met een afbeelding van het kleedje dat ik beschrijf, kwestie van je een idee te geven.
http://csimg.koopkeus.nl/srv/NL/290254274127/T/340x340/C/FFFFFF/url/jurk-satijn-turquoise.jpg

Off: Echt een mooi kleedje!

meisje D3: Grace Walkman (17 jaar):
Ik krijg maar een vijf. De commentaar is echt erg kwetsend, maar wat me wel wat sust is hetgeen de hoofdspelmaker zegt en ook het gezicht van de presentator. Hij lijkt absoluut niet akkoord te zijn. Fred krijgt een 6. Dat is een nog hoger punt dan mij en hij is twee jaar jonger. Ik vrees voor het ergste. Het Capitool heeft een pik op mij en mijn begeleidster en mijn eigen burgemeester ook, als ik de glimlach op hun gezichten zie.
"Grace, met jou gaan we ons niet meer bezighouden", zegt Phillipa, wat mijn vermoede nogmaals bevestigd. "Jij doet je zin maar, maar zonder ons. Fred, voor jou gaan we een strategie bedenken."
"Ik ga slapen", onderbreek ik hun gesprek. Ik loop de kamer uit en ga meteen naar mijn coupé. Zonder enige aandacht te schenken aan de coupé, kruip ik meteen in mijn bed.

jongen D4: Bjorn Waterfall (18 jaar):
Meteen als Lizz een 6 krijgt, applaudisseren we tezamen. "Dat is al de beste score tot nu toe!", zegt Dodoo. We zijn snel weer stil om de rest te horen. Af en toe wordt er commentaar gegeven bijvoorbeeld:
"Terecht"
"Ik vind haar er anders wel goed uit zien"
"die heeft meer in haar mars"
"Die is nu al dood" of "die moet je niet als bondgenoot nemen."
Als het afgelopen is, feliciteert Lizz me. Dat ze me pakken op mijn geaardheid, is iets dat ik wel al verwacht had.
"We kunnen morge verder spreken over de punten", zegt Dodoo. "Lizz, voor jou is het nu hoog tijd dat je gaat slapen, anders kan je er morgen niet meer uit."
"Oke," zegt Lizz, "Slaap wel." ze geeft me nog een nachtzoen en Dodoo vraagt er ook een, "Als je dan toch bezig bent", zegt hij. Ik sta ook recht. "Slaap wel, ik ga ook eens slapen", zeg ik. Dodoo wenst me een goede nacht en de burgemeester gromt eens. Ik loop naar mijn coupé en leg me meteen neer. Ik vind het een mooie coupé en ben van zin om morgen op ontdekking te gaan. Met die gedachten val ik in slaap. Ik droom over Capitoolkleding en dan over Mark.

Meisje D5: Lieselore Watson (16 jaar):
Viggo krijgt een 6. Dat is het gemiddelde. Ik vind dat hij het dan toch niet zo slecht heeft gedaan. Ik vrees dat ik minder ga krijgen en wanneer mijn gezicht op het scherm verschijnt, lijkt het er inderdaad zo op. Uiteindelijk krijg ik een gelijk punt met dat van Viggo en daar ben ik blij om. Na afloop feliciteren we elkaar. Ook de burgemeester en Nero feliciteren ons. Dan zegt Nero streng dat we nu lang genoeg zijn wakker gebleven en dat we snel moeten gaan slapen. Ik gehoorzaam en loop meteen naar mijn Coupé. Ik kijk een beetje rond en vind hem prachtig. De vloer, de gordijnen, de muren, het plafond, alles. Alles past ook prachtig bij elkaar. Ik besluit toch niet te lang rond te neuzen en zoek naar kleren. Ik heb ze al snel gevonden en kies de mooiste pyjama eruit. Een lichtblauw kleedje met wolkjes en beertjes op. Er zitten frulletjes aan de mouwen en aan de onderkant. Ik zet me op de rand van het bed en doe mijn houten been uit. Ik wrijf even over het stompje, waaronder normaal gezien mijn knie zou moeten zitten. Ondanks het kleine kussentje dat tussen het houd en mijn stomp zit, doet het pijn om veel rond te lopen op dat ding. Ik draag het altijd en overal, omdat ik eraan wil wennen, maar het went gewoon niet. Ik heb de pijn al leren negeren overdag, maar 's avonds, als ik hem uit doe, voel ik het wel even hoor. Ik leg me neer in het bed en slaap bijna meteen in. Ik slaap onrustig. Ik zie steeds weer de beelden van de ontploffing voor mijn ogen. Een droom die ik wel vaker heb.

Jongen district 2: Rubbon Stone (15 jaar):
"Misschien zou ik dat beter ook gaan doen", zeg ik. Oscar knikt en ik wens hen te rusten en loop naar mijn coupé. Ik douch me en ga dan meteen slapen.

Jongen district 7: Steven Treer (12 jaar):
Ik vind dat antwoord niet bepaald geruststellend en schud haar hand van mijn wang af. "Wat doe jij eigenlijk in mijn Coupé?", vraag ik. "Ik zou eigenlijk liever verder slapen. Zou je het erg vinden om naar je eigen Coupé te gaan?"

Jongen district 11: Jamy Treetown (14 jaar):
"Ja, het is het proberen waard", zeg ik. Dan begint het interview. Een 6 en een 8 vind ik eigenlijk nog niet zo erg slecht als ik vergelijk. Mijn mening over enkele tributen is ook veranderd. Vooral die over Zanzar van 8.
"Ze geven je een beeld3, antwoord Stuward op Niketa's vraag.
"Ik heb nu al een beter beeld kunnen vormen en ik wil eigenlijk Zanzar er ook bij", zeg ik, ook al verwacht ik niet echt veel medewerking. Ik denk aan wat mijn broer me zei, een dag voor de boete. 'Wat er ook gebeurd, volg je hart' En dat is precies wat ik nu van plan ben. "District 1, 2 en 4 krijgen te veel sympathie van het Capitool naar mijn zin, dus die wil ik niet. Grace van 3 sluit ik niet uit, maar ik denk ook niet dat ze een van de beste zal zijn. District 5, 6 en 7 zien er inderdaad wel de zwakste uit, maar toch wil ik eens met die Lieselore spreken. Ik hoef er geen bondgenootschap mee, maar ik wil gewoon haar verhaal weten. District 8, daarbij zie ik Zanzar eigenlijk meer zitten dan Catlynn. Ik weet het niet. Zanzar kan nog wel sterk zijn, maar Catlynns enige sterke punt lijkt haar schoonheid, als ik de commentaar zo hoor. Dan, het koppel van 9 mag er ook wel bij eventueel, maar bij mij geld dezelfde regel: ze kunnen ook met zen twee samenspannen. Will wil ik toch proberen erbij te hebben. Hij doet me sterk denken aan mijn broer. Van Allyssya weet ik het niet zo goed. Ik denk niet dat ze zo'n uitzonderlijk talent heeft. Jenna zou ik er ook nog wel bij willen, maar Cedric hoeft voor mij niet zo zeer."

meisje District 6: Emilia Gomen (14 jaar):
Ik luister naar Everal en ga meteen naar bed. Ik was eerst nog mijn gezicht en mijn handen, maar besluit me morgen pas te douchen. Ik poets mijn tanden e ga slapen. Het bed ligt goed. veel beter dan dat van bij mij thuis. Ondanks dat val ik maar moeilijk in slaap. Wanneer ik eindelijk in slaap lig, heb ik een onrustige droom over de aspecten die in het interview zijn aangehaald.

jongen District 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
"Slaap wel", zeg ik nog tegen Cathlinn, terwijl ze al aan het weglopen is.
"Ga jij ook maar slapen", zegt de burgemeester rustig tegen mij.
"Neen, ik wil hem eerst nog even spreken", zegt Renbrand "Meneer de burgemeester, als u ons even wil laten." De burgemeester gaat weg en ik blijf alleen met Renbrand over.
"kruip terug in je schild en wordt weer depressief!", begint Renbrand. Ik kijk hem vragend, maar ook op mijn hoeden aan. "Je maakt het ons alleen maar moeilijker", vervolgt hij.
"Sorry dat ik leef", zeg ik geprikkeld.
"Ah, dus je bent echt terug", zegt Renbrand boos.
"Ja, problemen mee?"
"Ja, Ik was van zin jou gewoon te laten sterven, omdat je toch in zo'n toestand was, maar nu je zo'n hoge punten scoort en daarnaast ook wakker bent geworden, is dat al wat moeilijker te verantwoorden!" Renbrand is ondertussen al aan het roepen. "Cathlinn is een schoonheid van formaat! Er zijn veel mensen die haar graag zou zien winnen, al was het maar gewoon omdat ze het zonden vinden voor zo'n schoonheid om te sterven! Maar jij, jij leek het perfecte doelwit! Zwak en onbenullig!" Ik merk dat hij eerder bang is van mij. Bang voor mijn kunnen.
"Ik ben ook maar een mens hoor! Weet je dan ik nu meer dan ooit de drang heb om te winnen? Gewoon om jou een loer te draaien, om jou tegen te werken!" Roep ik tegen hem. Ik besef dat de burgemeester en Cathlinn ons ook kunnen horen, maar dat maakt me niets uit, ze mogen het horen.
"Mijn steun moet je niet verwachten! Ik kies zelf aan wie ik de sponsors besteed en ik weet nu al zeker dat dan niet aan jou zal zijn!"
"Wel hier is een verassing voor jou! Je zal ze wel aan mij moeten geven als Cathlinn dood is! En weet je wat? Ik vind het helemaal net erg om geen sponsors te krijgen zolang Cathlinn leeft! Weet je waarom niet? Omdat Cathlinn een vriendin van mij is!" Ik zie Renbrands gezicht spottend en verbaast trekken. "Verbaast je dat? Ja, Ja ik heb ook vrienden! Jij weet niet wat ik heb doorgemaakt!" Ik kan mij niet meer inhouden. Na al die tijd van mezelf af te sluiten voor heel de wereld, moet het er nu uit. "Jij weet niet wat het is om te moeten vechten en mensen te moeten vermoorden! Ik wel! Ik zie al hun gezichten nog elke nacht voor mij! Van al de mensen die ik heb vermoord! Een voor een hadden ze zelf ook een verhaal, een gezin, ouders die hen gaan missen! Ik heb veel meegemaakt! Ik heb mensen zien leiden en creperen! Mijn broer, wil je weten wat er met hem gebeurd is?" Ik hou even stil.
"Ja," zegt Renbrand dan plots. "Ik was er zelf bij." Hij is niet meer aan het roepen, maar zijn stem klinkt nu rustig en wreed. "Jou broer was toch Kasim Zeneb, niet?" De manier waarop hij zijn naam uitspreekt steekt als een mes in mijn borstkas. "Ja, Kasim, Hij was een sterke krijger. Hij is trouwens de rede dat jij hier nu bent, of dacht je dat de trekking van de boete effectief gewoon naampjes trekken was? Neen, het parlement heeft beslist een geheime wet op te stellen voor de hongerspelen. Indien we iemand kunnen raken, doen we dat. Speciaal voor jou lieve broer, Kasim, hebben wij jou een plaatsje gegeven in de spelen, als dat niet lief is van ons." Zijn stem klonk enorm sarcastisch en er begonnen tranen van woede in mijn ogen te prikken. Ik probeerde mezelf te beheersen.
"Heb je de beul gezien? de man die het hoofd van je broer er zo traag en zorgvuldig heeft afgehaald?" Het stak weer als een mes. Het beeld van mijn broer die als leider van een groep militairen was gevangengezet en maar het plein was gebracht. Zijn handen geboeid op zijn rug met prikkeldraad, zijn ogen die recht in de mijne staarden. Zijn lippen die het woordje 'sorry' vormden. Dan kwam de beul. Hij had een masker over zijn hoofd zodat niemand hem zou herkennen.
"Ja, ik heb wraak kunnen nemen", sist Renbrand. "En ik kan het je verzekeren, het was zoete wraak. Hij heeft mijn zoon beschoten, waardoor hij in het ziekenhuis belande."
"Jij", weet ik uit te brengen. Het was Renbrand geweest Renbrand die mijn broer voor mijn ogen gefolterd heeft door het mes heel traag langs zijn nek te laten gaan en net niet diep genoeg te snijden, zodat hij nog zeker een uur heeft liggen doodbloeden, terwijl ik moest toekijken. Ik verlies mijn beheersing en val hem aan. Ik begin hem te slaan en dan plots heb ik hem in een wurggreep. "Het is jou schuld dat hij dood is!", roept Renbrand. Ik hoor de angst in zijn stem. Hij had duidelijk niet verwacht dat er zo veel kracht in mij zat. Hij is zelf een groot en sterk man, maar toch blijkt hij niet tegen mij op te kunnen. Hij probeert uit alle macht om uit mijn greep te ontsnappen, maar het lukt hem niet. "Het liefs van al", zeg ik, "Zou ik je nu willen vermoorden, de nek omdraaien en gedaan. Maar dan ben ik morgen ochtend al dood, en dus laat ik het hierbij." Mijn stem klinkt nog steeds luid. "Wat ben je trouwens met wraak? Je hebt dan gewoon nog een extra dood op je kerfstok." Ik laat hem los, draai hem met zijn gezicht naar mij en duw hem naar achteren. Dan kijk ik hem vuil aan.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):
Ik werd wakker. Was het al ochtend? Ik deed het luik voor mijn venster open. Het was pikdonker. Nee, het was geen ochtend. Opeens hoorde ik geroep, of eerder getier. Leuk, ze hebben mij wakker gemaakt. Ik herrinner me nog vaag mijn droom, het was een goede droom. Bedankt God. Als ik nog meer getier hoor laat ik de herrinering aan mijn droom gaan. Ik sluip mijn kamer uit en bots bijna tegen de burgemeester. "Catlynn, wat doe jij hier?" vraagt hij verbaasd. "Wat doe jij hier?" vraag ik terug. "Renbrand heeft me gevraagd om even met Zanzar alleen te mogen praten en dus ben ik weggegaan.” Ik wou doorlopen maar hij nam mijn arm beet. “Ik zou dat niet doen al ik van u was, er zouden nog eens gewonden kunnen vallen.” “Bedankt voor de waarschuwing, maar ik wil weten wat er daar aan de hand is. Beschouw het als een deel van mijn voorbereiding.” Hij knikte en liet mijn arm los. Ik liep naar het salon waar ik Zanzar en Renbrand zag. Allebei met rode hoofden.

“dat dan niet aan jou zal zijn!" roept Renbrand.
"Wel hier is een verassing voor jou! Je zal ze wel aan mij moeten geven als Catlynn dood is! En weet je wat? Ik vind het helemaal net erg om geen sponsors te krijgen zolang Catlynn leeft! Weet je waarom niet? Omdat Catlynn een vriendin van mij is! Verbaast je dat? Ja, Ja ik heb ook vrienden! Jij weet niet wat ik heb doorgemaakt!" Jij weet niet wat het is om te moeten vechten en mensen te moeten vermoorden! Ik wel! Ik zie al hun gezichten nog elke nacht voor mij! Van al de mensen die ik heb vermoord! Een voor een hadden ze zelf ook een verhaal, een gezin, ouders die hen gaan missen! Ik heb veel meegemaakt! Ik heb mensen zien leiden en creperen! Mijn broer, wil je weten wat er met hem gebeurd is?" Er volgt een snijdende stilte.
"Ja," antwoordt Renbrand dan plots. "Ik was er zelf bij." De kilheid van zijn stem vulde de kamer en er liep een rilling over mijn rug. "Jou broer was toch Kasim Zeneb, niet? Ja, Kasim, Hij was een sterke krijger. Hij is trouwens de rede dat jij hier nu bent, of dacht je dat de trekking van de boete effectief gewoon naampjes trekken was? Neen, het parlement heeft beslist een geheime wet op te stellen voor de hongerspelen. Indien we iemand kunnen raken, doen we dat. Speciaal voor jou lieve broer, Kasim, hebben wij jou een plaatsje gegeven in de spelen, als dat niet lief is van ons." Het was dus toch niet God zijn keuze geweest. “Heb je de beul gezien? de man die het hoofd van je broer er zo traag en zorgvuldig heeft afgehaald?" Er liep opnieuw een rilling over mijn rug. Ik had ook op het plein gestaan toen het gebeurde, iedereen was er. Alle militairen die werden omgebracht. Het waren helden voor ons, onze redders. En naarmate ze een voor een vermoord werden dag je de moed van de mensen dalen en hun angst stijgen. Toen wisten we dat het gedaan was. Het was een verschrikkelijk beeld. Hoe al die dappere mensen op een wrede manier naar God werden gestuurd. Maar bij Kasim was het het ergste, hij was de leider. zijn handen waren geboeid zijn rug met prikkeldraad. De beul die hem niet vergenoeg had onthoofd waardoor hij dood moest bloeden voor hij verlost was uit zijn leiden. "Ja, ik heb wraak kunnen nemen", siste Renbrand. "En ik kan het je verzekeren, het was zoete wraak. Hij heeft mijn zoon beschoten, waardoor hij in het ziekenhuis belande."
"Jij", brengt Zanzar uit. En dan gebeurde het. In een verschrikkelijk snelle beweging in een mum van tijd stormde Zanzar op Renbrand af en nam hem in een wurggreep. "Het is jou schuld dat hij dood is!", roept Renbrand. “Het liefs van al", zegt Zanzar, "Zou ik je nu willen vermoorden, de nek omdraaien en gedaan. Maar dan ben ik morgen ochtend al dood, en dus laat ik het hierbij. Wat ben je trouwens met wraak? Je hebt dan gewoon nog een extra dood op je kerfstok." Zanzar laat hem terug los en ik zie hun ogen bliksemen. De burgemeester had gelijk, misschien had ik dit allemaal niet willen weten en was ik beter gewoon terug in bed gekropen. Opeens kwam de angst in mij op te weten dat Zanzar over lijken zou gaan om te winnen. Ook mijn lijk, en dat Renbrand weldegelijk gevaarlijk was. Waarom hadden ze mij uitgekozen? Ik wou mij net omdraaien om te gaan slapen toen Renbrand mij opmerkte. “Catlynn, wat doe jij hier?”

jongen District 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
Ik draai me om en zie haar nu ook staan. Ik zie haar gezicht, dat er niet bepaald vrolijk uit ziet. Het vertoont iets van angst. "Voor mij hoef je niet bang te zijn. Het Capitool is de vijand", zeg ik tegen haar. Ik besef plots dat dit iets is wat ik vroeger ook zou gezegd hebben. Ik besef plots dat ik terug de oude ben geworden. Alles wat in me zat en wat me ervan weerhield bij de wereld te blijven, alles wat niet bij mij hoort, is nu van me afgegooid. Ik slaak een zucht van verluchting en wens Cathlynn dan een goede nacht. Ik loop naar mijn coupé en ga me wassen, waarna ik een groene boxershort met ruitjes aantrek en onder de lakens kruip. Ik val bijna meteen in slaap. Ik droom opnieuw onrustig. Ik zie de gezichten van mensen net voor ze stierven. Mijn slachtoffers. Dan sta ik plots weer in de woonkamer. Ik beleef die bewuste dag opnieuw.

"Hij is opgepakt, samen met zijn mannen", zegt Hose pants met veel spijt in zijn stem. Ik kijk hem ongelovig aan. "Waar? wanneer?", vraag ik hem. Mijn moeder is al beginnen huilen. Mijn zusje ligt nog boven te slapen en mijn vader staat naast mij. We dachten net te vertrekken om de troepen aan te vullen.
"Hij was in een hinderlaag gelopen en is zeker de helft van zijn mannen verloren", zegt Hose. "Het Capitool heeft de overlevende opgepakt." Ik reageer meteen door mijn geweer op mijn schouder te draaien en naar buiten te gaan. Ik moet iets doen, wat dan ook. Ik wil mijn broer bevrijden. Mijn vader komt meteen achter me aan, op de voet gevolgd door Hose. Ik voel de hand van mijn vader op mijn schouder. "Wat ga je doen, jongen?", vraagt hij. Ik hoor de moeheid, die zich al enkele weken opstapelt nu duidelijker in zijn stem dan ooit. Er zit ook een erge droefheid bij gemengd. Ik besef plots dat hij de moed heeft opgegeven. "Stop jij maar met vechten als je wil, maar ik ga hem redden", zeg ik. Nu, meer dan ooit, wil ik doorgaan. Voor Kasim. Mijn vader zucht. "Zorg dat ik jou nu niet ook verlies", zegt hij moe. Ik knik en hij loopt terug naar binnen. "Ik ga met je mee", Zegt Hose. "Wat gaan we juist doen?"
"Ik weet het nog niet", antwoord ik. Ik loop door en plots zien we een groepje vredebewakers lopen. "Flanken", zegt Hose. Ik knik kort en we lopen rustig verder. Wanneer we dicht genoeg zijn, roept Hose plots: "Nu!" We gaan allebei langs onze eigen kant, ik naar links, hij naar rechts. Ik schiet naar de eerste soldaat, en raak hem in de schouder. Ik kom dichter en sta te dicht om met mijn geweer nog te schieten, dus gebruik in het verder als handwapen. Hose dood een van de vredebewakers en verwond er nog twee anderen. Ik heb met de twee overige vredebewakers ook mijn handen vol. Ik duw er een van me af, maar dan slaagt de andere erin mijn geweer af te nemen. We vechten nog even en dan staat de een klaar voor mij met een revolver. Ik stop met vechten en doe drie stappen achteruit met mijn handen in de lucht. Ik kijk eerst naar de revolver en kijk dan naast me naar Hose. Een vredebewaker heeft zijn ene hand op zijn rug vast in een houdgreep en houd zijn andere rond zijn nek, waardoor Hose geen kant meer op kan. Ik moet me overgeven en wordt even later ruw naar het plein van ons district begeleid. Daar aangekomen zie ik hoe de gevangenen op een lange rij staan. Mijn broer staat in het midden. "Kasim!", roep ik en ik wring me los uit de greep van de vredebewaker en loop op mijn broer af. Mijn broer heeft me gehoord en kijkt mijn kant op. Hij doet een stam naar mijn richtig, maar wordt ruw achteruit getrokken via het touw waarmee zijn handen vastgebonden zijn op zijn rug. Hij valt op zijn knieën en schreeuwt van de pijn. Dan zie ik dat het geen touw is, waarmee hij is vastgebonden. Het is prikkeldraad. Enkele vredebewakers proberen me tegen te houden. "Laat mij los!", schreeuw ik. Er komen enkele als versterking en nu staan er vier vredebewakers rond mij die allemaal proberen om mij achteruit te krijgen en terug op mijn plaats tussen de mensen te krijgen. Uiteindelijk geven ze het op en houden ze mij gewoon stevig vast, ergens midden tussen het podium en de menigte. Ik zie hoe vredebewakers groepen mensen aanvoeren. Ze zijn verplicht te komen kijken. Waarschijnlijk wordt dit live uitgezonden. En ja, dan moeten ze natuurlijk publiek hebben en wie is er beter publiek dan de bewoners van het district zelf. Ik wring nog even tegen en er komt een of andere hoge piet vlak voor mij staan. "Naam?", zegt hij nors. Ik weiger iets te zeggen en de vredebewakers kennen mijn naam niet, dus zij zwijgen ook. "Verdomme, wat is zijn naam vraag ik!", roept de man tegen een van de vredebewakers. "Dan weet is niet Sir", zegt een ven de vier vredebewakers. De man zucht en kijkt weer naar mij. "Wat is je naam?", roept hij. Ik kijk hem vuil aan en zeg niets. "Hij vroeg je naam", zegt een van de vredebewakers op een spottende toon. Ik zwijg nog steeds en het geduld van de hoge piet geraakt op. Hij geeft me een stomp in mijn maag en ik zak in elkaar. "Je naam!", roept hij opnieuw. Ik zwijg nog steeds. De man doet tegen naar de vredebewaker die zijn armen rong mijn borstkas heeft en die geeft zo'n enorme snok aan mijn ribben dat ik er minstens twee voel breken. Ook wordt zo wat al de lucht uit mijn longen geperst en het doet verschrikkelijk veel pijn. "Nog een keer, WAT IS JE NAAM?", roept de man. Ik kijk hem nog steeds enkel vuil aan. Hij haalt plots een mes boven en maakt zachtjes een snee aan mijn kaak. "Je naam", zegt hij kalm met een wrede ondertoon in zijn stem. Ik spuw in zijn gezicht. Hij steekt het mes nu in mijn dij en is schreeuw.
"Zanzar!", roept mijn broer dan. "Zanzar Zeneb!"
"Ah, familie van de leider", zegt de man sluw. Ik hang voorover en word enkel overeind gehouden door twee van de vier vredebewakers. "Wel, dan mag jij nu van op de eerste rij zien wat er met jou broer gebeurd." Hij deed teken naar iemand en er klonk een luide stem.
"Bewoners van district 8 aanschouw jullie helden", zegt de stem spottend. Ik kijk even op en zie een man staan met een spreekgestoelte in zijn hand. "Kasim Zeneb en hebben zware misdaden begaan tegen de macht het Capitool. Daarom worden ze veroordeelt tot de dood." Kasim wordt tussen de anderen vandaan gehaald, door een man die achter hem aan de prikkeldraad trekt. Kasims gezicht vertrekt van de pijn. "Eerst en vooral deze 15 personen", vervolgt de man. "Zij worden terecht gesteld wegens moord op vredebewakers en soldaten van het Capitool en ook wegens schending van verschillende wetten opgelegd door het Capitool." Mijn hoofd wordt naar boven geduwd en ik zie hoe een guillotine het podium op wordt gereden. De gevangenen moeten in een rij gaan staan en er wordt een mand klaar gezet om de hoofden in op te vangen. Een voor een wordt hun naam voorgelezen en moeten ze voor het toestel knielen, waarna ze het mes naar beneden laten vallen. De meesten van hen ken ik heel goed.
"Shirt Trikot"
"Habiliments Teppich"
"Shoe Sabat"
"Skirt Faldill"
"Sosteniment Bra"
"Superior Top"
"T-shirt Samarret"
"Sock Mitjó"
"Stocking Caliga"
"Leggings Polain"
"Cap Tapa"
"Jersei Jersey"
"Mantle Pallium"
"Coat Jass"
"Dungarees Latzhose"
"En dat was dan de laatste. Nu komen we aan bij de man die hun in deze dood heeft geleid, Kasim Zeneb!" Mijn broer wordt terug naar voren geduwd en de guillotine wordt weer weggehaald. De beul die de guillotine steeds naar beneden had gedaan, stond naast hem. De man die mij zonet had gestoken, geeft het mes, waar mijn bloed nog steeds aanhangt, aan hem. Hij loopt naar de man achter het spreekgestoelte en zegt iets in zijn oor. "Oke", begint de man achter het spreekgestoelte. "Dan nu, Kasim Zeneb. Hij staat terecht voor Het uitmoorden van vredebewakers, Capitoolburgers en soldaten van het Capitool." Ik begin me heer te verzetten. "Dat is een leugen", roep ik, maar ik krijg al meteen een stomp in mijn maag en kramp weer in elkaar. Mijn hoofd zakt weer naar beneden, maar wordt al meteen weer omhooggehouden, zodat ik alles zou zien.
"Ook wordt hij terechtgesteld voor het schending van verschillende wetten opgelegd door het Capitool, het samenspannen tegen het Capitool, het verraden van Panem," Mijn bloed kookt en ik begin me weer te verzetten. De vredebewakers houden me stevig vast en er komt een derde helpen. "het leiden van illegale bedoeningen, het houden van vergaderingen tegen het Capitool en het verkopen van leugens, zodat mensen zich tegen het Capitool zouden keren." Er komt geroep van de menigte. Enkele jongens zijn beginnen roepen. "Leugens!" roepen ze en "laat hem gewoon vrij" en "lafaards!"
"Hiervoor wordt hij veroordeeld tot de dood. En ik heb nog een mooie verrassing: het mes dat ervoor gebruikt zal worden, is het zelfde mes waarmee zijn broer, Zanzar Zeneb, zojuist is gestoken. Zijn bloed hangt er zelfs nog aan." De man lacht gemeen. Mijn verzet wordt heviger en de beul neemt mijn broer aan het haar vast en houd zijn hoofd naar achter. Ik zie de blik in mijn broers ogen. Hij is niet bang of hij laat in ieder geval geen angst zien. De beul zet het mes langst Kasims keel en begint rustig te snijden, terwijl hij iets in zijn oor fluistert. Hij snijd over de hele lengte van mijn broers nek een dunne snee, waar rustig bloed begint uit te stromen. Mijn broer schreeuwt van de pijn en ik roep mee. Ik voel bijna de pijn die hij ook voelt. Mijn verzet wordt nog harder en ik kan me los rukken. Ik loop naar mijn broer toe en als hij door de beul naar voren wordt geduwd, kan ik hem nog opvangen. Ik kijk hem in de ogen aan. "Zanzar," zegt hij vermoeid. Hij glimlacht. "Ik had mijn dood toch net iets minder pijnlijk voorgesteld. Weet je, ze gaan me laten doodbloeden."
"Neen, neen, dat laat ik niet gebeuren", zeg ik.
"Heb je een mes?" Ik zoek mijn riem af en vind mijn mes. Net dan wordt ik achteruit getrokken. "Neeeeeee!", roep ik luid. Ik wordt het hele uur vastgehouden en voel mezelf ook verzwakken, door de wonde in mijn dij. Uiteindelijk zie ik hoe mijn broer een laatste zucht slaagt en dan wordt alles zwart voor mijn ogen.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

Zanzar zegt dat hij mijn vijand niet is. Maar daar ben ik opeens niet meer zo zeker van. Hij heeft zo net wel gezegd dat ik dood zou zijn. Maar hij heeft ook gezegd dat we vrienden zijn. In ieder geval, hij is terug. En ik weet plots niet meer of ik dat wel zo leuk vind. Ik wil achter Zanzar naar mijn coupé gaan maar Renbrand houd me tegen. Ik kijk rond of ik de burgemeester niet zie, maar hij is nog steeds niet te besturen. Het is een te braaf ma die burgemeester van ons, waarschijnlijk door wat hij heeft meegemaakt. Renbrand trek zich met zich mee naar een andere coupé waar ik nog niet ben geweest. Ik was er nog niet geweest, het is terug een soort salon, maar dan kleiner. Plots besef ik dat ik hier helemaal niet wil zijn. "Laat me los!" roep ik. Hij negeert me en duwt me in de zetel waarna hij naast me komt zitten. Ik wil terug op staan maar hij hou mij tegen. "Ik wil me excuseren voor daarnet. Je kwam op een nogal ongelegen moment." Ik kijk hem wantrouwend aan, hij doet me denken aan een slang, listig en vooral gevaarlijk. "Ik wil gaan slapen." zeg ik. "Laten we dit eerst uitpraten," zegt hij. "Er valt niets uit te praten," werp ik tegen. Ik wou zijn zegje niet horen, het kon me niets schelen.
"Kijk, ik weet dat je mij nu een barbaar vind enzo, maar dat is niet zo. Zanzar is hier de vijand. Hij is een gevaar, niet alleen voor het capitool, maar ook voor jou. Hij wil je vermoorden weet je, hij heeft het zelf gezegd." "Hij zij dat we vrienden zijn." help ik hem te herinneren alhoewel ik zelf niet meer zo overtuigd ben van die gedachte, maar hij is nu ook weer niet de vijand. Ik weet momenteel niet wat hij is. "Hij is niet te vertrouwen en impulsief nog ook. Daarbij, jouw schoonheid moet gerespecteerd worden, en dat doet die niet, Hij heeft je vuil behandeld door te doen alsof hij van de wereld was, alleen maar om van je te profiteren. Dat zou ik nooit doen." Ik begin me echt cloustrofobisch te voelen. "Dat is niet waar, hij was echt weg, daar ben ik zeker van." zeg ik luid om mezelf te overtuigen van mijn woorden. "Tuttuttut, wat een goede vriend heb je daar, hij heeft het je zelfs niet verteld? Was je er nog niet toen we het daarover hadden? Sorry, ik heb gemist wanneer je binnen kwam. We zouden een goed team zijn, jij en ik. Ik kan voor je zorgen weet je, voor sponsers zorgen enzo, en ik heb natuurlijk mijn conecties in het capitool en die wil ik allemaal voor jou gebruiken. Hij streek met zijn hand langs mijn kin en legde die in mijn nek. Er liep opnieuw een rilling over mijn rug. Toen hij zijn hoofd dichter bracht om me te proberen te kussen, sloeg ik hem in het gezicht en liep naar de deur. Verrek! hij zat op slot. "Op slot, et heeft geen zin zie je, het is enkel jij en ik. Zei hij terwijl hij kwaad naar me toe liep. Je wilt mij niet kwaad maken meisje, zei hij voor de tweede keer vandaag. Hij kwam voor mij staan en sloot mij zo in dat ik geen kant meer uit kon. Hij bracht zijn lippen vlak naast mijn oor en zei op een zachte dreigende toon: "Laten we een deal maken, jij laat mij gewoon mijn gang gaan, je werkt niet tegen en meewerken zou ook plezierig zijn. En dan zorg ik ervoor dat je deze spelen wint en naar huis kan. Daarna spreken we er allebei niet meer over. Zonder op antwoord kuste hij me in mijn nek. Dat was de druppel, ik gaf hem een goede kniestoot in zijn klokkenspel waarop hij ineenkromp en zijn buik net op de goede positie kwam voor nog een kniestoot. De daarop volgende slag tegen zijn slaap was genoeg om hem tegen de grond te krijgen. "Je moet twee dingen van mij weten Renbrand." zei ik en zijn naam stugde ik letterlijk uit. "1, niemand bezit mij of zal mij ooit bezitten tenzij ik ervoor kies. En twee, ik ben weldegelijk sterk genoeg om te overleven ZONDER jouw hulp. Trouwens voor als je het vergeten bent, de burgemeester is onze coach en verdeeld het geld van de sponsors dus, niet jij. Voordat hij genoeg hersteld was om recht te komen, nam ik snel een haarspel uit mijn haar, die had ik eens uit het atelier gestolen en hield ik daar voor omstandigheden gelijk deze. Ik peuterde wat in het slot tot het open ging en liep naar mijn coupé waar ik meteen de deur sloot en op slot draaide. Ik maakte nog snel een gebedje "Dag God, oké, verandering van plan, help mij om uit deze verwarrende situatie te geraken en terug het bos door de bomen te zien. Beschrem mij tegen perverten en mensen die misbruik van mij willen maken. Ik dank U. Dan ging ik slapen, maar deze keer droomde ik niet goed.

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):
Ik kijk verbaasd naar Michael, ik had niet verwacht dat hij zo makkelijk zou toegeven. Maar mensen kunnen je altijd verrassen hé. "Ik zou met mensen die me aanstaan een willen praten, en jij kan hetzelfde doen. Als we hun verhaal kennen kunnen we samen kiezen wie het het meeste verdient. Ik keek naar buiten. Het was al donker geworden. Ik sloot dus mijn ogen en genoot van mijn gezeldschap.

Jongen District 9: Michael Weading (18 jaar):
"Oke", zeg ik. Ik zie dat ze haar ogen sluit en voel dat ik eigenlijk wel moe ben. "Jou coupé of de mijne?", vraag ik aan haar.
"Ik ga ook slapen", zegt mijn vader. Hij staat recht en wenst ons een goede nacht. Dan loopt hij het salon uit.

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):
Iedereen gaat slapen. "De mijne," zeg ik. We gaan elk naar onze coupé om onze pyjama aan te trekken. Daarna komt hij naar mijn coupé en kruipen we samen in bed. Handig dat het een twijfelaar is. Ik kruip dicht tegen hem aan en val in slaap.

Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):

Ik luisterde stil naar de bedenkingen van Jamy. Na het interview was mijn gedacht een beetje verranderd. Ik was het niet eens met al zijn keuzes ik had enkel en alleen nog maar de opties besproken terwijl nog niets vastlag. Hij had precies echt al een keuze gemaakt, dat zouden nog pittige discuties worden.
"Ik heb nog geen idee over wie ik er echt bij wil, ik heb alleen maar alle opties opgenoemd. Ik vind dat die foto's en de mening van de president en spelmaker er niets toe doen. Hoe weet je uberhaupt dat ze gelijk hebben? Wie zegt dat die Catlynn niet veel meer in haar mars heeft als alleen haar schoonheid? En wie zegt dat er met die Zanzar niet echt iets mis is? Hoe ben je er trouwens honderd procent zeker van dat die uit district 9 wel echt geliefden zijn? Ik neem geen beslissing tot we daar zijn, misschien zelfs niet tot het interview. Ik weet dat het daarnet misschien klonkt alsof ik mijn besluit al had genomen, en dat was misschien ook zo, maar ik ben er nu niet meer zo zeker van. Ik vind het aanstaanjagend om mensen al te beoordelen zonder eigenlijk iets van hen te weten."
Stuward was de eerste die antwoordde.
"Ik ben het deels met je eens Niketa. We kunnen het ons niet veroorloven om een van de deelnemers te overschatten, laat staan te onderschatten. Maar ik vind wel dat we al ergens een plan moeten hebben voor we in het capitool aankomen. In ieder geval zal dat voor morgen zijn. Jullie moeten fris en monter zijn voor jullie eerste vuurdoop. Niet letterlijk natuurlijk." Bij zijn eigen grapje lachtte hij even. "Laten we nu dus allemaal ons bed opzoeken zodat we morgen met veel energie aan de dag kunnen beginnen."
Ik wou nog iets zeggen maar hield mijn mond. Het had geen zin om door te praten. Hij had gelijk over dat fris en monter gedoe, ik was doodop, en ik was ervan overtuigd dat dat bij Jamy niet anders was.
Ik knikte, stond op, wenste iedereen een goede nacht en ging naar mijn coupé waar ik mij direct in bed legde, zonder een pyjama aan te doen. Nog geen vijf minuten later lag ik in slaap.

Jongen District 9: Michael Weading (18 jaar):
Ik kies een simpele boxershort als Pyjama en loop naar Amaranta's coupé.
Wanneer we in bed liggen, hou ik haar stevig vast. Ik wacht tot ze is slaap is en sluit dan mijn ogen. Ik val meteen als een blok in slaap.