The first Hunger Game

Presentator:
“Mijn beste kijkers, Ik ben Marvin en ik zal jullie presentator zijn doorheen deze eerste en uiterst spannende hongerspelen. Wat er vandaag op het programma staat is het volgende: Om acht uur beginnen we met district 4. Om negen gaan we door naar District 11, om tien naar district 2, Elf uur is het uur van district 9, twaalf uur komt district 8 aan bod, een uur is voor district 1, twee uur is district 12, drie uur is district 3, vier uur is district 10, om vijf uur komt district 5 op je scherm, om zes uur is district 7 aan de beurt en als laatste zult u om zeven uur district 6 zien. Om acht uur is het de herhaling van al de boetes van de districten. Vrolijke Hongerspelen, allemaal!”

Meisje district 4 :
Ik loop met mijn broer door de straten naar het plein. Mijn broer heeft hard geoefend sinds er bekend was gemaakt dat er hongerspelen zouden komen. Ik ben gewoon doorgegaan met mijn dagelijkse verplichtingen. Mijn broer nam me wel vaak mee om me dingen te tonen. Ik kende dus al wel een paar dingen. “Jij wordt niet getrokken”, had mijn broer gezegd. Ik ben daar niet zo zeker van. Iedereen heeft even veel kans om getrokken te worden. Oké, de ouderen zitten er vaker in en mensen konden ook hun naam nog eens opgeven voor extra eten, maar dan nog. We komen aan het plein en ik zie de vlaggen van het capitool en van ons district hangen. Op de daken zijn cameraploegen geïnstalleerd. Het wordt zelfs een beetje eng, als je erbij nadenkt dat je elk moment op alle schermen in Panem kan komen. We schuiven aan om ons in te schrijven en we worden in met touw afgezette vakken bij elkaar gedreven. Wij, daarmee bedoel ik dus al de twaalf- tot achttienjarige van district 4. De oudsten, zoals mijn broer, staan vooraan. Ik sta meer naar achter, aangezien ik twaalf ben. Morgen wordt ik dertien. Ik zie aan het gerechtsgebouw de burgemeester staan en ook een raar geklede man, waarvan ik wist dat die uit het capitool kwam. De klok slaat acht uur en de burgemeester staat op en leest ons voor over de geschiedenis van Panem. Hij vertelde ten slotte over de donkere dagen en ik zie vele mensen binnen en buiten de touwen emotioneel reageren. Hij verteld de regels voor de hongerspelen, die zeer simpel zijn. Hij sluit af met de woorden: “De hongerspelen is een tijd van berouw en van dankbaarheid.” Dan gaat hij terug zitten en laat het spreekgestoelte over aan de man uit het capitool. De man stelt zich voor als Dodoo. Hij blijkt diegene te zijn die de tributen van district 4 zal begeleiden. Dan wenst hij ons een vrolijke Hongerspelen en zegt: “Mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn!” Dan gaat hij over naar de trekking van de tributen. Hij loopt naar de bol van de meisjes en grabbelt er eens door. Hij neemt een papiertje en loopt weer naar zijn spreekgestoelte. “De eerste meisjestribuut van district 4 is” hij vouwt het papiertje open en zegt dan zo blij dat het bijna gespeeld lijkt: “Lizz Fishingtown”
IK.

Jongen district 10 :
We komen als een van de eerste aan op het plein. De sfeer is er duister. De jongeren worden in afgespannen vakken gezet, van oud naar jong. Ik kom daardoor ergens van voor te staan. Ik ban achttien en kom dus nog net in aanmerking voor mee te doen. Ik heb geen familie meer, en dus had ik me al lang voorgenomen om me als vrijwilliger op te geven. Maar nu ik hier zo sta, ben ik daar niet meer zo zeker van. Ik heb sinds mijn tien jaar een groep schapen gehoed en heb daarvan eens stevig lijf gekregen en weet hoe ik moet overleven. Desondanks besef ik ook dat er 24 kinderen mee doen en er slechts 1 kan winnen. Ik ben er ook niet echt vittig op om iemand te vermoorden. Ik verman me even en blijf bij mijn besluit terwijl de burgemeester begint te spreken om vier uur en een zekere Gallixa dan het woord neemt. Gallixa is een vrouw van het capitool, die de tributen van district 10 zal begeleiden. Ze praat wat en loopt dan naar de bol van de meisjes van ons district. Wie het ook zal zijn, ik zal haar beschermen tot het einde.

Meisje district 6 :
We zijn nog net op tijd bij de boete. Het is vijf voor zeven wanneer we ons inschrijven. Ik word tussen de andere veertienjarige meisjes van district 6 geleid en kijk naar voor wanneer de klok zeven uur slaat. De burgemeester doet een kleine toespraak en kondigt dan Everal aan. Everal is de vrouw van het capitool die de tributen van district 6 zal leiden. “Vrolijke Hongerspelen, mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn!” zegt ze vrolijk. “Eerst onze meisjes.” Ze wandelt naar de bokaal met de namen van de meisjes. Ik zit er vaak in, want mijn familie moeste eten hebben. Everal neemt een papiertje en vouwt het open terwijl ze terug naar haar spreekgestoelte loopt. “Met trots kan district 6 als eerste meisje deze persoon naar de arena sturen:”, ze wacht even en vervolgt dan: “Emilia Gomen.”
Zoals ik had verwacht, dat ben ik dus.

Jongen district 8 :
Klok slag twaalf. Heel district 8 staat op het plein. De kinderen tussen twaalf en achttien staan in afgebakende gedeeltes. Van wat de burgemeester zegt hoor ik niet veel. Ik staar strak voor mij uit en denk aan wat er allemaal is gebeurt de afgelopen jaren. Mijn familie heeft hard meegevochten en ik ben mijn oudere broer verloren. Zelf heb ik ook gevochten. Sinds dien ben ik nooit meer dezelfde geworden. Ik ben nu zestien jaar. Soms hoor ik mijn ouders over me praten. Ze hebben wel eens gezegd dat ze denken dat ik gek ben en een oorlogstrauma heb. Ik zelf weet niet juist wat ik heb. Een man die Renbrand blijkt te heten loopt over het podium en neemt een papiertje uit een bokaal. Dan loopt hij weer naar de spreekstoel en leest de naam voor. Het is blijkbaar eerst aan de meisjes. Ik schud mijn hoofd om het helder te krijgen.

Jongen district 9 :
Elf uur. Een vol plein. Mijn vader neemt het woord, omdat hij de burgemeester van district 9 is. Ik luister met een half oor naar wat hij zegt. Hij vond het niet prettig en heeft hard geprotesteerd toen hij de opdracht kreeg om met enthousiasme de boete in te leiden. Nu nog steeds staat hij daar met veel tegenzin, dat duidelijk van zijn gericht te lezen is. Hij heeft gedaan met spreken en loopt zonder meer terug naar zijn stoel. Mokkend gaat hij zitten. Dan komt de vrouw aan het woord die sinds gisteren bij ons logeert. Ze komt uit het capitool en zal de tributen begeleiden. Haar naam is Helga. Ik zie hoe mijn vader bokkend in zijn stoel zit. Helga trekt er zich niets van aan en begint vrolijk aan alles wat ze moet zeggen. Dan loopt ze naar de kom van de meisjesnamen en trekt er een papiertje uit. Ze wandelt weer naar haar stoel en zegt luid en duidelijk de naam van het meisje. Eerst dringt het niet tot me door, maar dan besef ik het: mijn lief...

Jongen district 2:
Ik loop met geheven schouders naar mijn plaats tussen de menigte. Ik hoop maar dat ik op tijd zal zijn om mij als eerste aan te geven als vrijwilliger. Ik sta bij de jongens van vijftien jaar. Mijn moeder wil niet dat ik me opgeef, maar mijn vader is trots. Ik wacht terwijl de burgemeester spreekt en een man, genaamd Oscar zich voorstelt als de persoon die de tributen zal begeleiden. Hij trekt eerst het meisje, loopt weer naar de stoel en leest haar naam voor.

Jongen district 7:
Ik klauter naar beneden wanneer ik mijn moeder hoor roepen. Ik heb er absoluut geen zin in. Sinds twee maand geleden ben ik oud genoeg om mee te doen met de spelen. Ik loop naast mijn vader naar het plein. Mijn moeder is alweer aan het wenen. Ze weent bijna altijd. Ik moet in een vak gaan staan, vanachter, tussen al de andere twaalfjarige. Ik wieg onwennig van het ene been op het andere. De burgemeester begint te spreken. Ik luister naar elk woord dat hij zegt. Over de geschiedenis en over de donkere dagen en over hoe de hongerspelen werken. Ik wil niets missen, aangezien ik de komende zes jaar in aanmerking zal komen om mee te spelen. Ik wacht af terwijl Wendolinne het woord neemt. Wendolinne is de vrouw die de tributen zal begeleiden. Ze ziet eruit als een pot verf. Ik luister terwijl ze een aantal dingen aan ons toewenst. Dan gaat ze over tot de trekking. De naam van het meisje versta ik niet goed. Dan loopt ze naar de kom van de jongens. Ze neemt een papiertje en leest de naam voor.
Steven Treer.

Jongen district 11:
Ik wandel naar het plein en ga rustig tussen de andere mensen van veertien staan. Ik kijk een beetje rond en wacht tot het tijd is.

Meisje district 8:
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Catlynn Kant, 16jaar. Ik woon in district 8, dat bekent staat voor zijn textielnijverheid. Catlynn betekent gezegend puur, heilige schoonheid. Mijn naam is bewust door mijn ouders gekozen. Ze hoopte dat die eigenschappen mij deel zouden maken. Ze hadden geluk, zonder opschepperig te zijn, ben ik gezegend met een natuurlijke schoonheid waar veel mensen jaloers op zijn. Maar dat is niet altijd in mijn voordeel. Ik werk zoals de meeste andere van ons district in de textielfabrieken, maar moet dit niet de hele tijd doen. Ik heb het geluk (of ongeluk, valt te zien hoe je het bekijkt) om ook als model te mogen dienen voor de ontwerpers de kleding ontwerpen voor het capitool. Dan mag ik 1 weekend per maand naar de ateliers gaan om kleren te passen. Zoals ik al zij is dat niet uitsluitend geluk hebben. Veel mensen van mijn streek verachtten mij ervoor. Ik kan er niets aan doen, ik had het ook liever anders gewild. In ieder geval mag ik geen mooie kleren ofzo hebben, niemand van ons district mag dat, ik ben slechts een soort hulpvoorwerp voor de capitoolontwerpers.

Het weekend van de eerste boete, de dag van de eerste boete liever. Ik kom net terug van een paspartijtje in het atelier, en ben veel te vroeg, maar het heeft geen zin om nog naar huis te gaan, want dan zou ik te laat zijn. Mijn ouders leven nog allebei en ik heb ook een oudere broer. Hij is mijn beschermengel. De beschermengel van heel ons gezin. Hij heeft zich voor veel bonnen ingeschreven, maar aangezien ik niet betaald wordt voor mijn paswerk en dus per maand een weekend minder kan werken hebben we nog meer eten nodig, en heb ik me ook ingeschreven, maar niet zo veel keer. Maar vijf.
Ik wordt samen met andere meisjes die als paspoppen dienen als in ons vak gezet. Het is vreemd om hier te staan. Normaal is hier nu markt, maar nu is het hier doods. Dood, doder, doodst. Iedereen begint stilaan toe te stromen. Het is muisstil. Niemand is vergeten waarom we hierzijn, wat er allemaal is gebeurt en hoe oppermachtig het capitool wel is.
De burgermeester doet een speach en dan komt er een filmpje van het capitool vervolgens komt er ook een of andere exentrieke capitoolse man om de papiertje te trekken. Hij noemt Renbrandt. "Mogen de kansen immer in je voordeel zijn!" zegt hij vrolijk, te vrolijk. "Eerst de meisjes." Hij loopt naar de grote kom en trekt een naam. "Catlynn Kant" zegt hij. Ik blijf onbewogen en hoor mijn broer protesteren, hij zou zich hebben aangeboden om mijn plaats in te nemen, als hij dat kon, maar dat kan hij niet. Dus wordt ik door twee vredebewakers naar het podium geleid.

Meisje van district 9:
Ik stapte naar het plein voor de boete samen met mijn lief. We waren al voor meer als een jaar samen. Ik kende hem al van school, maar leerde hem pas echt kennen toen hij me tijdens de opstand naar een verzorgstand droeg nadat ik in mijn been was geschoten. Een wonde die nu gelukkig bijna is genezen (bijna, want soms heb ik nog pijnscheuten) maar die wel voor een prachtige relatie heeft gezorgd. "Hoevaak ga jij je naam erin doen?" vroeg ik hem. "Genoeg om niet te verhongeren." antwoordde hij. Verder zwegen we. Het was de eerste boete, dus niemand wist echt wat er zou gebeuren. Nadat we ons hadden ingeschreven gaf ik hem nog een laatste zoen voor ik in mijn vak ging staan. Ik zocht mijn ouders. Ze stonden ergens bij vrienden van ons. De ouders van mij schatje stonden er niet bij aangezien hij de zoon van de burgemeester is en de burgemeester een toespraak moet houden. Ik ben trouwens Amaranta Corn en ben 17 jaar. Mijn naam betekend 'onsterfbare bloem'. Een naam die mijn ouders mij hebben gegeven opdat ik nooit de moed zou verliezen. Iets wat ik niet van plan was. De burgemeester deed zijn toespraak en vervolgens Helga (iemand uit het capitool) naar voren om het princiepe uit te leggen en ons nog eens op de macht van het capitool te wijzen. En dan was het aan de naamtrekking. Mijn naam was verschillende keren in de trommel, maar ik denk dat dit bij veel mensen het geval was, dus weet ik niet of dat dit zo hard zou doorwegen. Ik was enig kind, wat betekende dat we niet zo veel eten nodig hadden, maar dat betekende ook dat ik geen broers of zussen had met wie ik het totaal aantal nodige bonnen kon delen. In iedergeval trok Helda een naam. Mijn naam. Mijn ogen zochten in tussen al de jongens, maar ik kon hem niet vinden. Rond mij was er opluchting maar ook ontroering van de mensen die met me meeleefden. Dat gaf me een troostend gevoel. Dat ik kon zeggen dat er thuis mensen van me gehouden hadden. Want ik dacht niet dat een meisje ooit de hongerspelen zou kunnen winnen. Zeker niet de eerste. Al de jongenstributen hadden waarschijnlijk ook meegevochten in de opstand, wat hun sterk een oorlogsbekwaam maakte. Ik had ook wel gevochten, maar ik was nooit zo sterk. Nooit.. Dat kwam allemaal in mij op terwijl naar het podium liep. Op het podium keek ik in de ogen van de burgemeester die diep bedroefd stonden. Ik kende hem natuurlijk goed, maar kreeg niet de kans iets te zeggen, want ik moest op een bepaald plaatsje gaan staan terwijl ze de jongensnaam trokken. Ondertussen bleef ik tussen de jongens zoeken. En net toen ik hem gevonden had, riepen ze de naam af...

Meisje district 11:
"Ik liep door de grasvlaktes naar het dorpsplein. Het was een mooie tijd van het jaar. De fruitbomen stonden in bloei en de groenten konden geoogst worden. Ik kreeg er honger van, maar aangezien ik er toch niet van mocht en kon eten nam ik met het aanzicht al genoegen. En natuurlijk het feit dat er wel wat over en weer gesmokkeld werd. Ik ben Niketa Reaps, 16jaar en daarmee de oudste van ons gezin. Ik onderhield hen, want mijn ouders waren allebei dood. Gestorven in de opstand. Stom toeval eigelijk, ze hadden de verkeerde doodgeschoten, oeps. Ik verachtte het capitool en zwoor hen ooit in mootjes te kappen. Maar dus eerst mijn zusjes en broertjes laten opgroeien. We waren met 6, ik, mijn zussen: Margrette, 14jaar, Tess 10 jaar, Dina 7 jaar en Aïslyn, nog maar 3 jaar oud, zei was nog maar pas geboren toen mijn ouders stierven. en natuurlijk mijn broer, Gregor, 15 jaar. Ik moest me dus wel verplicht inschrijven voor heel veel bonnen en Gregor ging hetzelfde doen. Margrette moest ook al mee geloot worden. Maar aan haar liet ik zelf de keuze, ik weet dat we die bonnen broodnodig hebben, maar aan de andere kant wil ik haar niet verplichten omdat ze nog zo jong is. De kans dat ik getrokken wordt is reeël, maar ik wilde er niet aan denken. Want zou Gregor het aankunnen om voor die vier anderen te zorgen als ik er niet meer ben? Ik heb er ook aan gedacht wat ik zou doen als Gregor of Margrette getrokken zou worden. Ik wou me eerst bij Margrette als vrijwilliger geven, maar de rationele denken van mij verwierp dat idee, mijn broer en zussen hadden mij nodig. Ik kon me niet opgeven als vrijwilliger en dan de kans lopen dat ze allemaal zouden verhongeren. Ik liet het lot beslissen maar hielp het een beetje door mij voor heel bonnen in te schrijven. Zo zou Margrette al minder kans hebben om getrokken. En ik hoopte dat er nog andere mensen zoveel bonnen zouden inzetten als ik. We werden alledrie naar onze plaats gelegd en ik zocht de drie anderen. Ze stonden bij de buurvrouw, een oud vrouwtje die ons soms wat eten bracht, hoe ze er aan kwam weet ik niet, maar ik stelde er mij geen vragen bij. Eten was eten. Tess en Dina weende, Aïslyn niet, zij had geen idee van wat er gebeurde. Misschien maar beter zo. Ze moest het nu nog niet weten. Ik probeerde mijn rust te vinden terwijl de intro bezig was. Als de meneer van het capitool eindelijk papiertje ging trekken luidde het als volgt: "Het meisje dat de eer heeft om voor de allereerste hongerspelen district 11 te vertegenwoordigen is... Niketa Corn. Ik had er al enorm veel over nagedacht. Over dit moment. Maar toch sloeg het in als een bom. Volhouden, niet tonen dat je schrik hebt, doe het voor je broer en zussen. Ik keek naar Gregor, hij trapte er niet in, hij zei niets. Maar zijn gezicht sprak boekdelen. Het zei: "je kan op me rekenen zus." Ik gaf een knikje en liep naar het podium.

@Amytjeuh: maak er alsjeblieft geen dubbelpost van. Voor een keer, en omdat het zo'n lange posts zijn, zie ik het door de vingers, maar druk de volgende keer wel op edit als je nog iets wil posten en er is nog niemand onder je.

Meisje district 1:

"Justine Monar!" Dat is de naam die Oceane, een vrouw van het Capitool afroept voor de meisjesnamen. ""Nee! Justine!" Roep ik. Justine is mijn beste vriendin, en is zo ongeveer de enigste die om me geeft, naast m'n ouders en zus, die gestorven zijn in de donkere dagen. "Ik geef me op! Als tribuut!" Iedereen kijkt me verbaasd aan, wat uiteraard ook logisch is, waarom zou ik m'n leven riskeren voor iemand die achttien is? Nu ja, ik weet dus wel beter. Ik geef Justine nog een knuffel, en loop dan naar het podium. "En, hoe heet je?" Vraagt Oceane. "Caitlin Jennigan", zeg ik koel. "En hoe oud ben jij?" "18." Antwoord ik. "Een daverend applaus voor onze tribuut!" En dan lopen we naar het gerechtsgebouw.

Meisje district 10:

"Alyssya Jordan!" Riep de presentator. Het was zo oneerlijk, dacht ik. Ik ben 17 en wordt nu bij de eerst spelen al getrokken. Maar niemand die ouder is loopt naar voor om zich op te geven, dus loop ik angstig naar daar. "Wel wel, Alyssya, ik ben blij voor jou dat jij de eer hebt om mee te doen." Zegt hij. Ja, oke, de eer m'n hoela, denk ik bij mezelf, en dan gaat hij naar de jongensbol.

Meisje district 12:

"Jenna!" Riep mijn zus van 22 luid naar me. "Je moet naar het plein voor de boete! En zorg dat je op tijd bent." Toen we eindelijk op het plein waren ging een zekere vrouw Ellénya van het capitool aan het woord. "Hallo iedereen", zei ze met een veel te gemaakte lieve stem. "Welkom bij de eerste hongerspelen, laten we het spreekwoord 'Lady's first' maar toepassen, en mogen de kansen immer in uw voordeel zijn." Na lange tijd grabbelen neemt ze een briefje, en zegt: "Jenna Loren. Kom maar naar voor hoor meisje, je hebt niets meer te verliezen." Ja, Ellénya, was dat maar zo, denk ik in mezelf, maar toch ga ik naar voren, en dan roept ze de jongensnamen af.

@Amytjeuh: maak er alsjeblieft geen dubbelpost van. Voor een keer, en omdat ik dat bij Jona net ook heb gedaan, zie ik het door de vingers, maar druk de volgende keer wel op edit als je nog iets wil posten en er is nog niemand onder je.

Jongen district 10 :
“Alyssya Jordan”, hoor ik Gallixa zeggen. Ik kijk naar het meisje dat traag en angstig naar het podium voor het gerechtsgebouw loopt. Ze is niet de jongste en daar ben ik blij om. Gallixa spreekt van eer, maar ik zie dat Alyssya het daar niet mee eens is. Ik hoop maar dat ze mijn zelfopoffering niet als stoerdoenerij zal zien, want als ik haar wil beschermen, ben ik niet gediend met iemand die me niet erg mag. Gallixa vraagt of er iemand zich als vrijwilliger wil aanbieden, maar er is niemand. Dan loopt ze naar de bol van de jongens. Ze kan zich de moeite besparen en gewoon meteen een vrijwilliger vragen. Ze trekt een naam, wat maakt het uit wie het is.
“De jongen die de eer van district 10 mag gaan verdedigen is”, ze vouwt het papiertje open en ik schuifel een beetje dichter naar het gangpad tussen de jongens en de meisjes toe.
“Erwin Cowthon.” Ik hoor hoe er druk gefluisterd wordt achter me. Ik ken die naam. Een jongen van rond de twaalf jaar loopt naar voor en ziet er niet gewoon angstig uit zoals Alyssya, hij ziet er doodsbang uit. Ik herinner me weer vanwaar ik ham ken. Hij stond ooit naast zijn broer, die me aan het aansporen was om mee te vechten. Hij zag er toen al een bang persoon uit. Zijn broer is niet veel later om het leven gebracht. Hij is toen naar mij gekomen en heeft me een week lang gevolgd, zonder iets te zeggen. Sinds dien had ik hem nooit meer gezien. Ik ken enkel zijn naam, omdat zijn broer die had laten vallen, toen hij me wilde overtuigen. Hij gaat amper vooruit en een vredebewaker begint hem met een stok te porren zodat hij sneller zou gaan. Alsof het een traag schaapje in een kudde is. Ik denk dat ik mijn eigen dieren zelfs nog beter behandel. De jongen loopt het trapje op en gaat naast Gallixa staan. “Mijn beste Erwin Veertjes, hoe oud ben je?”, vraagt Gallixa.
“Ik ben twaalf, mevrouw”, antwoordt Erwin, amper hoorbaar. Gelukkig spreekt hij in een microfoon, anders had zelfs Gallixa het niet verstaan.
“Laat ons eens kijken of er iemand je plaats wil innemen.”
Ik doe nog een extra stap opzij en voel enkele blikken op mij. De meeste jongens rondom mij zijn kleiner dan ik. Ik sta nu vlak aan de doorgang naar de trap.
“Is er iemand die zich aanbied als vrijwilliger?”, vraagt Gallixa. 'Eindelijk', denk ik. Die jongen is bijna dood van angst. Ik doe een grote stap opzij en sta in het midden van het gangpad. “Ik”, zeg ik klaar en duidelijk. Mijn stem klinkt krachtig en vast. Als ik dacht dat er daarnet hevig gereageerd werd, dan had ik het mis. Een rumoer stijgt op uit de menigte. Mensen zeggen dingen tegen elkaar, tegen mij soms. Ze doen niet eens meer de moeite om te fluisteren. Sommige roepen zelfs. Ik hoor enkele mensen 'het is de herder' zeggen en besef dat ik mensen heb die mij erkennen, of op zijn minst herkennen.
“Kom maar naar voren”, zegt Gallixa als ze over haar grootste verbazing heen is. Ik wandel rustig de trap op en Erwin mag terug naar beneden, het podium af. Het is terug stil geworden. Te stil. Erwin rent het podium af en vliegt naar zijn vak, waar een jongen, die als twee druppels water op hem lijkt, hem omhelst. Ik sta nu naast Gallixa en probeer de ogen van mijn medetribuut te vinden om heer reactie te peilen.
“Waaraan hebben wij deze vrijwillige aanbieding te danken?”, wil Gallixa op een licht bewonderende toon weten.
“Ik ben ouder, sterker en heb geen familie meer om in leven te houden of die mij zullen missen als ik er niet meer ben.”
“Maar je gaat er alles aan doen om te winnen”, denkt Gallixa vast te stellen.
“Ik win op mijn eigen manier”, zeg ik kort. Gallixa is even van slag door dit vreemde antwoord en lijkt na te denken. Dan zegt ze: “Wel, laten we een applaus geven voor de aller eerste vrijwilliger van District 10!” Ze neemt mijn pols vast en steekt die in de lucht. Er komt een beetje geklap en van voor beginnen enkele achttienjarige jongens met de groet van ons district. Ze slaan hun rechter hand naar hun linker schouder en hun linker hand naar hun rechter schouder en knikken dan met hun hoofd. Andere mensen volgen, vanaf het moment dat ze beseffen wat men aan het doen is. Dan begint iedereen weer te klappen. Ik voel me vreemd. Niet vereerd of aanbeden, maar eerder ontroerd. Sinds de dag dat mijn ouders op mijn zesde zijn vermoord voor mijn ogen, heb ik nog nooit zo'n positief gevoel gehad in het bijzijn van mensen. Misschien dat Erwin me ook wel een beetje een gevoel van erkenning had gegeven, maar dit is echt nog iets anders. Ik probeer de tranen van de ontroering op te houden tot wanneer ik alleen ben. Het applaus vervaagt en Gallixa neemt het woord weer. “Wat is je naam?”, vraagt ze.
“Will Sheepedee.”
“En hoe oud ben je, Will?”
“Achttien jaar.”
“Wel, district 10, geef nog maar eens een applaus voor jullie twee tributen.” Er stijgt weer geklap op. Deze keer iets minder hard. We worden naar binnen geleid door vredebewakers en elk in een kamer gezet. Mensen krijgen nu de kans afscheid te nemen van ons. We hebben een uur.

Meisje district 4:
Met een klein hartje loop ik naar voor. Ik probeer het zo min mogelijk te laten zien hoe ik me voel. Ik ga naast Dodoo staan en recht mijn rug.
"Zo, Lizz, hoe oud ben je?", vraagt hij.
"Morgen word ik dertien", antwoord ik.
"Dan zal je je verjaardag in stijl vieren", glimlacht hij. "Tenzij..." Hij kijkt even in de menigte en vervolgt dan: "Bied er iemand zich aan om haar plaats in te nemen?" Niemand reageert. "Dan gaan we nu door naar de jongens." Dodoo wandelt naar de bol met jongensnamen en trekt een papiertje. Hij vouwt het weer open en leest de naam voor. Ik ben niet echt aanwezig meer en hoor het dus niet goed. De jongen komt naar voor en er klinkt ergens in de menigte geroep. De jongen moet zich ook even kort voorstellen en wordt dan vervangen door iemand anders. Deze stelt zich ook voor en zegt fier dat hij trots is om hier te mogen staan. We krijgen nog een applaus en dan worden we naar binnen geleid.

Meisje district 6: Emilia Gomen:
Ik loop naar voren. Ik voel mij eigenlijk minder angstig dan ik had verwacht. Ik voel me eerder leeg. Ik ga naast Everal staan en Everal vraagt me hoe oud ik ben. Ik antwoord met een simpele "veertien." Everal vraagt of er iemand zich aanbied, maar het blijft stil. Dan gaat ze naak de bol van de jongens en leest de naam voor. De jongen komt naar voor en stelt zich ook kort voor. Weer gebeurt er het zelfde als er gevraagd wordt achter een vrijwilliger: het blijft stil. Dan krijgen we nog een kort applaus en worden we naar binnen geleid, elk in een eigen kamertje.

Jongen district 8:
Ik hoor de naam en even verder op in het vak van de jongens, ergens vooraan, begint iemand te roepen. Van wat er zich verder vooraan afspeelt zie of hoor ik niet veel. Ik probeer mijn gedachten te verzetten, niet gek te worden. Ik wil geen uitbarsting krijgen, maar ik voel dat, als ik me nu niet even afsluit, dat ik zal ontploffen. Dan plots, uit het niets hoor ik iemand mijn naam zeggen, klaar en duidelijk. Ik schrik op en wordt me weer bewust van de tijd en van het rumoer rond me. Vele jongens kijken naar me, maar ik snap niet waarom. Dan hoor ik het weer, mijn naam. Het komt uit de luidsprekers, overal rondom het plein. "Zanzar Zeneb, kan je naar voren komen?" Mijn spieren zetten zich in beweging, maar ik weet zelf niet waar ik heen ga. Voor ik het goed en wel besef, ben ik naast Renbrand gaan staan. "Zanzar, hoe oud ben je?", vraagt hij.
"zestien", antwoord ik kort.
"Wat een toeval, twee tributen van zestien in district 8, geef ze maar een daverend applaus!" Er wordt hier en daar geklapt en dan worden we naar binnen gebracht. Ik word in een kamer gezet en wacht daar. Blijkbaar krijg ik een uur om afscheid te nemen. Als eerste komen mijn ouders binnen, samen met mijn zusje van zes. Ze is aan het wenen. Mijn zusje heeft me altijd graag gehad. Zelfs nu blijkt ze me nog graag te hebben. Na alles wat er gebeurd is. Ze loopt op me af en valt huilend in mijn armen. Afwezig begin ik over haar kruin te aaien.

Jongen district 9:
Mijn hart zakt in elkaar. Ik kijk naar het gangpad en kan nog nat over de koppen kijken waar ze loopt. Mijn voeten staan aan de grond genageld, mijn mond is te droog om iets te kunnen zeggen. Ze loopt de trap op. Ik blijf maar als versteend naar haar kijken. Hoe mijn blik staat weet ik niet. Ik zie haar naar iemand achter op een stoel kijken en merk dat het het postuur van mijn vader is, maar ik kan hem niet goed zien. Het enige wat mijn ogen goed kunnen waarnemen is haar volmaakte lichaam, dat ik zo vaak tegen me aan heb gevoeld. Ze draait zich om en staat het haar gezicht naar district 9. Haar ogen zoeken. Haar ogen. Mooi als de ochtend, haar lippen, zacht als de vacht van een jong dier. Ik denk aan al die keren dat ik ze heb aangeraakt. Ik denk terug aan haar, de eerste keer dat ik haar zag. Er werd wat geschoten en ik keek wat rond. Met toen ik haar zag, zakte ze ineen. Ze was beschoten. Ik rende intuïtief naar haar toe en heb haar gedragen tot bij de hulppost. Daar ben ik lang bij haar gebleven. Toen ze, zonder verdoving, de kogel eruit haalde, toen ze de wonde dichtnaaide, toen ze het verband legde. Ze had hard in mijn hand geknepen en geroepen. Toen ze verzorgd was en moest rusten, ben ik bij haar gebleven tot ze sliep. Toen ze terug wakker werd, hebben we veel gepraat en bleef ik nog steeds bij haar. De wonde was een paar dagen later beginnen ontsteken, omdat we weinig plaats en niet de beste hygiëne hadden. Ze had veel koorts en ik bleef bij haar. Toen ze beter was, werd onze band alleen maar sterker. Zonder dat een van ons iets moest zeggen waren we een stel.
Haar ogen flitsen naar mij en heel even maar zie ik een lichte opluchting in haar ogen.
"Michael Weading"
De klop van de hamer.
Even wordt alles in mijn hoofd zwart.
Ik kan het niet verkeerd verstaan hebben, het is echt zo.
Ik sluit mijn ogen, zucht even en maak me dan sterk. Voor haar. Opeens komt in me op wat ik zal doen. Hoe ik ermee zal kunnen leven. Ik recht mijn rug en loop naar voren. Ik kijk haar weer aan. Dan kijk ik naar mijn vader. Hij mokt niet meer, hij weent.
"Hoe oud ben je?" De woorden dringen nauwelijks tot me iemand antwoord met mijn stem. "achttien jaar."
"District 9, geef jullie tributen een groot applaus!", zegt Helga. Dan moeten we elkaar een hand geven. Ik denk er nog niet aan. Ik wandel langs Helga naar Amaranta toe en sluit haar beschermend in mijn armen. Het liefst van al zou ik haar nooit meer willen loslaten.

Meisje district 10:
Eens binnen komen mijn zus en moeder af. Mijn zus is 13 en ze kan absoluut niet jagen, in tegenstelling tot ik die redelijk goed met een pijl en een boog overweg kan. Daarom ben ik ook zo blij dat zij niet is getrokken. "Allyssya!" Roept ze terwijl ze naar mij rent. "Rustig Ellynna", zeg ik tegen mijn zus. "Nu, wordt niet kwaad hé", zegt ze, "maar wil je alstublieft proberen te winnen? Voor mij, en Jes?" Zegt ze met dikke druppels tranen op haar wangen. Jes is mijn beste vriend, ik ga altijd samen jagen op rund met hem. "Natuurlijk zal ik proberen te winnen Ellynna, voor heel district 10." Ik neem nog vlug afscheid van Ellynna en mijn moeder, en dan komt Jes binnengestormd. "Ally!" Zegt hij. "Je moet winnen, je bent gewoon steengoed met je boog." Ik moet beginnen lachen, dit is dan ook typisch aa Jes. Hij valt altijd met de deur in huis. "Er zullen veel sterkere tributen zijn dan ik, Jes." Zeg ik. "Heb je onze jongenstribuut uit district 10 wel gezien?" Tegen hem kan ik echt niet op hoor. Dan komen de vredesbewakers binnen. Jes moet weg, en ik geef nog net een knuffel, en dan trekken ze ons werkelijk uit elkaar. Het is nu gedaan met mensen te zien die ik graag zie. Straks zit ik in het Capitool, en ook in de arena.

jongen district 2:
Ik zie het meisje naar het podium lopen en meteen als er naar een vrijwilliger wordt gevraagd, staan er al meisjes te springen. De wet van de eerste. Een struis achttienjarig meisje loopt trots naar voor, stelt zich voor en dan wordt de jongensnaam getrokken. Ik ben het niet en daar ben ik blij om. Oscar heeft nog maar amper zijn vraag kunnen afmaken of ik meld me al aan. Vlak na mij komen er nog een paar, maar te laat. Ik was de eerste en word naar voor gehaald.
"Wat is je naam?"
"Rubbon Stone"
"En je leeftijd?"
"Vijftien jaar."
We krijgen een groot applaus en worden dan naar binnen geleid. We mogen, elk in een aparte kamer, nog even afscheid nemen van onze familie.

Jongen district 7: Steven Treer:
Ik loop naar voor en ga staan. Mijn handen zweten en mijn lichaam trilt. Wendolinne vraagt mijn leeftijd en ik zeg: "Twaalf."
Er is geen vrijwilliger.
Ik moet een hand geven aan het meisje en word dan naar binnen begeleid. Daar mag ik afscheid nemen van mijn dierbaren. Mijn ouders zijn de eerste om binnen te komen. Mijn vader lijkt mijn moeder mee te moeten sléúren. Ze weent. Het verbaast me niet meer. Ik smijt me in de armen van mijn vader en begin zelf ook te wenen. Ik ben bang. Ik heb geen enkele kans op overleven. Ik ben klein, licht, jong en helemaal niet sterk. Het enige waar ik goed in ben is in de kennis van de bomen en in het beklimmen van bomen. Maar ik kan me moeilijk tijdens de hele hongerspelen in een boom schuilhouden, of wel. Ik begin erover na te denken. Mijn vader zegt dat ik mijn best in ieder geval moet doen en nog niet mag opgeven. Ik moet het proberen, zegt hij. "Doe het voor mij en voor je moeder." Ik kijk naar mijn moeder. Een zielig stukje verdriet.
"Ik zal mijn best doen", beloof ik en ik weet dat ik niet lieg. Mijn overlevingsinstincten zullen naar boven komen en ik zal overleven, voor een tijdje dan. Maar winnen zal ik niet doen.

jongen district 11:
Ik zie Niketa naar voor lopen. Ik herken haar. Ik heb haar al eerder gezien in de boomgaard. Ze zit, net als mij, vaak met de nachtkijkers hoog in de toppen van de fruitbomen. Ik wacht af en hoor hoe ze zichzelf kort moet voorstellen. Wanneer de Capitoolman vraagt voor vrijwilligers, is er niemand die reageert. Ik wacht nog steeds af. De Capitoolman loopt naar de bol van de jongens en trekt een naam. Hij loopt terug naar zijn spreekgestoelte en vouwt het papiertje open. "Onze erenvertegenwoordiger voor de jongens van district 11 is... Jamy Treetown!"
Ik hoor mijn broer een eindje voor mij, tussen de zeventienjarige, roepen. Ik stap het vak uit, naar het gangpad. Mijn broer baant zich een weg naar me toe. Ik blijf staan wanneer hij bijna aan de rand van de touwen is, vlak bij mij. "Bied je niet aan", zeg ik hem. Ik kijk hem bijna dreigend aan. "Mama heeft jou meer nodig dan mij en als je je aanbied, dan wil ik je nooit meer zien en ken ik je niet meer." Ik weet dat dit de enige manier is om hem op zijn plaats, in district 11, te houden, al zal ik me straks verexcuseren, als ik de tijd krijg. Twee vredebewakers duwen me ruw vooruit. "Doorlopen!" zegt een van hen ruw. Ik loop door en kom op het podium te staan. De Capitoolman wil mijn leeftijd weten en wil weten of dat mijn broer was, de jongen waar ik net mee sprak. Dan vraagt hij voor vrijwilligers. Ik kijk strak in de ogen van mijn broer en waarschuw hem. Op dit moment voel ik me veel ouder dan ik ben. Niemand geeft zich aan. We krijgen een applaus en Niketa en ik moeten elkaar een hand geven. Dan gaan we naar binnen in het gerechtsgebouw. Elk in een kamer.

Lily Evers schreef:

ik die redelijk goed met een pijl en een boog overweg kan.
Jes is mijn beste vriend, ik ga altijd samen jagen
"Ally!" Zegt hij. "Je moet winnen, je bent gewoon steengoed met je boog." Ik moet beginnen lachen, dit is dan ook typisch aan Jes. Hij valt altijd met de deur in huis. "Er zullen veel sterkere tributen zijn dan ik, Jes." Zeg ik. Jes moet weg, en ik geef nog net een knuffel, en dan trekken ze ons werkelijk uit elkaar.

Dejavu...

jongen district 10: Will Sheepedee:
Ik verwacht niemand te zien, maar dan komen Erwin Cowthon en zijn ouders binnen. Ze gaan zwijgend zitten. Erwin komt achter zijn ouders aan. Hij loopt naar me toe en geeft me een knuffel. Als hij me los laat, kijk ik even verbaast. "Bedankt", zegt hij. Er rolt een traan over zijn gezicht. Ik besef dat die ene week dat hij mij gevolgd had, nog veel meer betekenis heeft voor hem dat voor mij. Hij geeft om mij. Ik glimlach naar hem.
"Waarom heb je het gedaan? Werkelijk", wil zijn moeder weten.
Ik haal mijn schouders op. "Ik was het al van plan. Ik heb niemand. Maar toen ik besefte wie getrokken was, was ik zekerder dan ooit ervoor. Erwin is te waardevol. Hij is uniek, speciaal. Besef dat goed." Ik had nog nooit een liever kind gezien. Erwins ouders zwijgen weer en de rest van het uur praat ik met Erwin. We praten vooral over de spelen. Hij wil weten wat ik bedoelde met mijn antwoord op de vraag of ik wilde winnen. Ik legde het hem uit. Ik legde hem uit hoe ik van zin was om Allyssya te beschermen. Het besef drong tot hem door dat hij me waarschijnlijk nooit meer ging zien. "Ik ga zo veel mogelijk bondgenoten zoeken. Op die manier kan ik steeds iemand beschermen en ervoor zorgen dat diegene die ik niet mag, verliezen. Ik neem enkel mensen als bondgenoot die mijn bescherming verdienen."
"Ik zal je missen."
"Je hebt nu op zijn minst de kans om deftig afscheid te nemen van me."
"Ik zal je altijd herdenken als mijn tweede broer. Ik zal je nooit vergeten en het troost me dat ik afscheid kan nemen. Iets wat ik bij mijn broer niet kon."
Ik geef hem nog een knuffel en dan moeten ze weg.
"Vecht!", is het laatste wat Erwin Cowthon tegen me zegt. Ik blijf alleen achter.
Enkele minuten later word ik door de burgemeester weggeleid uit het gerechtsgebouw, naar het station. Het is er stil. De burgemeester legt aan me uit dat hij voor onze sponsors moet zorgen tijdens de spelen. Ons leven ligt dus deels in zijn handen. Ik stap samen met hem als eerste de trein in. De burgemeester zegt me dat Gallixa Allyssya was gaan halen.

Off: sorry, ik kon op het moment niet echt veel meer verzinnen. Ik was redelijk moe.

off: daarmee bewijs je een echte fan te zijn...

Meisje district 4: Lizz Fishingtown (12 jaar, 364 dagen):
Ik ga zitten op een stoel in het kamertje dat me is toegewezen. Bijna meteen erna komen mijn ouders binnen. Mijn broer is er niet bij en ik begin ongerust te worden. Mijn vader loopt blij naar me toe en zegt: "Wat ben ik trots dat jij meedoet. Je gaat goed je best doen en al ben je niet zo sterk als je broer, je gaat door slim te spelen terug naar huis komen."
'Was dat maar zo', denk ik. Ik weet niet waar mijn broer is, maar op dit moment kan ik enkel bedenken dat hij in de andere kamer zit. Ik heb niet meer gekeken of geluisterd naar wie er getrokken was. En als hij daar zit, dan verlies ik. Dan smijt ik mezelf in het eerste gevecht dat ik zie. Dan ben ik dood voor hij me kan gaan beschermen met zijn eigen leven. Ik wil niet dat hij zijn leven voor me geeft. "Gaat het wel, schat?", vraagt mijn moeder als ze mijn bezorgde blik ziet en merkt dat ik niets zeg.
"Waar is Mark?"
"Die is in de nadere kamer," antwoord mijn vader. Ik wist het. Mijn gezicht trekt in een pijnlijke grimas. Mijn moeder merkt het meteen. "Oh neen, neen, hij is niet, neen, dan zouden we hier niet zo vrolijk staan."
"Waarom zit hij dan daar?", vraag ik. Net dan komen de vredebewakers om mijn ouders weg te laten. Ik heb maar tien minuutjes gekregen, dus hieruit maak ik op dat er nog drie andere mensen komen, aangezien ik ervan uit ga dat er vijf minuten worden voorzien om iedereen te verplaatsen.
"Zeg waarom!", roep ik net voor ze de kamer uit worden gezet. Ze hebben de tijd niet meer. Ik wil naar hen toe lopen, maar net als ik bijna bij de deur ben, word die dichtgegooid.
Ik moet inderdaad bijna vijf minuten wachten, die voorbij kruipen. Dan komt mijn beste vriendin, Gwen, binnen. "Oh Lizz!", roep ze als ze de deur opengooit en naar me toe loopt. We omhelzen elkaar en ik doe geen enkele moeite om mijn tranen op te houden. We huilen samen een tijdje en dan gaan me op de grond zitten. Zo zitten we altijd na het zwemmen op het strand.
"Ik zal je nu al een gelukkige verjaardag moeten wensen zeker", zegt ze.
"Ik vrees het."
"Ik ga je zo missen! Doe echt je best om te winnen, beloof je me dat?"
"Dat beloof ik je. Ik ge jou trouwens ook vreselijk missen."
De vredebewerker komt weer veel te vroeg binnen. "Onthoud dat ik steeds aan je zal denken en volledig achter je sta", zegt Gwen als ze opstaat en naar buiten loopt.
weer vijf minuten wachten.
Dan komt mijn broer binnen. Hij probeert vrolijk te zijn, maar ik zie dat hij gehuild heeft.
"Wat is er gebeurd?", vraag ik meteen. Ik wil deze keer niet te veel tijd verliezen met stiltes.
Mijn broer loopt naar me toe en omhelst me. "Maak me trots." Is het enige wat hij zegt.
"Mark, wat is er gebeurt?" Ik duw hem van me weg. en kijk hem strak aan.
"Je, ik, de tribuut," Hij wil de juiste woorden vinden, maar het lijkt hem niet te lukken. Het lijkt alsof hij heeft beseft dat de hongerspelen geen leuke spelen zijn, of toch niet voor de deelnemers.
"Oftewel verlies ik jou oftewel mijn, mijn, mijn lief. Ofwel..." Meer kan hij niet uitbrengen.
"Bjorn," fluister ik, "Hij is de tweede tribuut. Oftewel hij, ofwel ik, ofwel..." Ik kan het zelf ook niet uitbrengen. Ofwel wij twee. Hij kan ons nu allebei verliezen.
"Waarom heeft hij zich opgegeven?"
"Hij wil je beschermen."
"Omdat ik je zus ben", stel ik vast. 'Stommerik,' denk ik in mezelf.
"Wil je een ding voor me doen?", vraagt mijn broer. Hij kijkt me recht aan. "Vermoord hem niet."
"Zelfs als ik dat zou willen doen, zou ik dat niet kunnen", zeg ik en dat was het laatste want de vredebewakers komen binnen. "Ik hou van je, zus", zegt mijn broer en hij verdwijnt.
Wie de laatste is, weet ik niet. Ik verwacht niemand meer. Dan komt het zusje van Bjorn binnen. Helemaal alleen. Ze is zes en ik weet dat ze ma altijd graag had. Ze heeft een heel hechte band met haar broer. Ze komt gewoon naar me toe en kruipt huilend bij mij op schoot. Ze vleit zich tegen me aan en blijft zo huilen. Ik zeg niets, maar huil gewoon mee. Bjorn is altijd al een goede vriend van me geweest en ik had geen betere jongen voor mijn broer kunnen inbeelden dan hij. Hij is zeventien.

off: sorry voor de dubbelposts, ik was het rats vergeten...

meisje district 8: Catlynn Kant
Zanzar Zeneb, ik kende hem. Goed zelfs, we zaten samen in de klas, lang geleden. Voor de revolutie uitbrak. Hij kwam naar voren en ik schonk hem een lach, maar hij reageerde er niet op. Hij reageerde helemaal niet. Even flitste er iets door mijn hoofd: zou ik hem kunnen verslaan? hij leek zo verdwaast, maar langs de andere kant is hij wel altijd een van de slimste van de klas geweest. Wat had de opstand toch met hem uitgestoken... Ik gaf hem een hand, en hij keek mij kort aan. Niet meer als een seconde, maar hij keek niet echt. Hij staarde alleen maar. Dan gingen we naar binnen. Na nog geen vijf minuten kreeg ik mijn eerste bezoek. Eerst komt mijn broer, mijn ouders zijn er niet bij. "die ,komen nog," zei hij. Hij omhelst mij. "Ik kan dit niet overleven, Cyril," zeg ik. "Mensen verachtten me, ze drinken mijn bloed rouw en ik blink in geen enkele survivaldiscipline uit." Hij keek me aan met ogen die vol verdriet zaten. "Ik zou in je plaats gaan, als ik kon," zei hij "Weet ik" antwoordde ik. "Maar aangezien dat niet gaat heb ik wel nog wat goeie raad voor je. Mensen verachtten je hier wel, maar in andere districten kennen ze je niet. Ik ben zeker dat die beroeps hun ogen niet van je af zullen kunnen houden. Gebruik het Catlynn. Je schoonheid is een wapen, gebruik het." Ik keek hem bang aan. "Als dat mijn wapen is, heb ik niet veel hoop." "er is altijd hoop, zus, onthou dat." Dan moest hij weg. Maar hij liet me niet los. Hij loste pas toen ze hem van mij af klopte. Bij het buitengaan liep er een traan over zijn wang.
De volgende en waarschijnlijk ook de laatste waren mijn ouders. Ze zeiden niet veel. Twee knuffels en een heleboel "het komt wel goed," "het gaat je lukken". Ze snapte er niets van. Het ging helemaal niet lukken. Het kwam niet goed. Mijn broer begreep het tenminste. Als ze door moesten gaven ze me nog een knuffel en verlieten zonder zeuren de kamer. Ze hadden hun zoon nog.

Meisje district 6: Emilia Gomen (14 jaar):
De eerste die binnen komt is mijn enige vriendin. Vroeger had ik een uitgebreide vriendengroep. Maar diegene die ons niet verraden hadden, waren bijna allemaal dood. Enkele hadden ons verraden omdat ze bang waren. We hebben een bom te verwerken gekregen en daar zijn dus vele bij gestorven. Anita komt naast me zitten en zucht. "Na Beite, Febe, Oliver, Palerik, Tolmen en Dolf, ga ik nu ook jou nog verliezen."
"Ik zal mijn best doen om terug naar jou te komen", beloof ik haar.
"Er zijn er vierentwintig, enkel één kan overleven! Het is een onbegonnen opdracht."
"Je moet me niet zo onderschatten. Ik ben slim."
"Dat weet ik wel, maar dan nog. Leeftijd is tot achttien jaar! stel je voor dat er daar zo'n beer van een gast is. Daar ben je helemaal niet tegen op gewassen."
"Heb een beetje vertrouwen. Je hebt nog maar twee van de vierentwintig tributen gezien. Mij en de jongen."
"Die jongen heeft vast al geoefend. Hij heeft zich aangeboden."
"We zullen wel zien hoe het afloopt. Beloof me gewoon dat je vaak bij mijn familie zal zijn. Jullie kunnen elkaar goed gebruiken."
"Dat beloof ik.
Anita moet weg. Even later komt mijn familie binnen. Mijn oma, die wonder boven wonder altijd weet te overleven, maar wel bij ons inwoont, mijn moeder, mijn vader en mijn broertje van elf. Mijn broer kruipt op zijn vaste plaatsje op mijn schoot.
"Mag ik je nog zien voor je in de arena gaat?", vraagt hij.
"Ik vrees dat dit de laatste keer is."
"Ik wil mee!"
"Dat gaat niet.Maar je zal me nog wel zien, op tv."
"Dan is het goed." Hij zwijgt en laat het woord aan de 'grote'.
"Ben je er klaar voor?", vraagt mijn moeder voorzichtig.
"Niemand is ooit klaar voor dit, mama, geloof me. Zelfs die oen niet die zich heeft aangeboden."
"Let een beetje op je woorden, kind!", zegt mijn oma geschrokken.
"Sorry, moe, maar zo is het nu eenmaal. Er zijn vierentwintig, maar een blijft leven. En als het van mij afhangt, zal hij wel de laatste zijn om te blijven leven."
"Zoiets mag je niet zeggen!", zegt mijn vader.
"Dat mag ik wel. Hij is de pestkop van de school. Hij en zijn domme bende zitten altijd achter de meisjes aan. Ik haat hem. De kleine jongens zijn altijd de dupe. Ik ben blij dat Hij nog niet in de grote refter zit." Met die hij wees ik naar mijn broer.
"Vecht je er gewoon door", zegt mijn moeder. Ik knik en dan komt de vredebewaker. Ik geef mijn broer nog een zoen en ze vertrekken. Ik blijf alleen achter. Mijn uur is om.

Jongen District 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
"Zanzar, kom alsjeblieft terug", begint mijn moeder te mompelen. Ik blijf reageer niet. Ze doet vaak alsof ik weg ben. Ik snap wel dat ze de Zanzar van voor de oorlog terug wil, maar ik wil mijn broer ook terug en ik krijg dat ook niet.
"Zanzar, op deze manier kan je echt niet winnen. Je moet echt een beetje beginnen leven. Al is het enkel voor ons dat je het doet", zegt mijn vader. Terug beginnen leven om dan te sterven, klinkt logisch, denk ik. Maar ik reageer nog steeds niet. Je zou het als een positief ding kunnen zien dat ik terug denk. Het is al lang geleden dat ik nog iets in mezelf heb gedacht. Mijn ouders doen meestal niet meer de moeite om iets tegen mij te zeggen. Ik reageer toch niet. En mijn zusje, die zegt ook niets meer. Ik zie ze eigenlijk amper, aangezien ik vaak wat doelloos rondslenter door de straten van ons district. Ik eet nog amper samen met mijn familie. Samen met iemand eigenlijk. In feiten eet ik nog amper. Net genoeg om mijn spieren te laten werken. In school hebben ze het ook al lang opgegeven om iets aan mij te vragen of me te doen opletten. En is de fabrieken, daar sta ik altijd op automatische piloot. Ik ben gewoon een van de machines.
"Zan, wil je een een vlechtje maken?", vraagt mijn zusje plots met een hoog, klein stemmetje. Ik kijk naar haar. ze staart naar een punt om mijn arm. Ik voel iets heel kleins vanbinnen, maar het zit heel diep en het was maar een steek, dat terug aan het wegebben is. Maar het was iets. Een kleine, amper voelbare steek van iets positief. Een positief gevoel dat ik ken van lang geleden. Het lijkt in een ander leven te zijn geweest. Ik begin haar haar te vlechten. Mijn ogen staan weer wazig en mijn gedachten zijn weer leeg, maar ik vlecht haar haar. Dat is voor mijn moeder al genoeg om te wenen. Ik hoor haar snikken vaag langs mijn trommelvlies komen. Ze komen mijn familie halen. Het uur is voorbij.
"Ik wil bij mijn broer blijven", zegt mijn zusje. De vredebewaker lijkt medelijden te hebben met haar, maar is zich wel bewust van zijn opdracht.
"Je moet echt afscheid nemen hoor", zegt hij. Mijn zusje zucht en geeft me een knuffel en een kus. Vaag krijg ik weer dat gevoel, maar het is niet sterk genoeg om me uit mijn roezige toestand te halen. Ik zit stil en reageer niet.
"Ik hou van je, Zan." Dan verdwijnt mijn zus.

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):
"Micheal Weading" was de naam die werd afgenoemd. Mijn Micheal. Het sprankeltje hoop dat ik had toen ik hem had gevonden, verdween als sneeuw bij heldere hemel. Mijn hoop, dat het mooiste van de wereld zou blijven bestaan. Weg. Nee, nog niet weg. Nog niet. Hij kwam naar het podium en keek mij aan. In plaats van een hand te geven, omhelsde hij mij, ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en begon te huilen. Het was muisstil. Iedereen was geschokt. We werden naar binnen geleid. Ik zou het liefst bij hem blijven, voor altijd, hem nooit meer loslaten, maar we moesten ieder naar een eigen kamer.
Als eerste kwamen mij ouders. Ze zeiden niets. "Wat gaan jullie nu doen? Met de extra bonnen kan je wel even voort, maar daarna valt er waarschijnlijk een geldwinner weg." Mijn moeder keek mij geschokt aan. "Maak je daar maar geen zorgen over Amaranta. Zorg dat je terug komt." Ik vond het lief, dat ze me bemoedigde, maar het was hopeloos. Ik was nog steeds gewond. De wonde leek nu misschien onbenullig, maar maakte waarschijnlijk in de arena het verschil tussen leven en dood. "Ik zal mijn best doen," was alles dat ik zei. Dan moesten ze weg. "We geloven in jou," zei mijn vader. Ze omhelsden mij toen ze vertrokken.
De volgende die kwam was mijn beste vrienden Sara. Zij was mijn zielsverwante, kende mij zonder woorden. Het was dan ook niet nodig om iets te zeggen, Ze sloot mij gewoon in mijn armen. En zo bleven we staan, tot ze weg moest. Het klinkt onozel, maar het gaf mij enorm veel moed, Het stroomde van haar over in mij. Zei wist ook wel dat ik het vreselijk vond om met Micheal samen gekozen te zijn, aangezien we nooit allebei konden overleven. En ze wist dat de kans dat ik terug kwam miniem was, daarom moesten we niets zeggen. We wisten het gewoon.
Er kwamen nog andere mensen, klasgenootjes van vroeger, maar ze bleven niet lang en zeiden niet veel. Alleen dat ze met me mee voelde en dat ik kon terug komen, dat ik zou terugkomen. Dat ik Micheal tenminste nog had. Ze begrepen het niet. Ik mocht niet terug komen, want dan zou Micheal nooit meer terug komen.

Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):
Ik werd naar de kamer geleid. En Jamy ook, Jamy toch. Het was een zonde dat hij getrokken was. Hij was een goede jongen. We kwamen elkaar regelmatig tegen en konden goed opschieten. Ik had liever tegenover iemand anders gestaan, want het idee dat ik misschien tegenover hem zou komen te staan, zonder dat een van ons als dood was, zinde me niet. Niet aan denken Niketa, niet aan denken.
Eerst kwam Gregor binnen. Alleen. Daar was ik blij om. Ik zou de schijn die ik voor de andere hooghield, de schijn van vastberadenheid en trots, nooit kunnen overeind houden als ze hier nu bij waren. Gregor wist zowieso al dat het schijn was, dus dat vond ik niet erg.
"Ik weet wat ik moet doen tot je terug komt, ik kan hen onderhouden Niketa," zei hij. "Weet ik," antwoorde ik. "Maar je moet het ook volhouden als ik niet terugkom." zei ik "Die kans is namelijk reeël." "1 op 24," antwoorde hij. "Ik weet het zus, maar ik denk er voorlopig niet aan." "Je zou het beter wel doen," antwoorde ik. "Op alles voorbereid zijn kan nooit kwaad." Hij zuchtte, "Je zal wel weer gelijk hebben, zeker." Ik keek hem in de ogen. "Zorg dat je jouw angst, onzekerheid of wat dan ook, niet toont, ik wil niet dat ze in angst moeten leven tot de spelen voor mij voorbij zijn." hij knikte. We gaven elkaar een knuffel en hij ging door. "Onthou dat je op mij kan rekenen Niketa," zei hij. "Weet ik." Antwoordde ik.
Daarna kwam Margrette samen met Tess, Dina en Aïslyn. Margrette haar ogen stonden vol angst. "Vergeet niet dat je een parel bent Margrette, parels horen niet bang te zijn. Ze moeten glanzen." probeerde ik haar gerust te stellen. "Ik kan niet glanzen zonder jou," antwoorde ze. "Tuurlijk wel, ik ga maar even weg, ik ga die mensen van het capitool tonen wat er van komt als je iets aan onze ouders doen. Wil je niet dat ik dat die voor hen? Voor mama en papa?" "Natuurlijk wel. Ik ben alleen bang dat je niet meer terug komt." zei ze al iets rustiger. "Waarom zou ik niet terugkomen?" vroeg ik. "Ik ga hen alleen maar een lesje nemen en dan kom ik terug. Niets meer niets minder." Ik glimlachte, een glimlach die er verwonderlijk natuurlijk uitkwam. Margrette was geen klein kind meer en ze had het denk ik ook wel door, maar ze begreep dar ze haar mond moest houden. "Gaat Jamy dat ook doen?" vroeg Dina. "Jamy?" vroeg ik een beetje verbaasd. Ik was vergeten dat Dina zo goed met Jamy kon opschieten. Jamy toch, arme Jamy.... "Ja, natuurlijk, hij heeft het mij daarnet verteld. Niketa, zei hij, ik kom met je mee, en samen zullen we het capitool een lesje leren. zo zei hij dat." Dina moest breed glimlachen en ik deed automatisch mee. En dan waren er Aïslyn en Tess nog. Aïslyn betekende beeldschone droom of visie, en dat was ze echt wel, hoe ze mij zo lief aankeek, ik kreeg een krop in de keel. "Mag ik mee op reis?" vroeg ze, "Nu nog niet," antwoordde ik, "Later wel, dan gaan we allemaal samen op vakantie, naar ergens ver weg, maar nu nog niet, je moet nog een beetje wachten." "Waarom?" vroeg ze. "Omdat ik eerst aan de mensen moet gaan vragen waar we mogen slapen en waar we kunnen eten. Daarom" Ze zei niets meer. Tess kroop op mij schoot. Ze fluisterde iets in mijn oor "Ik weet dat Jamy en jij niet allebei terug komen, als jullie als terug komen. Ik weet het allemaal. Je mag niet liegen." Ik schrok enorm. Ik had haar onderschot, ze was al enorm voor op haar leeftijd en ik had moeten weten dat ze er niet in zou trappen. "Je weet toch wat jouw naam betekend?" Vroeg ik, "Oogster," Antwoordde ze. "Ja, oogster, en jij moet je geluk nog oogsten en hoort je nu nog niet zoveel zorgen te maken, ik ben sterk genoeg, ik kan het, je zal het zien." "Ik zal het inderdaad zien," zei ze. Toen moesten ze weg, ik trok me niets aan van de vredebewakers en gaf 1 voor 1 een knuffel waarbij ik elk iets in hun oor fluisterde. Bij Margrette zei ik "Ik weet dat je schrik hebt, Gregor weet wat hij moet doen, praat met hem." Ze knikte en ze ging door. De volgende was Tess "Zoek je geluk Tess, er zal een dag zijn om je zorgen te maken, maar vandaag niet, niet over mij." Ze glimlachte en gaf me een zoen. Dina omhelsde me onmiddelijk "Ik kom zo snel mogelijk terug naar huis, samen met Jamy, sorry dat ik hem even leen.." Ze lachte, "Dat is niet, zolang je hem terugbrengt." Ik glimlachte, "Tuurlijk," Ze gaf me een heeeel dikke knuffel. Aïslyn zette haar hand tegen haar oor als gebaar dat ze klaar was voor een geheimpje. "Jij bent mijn kleine droom, droom zacht terwijl ik weg ben, en leef vrolijk en voluit."

jongen distruct 11: Jamy Treetown (14 jaar)
Ik zit in het kamertje en kijk naar de deur. Ik ben benieuwd aan wat voor reactie ik me kan verwachten van mijn broer. Ze komen binnen. Mijn moeder en mijn broer. De enige bloedverwanten die ik nog heb.
"Jij bent echt gestoord! Hoe denk je dat ooit te winnen? Ik maak daar misschien nog een kans!", roept mijn broer bij het binnenkomen. Bam, het ijs is meteen koud gebroken.
"Er zijn 24 van ons en maar een overleefd! Het is niet omdat je een van de oudste zou zijn dat je ook effectief zou overleven! Jij hebt meegevochten, ik heb me afzijdig gehouden bij de oorlog! En waar was je toen?"
"Waar was JIJ toen! Jij was weg, niemand wist naar waar! Jij hebt ons gewoon in de steek gelaten en daardoor heb je nu geen ervaring in het vechten!"
"Ik was in de wildernis. Ik heb daar kunnen overleven en heb meer ervaring dan je denkt."
"De wildernis, wat heb je daar nu geleerd?"
"Om te overleven zonder huis, winkels, elektriciteit of watervoorraad. Ik heb me leren verdedigen tegen de natuur en tegen wilde dieren. Ik heb dus ook gevechtservaring."
"Op dieren!"
"In de arena maakt dat niet zo veel verschil." Ik weet dat mijn broer gewoon ongerust is en me wil beschermen, maar er kan toch niets aan worden gedaan. Met zo'n ruzies, waarin ik altijd probeer rustig te blijven en hem laat tieren, vind hij na een tijd zijn beheersing terug en denkt hij weer helderder. Nu is dat niet anders. Hij ziet in dat het misschien beter zo is en dat hij er anders toch niets meer kan aan veranderen. Hij omhelst mij stevig. "Doe je best, wil je?", zegt hij op een veel zachtere toon.
"Doe ik. Maar wil jij alsjeblieft ook een beetje op Dina letten?"
"Dina? Dat meisje?"
"Ja, ze is de zus van Niketa Reaps, mijn medetribuut. Zorg er gewoon voor dat je haar ook wat helpt. Niketa is daar normaal de grootste broodwinner."
"Dat zal ik doen, beloofd." Nu pas zegt mijn moeder iets: "Jamy, als je wil kunnen we afspreken met hen dat we alles delen."
"Ook na mijn dood?", vraag ik.
"Zeg dat niet!", zegt ze geschrokken.
"Zie de waarheid onder ogen, mama. Ook na mijn dood?", dring ik aan. Mijn moeder zucht. "Ook na je dood." Dan moeten ze weg. Ze wensen me succes en nemen afscheid. Dan blijf ik alleen achter.
De deur gaat weer open en Dina wandelt binnen. "Je tweede bezoek al vandaag?", vraag ik. Ik klink niet verdrietig. Ik klink bijna nooit verdrietig en dat weet ze.
"Ja. Ga je echt proberen om het Capitool een lesje te leren?"
Ik kijk verbaast op. Dan besef ik dat Niketa ook wel iets moet verzinnen om haar gerust te stellen. Ik herpak me en zeg: "Niet verwacht dat je zus dat zou doorvertellen." ze glimlacht. Maar achter die glimlach zit iets van licht ongeloof. "Ik beloof je dat ik samen met je zus tot het uiterste zal gaan", zeg ik. Ik durf niet te veel te liegen, niet tegen haar. Ze licht me te nauw aan het hart. Op de ene of de andere manier is ze vele jaren geleden mijn zielsverwante geworden. We schelen zeven jaar en daarom noem ik haar eerder mijn kleine zus dan iets anders. Misschien, ooit later, als leeftijd geen rol meer zou spelen. Maar ik ben altijd bang geweest voor reacties en ook voor het feit dat zij dat misschien niet eens wil en dat onze band dan verzwakt. Daarbij heb ik momenteel genoeg aan deze vriendschap. Toen ik in de bossen rond het district was, was zij de enige die me ooit zag of ooit iets vernam van me. Zij is mijn kleine engel en ik hou van haar.
"Wat er ook gebeurt Dina, beloof je me dat je me niet zal vergeten? Dan beloof ik jou dat ik naar de camera's in de arena regelmatig een teken zal doen dat alleen jij en ik begrijpen."
"Dat beloof ik." Ik zie in haar ogen dat ze wel begrijpt dat ik in gevaar ben, maar ik zie ook in haar ogen dat ze er gewoon van uit gaat dat ik een plan heb, maar dat elk plan ook kan mislukken. Ze gelooft erin dat ik kan terugkomen en dat sterkt me.
"Ik zie je sowieso weer, of het hier of op een andere plek is." Ze knikt en omhelst me dan. De vredebewakers komen binnen. "Jullie tijd is op", zegt een van hen.
"Hou je goed, engeltje van me", zeg ik zacht in Dina's oor. Ze laat me los en knikt. Ik zie een traan. "Je bent mooier als je lacht", zeg ik.
"Ik ga je gewoon missen. Kom snel terug." Ik knik en breng mijn rechter hand naar mijn hart, maak een draaibeweging zodat mijn handpalm naar haar toe is. ze werpt een kus en ik sluit mijn hand en breng het dan naar mijn gezicht. Ons teken. En dan is ze weg.

Meisje D3:
Toen de boete begon stond ik nog naast mijn tweelingzus.
Nu niet meer.
Wat er gebeurd is? Even kort: De boete begon met een toespraak van de burgemeester. Dan volgde een vrouw, die de begeleidster van de tributen is. Ze heet Phillipa. Ze trok mijn zus haar naam en vroeg dan om een vrijwilliger. Ik heb me aangemeld en toen...
Ja,
Toen is mijn zus door het lint gegaan. Ze was aan het roepen, wenen en smeken tegelijk. Ze vloekte en was kwaad, maar ook wanhopig, verdrietig, machteloos en impulsief. Ze sloeg wild in het rond en verkocht aan iedereen, die in de buurd kwam, een mep: de burgemeester kreeg een vuist tegen zijn neus en Phillipa verloor haar pruik. Een vredebewaker moest het bekopen met een flinke schop in zijn kruis en een andere kreeg mijn zus haar volle vuist enkele keren tegen zijn hoofd, waardoor hij bewusteloos neerviel. De laatste vredebewaker die nog een poging had gedaan om haar onder controle te krijgen, heeft het zelfs met haar leven moeten bekopen. Ze kreeg mijn zus haar vuist zo hard tegen haar nek, dat ze neerviel en hard met haar schedel op de grond belande. Nek gebroken, schedelbreuk. De oorzaak is niet volledig duidelijk. Ze zijn haar nu aan het onderzoeken.
En wat mijn zus betreft, daartegen zijn het Capitool en zijn medewerkers koudbloedig tewerk gegaan. Voor de ogen van mij, mijn vier broertjes, mijn vijf zusjes, mijn ouders, grootouders, tantes, nonkels, nichten en neven, werd ze bestookt met zeker tien geweren. Alsof ze aan een schot niet genoeg hadden, hebben ze haar lichaam volledig doorzeeft. Haar lijk is weggesleept en aan de kant van het podium gedumpt. Ik stond in shock en aan de grond genageld. Ik staarde naar de overblijvende plas bloed. Een vredebewaker sleurde me tussen mijn zeventienjarige leeftijdsgenoten uit en duwde me naar het podium. Ik moest recht in de plas bloed gaan staan en ze vroegen me hoe ik “die creep” kende. Er was geen enkel teken van medeleven te zien bij de vredebewakers en Phillipa. Zelfs de burgemeester keek kwaad. Samen met de jongen van ons district werd ik naar binnen geleid. Normaal zou ik een uur krijgen om van heel mijn familie afscheid te nemen, maar ik zit hier nu al meer dan drie kwartier en ik heb nog steeds niemand gezien. Nu, eindelijk, gaat de deur open en ik hoop mijn oudste neef te zien.
“Grace Walkman, je kan meekomen, we gaan naar de trein3, zegt de stem van Phillipa.
Wat? Geen bezoek? Geen afscheid?
3En een beetje snel graag.”
Ik sta snel op en loop met haar mee, te verdwaast om tegen te spreken. Haar pruik staat weer proper op haar hoofd en ze gaat me voor naar de trein. Het is zo'n super snelle trein van het Capitool en het zou me niet verbazen als er onderdelen in zaten die ik heb gemaakt. Onderdelen die, die mijn zus heeft gemaakt. Eindelijk stromen de eerste tranen over mijn wangen. De shocktoestand heeft plaatsgemaakt voor het besef. Het besef dat ze er niet meer is. Ik zie de beelden van haar laatste seconden en haar doorzeefde lichaam weer voor mij. Dan word alles zwart voor mijn ogen.

Meisje district 10: Allyssya Jordan:

Samen met de jongen uit mijn district ging ik de trein in. 'Een beetje opschieten zou ook wel van pas komen, ja!' Roept Gallixa ons toe. 'Ja, ja!' Roep ik terug, en stap de trein in. Eens we in de trein zitten zegt Gallixa alweer eens tegen ons: 'wat een eer dat jullie aan de eerste spelen mogen meedoen, ik ben trots op jullie.' 'Gallixa', antwoord ik. 'Vind je dat serieus een eer? De eer van het sterven, lijkt me echt een ware eer. Zou je anders graag onze plaatsen ingenomen hebben? Onze plaatsen om te sterven, van de honger of de dorst, of gewoon om vermoord te worden. We hebben 1 op 24 kans dat we dit overleven, en dat is dan een eer volgens jouw?' Gallixa was zo te zien geschrokken van mijn antwoord, omdat ze de rest van de rit haar mond hield over dat belachelijke eer- gedoe. 'Denk jij dat we een kans maken?' Vraag ik aan Will toen Gallixa even weg was.

meisje D5:
Ik loop met mijn wandelstok achter de burgemeester aan. Hij gaat dus voor mijn sponsors zorgen. Ik vind dit enigszins een angstaanjagende gedachte. Mijn naam kwam uit de bol tevoorschijn, Lieselore Watson, niemand nam mijn plaats in. Mijn familie is omgekomen bij het bombardement waarbij ik mijn been ben verloren. En enkel mijn beste vriendin was daar om afscheid van me te nemen. Nu loot ik naar de trein en weet dat de dood me te wachten staat vanaf het eerste moment dat ik in de arena kom. Ik ben niet meer snel genoeg om verder dan de eerste dag te komen. Dat weet ik gewoon.
Ik stap in de trein.

Presentator:
"Zo, nu hebben jullie al de tributen gezien. Voor wie een stukje gemist zou hebben, en ook voor al onze districten, volgt, zoals beloofd, over een klein half uurtje de herhaling. Dan komen alle districten nog eens aan bod in een verkorte versie, natuurlijk, met de belangrijkste punten op een rijtje. In tussentijd kijken we nog naar een kortspeelfilm van Edgard Walters. Ik wens jullie veel kijkplezier en zie jullie terug om acht uur." Ik laat mijn brede glimlach zien en neem het applaus van het geselecteerde publiek in de studio in ontvangst. Dan hoor ik iemand roepen: "En cut." Het is Jolan Glorious. Hij is de hoofdspelmaker en kijkt toe op alles dat over de spelen op het scherm komt. "Geweldig gedaan, Marvin", zegt hij. Hij wandelt op me af en geeft me een schouderklop. "Ik ben bij dat ik jou hiervoor heb aangesteld. Een nieuw en vers gezicht, die iedereen doet versteld staan met de enthousiaste manier waarop hij alles aankondigt. Dat is hetgeen wat we nodig hebben. De president heeft me trouwens gevraagd om je ook uit zijn naam te feliciteren." Bij deze woorden ben ik opgelucht. De president is niemand die je tegen je gekeerd wil zien. Ik ben inderdaad een nieuw gezicht in de mediawereld. Ik ben achttien jaar oud en, al zeg ik het zelf, ook zeer knap. Dit is de doorslaggevende factor geweest voor mijn aanstelling als presentator van de hongerspelen. Ik was zeer blij met mijn aanstelling, eerst, maar nu ik gezien heb wat er in de districten gebeurd, ben ik niet meer zo euforisch. Na de uitzending van district 3, heb ik heel erg hard moeten acteren om mijn emoties weg te steken. Maar nu heb ik besloten dat ik mijn taak goed zal uitvoeren. Ik zal al de tributen een voor een doen schitteren. Ik wil ze op hun gemak stellen als ze bij mij in de studio zitten. Ik besef nu dat mijn taak niet erg gewaardeerd zal worden in de districten. Ik ben naast de president de enige persoon die ze echt gaan kunnen zien als fysiek waarneembaar persoon die hun kinderen naar de arena stuurt. Ik hoop aanzien te worden als de goede van ons twee. Ik heb mijn afschuw jegens de president nooit getoond of uitgesproken, wat maar goed is ook. Ik ben een van de weinige mensen in heel Panem die iets van de verre geschiedenis af kennen. Eigenlijk is dat een verbode ding, en ik weet ook waarom. Ik verman me, glimlach en bedank Jolan. Dan loop ik naar mijn opmaakkamer en plof in ijn stoel bij de make-up tafel, waar ze mijn make-up nog eens bijwerken. Ik ben niet gewoon om zo veel te dragen. Normaal hou ik het bij mijn tatoo die sierlijk van mijn voorhoofd, langs de zijkant van mijn oog, via mijn kaak, langs mijn nek over mijn schouder en zou langst de hele rechter kant van mijn lichaam loopt. Ik sluit mijn ogen en maak mijn hoofd leeg.

Meisje district 4: Lizz Fishingtown (12 jaar en 364 dagen):
Uiteindelijk moet ook zij weer weg. Even later word ik opgehaald door de burgemeester. Ik loop zwijgend achter hem aan. We lopen naar de trein en ik zie ook Bjorn lopen. Hij wordt begeleid door Doodoo. Wanneer de treindeur zich sluit, begint de trein meteen te rijden. Het is ondertussen kwart voor tien. Ik word door een bediende van het capitool begeleid naar mijn eigen coupé. Ik plof neer op het bed en sluit mijn ogen, hopend terug wakker te worden in mijn eigen bed, in district 4. Doodoo komt me plots halen voor "Een beter ontbijt." Ik loop mee met hem tot in de restauratiewagon. Een bediende schuift meteen een stoel achteruit, waarop ik plaats hoor te nemen. Ik ge zitten en kijk dan naar Bjorn, die tegenover me zit.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Ik weet het niet", zeg ik eerlijk. Het is nu bijna zes uur. We zitten in de gemakkelijke zeteltjes in de coupé waar we om acht uur de herhaling zullen zien. "Ik denk dat we daar een beter zicht op gaan hebben als we de herhaling gezien hebben." Gallixa komt binnen in de coupé. "Will, schat, het diner wordt opgediend", zegt ze. Ik bedenk me dat ik haar beter de vriend blijf en glimlach naar haar. "Wij komen eraan", zeg ik. Ze loopt de coupee weer uit en voor ik haar achterna loop, zeg ik tegen Allyssa: "Ik weet dat het misschien moeilijk is, maar ik denk dat het beter is dat we haar wat de vriend blijven. Zij is buiten de burgemeester het enige gezelschap dat we nog hebben. Ze kan belangrijk zijn, als je een kans wil maken op overleven." Ik glimlach naar haar, om te tonen dat ik het echt goed bedoel met haar en loop dan de coupé uit, naar de restauratiewagon. Ik zet me neer op de aan mij toegewezen plaats, naast de burgemeester. Een bediende komt binnen en ik weet dan mijn vader vroeger ooit eens gezegd had dat dat een avox is. Misdadigers waarvan de tong is afgesneden. Ik ken ook de 'spreek niet tegen een avox tenzij je bevelen geeft' regel. Ik wend mijn ogen van hem af en zie dan het eten op de tafel. Alles ziet er erg lekker uit. Het is veel meer dan ik ooit gegeten heb. De avox schenkt mijn glas in met een vloeistof dat een licht goudige kleur heeft. Ik kijk vragent naar Gallixa, die schuin tegenover me zit. "Dat is wijn, Schat, proef maar." Ik knik en neem een slokje. Het is lekker. Ik weet dat er alcohol in zit en dat ik er dus zeker niet te veel moet van drinken, omdat ik het niet gewoon ben. Ik heb een groot lichaam, dus de alcohol zal niet snel vat op me hebben, maar toch denk ik het bij slechts een glas te houden. Ik wil de herhaling graag met een helder hoofd zien. Ik schep enkele dingen die er lekker uit zien op mijn bord en wacht op Allyssya om te eten.

Meisje district 11 Niketa Reaps (16jaar):
Vlak na dat mijn zusjes weg waren ben ik in tranen uitgebarsten. Nog geen tien minuten later worden naar de trein verzocht. Ik droog snel mijn tranen en zie Jamy. Hij heeft niet geweend. Ik voel me een aansteller, en zwakkere, en dat mag niet, dat kan ik niet maken ten opzichte van mijn familie. Ik stap zwijgzaam de trein op en ga samen met Jamy naar het salon waar we ons neerzetten in zeteltjes. en dan vertrekken we. Ik kijk naar buiten, naar ons district met het graan dat klaar is om te oogsten, en de vruchten die vragen geplukt te worden. Misschien wel voor de laatste keer.

Meisje district 10: Allyssya Jordan: 17:

Lopend kom ik de eetzaal binnen. "Sorry dat ik te laat ben hoor", ik was verdiept in m'n boek dat ik de tijd uit het oog verloor, zeg ik.
"Zet je Allyssya", zegt Gallixa koeler dan normaal. Volgens mij is ze nog steeds niet helemaal bekomen van mijn felle antwoord.
"Ik wil nog wat bespreken met jullie." Zegt ze. "Over hoe jullie het gaan aanpakken in de arena. Uiteraard zijn de beroeps verschrikkelijke concurrentie voor jullie, en jullie kunnen hen enkel overwinnen door slim te zijn, en niet door kracht. Hoe je het dan ook wilt aanpakken, zorg dat je zeker nog één persoon hebt binnen jullie pact, ik neem toch aan dat jullie een pact gaan vormen, anders zijn jullie, of jij zeker Allyssya al vanaf de eerste dag dood.
"Lekker optimistisch", fluister ik tegen Will, terwijl Gallixa verder doet.
"Ten tweede WIL ik dat jullie, of ten minste één van jullie onmiddellijk naar de Hoorn gaat, om de beste spullen eruit te halen. En bespreek ten laatste een goede tactiek, want zonder tactiek raak je nergens."
"Oké", zeg ik. "Wat is dat?" Vraag ik terwijl ik wijs op een volle fles rood vloeibaar spul.
"Rode wijn", zegt Gallixa. "Neem maar een glaasje. Tenzij je Rosé of champagne wilt, maar witte wijn is er ook."
"Neen, dankjewel", zeg ik glimlachend, "maar ik zou morgenvroeg liever nuchter zijn voor de training. Ik neem liever wat water. Maar ik neem aan dat er ook bepaalde dingen verboden zijn tijdens de spelen."
"Natuurlijk Allyssya, iedereen mag bijvoorbeeld één aandenken aan zijn district dragen, maar het mag nooit iets zijn wat je voordeel kan geven, bijvoorbeeld iets scherp. Maar eet nu maar, dat heb je nodig voo de training morgen." Zegt ze.

Meisje district 12: Jenna Loren: 18:

Ondertussen zitten we al in de trein, ik en mijn medetribuut Cedric. Ik zie dat Cedric in tranen is uitgebarst tijdens zijn bezoek. Nogal logisch, hij is 12 en daarmee waarschijnlijk de jongste uit deze hele spelen. Waarschijnlijk denkt hij ook dat ik zijn vijand ben zodra we in de arena zitten, wat ook logisch is, en ten slotte verschillen we 6 jaar in leeftijd, zodat moest ik werkelijk zijn vijand zijn hij feitelijk geen enkele kans zou maken, maar ik wil zijn vijand niet zijn, en dat zal ik ook nooit zijn. Hij moet de spelen winnen, zonder uitzondering, want hij heeft nog een mooie toekomst voor zich, want hij gaat nooit sterven van de honger, hij heeft eten genoeg, terwijl ik, die nauwelijks aan eten raak, zou sterven van de honger, tenzij ik deze spelen win, wat een regelrecht wonder zou zijn. Uiteindelijk zeg ik tegen hem:
"Ik zal je in de arena niet aanvallen, en als wij wonder boven wonder als laatste overblijven, of als het gewoon moet op dat moment moet, moet je me nu beloven dat je mij zult vermoorden, en als je weigert dat te accepteren dat ik dit vraag, vermoord ik mezelf op dat moment. En dan moet je me beloven er alles aan te doen district 12 eer te bewijzen, zonder aarzeling."
Hij kijkt me geschrokken aan, maar zegt dan toch: "beloofd."
En voor het eerst sinds mijn 5de schieten er tranen in mijn ogen, en omhels hem terwijl ik zeg: "je moet winnen."