The first Hunger Game

Jongen district 11: Jamy Treetown (14 jaar):
Oh, nu werkt Niketa even op mijn zenuwen. Ze had er ook niets op tegen toen de burgemeester en Stuward hun zegje deden. Hoe weten ze nu zo zeker dat Zanzar, om het in hun woorden te zeggen 'daarentegen gevaarlijk is aangezien hij zeer onvoorspelbaar is'? Waar is het bewijs van die onvoorspelbaarheid? ik heb alleen een jongen gezien die zeer sterk in de was is. En dan nog zo iets: 'Het koppel van 9 is ook een optie. Alleen moeten we opletten dat ze niet tussen hun tweetjes dingen in hun schild gaan voeren.' haar eigen woorden. En dan vroeg ze aan mij: 'Wat denk je Jamy?' Wel, ik zeg wat ik denk, en nu begint ze zo te doen. Ik zeg er echter niets van en ik loop gewoon naar mijn Coupé. Ik heb geen zin meer in dit alles. Ik wil gewoon naar huis. Met die gedachten val ik in slaap. Te moe en te weinig zin om me om te kleden.

Presentator: Marvin (18 jaar):
Het is half zeven wanneer ik wakker wordt bij het geluid van mijn wekker. Ik stap uit bed en wrijf nog eens mijn ogen uit. Ik druk op het knopje van mijn kleerkast en het stemmetje zegt: “Goedemorgen Marvin, welke kleren zullen we vandaag eens aandoen?”
“Het pak voor de hongerspelen, alstublieft”, antwoord ik.
“Welke kleur?”
“Hmm, groen vandaag.” Ik hoor gezoem en even later schuift de kast open en hangt mijn pak klaar. Ik trek het meteen aan en loop dan naar beneden. “Een simpel ontbijt”, zeg ik tegen mijn frigo. Ik neem ondertussen al mijn mobiel uit de lader en zet mijn oortje in. Ik tik een nummer in en hoor ondertussen dat mijn ontbijt klaar is. Ik neem het van het aanrecht en zet me aan tafel. Ik neem een hap en dan hoor ik: “Met Capitooltv, u spreekt met Sofie Secretary, wat kan ik voor u doen?”
Ik slik snel mijn hap door en zeg: “Sofietje, het is Marvin hier. Zeg, ik ben nu aan het ontbijten en kom dan meteen naar daar. Liggen mijn instructies voor vandaag al klaar?”
“Ja die liggen hier. Moet ik ze eens even doornemen?”
“Als je dat zou willen doen.” Ondertussen eet ik mijn ontbijt.
“Dus, om 7u moet je aanwezig zijn en ga je meteen gecontroleerd worden op kleding en wordt je make-up aangebracht. Het kan altijd zijn dat de camera's tussen de treinen door even naar jou komen, vandaar dat je pico bello moet zijn. Dan, om 8u wordt het verloop van de dag in detail aan je uitgelegd en om 8u30 vertrekken jullie naar de studio, vlak bij het station. Daar krijg je dan weer enkele instructies en dan zijn we ook ruim op tijd, voor als de eerste trein te vroeg zou zijn, wat normaal niet het geval mag zijn. Om 9u zou normaal de eerste trein er moeten zijn en dat zal dan die van district 1 zijn. Als alles goed gaat komt er om de 20 minuten een trein. De districten komen in volgorde aan, dus eerst 1, dan 2, 3 enzovoort. District 12 zou om 12u40 moeten aankomen en dan heb je al meteen een interview met Oceane. Je zal dan dus steeds interviews hebben. Eerst met de begeleider van het Capitool, en dan met de mentor, dus de burgemeester. Zo bij elk district. Om 19u heb je even tijd om te eten en om 20u beginnen we met de openingsceremonie.”
Ondertussen had ik mijn ontbijt al op. “Oke, bedankt”, zeg ik en ik haak in. Ik vraag aan mijn frigo nog een voedingsdrankje als middagmaal, dat ik dan tussendoor snel kan opdrinken en steek dit meteen in mijn tas. Ik trek mijn schoenen aan en loop de deur uit. “Tot straks”, zeg ik tegen mijn slot. Hij draait de sleutel om en geeft die aan mij. “Bedankt” Ik vertrek. Ik loop mijn straat uit, langs het kruispunt en het volgende kruispunt linksaf. Dan loop ik recht naar vaste de studio's. Ik wandel binnen en de eerste die ik zie is Sofie, die me een goede morgen wenst van achter het secretariaat.
“Goedemorgen Sofie.” Ze geeft me het papier dat ze zo juist heeft voorgelezen en ik loop verder. Door mijn vinger op het slot te leggen, wordt mijn afdruk gescand, waarna ik aanvaard word en binnen klan wandelen. Het is tien voor zeven. Ik loop naar mijn vaste make-up kamer en zet mijn spullen neer. Meteen komt Jolan binnen. “Ah, daar ben je. Het je je schema al bekeken?”, vraagt hij.
“Ja hoor. Ik zie het helemaal zitten.”
“Goed, zeer goed. Je stiliste komt er zo aan, maar het pak ziet er wel goed uit.” Ik geef hem een glimlach en dan komt Evy binnen. “Goedemorgen Marvin, goedemorgen Jolan,” zegt ze, “laten we eens zien.” Ze loopt even rond mij en strijkt hier en daar een plooi glad. “Dat ziet er heel goed uit. Nu nog even zien. Je haar, Marvin toch. Dat is zo gewoon. Wacht, ik heb een idee. Welke kleur, welke kleur? Ja, ik weet het, Blauw, blauw is de kleur.” Ze gaat meteen aan de slag en een half uurtje later is mijn haar volledig blauw. Dan begint ze met de make-up. Ze werkt er heel lang aan, maar dat ben ik al gewoon. Niet dat het echt nodig is, op mijn gezicht, maar zo hoort het nu eenmaal in het Capitool. Dan Is Jolan aan de beurt. Hij bespreekt nog eens in detail wat er gaat gebeuren en hamert er nog eens op dat we geen steken mogen laten vallen. Dan wordt ik in een geblindeerde auto gestoken. Ondertussen is het Capitool al wakker geworden en ik ben ondertussen al een beroemdheid geworden. Volgens Jolan ben ik de meest geliefde presentator ooit. Wanneer we dan aangekomen zijn aan het station, toont Jolan me van welke hoeken er wordt gefilmd en hoe de tributen zullen lopen. Dan toont hij me waar ik zal zitten. Het tweede verdiep van een gebouw, vlak bij het station. Ik zal naast me de technicussen hebben zitten en zal alles op de schermen kunnen volgen. Ik krijg een oortje in, waarin in kan horen naar welke camera ze overspringen. Wanneer we klaar zijn, is het wachten geblazen. Wachten op de eerste tributentrein.

Jongen district 2: Rubbon Stone (15 jaar):
"Opstaan Rubbon", zegt Oscar. Hij staat aan mijn deur en klopt erop. "Ben je wakker?"
"Ja, ik kom", zeg ik terug. Ik sta op en ga naar de kast met kleren. Ik kies lang omdat er veel te veel in steekt. Als ik dan eindelijk gekozen heb, trek ik ze snel aan om meteen naar de restauratiewagon te gaan. Daar ging ik meteen op mijn plaats zitten en begon te eten. "Wanneer komen wij eigenlijk aan?", vraag ik wanneer ik een glas fruitsap heb gedronken.
"Om 9 uur 20 zouden we normaal gezien moeten aankomen." Ik knik en eet in stilte verder.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

Ik was de volgende ochtend al vroeg wakker. Ik stond op en deed het vensterluik open. De zon kwam net op. Ik liep eerst naar de eetcoupé, maar daar was nog niemand. “Hoelaat is het?” vroeg ik aan een avoxmeisje dat de kamer aan het kuisen was. Ze toonde mij hoor horloge. Bijna vergeten, ze kon niet praten.”Sorry,” zei ik stil. Ze gaf een kort knikje en deed door met haar werk. Aangezien de rest toch nog niet op was ging ik terug naar mijn kamer om mij al klaar te maken. Ik ging naar mijn dressing en nam de turquoise jurk. Deed hem aan en bekeek mezelf ermee in de spiegel.

“Oké, goed dat ik die trouwjurk nog heb goedgekregen.” de ontwerper, die trouwens Mark heette, sprak meer tegen zichzelf als tegen mij. Ik was ook blij dat hij die jurk eindelijk had goed gekregen. Ik hield het niet veel langer, mijn wangen zagen al helemaal rood en ik had schrik dat ik er twee grote blauwe plekken aan zou over houden. “Welk is het volgende nu weer? Oh ja, dit jurkje nog.” Hij nam de jurk voorzichtig uit de doos. Hij was nog niet eens genaaid maar zat vol met speldjes. Desondanks vond ik hem schitterend. Eenvoudig, maar net daarom beeldschoon. Ik moest zeer voorzichtig instappen en een paar speldjes prikten in mijn huid. “Auw,” zei ik toen er eentje dieper bleef steken. “Hou je toch koest en wring niet zo tegen,” snauwde Mark me toe. Klets. En ik zweeg. “Even zien. Dat ziet er al behoorlijk uit. Misschien is puur turquoise toch net iets te saai. Eens even zien. Wat heb ik hier nog liggen?” Hij deed een van de honderden lades open en haalde er een witte riem uit. “Net wat ik nodig had! Hij doet de riem erop aan. Auw, wat steken die speldjes nu! “Beter, veel beter. Maar nog niet af...” Hij deed nog een tiental andere schuiven open voordat hij eindelijk had gevonden wat hij zocht. Een witte bloem. “Naald en draad!” riep hij tegen een van de assistenten. Hij begon het er op te naaien. Hij kon niet goed naaien, dat we duidelijk. Hij stak zeker 10 keer bijna in mijn schouder en de elfde keer was het raak. “Auw, kijk toch uit!” riep ik. “Doekje!” riep hij meteen naar een van zijn assistenten, ze staken er een doekje tussen zodat er geen bloed op het kleed zou komen. Niet dat ik hard bloedde ofzo, het was maar een sneetje van twee centimeter, maar toch. “En jij hoeft niet zo brutaal te zijn, sta stil als je niet wil dat ik fout prik.” Klets, klets, klets. Ik zweeg weer. Het was het laatste dat ik moest passen. Daarna werden we naar het kerkplein gebracht. Niemand wenste elkaar geluk, niemand zei iets.

Ik schudde mijn hoofd om de herinnering weg te vegen.
Ik ging naar het schoenenrek en koos hakjes net in de zelfde kleur als mijn jurk. Daarna ging ik naar het opmaaktafeltje. Ik borstelde mijn lange haren en stak een deel naar achter met speld in de vorm van witte bloem.
Ik deed er lang over om mij zorgvuldig te schminken. Maar het lukte mij wel. Turquoise oogschaduw en zwarte mascara. Ik was klaar voor het capitool.





Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):

Ik werd wakker van Charlie die op onze deur klopte. “Amaranta, Michael, het is al negen uur en dus hoog tijd om op te staan. Over twee uur en veertig minuten komen we aan in het capitool.”
Ik had absoluut geen zin om op te staan. Ik had heerlijk geslapen en was daar dankbaar om. “Wij komen.” zei ik zo luid dat hij het net zou horen.
Michael lag nog met zijn ogen toe, maar ik wist dat hij wakker was. “Opstaan, schat,” zei ik zacht terwijl ik hem een kus gaf. Hij deed zijn ogen open maar bleef daar nog wat passief liggen dus gaf ik hem een por in zijn zij en glimlachte: “Ik zou zeggen de ochtendstond heeft goud in de mond, maar zo vroeg is het nu ook weer niet. Het is negen uur! Michael, we hebben drie en een half uur langer kunnen slapen als normaal.
Ik was vrolijk. Ik weet niet waarom, maar ik was vrolijk. Vrolijk dat ik hier bij hem was, vrolijk te weten dat ik bij hem zou blijven tot het einde. En zelfs daarna. Vrolijk omdat ik hem niet meer zou moeten missen. Gewoon vrolijk dat ik na heel die opstand nog leefde.






Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):

Jamy had de kamer verlaten zonder iets te zeggen. Ik voelde me een beetje schuldig. Ik had gewoon geen goed gevoel bij Zanzar en daarom had ik heel zijn mening aan de kant geveegd. Dat was niet juist, dat weet ik ook wel. Ik dacht aan Dina. Er stak een steek van pijn en gemis door me heen. Ze zou ons moeten bezig zien.
“Niketa,” zou ze zeggen, “waarom doe je nu zo kortaf tegen Jamy? Hij heeft je toch niets misdaan?” “Sorry,” zou ik antwoorden, “ik bedoelde het niet zo.”
Maar nu was ze er niet, dus had ik dat laatste niet gezegd.
Ik ging ook slapen en nam me voor om me morgen te verexcuseren.
Ik droomde verschrikkelijk.

Ik was dood en keek van de hemel op de aarde neer. De twee tributen van district twee hadden gewonnen. De rest zat bij mij en keek ook naar beneden. We zaten in een soort grote kamer in de hemel die voorzien was om naar beneden te kijken. Buiten ons waren er nog veel mensen, mensen die gestorven waren in de opstand, famillie van de kinderen die nog leefden.
Het was terug boete. Ik zag Margrette, Tess, Dina en Aïslyn samen met Gregor naar het dorpsplein gaan.
Ze waren allemaal mager. Vooral Margette en Gregor. Zij lieten hun eten om de andere eten te kunnen geven. Ze schreven zich allebei in voor veel bonnen. Heel veel bonnen. Gregor zelfs nog voor meer bonnen als ik had gedaan. Magrette voor iets minder, maar nog altijd voor te veel.
Dan kwam de trekking. Eerst de meisjes, altijd eerst de meisjes.
Margrette Reaps!
Margrette stapte naar voren. Er was niemand die er nog maar aan dacht om zich als vrijwilliger op te geven. Ze stond daar. Zonder angst, want ze wist dat zij Gregor haar taak niet zou kunnen over pakken.
Jamy zat naast mij en legde een hand op mijn schouder. We waren samen onze families blijven volgen. Hij keek vaak neer op Dina. Ze was minder vrolijk als vroeger, maar als ze met haar klasgenootjes speelde konden we haar tot boven horen lachen. En elke avond bad ze. Ze bad tot ons. Dat wij haar kracht mochten geven en ze zij tegen God dat zo ons nog niet vergeten was. Allebei niet.
Gregor bad ook elke avond tot mij. Hij vroeg me raad als het moeilijk was, of als Aïslyn haar eten niet wou opeten en hij vroeg bescherming voor de volgende nacht. Want elke nacht als iedereen in bed lag sloop hij naar buiten en probeerde hij nog wat extra eten te bemachtigen. Soms kwam hij weken aan een stuk zonder iets thuis. Maar op bepaalde dagen wist hij langs de vredebewakers te glippen en toch wat eten te bemachtigen. Hij was stil als een valk. Ik probeerde hem raad in te fluisteren en hem te waarschuwen voor gevaar. Meestal luisterde hij, en dan dankte hij mij 's avond voor hij verder ging met het bidden.
In ieder geval was hij een goede familieman en was ik blij dat hij nog niet getrokken was. Dat kon ook moeilijk, want ze moesten de jongens nog trekken.
“Gregor Reaps!” Ik kon mijn oren niet geloven. Hij blijkbaar ook niet. Tess haar ogen slaakte angst uit. Ze was nog maar 11 jaar. Nu was het haar taak om heel het gezin te voorzien. “Alstublieft!” riep ze uit, “wilt er niemand zich vrijwilliger stellen?” maar het bleef stil. De buurvrouw zat ook bij ons. Ze was afgelopen jaar gestorven. “Sorry Niketa.” zei ze. Het was niet haar schuld. Ik barste ik tranen uit en Jamy hield me vast. “Je had maar naar mij moeten luisteren.” fluisterde hij in mijn oor.

Ik schoot wakker en lag nat in het zweet. Stuward stond in de deuropening. “Het is tijd om op te staan Niketa. Het is acht uur. We worden pas om twintig na twaalf in het capitool verwacht, maar ik denk dat we na gisteren nog iets uit te praten hebben.
Ik knikte en hij ging weg.
Vervolgens stond ik op en bekeek mezelf in de spiegel aan het opmaaktafeltje. Mijn haar was nat en plakte tegen mijn gezicht dat wit zag.
Ik nam een douche om die vuile droom van me af te wassen. Daarna droomde ik mijn haren en zocht kleren uit. Ik nam een short met daarop een topje en daarover een los hemd. Deed slippers aan mijn voeten, droogde mijn haar en deed het in een paardenstaart.
Goed genoeg, besloot ik. Toen ik in de eetcoupé aankwam was alleen Jamy er nog niet.
“Je gaat dat toch niet aanhouden!” riep Stuward uit. “Ik was van plan van wel, maar blijkbaar niet.” antwoordde ik. Ik keek de burgemeester vragen aan, maar die haalde zijn schouders op en at verder.
“Zo kan je in geen geval in het capitool aankomen. Zo plattelands! En dat haar! Zo flets!” Ik haalde mijn wenkbrauwen op: “Ik ben toevallig wel van het platteland,” hielp ik hem herrinneren. “Tuttutut,” suste hij, “Nu niet meer. Maar eet nu eerst. Ik help je straks wel met je kleren en je haar.” Ik ging aan tafel zitten en keek in het rond. Het ontbijt was zo mogelijk nog uitgebreider als het avondeten gisteren. Eieren, yoghurt, allerlei soorten vruchten, water, thee, brood en de rest kende ik niet. “Moet je wat warme chocomelk hebben?” vroeg Stuward. “Warme wat?” “Chocomelk, je weet we, gemaakt vak cacao.” “Is het lekker?” vroeg ik een beetje wantrouwig. “Heerlijk,” antwoordde hij. “Oké dan,” zei ik. En hij had gelijk. Het was een zoete, hemelse drank. Ik genoot er voor de volle honderd procent van. Voor de rest begon ik met een appel. Ik wou mijn maag niet te gewent laten worden aan al dat lekker, aangezien dat over een week toch al weg was.

meisje District 6: Emilia Gomen (14 jaar):
"Emilia, opstaan!", roept Everal. "Elijah is al lang wakker hoor. We moeten om 10u40 klaar zijn om uit te stappen, want dan komen we aan. Mag ik binnen komen? Dan help ik je een outfit kiezen."
"Ja, doe maar", zeg ik. Wat kan het kwaad. Ik loop naar de badkamer. "Kies jij maar al een outfit, dan ga ik me douchen" zeg ik terwijl ik ze hoor binnenkomen.
"Oke", roept ze terug. Wanneer ik gedoucht ben, komt Everal binnen met een kleedje. Ik glimlach en doe alsof ik het mooi vind. Dan smeert ze nog wat make-up op mijn gezicht en neemt ze me mee naar de restauratiewagon. We zetten ons bij de andere twee aan tafel en beginnen te eten.

jongen District 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
Ik word meteen wakker en weet plots wat me te doen staat. Ik ga ervoor. Dan herinner ik me plost hoe vaak mijn broer tegen me had gezegd hoe graag hij een leven met Catlynn wou delen. Niet om haar schoonheid. Mijn broer had ooit de gelegenheid gehad om met haar een heel gesprek te kunnen voeren. Ik weet zelf niet wat ze allemaal besproken hadden toen, maar ik weet wel dat ze vele uren aan een stuk zijn blijven doorgaan. Praten en dingen samen doen en lachen. Ik verander van plan. Ik ga Catlynn doen winnen. Voor Kasim.
Ik sta op en nu pas merk ik dat er iemand op mijn deur staat te kloppen. "Ja, ik sta op", roep ik tegen de deur. Ik hoor een bonk en dan voeten die wegbenen. Waarschijnlijk Renbrand. Ik loop naar de kast en ontdek daar de immense hoop kleren in. Ik neem de eerste de beste broek en het eerste het beste hemd. Die doe ik aan en ik loop naar de restauratiewagon. Ik zie dat de tafel ondertussen al is gedekt en de burgemeester al aan tafel zit. "Waar zijn Catlynn en Renbrand?", vraag ik aan hem.
"Renbrand is Catlynn gaan halen voor het ontbijt", antwoord de burgemeester. Ik knik. "Gaat het? heb je toch nog kunnen slapen na gisteren? Het moet een enorme shock geweest zijn om voor de moordenaar van Kasim te staan."
"Dat was het ook. En het ergste van al is dat ik deze nacht alles opnieuw beleefd heb."
"De terechtstelling?" Ik knik opnieuw. "Kasim was een goede jongen", zegt de burgemeester.
Ik knik en zeg: "Hij had Catlynn graag. Ik ga haar laten winnen. Voor hem."
"Dat is mooi", antwoordt de burgemeester. "Maar beloof me wel dat je doorgaat als je haar toch niet in veiligheid hebt kunnen houden door een of andere omstandigheid."
"Ik ga erin slagen, meneer de burgemeester. Catlynn zal niet sterven zolang ik leef. Maar als dat niet zo zou zijn, dan ga ik door, voor Kasim."
"Voor Kasim", zegt de burgemeester. Hij schenkt me een glas fruitsap in en geeft zichzelf er ook een. Hij heft ijn glas op en zegt weer: "Voor Kasim." Ik volg zijn voorbeeld en klink het glas tegen het zijne. "Voor Kasim.

Jongen District 9: Michael Weading (18 jaar):
Ik kreun eens en doe alsof ik nog niet goed wakker ben. Ik hou me aan mijn woord. Ik zou genieten tot het einde. Dan plots slaag ik mijn armen rond haar nek en trek haar naar me toe. Ik rol zodat ik boven op haar belend en laat haar nek dan weer los. Ik plaats bijn twee handen elk langst een ant van haar hoofd en buig me dan over haar. Ik kus har nek, haar mooi afgetekende onderste kaakbeen, haar kaak en dan kaar likken. Die blijf ik kussen en dan lopen mijn lippen terug langst haar nek naar haar lichaam. Ik til mijn hoofd weer op en zeg: "Goedemorgen schat."

meisje D3: Grace Walkman (17 jaar)
“Grace, opstaan”, zegt de stem van Phillipa kort. Ik word uit mijn bed gesleurd en hoor haar dan weer de kamer uitlopen. Ik zucht en sta op. Ik ga me douchen en trek dan mijn eigen kleren weer aan. Wanneer ik in de Restauratiewagon ben, zegt Phillipa niets op mijn kleding. Ik veronderstel dat ze me gewoon wil negeren. Ik begin te eten, terwijl Phillipa, de burgemeester en Fred hun eigen tactiek bespreken. Ik doe niet echt de moeite om mee te luisteren, ik weet toch al wat ik ga doen.

jongen D4: Bjorn Waterfall (18 jaar)
Ik word wakkergeschud en zie dat het niet Mark maar Dodoo is. “Het is tijd om op te staan, Bjorn, we gaan Lizz een taartje brengen op bed, voor haar verjaardag.” Juist, haar verjaardag. Vaag herinner ik me wel dat Mark me daar iets van had gezegd. Ik sta op en sta dan zo lang te kiezen voor mijn kleren dat zelfs Dodoo het lastig begint te vinden. Als ik dan uiteindelijk iets gekozen heb, ga ik nog even aan de make-up tafel zitten. Ik vraag aan Dodoo om me even te helpen. “Doe dat straks jongen, als er nog tijd over is”, zegt hij. “We komen om 10 uur al aan in het Capitool.” Ik haal mijn schouders op en loop met hem mee. We gaan samen met de burgemeester naar Lizz haar kamer. Een Avox loopt mee met een plateau in haar handen. Op de plateau staat een schattig taartje met daarop in sierlijke letters: 'Happy Birthday Lizz' en ook dertien kaarsjes. Er ligt ook een pakje naast, ingepakt in zwart inpakpapier met gouden versiering. We komen binnen in haar kamer en beginnen allemaal ik koor te zingen. (buiten de avox, want die kan niet zingen)
Happy birthday to you
Happy birthday to you
Happy birthday dear Lizz
Happy birthday to you
“Gelukkige verjaardag, Lizz”, zeg ik wanneer het lied is afgelopen.

meisje D5: Lieselore Watson (16 jaar)
Ik word wakker en zie dat ik niet vanzelf wakker ben geworden. Nero staat over mij gebogen en ik schrik zo hard dat ik hem een klop verkoop. Hij springt achteruit. “Auw, waar was dat goed voor?”, roept hij.
“Sorry, ik schrok”, zeg ik een beetje schuldig.
“Dat is nog geen rede. Trek vlug iets aan en kom dan naar de restauratiewagon. Om 10 uur 20 komen we aan.” Ik zeg verder niets meer en wanneer Nero de kamer uit is ga ik naar de kast om me om te kleden. Ik neem de eerste de beste T-shirt en een broek. Dan loop ik naar de restauratiewagon en ga zitten. Viggo is er ook al. We eten in stilte en daarna bespreken we nog even wat we gisteren zagen.

meisje district 4: Lizz Fishingtown (13 jaar):
Ik word gewekt door een fijn lied. Ik open mijn ogen en zie dat ik niet thuis ben. Maar Bjorn is er wel. Ik zit nog steeds op de trein. Ik glimlach, ondanks het fijt dat Mark me nu geen gelukkige verjaardag kan wensen. Ik krijg een taartje voor mijn neus geschoven en bedank iedereen. Dan blaas ik de kaarsjes op het taartje uit en maak ik het pakje open. Het is een amulet van ons district. Het is gemaakt uit zilver en er zitten blauwe saffieren in verwerkt. Ik bedank de mensen rondom mij nog eens. Dan zegt Dodoo: “Je mag een districtaandenken meenemen in de arena.” Ik knik en neem een haje van het taartje. Ik laat Bjorn ook eens bijten en ook de burgemeester en Dodoo krijgen een hap. Dan eet ik de rest zelf op en laten ze me even alleen om me te kunnen omkleden. Ik kies niet lang. Een kleedje dat een beetje lijkt op de huid van een vis. Dan ga ik naar de restauratiewagon, om te ontbijten.

jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
Wanneer ik de volgende morgen wakker word is het nog stil in de trein. Ik sta op en ga me douchen. Dan kies ik iets op aan te trekken en loop ik naar de restauratiewagon. Ik zet me neer om mijn plaats en wacht. Een Avox komt binnen en geeft me al een glas fruitsap. Ik neem er een slokje van.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

Iemand probeerde mijn deur open te doen. Renbrand. De burgemeester was wel beleefd genoeg om te kloppen. “Ik kom!” schreeuwde ik. Ik bleef zitten. Het was stil. Na vijf minuten hoorde ik Renbrand wegbenen. Ik bleef nog even zitten zodat ik hem zeker niet zou tegen komen in de gang en stond dan op. Voordat ik mijn coupé uitging bad ik tot God.

“God, ik heb verschrikkelijk gedroomd vannacht. Ik ben bang, bang om deze kamer te verlaten. Geef me de moed om te moeten doen wat ik moet doen. Geef me de moet om de andere onder ogen te komen. Geef me de kracht om met een schone lei te beginnen en een objectief oordeel te vellen. Over iedereen. Amen.”

Daarna bad ik ook voor het eerst tot Kasim. Ik had de herinneringen aan hem weggeduwd, zeker omdat ik samen met zijn broer in de arena zou komen te staan. Maar sinds mijn droom vannacht kon ik hem niet meer negeren.

“Hey Kasim. Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Misschien is sorry wel gepast. Over de dag van je dood, ik wou gewoon even zeggen dat ik er was. Ik was er en ik ben gebleven tot het einde. Ik ben tussen het publiek blijven staan, sorry daarvoor. Maar ik was bang. Ik zou het niet aan gekund hebben om je naar mij te zien kijken, met je ogen vol onterecht schuldgevoel. Daarom heb ik me uit het zicht gezet. Ik zag je wel, jij zag mij alleen niet.
Dus nog eens sorry. Ik heb het moeilijk gehad, ik heb diep gezeten. Jij was mijn hoop, mijn hoop op een beter leven. Zou het capitool weten wat je voor mij betekent? Hebben ze mij daarom uitgekozen?
In verband met Zanzar. Ik heb God al om hulp gevraagd, maar ik weet niet of hij mij gehoord heeft. Sinds dat gevecht gisteren... Ik weet het niet meer. Is hij te vertrouwen? Jij zou het moeten weten toch? En die Renbrand, de maniak, hij zal boeten voor wat hij gedaan heeft. Ik zal er alles aan doen om het hem betaald te zetten. Dat beloof ik.
Ik mis je Kasim, nu meer dan ooit. In mijn hart ben je nog altijd bij mij, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde... Amen.”

Ik nam een diepe zucht en ging naar de eetcoupé. Iedereen was er. Zanzar zat naast de burgemeester en Renbrand zat voor de burgemeester. De stoel naast hem was nog vrij. Ik nam de stoel en verzette hem naar de kop van de tafel, naast Zanzar. “Je moet niet voor perfectie gaan, maar voor de beste optie in elke omstandigheid.” Dat waren woorden van mijn moeder.
“Ik zou het op prijs stellen als de kamerdeuren niet op slot worden gedaan.” zei Renbrand terwijl hij naar mij keek. Ik negeerde hem en at in stilte mijn eten. Niemand zei iets en dat bevoel me wel. Ik zou in iets geval niet de eerste zijn om die te doorbreken.

jongen district 8: Zanzar Zeneb ( 16 jaar):
Eerst komt Renbrand erbij zitten. De burgemeester en ik zwijgen meteen over Kasim. Ik kijk hem vuil aan. De burgemeester legt een hand op mijn schouder en zegt: "Negeer hem toch gewoon." Uit ons gesprek van daarnet en uit wat hij nu zegt, kan ik duidelijk afleiden dat hij Renbrand ook niet mag. Ik zucht en negeer hem gewoon. Dan komt Catlynn binnen. Wat zou ik haar zeggen? Het blijft een lange tijd stil. Zou ze weten dat ik terug de oude ben, of zou ze denken dat ik veranderd ben en nu een agressieve zot ben. Dan bedenk ik net een manier om Renbrand dwars te zitten en daarnaast Catlynn te tonen dat ik terug ben. "Ik heb vannacht de terechtstelling herbeleefd", begin ik. Oke, misschien niet het beste om mee te beginnen. Ik probeer opnieuw. "Ik heb zitten denken. Catlynn, jij betekende erg veel voor Kasim. Daarom wil ik zelf niet winnen. Ik wil jou aan de overwinning helpen. Voor Kasim." Ik probeer haar gezicht te pijlen.

Jongen district 11: Jamy Treetown (14 jaar):
Ik word gewekt door Stuward en begin me rustig klaar te maken. Wanneer ik dan eindelijk klaar ben, loop ik naar de restauratiewagon. Iedereen is er al. "Goedemorgen", zeg ik vrolijk. Ik neem me voor om weer mijn vrolijke zelf te worden. De presoon die ik altijd ben ik distrcit 11. District 11, oh wat mis ik het en wat mis ik mijn ouders. En Dina, Dina nog het meest. Ik glimlach en kijk naar al het eten. Ik neem hetgeen me er lekker uit ziet en probeer geen dingen te nemen die ik ken. Ik wil nieuwe dingen ontdekken.

Jongen district 7: Steven Treer (12 jaar):
Ik word wakker en schrik me rot wanneer ik merk dat ik niet in mijn eigen bed lig. Dan weet ik het weer. Ik ben een stuk in de hongerspelen. Ik sta op en loop neer de badkamer. Ik douch de nacht van me af en zoek dan iets om aan te trekken. Dan loop ik mijn coupe uit. Meteen daarna bots ik bijna op Wendolinne. "Goedemorgen Steven, ik wilde je juist komen wakkermaken. Om 11 uur komen we aan. Dan zal ik maar Rose gaan wekken zeker. Ga al maar vast naar de restauratiewagon, wij komen zo." Ik knik en loop door. Ik ga op mijn plaats zitten en wens de burgemeester een goede morgen.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

Zanzar probeerde iets goed te maken, dat was duidelijk. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. “Ik ook,” zeg ik over de terechtstelling.
Ik weet niet wat ik ervan moet vinden dat hij het nu zo voor mij opneemt. Zou Kasim mijn gebed al beantwoord hebben? Was dit wat ik wou? Dat hij zijn leven zou vergooien voor mij. Ik was nu niemand. Ik was een stomme paspop, alleen door mijn ouders echt geliefd. En Kasim, maar Kasim was dood.
Zou dit zijn wat Kasim wou? Waarschijnlijk wel, anders had hij er niet voor gezorgd. Dan moest zo gebeuren voor Kasim, niet? Zou hij echt willen dat zijn broer zich opoffert voor mij? Ik kan amper geloven dat ik meer voor hem betekende als zijn eigen broer. Ik kijk hem lang aan en eet dan door zonder iets te zeggen.




Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):

Ik glimlachtte. “Kom speelvogel, tijd om ons klaar te maken,” zei ik. Nadat ik hem nog een kus had gegeven kwam ik uit bed. Ik liep naar de dressing en keek in het rond. “Wat zal ik aantrekken schat? Voorkeuren?” vroeg ik.



Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):

Jamy kwam aan aan het ontbijt, zijn vrolijke zelven, alsof er niets was gebeurd. “Sorry van gisteren,Jamy,” zei ik. “Ik denk dat we allebei een beetje over onze toeren waren, hé.”

jongen district 8: Zanzar Zeneb ( 16 jaar):
Ze gelooft me niet. Dat is hetgeen ik uit haar gezicht kan aflezen. "Catlynn, ik meen het", zeg ik in de hoop ze het zou geloven.
"Stop nu eens met je stomme kletspraatjes. Die Kasim is dood, mors dood, gedaan! Je kan niet meer voor hem doen. Je hebt het toch zelf kunnen zien? Was jij daar ook maar gestorven, dan zat ik nu niet met je opgescheept. Zie je niet dat je Catlynn helemaal overstuur brengt?", zegt Renbrand geïrriteerd. Ik word opnieuw boos, niet woest zoals giseren, maar min of meer beheerst boos. Of toch zo beheerst het kan als iemand slecht praat over de persoon die het meest heeft betekend voor jou in je hele leven. Ik sta recht en duw mijn stoel ruw achteruit. Ik kijk met schietende blik naar Renbrand. De Burgemeester staat nu ook recht. "Negeer hem", zegt hij zacht tegen mij. Ik ga van de tafel weg en loop naar het salon. Ik ga in een zetel zitten en wacht tot we zijn aangekomen. "Kasim, die man maakt het me verdomd moeilijk", zeg ik.

jongen district 9: Michael Weading (18 jaar):
Ik ga achter haar staan en neem haar vast. Dan kus ik haar nog eens in de nek en leg ik mijn hoofd op haar schouder. Ik kijk de ruimte in en zeg: "volledig van kop tot teen ingepakt, zodat enkel ik jou perfecte lichaam kan zien..." Ik laat even een stilte vallen en zeg dan: "Kies maar, ik weet dat jij een goede smaak hebt."

Jongen district 11: Jamy Treetown (14 jaar):
"Oh dat", zeg ik nonchalant. "We waren gewoon moe. Ik stel voor dat we wachten tot we ze in levende lijven hebben gezien. Dan kunnen we elk nog ons oordeel vellen. En we worden bondgenoten met diegene waarmee we allebei akkoord zijn. Ik denk dat dat het beste is. Wat denk jij?" Ik steek iets in mijn mond, dat een heerlijke smaak heeft. "Wat ik dit?", vraag ik aan Stuward.
"Een pannenkoek. Je hoort er normaal iets op te doen, zoals honing of suiker."
"Ach, zo is ze ook lekker", zeg ik en ik eet vrolijk verder.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

Zanzar loopt weg en de burgemeester gaat terug zitten. Ik eet snel mijn bord leeg en kijk Renbrand dan voor de eerste keer aan. Hij lijkt geamuseerd.
“Zanzar maakt we niet overstuur, dat doe JIJ! En als je eens wilt stoppen met slecht te praten over Kasim. Hij was een goed mens, veel beter als jij ooit zal worden. Maar dat is normaal ook hé, jij kent dat niet, iemand helpen zonder er zelf baad bij te hebben, gewoon omdat hij of zij het verdient. Omdat het vrienden zijn. Ken je dat vrienden? Zo ja, dan zal ik je eens wat zeggen. Zanzar is er een van mij en dat ben jij niet. Ik wist niet meer wat ik moest denken over hem, of ik hem wel moest helpen.
Maar ik moet je bedanken, want dankzij jou weet ik weet wat ik moet doen.”
Ik stond op en ging ook naar het salon. Zanzar staarde wat voor zich uit. “Kan jij ook niet wachten tot we aankomen in het capitool? Gewoon om een moment niet in dezelfde ruimte als hem te zijn?”




Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):

Ik glimlachte, “Een boerka hangt hier niet tussen, anders had ik dat genomen,” lachtte ik. Ik keek in het rond. Zoveel keuze. Uiteindelijk nam ik een groen kleedje. Groen ging het best bij mijn haar. Lichtgroen meer bepaald, de kleur van verwachting.
Ik trok het aan. Het paste perfect! Ik keek in het schoenenrek. Ik koos voor eenvoudige goude hakjes die niet echt opvielen onder het kleedje. Daarna ging ik naar de make-up. Groen oogpotlood en goude mascara, ooh, dat zag er cool uit! Mijn haar stak ik losjes op zodat er nog wat lokken over mijn schouders vielen. Ik ging voor Michael staan en draaide in een rondje. “Wat denk je?”

off: afbeelding van het kleedje: http://www.gogogu.be/media/catalog/product/cache/1/image/d64b4103bac3bedb030abf8286acf4cb/8/_/8_68.jpg




Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):

“Oké,” antwoordde ik op de vraag van Jamy. Ik was blij hem terug zo te zien. Ik wou dat ik me ook zo luchtig kon voelen. Maar de zorgen knaagden aan men hoofd. Ik voelde me nog altijd slecht voor gisteren en kon de droom van vannacht niet uit mijn hoofd zetten. “Ik heb over Dina en de andere gedroomd.” zei ik.

Jongen district 11: Jamy Treetown (14 jaar):
Ik stop met eten en leg de pannenkoek weer neer. Ik zucht en kijk even naar mijn handen. Dina. En de rest, dan veronderstel ik dat ze het over haar andere gezinsleden heeft. "Ik mis ze", zeg ik. Ik wil het liefst bij haar zijn nu, maar dan ook weer niet, want dat zou betekenen dat ze mee naar de arena zou gaan. Ik vraag me plots af wat ze nu aan het doen is. Welk armzalig ontbijt ze bij elkaar heeft weten te krijgen en hoe hard ze aan mij zou denken. Stel je voor dat ze niet aan me zou denken. Dan ze mij niet zou missen. Stel je voor dat ze het te druk heeft met het missen van haar grote zus. Ik zucht opnieuw. Ik heb opeens niet zo veel trek meer.

jongen district 8: Zanzar Zeneb ( 16 jaar) :
Ik zucht. "Ik wil dit alles gewoon zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik hou het hier niet meer. Alle luxe en dan nog de moordenaar van Kasim. Het spreekt zichzelf zo tegen. En dan worden we straks als beesten in die arena gesmeten. oh, ik kan zijn bloed wel drinken", vloek ik op Renbrand. Ik steek alles op hem, ook al weet ik dat er meer mensen achter zitten.

jongen district 9: Michael Weading (18 jaar):
"Hmm, sexy, neen, echt fantastisch." Ik kijk naar de hakken en vraag me af hoe goed ze daarop gaat kunnen lopen. "En dan mag je nu mijn outfit samenstellen. Misschien iets dat een beetje bij die van jou pas." Ik neem haar hand vast, om naar mijn coupe te gaan. Ik vertrouw wel vaker op haar smaak en ik weet dat ze dat fijn vind.

Off: aaaaah, veel te veel gemist in 9 dagen!!! Laat mij aub ff alles lezen
Off 2: Jip, alles wat nodig is gelezen

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

Ik wordt wakker van al mijn nachtmerries over dode kinderen, en vanal die dingen. Ik neem een vlugge douche, omdat dit waarschijnlijk toch een van de laatste is die ik zal nemen, en verbrandt me ook een paar keer door die klote-technische snufjes uit het Capitool. Dan doe in een paarse T-shirt en een jeans broek aan, en loop naar beneden, waar ik wil al aan de ontbijt tafel zie zitten. 'Hoi, Will', zeg ik, 'is de rest nog niet wakker?'


T-shirt:

Broek:

Meisje D1: Caitlin Jenniggan: 18:

Als ik 'smorgens wakker wordt, merk ik dat ik geen enkele nachtmerrie heb gehad. Wat zoveel te beter is, want dan kom ik waarschijnlijk sterker over. Ik neem een vlugge douche, en doe dan een Lila kleed aan die ik prachtig vind. Sober, maar prachtig. Dan loop ik naar beneden, en zie dat Handsome al aan tafel zit. "Handsome", ze ik geïriteerd, "ik spreek met je af dat ik je vanaf nu gewoon Han noem, want ik vind niet dat je naam echt bij je past, oké?" Dan ga ik zitten, en begin te eten.

Jurk:

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

Ik luisterde naar Zanzar. Er kwam een vertrouwd gevoel bij me binnen. Alsof Kasim wou zeggen dat ik een goede keuze had gemaakt. “Ik begrijp je,” zei ik. Na een moeilijke stilte voegde ik toe: “Ik mis hem ook, Kasim. Ik mis hem echt.”
Ik staarde door het raam. Landschappen flitsten nog altijd voorbij.



Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):

Ik trok een pruillip, “Niet sexy?” vroeg ik plagerig. “Dan zal ik ervoor moeten zorgen dat jij extra sexy bent om dat te compenseren.” We liepen naar zijn kamer. Ik zocht naar een bijpassend hemd, maar dat hadden ze niet. Dus nam ik een T-shirt in ongeveer dezelfde kleur en een beige broek. Er waren ook bijpassende schoenen. “Voila, ze simpel is dat.” zei ik. “Kom, laten we naar het ontbijt gaan. Ze zijn vast al een tijdje op ons aan het wachten."

T-shrt

Broek

Schoenen





Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):
Ik wist niet of ik blij moest zijn met Jamy zijn reactie. Ik vloekte in mijn hoofd.
'Hij was nu zo gelukkig. En jij, Niketa Reaps, denkt dat je het recht hebt om dat af te nemen ofzo?'
Noch thans moest ik het vragen. Ik moest gewoon zeker zijn dat hij haar niet vergeten was. Had ik het maar een andere keer gedaan.
“Ik ben klaar met eten,” zei ik. “Ik ga even naar mijn kamer.” “Wacht op mij!” riep Stuward, “Dat is meteen het goede moment om je deftig te kleden schat.”
Hij was niet zo verschrikkelijk als de meeste capitoolmensen, ik geef toe. Maar schat noemen moest nu ook weer niet. Het capitool had mijn ouders vermoord. En hij maakte een deel uit van het capitool.
“Ik heb liever dat je me geen schat noemt,” zei ik hem op weg naar mijn kamer. “Oei, hoe dan wel? Popje, meis, kind?” stelde hij voor. “Gewoon Niketa is goed,” antwoordde ik. “Niketa,” herhaalde hij.
In mijn kamer liep hij regelrecht naar de dressing. “Eens kijken waar hij met je mooie blonde haren in kunt schitteren. Hij bekeek werkelijk elk kledingstuk dat er hing, en herbekeek ze nog een keer. Vervolgens wikte en weegde hij alle voordelen van de kleren een voor een af. Ik had nooit gedacht dat iemand zo lang kon kiezen voor een simpel kledingstuk.
Uiteindelijk had hij de knoop doorgehakt. “Deze wordt het.” zei hij vastbesloten. “Het is geen te opvallende jurk, maar ik ben ervan overtuigd dat hij je beeldig gaat staan.”
Hij nam een grijze jurk. Maar de kleur was dan ook wel het enige onopvallende. Het was een lange jurk, tot op de grond en op de rug werd hij geknoopt. “Is er geen eenvoudigere?” vroeg ik. “Tuurlijk wel!” antwoordde hij, “Maar die zijn lang niet zo mooi. Kom, kom, niet verlegen zijn, het kan je niet misstaan.” Ik ging hem in de badkamer passen en kwam na een kwartier (ja ja, zolang duurde het om die aan te krijgen) terug.
Hij draaide met zijn vinger. “Draai eens een rondje voor mij, Niketa.” Ik draaide in het rond.
Net zoals Dina, Tess of Margrette dat zouden doen.
“Perfect!” Hij glunderde. “Nu nog schoenen.” “Is dat nodig? Onder zo een lange jurk zien ze dat toch niet,” probeerde ik nog. Maar nee hoor, daar was hij al met zijn uitleg. “Ze zullen wel zien dat je niet groter bent als normaal, en als je hoge hakken draagt ben je dat wel.” “Hoge hakken,” Kreunde ik. Ook dat nog...
Hij nam een paar gi-gan-tisch hoge hakken tevoorschijn die daarbij nog eens open waren, waardoor ze amper steun zouden bieden.
“Wat!? Moet ik die aandoen? Je kan mijn been nu ook evengoed al breken hoor!” Schreeuwde ik.
“Rustig Niketa, ze zijn maar 10 centimeter hoog. Dat valt echt nog mee hoor. Probeer ze nou maar.”
Hij gaf me de schoenen aan en met tegenzin stak ik mijn voet erin. “Ze zijn te groot.” zei ik dolgelukkig. “Oei, wacht, ik neem wel een maak kleiner.” Damn, pech gehad.
Het volgende paar deed hij zelf bij me aan. “Probeer eens recht te staan.”
Ik zette mijn voeten naast elkaar mooi recht op de grond en kwam uit de stoel waar ik me in had neergezet. Het lukte! Ik bleef staan! “Oké, dat lukt goed! Wandel nu naar mij.” verrek, dat was wel al meteen twee meter stappen. Ik verzette mijn eerste voet, mijn armen wijd opengespreid om mijn evenwicht te bewaren. Bleef een minuut wachten om zeker te zijn dat ik wel degelijk nog recht stond.
Nu de andere. Ik verplaatste mijn gewicht naar mijn voorste voer. Tilde mijn andere op. En viel. “Kut!” riep ik; Stuward stond geamusseerd toe te kijken. “Niet slecht, je hebt nog een paar uur om te oefenen, ik verwacht dat je tegen dat we in het capitool zijn er zonder moeite op kan lopen.”
Ik wou nog roepen dat hij gek was en dat dat nooit of ten nimmer zou lukken maar hij was al weg. En toch riep ik het.
“Jij bent gek! Dat lukt nooit, maar dan ook nooit, maar dan ook nooit! Of ten nimmer!” Ik zuchtte. Het hielp toch niets, ik moest op mijn eentje naar het salon zien te geraken.
Ik duwde me met veel moeite terug recht en hield met twee handen het bed vast terwijl ik naar de deur wandelde.
Het begin van een helse toch.

Jurk

heels

Meisje D12: Jenna Loren: 18:

Wanneer ik wakker wordt, merk ik dat ik niet goed geslapen heb, maar wel uitgerust ben, dat is goed. Ik doe een rood kleedje aan, met rode hakken, niet te hoog, maar toch. En ga naar beneden om te ontbijten, iedereen zit er al, en ik heb nauwelijks de tijd om adem te halen voor ze me al overvallen met vragen over de tactieken bij vanalles en nog wat.

Jurk:
Hakken:

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):

Zonder op antwoord te wachten nam ik hem bij de arm en trok hem mee naar het salon. Het kwam nu pas tot me binnen hoeveel honger ik eigelijk wel niet had. Ik had gisteren amper iets gegeten.
Iedereen was er al. Zoals verwacht. "Ah, daar het je onze twee tortelduifjes." zei Helga vrolijk. Ze was duidelijk in topvorm. Ik ging samen met Micheal zitten en deed mijn bord vol met allemaal lekkers. Ooh, wat had ik een honger! "Mag ik eerst en vooral zeggen dat jullie goed gekleed zijn. Het kon hier en daar wat beter, maar voor beginners is het al meer als voortreffelijk hoor." Ik glimlachte even maar ging wel gewoon door met eten. "Wat ik toch wel even zou willen afspreken." oei. Daar begon het al. "Ik zou als ik van jullie was gewoon doen zoals jullie bezig zijn. Je weet wel, genieten. En in de arena ook al het even kan. Maar beloof me dat als een van jullie sterft, de ander voor de winst gaat en zich niet meteen uit liefdes verdriet doodsteekt ofzo." ik haalde diep adem. "Het is gewoon dat ik wel iets moet te zeggen hebben tijdens het interview, en zeggen dat je twee tributen niet willen winnen komt niet erg goed over." haar reputatie. Tuurlijk. "Oké, als je je daar beter bij voelt," zei ik. Ik kon haar toch wijsmaken wat ik wilde. niemand die koos hoe we reageerden in de arena.

Presentator: Marvin (18 jaar):
Ik krijg in mijn oortje de opdracht al te beginnen. De trein van District 1 is er bijna. Het beeld staat op het overvolle station en dan galmt mijn stem door de micro. Het eerste stukje van mijn commentaren wordt rechtstreeks gehoord op het station. "Welkom allemaal", zeg ik vrolijk. "Allereerst wil ik iedereen een gelukkige hongerspelen wensen. Daarnaast wil ik ook Lizz Fishingtown, de meisjestribuut van 4 van harten feliciteren met haar 13e verjaardag." Er klinkt een applaus.

meisje district 4: Lizz Fishingtown (13 jaar):
De rest in al in de restauratiewagon en wacht op mij om te ontbijten. Ik zet me neer en zeg: "Smakelijk." Ik begin samen met de rest te eten.

jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Neen, wij zijn de eerste", antwoord ik aan Allyssya. Dan komt de burgemeester binnen. "Goedemorgen, zijn jullie allebei al wakker? dat is snel. Dan zal ik Gallixa maar snel gaan halen", zegt hij. Hij loopt weer weg en even later is hij terug met Gallixa. "goedemorgen3, zegt Gallixa vrolijk. Ze gaat aan tafel zitten en begint meteen dingen op haar bord te scheppen die de avox op de tafel komt zetten. "Zo," zegt ze als haar bord vol is, "laten we maar eerst even doornemen wat er vandaag gaat gebeuren. Om twaalf uur komen we aan in het Capitool. Dan gaan jullie meteen door naar het tributengebouw. Jullie worden volledig klaargestoomd voor de openingsceremonie. Van jullie wordt verondersteld dat jullie je gedragen. Jullie zullen luisteren en alles doen wat ze vragen. Jullie zullen niet klagen bij de dingen die ze doen. En onthoud, en dat geld vooral voor jou, Allyssya, wie schoon wil zijn moet voelen. Het kan mijn doen, maar dat is omdat dit de eerste keer zal zijn voor jullie. Om acht uur 's avonds begint de openingsceremonie."
Ik knik. "Oke, klinkt als een rustige dag." Ik kijk naar Allyssya om te zien wat zij ervan denkt. Ik blijf er allemaal rustig bij.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:
'Goed. Ik zal stil blijven bij alles wat ze zeggen. Zolang ze maar niet van plan zijn me in een koe te verkleden. Aangezien ik heb gehoord dat ze ons in het thema van ons district gaan verkleden. Je kunt daar interessantere dingen mee doen, met vee.' Zeg ik.
"Allyssya, ze doen met jullie wat ze willen, jij protesteert niet." Zegt Gallixa. Ik kijk haar koel naar haar, maar zeg dan toch:
"oké, maar ik hoop dat ze het niet doen."

Presentator: Marvin (18 jaar):
Dan horen we de trein aankomen en enkele seconden later staat hij in het station. "En hier zijn dan de tributen van district 1", zeg ik vrolijk. Dit is het laatste dat de mensen in het station kunnen horen. Vanaf nu is alles wat ik zeg enkel nog te volgen op televisie. Ik kijk aandachtig naar de beelden die worden uitgezonden. De camera is op de deur van de trein gericht, die rustig opent. "Jawel hoor, de deur gaat open. Weldra stappen de twee tributen van district 1 uit. Handsome Charming en Caitlin Jennigan, 13 en 18 jaar oud."


jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Misschien kijken ze naar mijn naam en worden we schaapjes", lach ik.

Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):

Na een helse toch naar het salon, met heel veel vallen en opstaan en na mijn voet verschillende keren te hebben omgeslaan, geraak ik er uiteindelijk. Ik win me in een van de zetels laten ploffen, maar mijn jurk houd me tegen. Het meeste dat ik kan doen ik voorzichtig met een recht rug gaan zitten. "Dat ging voortreffelijk snel," lachte Stuward. "Kom, zeg, zwijg als je alleen maar met me kan lachen," zeg ik gehumeurd. "Nu ik het zo bekijk vind ik deze hakken toch niet de beste keuze, ik had er daar nog anderen zien staan, misschien gaan die beter.." ik zuchtte, "zijn ze lager?" "Even hoog." Lap, daar gaan we weer. "Zijn ze gesloten?" "Nee, natuurlijk niet, heb je al ooit pumps gezien die gesloten zijn?" pumpwatte?
Hij was al vertrokken naar mijn kamer en ik deed niet de moeite om hem te volgen.

vijf minuten later kwam hij terug met de hakken. Ze waren zelfs nog mooier als mijn vorige, en veldegelijk hoger! "Zie je," zei hij, "ze passen bij je glitterband, vanboven aan je jurk." "Als jij het zegt." antwoordde ik.
"Hoe zit je daar nu eigenlijk in godsnaam?" "Hoe moet ik anders zitten? Dit kleed laat mij niet toe onderuit te zitten." Hij zuchtte, "Wie zit er dan ook onderuit... Leg je languit op de sofa, veel comfortabeler." Ahja, juist, dank je om dat al zo vroeg te zeggen. Hij verwisselde mijn hakken liet me dan terug recht staan. "Daai eens een rondje als je wilt." EEN RONDJE DRAAIEN?! Ik sprak niet tegen en draaide stuntelig in het rond. "Nu nog je haar en dan ben je klaar. Kom, ik help je wel. Naar je kamer." Dat meende hij niet! Ik was net helemaal naar hier gewandeld!
Hij ging al naar mijn kamer en verwachtte dat ik volgde. Vanals hij uit het zicht was, deed ik mijn hakken uit en liep tot aan mijn kamerdeur, daar deed ik ze terug aan en liep ze goed mogelijk naar het opmaaktafeltje.

Hij werkte wel een uur aan mijn haar en make-up. Mij kon het niet schelen, deze stoel zat veel gemakkelijker als die in het salon.
Als hij klaar was gebaarde hij mij dat ik hem voor moest gaan naar het salon. Met hakken aan dus. Ik zuchtte maar deed mijn best. Mijn evenwicht houden lukte wel, maar ik was ervan overtuigd dat mijn hielen en tenen al vol bleinen stonden.

Als we in het salon waren aangekomen ging ik in de zetel liggen. Ik was moe! Ik sloot mijn ogen en probeerde wat te slapen.

Meisje District 1: Caitlin Jennigan: 18:

Ik stap samen met Han de trein uit. Ik hoor mensen juichen, roepen, tieren, en sommigen zijn zelfs zo gek dat ze staan te springen. Ongeveer vlak nadat ik ben uitgestapt word ik meegenomen door enkele Capitoolmensen, die me naar een een zaaltje brengen. Daar zal ik onderhanden genomen worden door mijn stylist en voorbereidingsteam worden.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 18:

"Hopelijk dat ook niet." Lach ik. "Ik hoop gewoon dat ze iets interessants doen."