The first Hunger Game

Jongen D4 : Bjorn
Ik wacht in het kamertje en verwacht als eerste mijn klein zusje te zien dat huilend op me af zou lopen, maar waneer de deur open gaat is het zij niet die als eerste binnen komt. Het is Mark Fishingtown. Ik sta meteen recht en loop op hem af. Hij slaat zijn armen om me heel en kust me. Mark is de 'Man' in onze relatie. Hij is zo'n vijf centimeter groter dan mij en aan hem merk je niet dat hij homo is. Hij laat me los en ik zie dat achter hem mijn zusje is binnengekomen. Ik glimlach flauw naar haar. Dan barst Mark plots open. Hij heeft even de tijd gehad om alles tot hem door te laten dringen en is nu weer in staat om iets te zeggen. « Mossel ! », roept hij. Hier had ik me niet op voorbereid. « Waarom moest je je nu perce aanbieden ? Nu heb ik twee mensen om te verliezen ! De twee waarvan ik het meeste hou dan nog wel ! Hoe kan je nu zo stom zijn ! Heb je dan echt geen besef dat er maar 1 persoon kan terugkeren ? Denk eens aan mij, denk eens aan je zus ! Je zus heeft niemand anders dan jou! » Mijn zus begint te huilen. Ik weet dat ze vooral bang is van Mark omdat hij zo licht te tieren, maar toch komt het over alsof ze het bevestigd met haar tranen. Ik slaag mijn ogen neer en zucht. Er beginnen tranen uit mijn ogen te lopen. « Ik wil je zus beschermen », begin in. Maar Mark is te razend om mijn verdere uitleg te horen. « Mijn zus beschermen ? », nu mas dringen de woorden goed genoeg tot hem door om de betekenis erachter te kennen. « Je gaat », zijn stem sterft weg. Hij doet twee stappen achteruit en stort dan in elkaar. Gelukkig staat er een stoel achter hem, waar hij in ploft. De stoel kraakt van het plotse gewicht. Ik ga ook terug zitten. Het is even stil. « Je zus betekend meer voor je dan ik », zeg ik dan.
« Dat is niet... », zegt Mark, maar hij maakt zijn zin niet af. Ik weet dat hij goed genoeg beseft dat ik de waarheid spreek. « Ja », zegt hij. Het is weer even stil.
« Waarom deed je alsof je zo trots was toen je daar op het podium stond? », vraagt mijn zusje dan.
« Ik ben nu al bezig sponsors bij elkaar te sprokkelen. Een strijdlustige knaap is veel leuker om te sponsoren dan een hopeloze gast die iemand wil beschermen », antwoord ik.
« Lizz is niet de enige rede voor je opoffering », zegt Mark dan plots.
« Neen, » geef ik toe, « Die jongen is het petenkindje van mijn vader. »
« Waarom heb ik dan nog nooit van hem gehoord? »
Ik haal mijn schouders op. « Ik denk niet dat iemand in ons district hem kent. Hij is altijd verborgen gehouden voor iedereen. Hij is autistisch en zijn ouders zijn gestorven nog voor hij kon lopen. Sinds dien hebben mijn ouders hem opgevoed, maar hij is altijd verborgen gebleven. »
« En daarna nam jij die taak over. En nu ? Gaat je zus je taak overnemen ? Ze is zes. »
Ik zucht weer. « Ik had gehoopt dat jij voor hem en voor mijn zus kon zorgen. Zijn autisme is echt veel verbeterd sinds een jaar. Hij heeft er nog amper last van. »
De vredebewaker, Mark moet weg.
« Ik zal voor hem zorgen. »
Een lange kus aan Mark en een knuffel voor mijn zus en ze zijn weg. Ze zijn een half uur bij me geweest. Dat betekend dat er nu nog maar 1 persoon of groepje van mensen komt. Ik wacht af en dan komt mijn beste vriendin, Lenka, binnen. Ik sta meteen recht en omhels haar. “Ik zal elke dag aan je denken”, zegt ze.
“Je weet al wat ik ga doen”, merk ik meteen. Ze knikt. Wij lijken zo veel op elkaar dat we geen woorden nodig hebben.
“Ik ben blij afscheid te kunnen nemen.” Nu knik ik. Ik zie een traan.
“Herinner me zoals ik was, want ik weet niet wat ik zal worden als mijn dierlijke instincten het overnemen.” Ze lacht met wat ik zeg. We gaan zitten en we praten wat. Ze zegt vooral de dingen die ze het meest van al nog kwijt wou, voor ik ging. Ze beloofd me om er voor Mark te zijn en om naar mijn zus en het petekind van mijn vader om te kijken. Ervoor zorgen dat ze niets te kort komen. Dan moet ze weg, en even later word ik ook uit de kamer gehaald. Doodoo leid me naar de trein. Ik krijg een coupé toegewezen, maar blijf er niet lang. Ik doe iets anders aan en loop dan meteen naar de restauratiewagon. Even later krijgen we een ontbijt. Ik ben blij want ik had vanochtend nog niets binnen kunnen spelen. We hadden niet genoeg. Dan kont Lizz binnen en gaat tegenover me zitten. Ik zie dat ze naar me kijkt. “Hoe gaat het met je?”, vraag ik haar voorzichtig. Ik weet dat ze veel op haar broer lijkt, en dus blijf ik voorzichtig.

Lily Evers schreef:

Meisje district 10: Allyssya Jordan: 17:

Lopend kom ik de eetzaal binnen. "Sorry dat ik te laat ben hoor", ik was verdiept in m'n boek dat ik de tijd uit het oog verloor, zeg ik.
Uiteraard zijn de beroeps verschrikkelijke concurrentie voor jullie
maar ik zou morgenvroeg liever nuchter zijn voor de training.

off: sorry dat ik lastig ga doen, maar heb je mijn ding wel goed gelezen? Will en Allyssya waren aan het praten, over dat Allyssya beter Gallixa de vriend bleef... En 'beroeps' is nog niet gekend. Het is namelijk verboden om op voorhand te trainen en daarbij zijn het de eerste hongerspelen, dus kunnen ze dat helemaal nog niet door hebben. Ook zitten ze het eerste deel van de volgende dag nog in de trein en het tweede deel brengen ze door ik het opmaak centrum en 's avonds is het de ceremonie met de strijdwagens... Ik laat dat van die beroeps even weg en spreek in de plaats van over training, over openingsceremonie, als je dat niet er vind...

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Als ik even mag, Galixa, we hebben de andere tributen nog niet eens gezien. Ik zou wachten met conclusies trekken tot we al de boetes hebben gezien. Ik neem toch aan dat we die gaan zien?", begin ik beleefd.
"Ja, natuurlijk schat, natuurlijk, om acht uur deze avond is de herhaling."
"Mooi, dan zou ik daarop wachten om technieken of mogelijke concurrentie te bespreken. Daarbij heb ik wel al een aanpak in gedachten voor mezelf. Wat je pact betreft, ik was in ieder geval al van zin om tijdens de training te praten met zo veel mogelijk, zo niet, alle tributen. Ik zal niet letten op de kracht of op slimheid of op wie handig kan zijn, ik zal enkel letten op wie me betrouwbaar lijkt of mijn hulp verdiend. Ik kijk naar innerlijk. Hoe hard je dit ook goed of afkeurt, mijn excuses op voorhand."
"Natuurlijk, schat, maar over jou maak ik me geen enkele zorgen. Jij viel me meteen op. Jij lijkt zo wat de grootste en de sterkste van je district en daarbij lijk je me nog slim te zijn ook."
"Deze capaciteiten zijn je meteen opgevallen omdat je je in me interesseert en omdat ik erg open ben. Daarbij zijn dat ook meteen in het oog springende dingen. Allyssya ken je amper, laat me niet zeggen, helemaal niet. Wie weet wat kan ze allemaal. Maakt niet uit nu, we zullen dat ook nog ondervinden tijdens de training. Dat ander stuk dan, naar dat je wil dat er iemand meteen naar de hoorn gaat. Ik snap niet helemaal wat je daarmee bedoeld, aangezien jij meer blijkt te weten over onze arena dan wij momenteel weten, maar naar hoe je het zei, lijkt het me iets gevaarlijks. Daarom ga ik." Ik zwijg even in de hoop op uitleg over die hoorn en die krijg ik ook.
"De hoorn des overvloed is de vlek waar alles zal beginnen. In de hoorn liggen wapens en eten en andere waardevolle spullen. Ik wil dat je genoeg wapens vast krijgt om onder jullie te verdelen en genoeg eten om even mee door te kunnen."
'En wat als er geen water in de hoorn des overvloed is? Ik vind dat dat toch wel het meest belangrijkste is, water. Zonder water hou je het geen twee dagen uit. Ik zou mezelf hooguit een week genen, omdat ik groot ben en al wat gewoon ben, maar dan moet ik wel al geluk hebben dat ik niet te veel hoef te lopen of te vechten, want na drie dagen schat ik dat ik mijn vitaliteit begin te verliezen."
"Daarin heb je ook gelijk, schat. Laten we het daarover straks eerst nog eens hebben, na het eten. Laat ons nu eerst eten."
"Ik was nog niet helemaal klaar, als ik mag."
"Zeg maar schat."
"Ik wou nog even zeggen dat de tactiek beter kan besproken worden als we elkaars krachten beter kennen en als we misschien ook al bondgenoten hebben gevonden. Dat was alles. Smakelijk." Ik begin te eten. Galixa glimlacht en geeft me een knikje. Dan begint ze zelf ook te eten.

Meisje district 6: Emilia Gomen (14 jaar):
Everal komt me ophalen en we lopen samen met de burgemeester en mijn medetribuut naar de trein. Eens de deuren van de trein gesloten zijn, beginnen we meteen te rijden. We worden meteen naar het salon begeleid en krijgen hapjes voorgeschoteld en iets om te drinken. “Wij zien de herhaling van de herhaling. Die begint over een kwartiertje, om negen uur dus”, zegt Everal. "Daarna zal ik jullie coupés tonen." We zetten ons neer en wachten tot het begint.

Jongen district 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
Ik word naar de trein begeleid door de Renbrand, maar merk amper waar ik loop. Als we in de trein zijn en de deuren zich sluiten, word ik me licht bewust van de trein die aan vaart toeneemt. We worden meteen naar de restauratiewagon geleid voor het middagmaal. Ik word in een stoel gezet en krijg eten voorgeschoteld, maar eet niets. Ik staar alleen maar. Mijn gedachten staan weer uit en tijd en ruimte zijn weer verdwenen.

Jongen district 9: Michael Weading (18 jaar)
Mijn ouders komen binnen en mijn moeder omhelst me stevig. “Ik vind het zo erg, ik vind het zo erg, of Michael, ik vind het zo erg!”, zegt ze de hele tijd. Mijn vader neemt haar rustig vast en ze laat me langzaam los. Mijn vader bekijkt me eens goed en kijkt dan een tijdje recht in mijn ogen. Dan knikt hij en ik weet dat hij het weet. Hij weet wat ik ga doen. Hij zou het zelfde doen voer mijn moeder. We lijken zo hard op elkaar...
“Ik ben in ieder geval blij dat ik lang bij je kan blijven. Langer dan een ander ouder dat kan”, zegt hij. Ik glimlach en besef dat dit het ergste is dat hij ooit zal doen. Hij moet zijn zoon afgeven, uitleveren aan het Capitool. “Wat gaat ma nu doen?”, vraag ik hem. Hij zucht. “Juist, we zijn nu allebei weg”, zegt hij. We hadden wel al besproken dat ik zijn taken als burgemeester zou overnemen zolang hij weg was, maar nu ik zelf met hem mee ga, kan dat niet meer.
“Ik zal de lopende zaken regelen. Ik ken wel het een en het ander en de adviseer zal me wel helpen”, zegt mijn moeder. Ik hoor in haar stem dat ze niet echt aanwezig is. De adviseur is in feiten een corrupte vredebewaker, die zelf ook een afkeer heeft van het Capitool. Het komische hieraan is dat hij zelf uit het Capitool komt. Mijn ouders moeten weer weg en mijn moeder geeft me een knuffel en een plakkerige zoen. Mijn vader geeft me een stevige schouderklop, wat me eigenlijk meer steunt. “Tot straks”, zegt hij. Ik knik en dan zijn ze weg. Mijn andere bezoek is mijn beste makker Henry. Hij stond bij elke strijd die we vochten, aan mijn zij. Hij bracht eten toen ik over Amaranta waakte en hij kent me goed. Wij doen niet melig en denken samen realistisch. Ik weet wel dat hij me zal missen als ik er niet meer zou zijn, maar door de oorlog zijn we allebei mentaal zeer sterk geworden. Mijn enige gevoelige plek, iets dat hij niet heeft, is mijn lief, en daarop hebben ze me zojuist geraakt. Ik begin zelfs te denken dat het Capitool dit expres heeft gedaan. Het zou me niet verbazen. Ik word door veel hoge pieten gehaat. Hierover spreken Henry en ik dus. “Ach, wat kunnen we ertegen doen”, zegt Henry.
“Vechten”, zeg ik. “Wil je een oogje op mijn moeder houden? Zo alleen ben ik bang dat ze het niet uithoud tot pa terug is.” Henry knikt. “Welke bloemen wil je voor je begrafenis?”, vraagt hij. Ja, op die manier drijven we de spot met het Capitool. We lachen alles uit dat ze doen of organiseren. Ook de hongerspelen dus. “Zeker geen rozen. En al zeker geen roze. Mijn lievelingskleur is groen dus hou het anders maar op klaver. Of laat anders Amaranta kiezen, als ze weer thuis is”, zeg ik.
“Ah ja, ze is weer vrij als ze thuis komt”, zegt Henry plagerig en ik weet meteen wat hij bedoeld.
“Waag het niet”, lach ik. Ik weet dat hij het niet meent, maar eveneens weet hij ook dat ik niet meen wat ik net zei. Ik wil dat Amaranta doorgaat met haar leven, dat ze terug gelukkig wordt. Henry moet weg en mijn vader komt terug. Hij neemt me mee naar de trein. We vertrekken meteen als de deuren zich sluiten. Het is ondertussen al kwart voor elf. We krijgen elk onze eigen coupé, maar ik weet nu al dat ik eerder bij haar ga liggen of zij bij mij dan dat we allebei apart gaan liggen. We worden bijna meteen weer geroepen om te eten. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Zo veel eten, terwijl ze in ons district verhongeren. Ik zelf mag niet klagen, maar ik weet dan bijvoorbeeld Henry het erg hard heeft. Ik zit naast mijn vader en tegenover Amaranta. Het voelt bijna aal als thuis. Alleen Helga is er te veel aan.

Jongen district 2: Rubbon Stone (15 jaar):
Ik neem vrolijk afscheid van mijn vrienden en mijn familie en word dan begeleid naar de trein. Eens binnen beginnen we meteen te reiden. Het is bijna twaalf uur en we mogen eerst onze coupés zien voor we gaan eten. Bij het eten, eet ik beleeft, maat toch ook veel. Ik vertel veel en ook mijn medetribuut licht vrolijk te vertellen. Oscar en ik raken in een gesprek over gevechtstechnieken en wapens. Ik district 2 heeft niemand ons tegengehouden om ons al voor te bereiden, al is dit officieel verboden. Ik heb vooral geoefend met zwaardvechten en messen werpen. Tijdens de opstand schoten we natuurlijk. Nu praat ik dus ook over geweren met Oscar. Ik vertel hem over mijn geweldige geweer, waarmee ik had geschoten en hij is bijna jaloers omdat hij er zelf zo geen heeft. Na het eten ga ik iets anders aantrekken. Daarna ga ik in het salon zitten praten met mijn medetribuut. We spreken over wat we allemaal hebben gehoord over de andere districten, hoe arm en zielig ze wel niet zijn. Ze zegt me dat we misschien best nog wel met mensen van district 1 een verbond kunnen sluiten en ik vertel haar dat ik gehoord heb dat er geruchten gaan over district 4 dat zij ook tributen opleiden. Tegen zessen worden we weer geroepen om te eten. Na het eten gaan we allemaal samen in het salon zitten wachten om de herhaling te zien.

Jongen district 7: Steven Treer (12 jaar):
We moeten naar de trein. Wanneer we binnen zijn en vertrekken, moeten we meteen naar het salon om voor de tv te gaan zitten. Over een dik kwartier begint de herhaling. Gelukkig is er ook aan iets om te eten gedacht. Plots neem ik me voor om gewoon te genieten van al het eten en de aandacht. Het heeft geen zin depressief te worden. Tijdens de training zal ik wel mijn best doen, maar daarbuiten, ga ik me volledig laten gaan. Ik eet nu van alle hapjes en drink in een keer twee glazen fruitsap. Ik kijk naar het scherm dat nu nog zwart is en wacht af. Ik ben enigszins best benieuwd naar wie mijn tegenstanders zullen zijn.

Meisje D3: Grace Walkman (17 jaar):
Ik kom weer bij en als ik mijn ogen open zie ik dat ik in een sjikse kamer lig. Ik kom voorzichtig recht en besef dan terug wat er is gebeurd. Ik ben alleen. Als ik door het raam kijk, zie ik dat het landschap aan hoge snelheid voorbijgaat, al merk ik zelf amper dat we bewegen in deze trein. Plots gaat de deur open en Phillipa komt binnen ze kijkt nors en zegt niets, maar neemt me gewoon ruw bij de arm en sleurt me mee naar de restauratiewagon. Ik word in een stoel geduwd tegenover mijn medetribuut. Phillipa neemt naast me plaats en begint te eten. Ik kijk even verdwaast en de jongenstribuut geeft me een bemoedigende en medelijdende glimlach. Hij kende mijn zus goed. Ik ken niemand buiten mijn familie. Je kan wel zeggen dat ik best een eenzaat ben. Ik neem een hap van de soep en vraag dan: “Hoe laat is het?”
“Zes uur,” antwoord Phillipa nors, “ja, je bent dus een uur buiten wasten geweest.” Ik zucht en merk dat ik maar beter mijn mond kan houden. Mijn zus heeft me duidelijk in een moeilijke positie gezet. Ik neem nog een hap en dan zegt Phillipa eindelijk wat ze wou zeggen: “Jij gaat het echt nog heel zuur krijgen meisje, ik zweer het je, als ik voor je sponsors moest zorgen, zou ik enkel moeite doen voor hem”, ze wijst op mijn medetribuut. “En als je het publiek weet om je vinger te binden, zou je jezelf er in ieder geval niet mee helpen. Al de sponsoring zou als het aan mij lag gewoon naar hem gaan. Jij bent gewoon ongedierte, niets waard. Smijt je in het eerste gevecht dat je ziet en sterf! Niemand wil je zien, niemand vind je interessant. En ik raad je ook aan om me zo veel mogelijk te ontlopen, als je niet nog meer moeilijkheden wil.” Mijn medetribuut komt nu in actie. “Sorry, maar is vind eigenlijk niet dat je haar iets kan kwalijk nemen, tenslotte is het niet haar schuld dat dat meisje is beginnen flippen. Ze is verdomme haar tweelingzus kwijt.”
“Nadat die eerst nog iemand heeft vermoord, een vredebewaker dan nog wel en nadat ze ook nog eens mensen heeft verwond en MIJN PRUIK HEEFT AFGETROKKEN! En wat de schuld betreft, licht die wel bij haar. Als zij zich niet had aangeboden, zou die creep niet zijn beginnen flippen.” Ik heb genoeg gehoord. Ik schuif mijn stoel achteruit en loop weg, terug naar mijn coupé. Ik ga op mijn bed liggen en begin te huilen. Bijna twee uur later word ik weer gehaald om de herhaling te zien. Ik ga zo ver mogelijk van Phillipa vandaan zitten. Mijn medetribuut zit naast me en naast hem zit de burgemeester. Dan begint het volkslied te spelen.

Meisje D5: Lieselore Watson:
Ik word meteen naar de restauratiewagon geleid, aangezien we nog maar een uur hebben voor de herhaling van al de boetes begint. We krijgen een uitgebreid maal en ik laat me volledig gaan. Ik denk aan mijn vriendin, die dit zich nooit zou kunnen veroorloven. Al bij al valt dit nog mee. Je kan ten minste nog eens lekker genieten voor je heengaat. De mensen die in de districten sterven hebben dit nooit kunnen meemaken. Zij hebben enkel ellende gekend. Ik bedenk me dat dit eigenlijk nog wel oké is, ook al ken ik mijn sterfdatum al. Na het eten gaan we meteen in het salon zitten. De tv wordt net op tijd aangezet, want daar klinkt het volkslied van Panem al.

Jongen district 11: Jamy Treetown (14 jaar):
We zitten zo een heel uur in het salon. We zeggen niets. Ik zou niet weten wat we moesten zeggen. Moet ik ze iets vertellen over het gesprek met Dina? Moet ik haar vragen wat ze tegen Dina heeft gezegd over dat ik zogezegd het Capitool een lesje zou leren? Ik weet het niet, dus ik zwijg. Dan komen ze ons halen. Het is twaalf uur, dus is het tijd om te eten. Ik heb nog nooit zo veel eten bij elkaar gezien. Het ziet er allemaal heerlijk uit. Ik eet mijn buik rond en den kont er nog dessert. wanneer we van tafel gaan, kan ik nog amper lopen. Ik loop naar mijn coupé en plof neer op mijn bed. Zonder ik er erg in heb val ik in slaap. Als ik terug wakker word merk ik dat er iemand bij mij staat. Ik schrik recht en zie dat het Rudolf is, de man uit het Capitool die ons begeleid. Hij zegt dat het diner klaar is en ik volg hem terug naar de restauratiewagon. Daar aangekomen neem ik weer mijn plaats in tegenover Niketa en Rudolf gaat weer naast me zitten. Er staat weer geweldig veel eten op tafel, maar eerlijk gezegd, heb ik niet veel honger meer nu. toch eet ik, zolang ik nog kan, want ik besef dat het in de arena iets anders gaat zijn. We eten in stilte en na het eten gaan we naar het salon. Het is nog een uur voor de herhaling begint, dus beginnen we te praten...

off: yes, 3e pagina al...

Presentator: Marvin (18 jaar):
Als mijn make-up bijgewerkt is, loop ik naar de montagekamer om te zien hoever ze staan en om eventueel verdere instructies van Jolan te krijgen.
"We zijn bezig de districten allemaal in de juiste volgorde te zetten en de juiste beelden te zoeken. We geven niet elk district even veel tijd. Jij moet enkel in het begin en op het einde praten. Op het einde kondig je de hele reeks boetes nog eens aan, als de herhaling van de herhaling. Daarna zullen er verschillende mensen bij je te gast zijn om hun verwachtingen ze bespreken. Het gaat onder meer over de president en ook ik kom bij je spreken. Je zal vanavond ongeveer een uur gesprekken voeren en daarna komt nog een film. Morgen beginnen we weer tegen één uur in de middag, dan zoude alle mensen wel ongeveer moeten wakker zijn. Dan ga je nog enkele gesprekken voeren met onder andere de begeleiders van de tributen en tegen de avond is het dan de openingsceremonie. En oh ja, je moet ook commentariëren telkens als er een trein van de tributen aankomt. We hebben het zo afgesteld dat de een na de andere trein toekomen, in volgorde van de districten. Dit zal wel al beginnen tegen negen uur. Zorg dus dat je om zeven uur aanwezig bent, we mogen geen fouten maken", zegt Jolan. Ik knik. Jolan geeft me geen lange adempauze, maar begint meteen weer: "Je krijgt er nog wel een schema van, straks. Voor vanavond is het dus de bedoeling dat je het goed inkleed natuurlijk, maar ik heb wel al gemerkt dat dat vlot verloopt. Je zou het wel redelijk kort moeten houden in het begin, anders zouden we in tijdsnood kunnen raken, en dat is absoluut niet goed." Ik hoor de waarschuwing achter zijn woorden en knik. Hij gaat dan gewoon weer verder: "Verder moet je op het einde ook wel wat zeggen van hoe je erover denkt. Dat kan van alles zijn. Hoe goed het gemonteerd is, of hoe slecht misschien, iets dat eruit sprong of een district dat opviel, wat je er in het algemeen van denkt bijvoorbeeld spannend, nieuwsgierig naar meer, je verzint maar wat. En dan natuurlijk niet vergeten om de herhaling van de herhaling aan te kondigen. Wanneer die bezig is, zal ik het nog vel even met u hebben over de gesprekken die komen. Wet je juist ongeveer moet vragen enzo. Eventueel kunnen er kaartjes worden gemaakt, maar dan moeten we het wel nu weten."
"Neen, kaartjes zijn te onnatuurlijk. Ik zal het wel onthouden", antwoord ik.
"Dan was dat alles, veel succes."
Ik loop weer weg en ga mijn plaats al innemen in de studio. Het is bijna tijd.

Meisje district 4: Lizz Fishingtown (12 jaar, 364 dagen):
"Ik had hier liever met iemand anders gezeten, maar voor de rest gaat het", zeg ik met licht verwijt in mijn stem. Ik neem een hap van een koek met pudding in. Hmm, zo iets heerlijks heb ik nog nooit gegeten. "Ik hoop gewoon dat je beseft dat er meer kans is dat we allebei sterven dan dat je me terug kan krijgen in district 4."

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):
We zitten in de trein aan tafel. Ik tegenover Zanzar. Ik kijk naar hem, maar hij staart alleen maar. ZIjn gezicht maakt me een beetje bang, het heeft iets wild, iets oers. Renbrand, de man van het capitool dat ons begeleid begint te praten: "Ik moet zeggen dat ik verheugd ben jullie te kunnen voorstellen. Kijk een aan Catlynn, wat een verschijning. En Zanzar, nou ja, dat komt wel in orde." Ik kreeg de indruk dat hij ook een beetje nerveus was in de aanwezigheid van Zanzar. "Ik zal jullie alles nog eens duidelijk uitleggen, aangezien het de eerste keer is moeten we er zeker van zijn dat jullie dit goed begrijpen. We komen morgen om 11uur20 aan in het capitool. Dat worden jullie klaargemaakt voor de openingsceremonie, die in de avond zal plaatsvinden. Deze ceremonie is het moment om jullie eerste indruk te maken en jullie kracht en pracht te tonen. Met dat laatste zal jij waarschijnlijk niet veel moeite hebben Catlynn." Ik gaf hem een vriendelijk lachje om zijn opmerking. Aansteller. "Een team van stylisten zal jullie gedurende de verdere spelen begeleiden. De dagen daarna zullen jullie samen in de oefenruimte met de andere tributen de kans krijgen om verschillende technieken uit te oefenen. Hier zitten zowel gevechtstechnieken tussen als overlevingstechnieken. Beide erg nuttig zie je. Tijdens deze sessies moet je proberen goed contact te maken met de tributen van de andere disticten. Zoek hun sterktes en zwakten, maak uit wie je bondgenoten en vijanden zullen zijn en zo van die dingen. Op het einde van de training moet elke tribuut afzonderlijk bij de spelmakers komen. Deze zullen je dan op je kunnen beoordelen en je een cijfer geven. Deze cijfers zijn van crusiaal belang om sponsers te vinden, dus doe jullie best. Ooh ja, bijna vergeten, er komt ook nog een interview, dit zal over heel panem worden uitgezonden, zorg dat je er uit springt. Dat ze je onthouden."
Toen hij uitgepraat was knikte ik. Zanzar zat voor zich uit te kijken. Ik vroeg mij af of hij er uberhaut iets van gehoord had. Zo zag het er niet naar uit. "En ik word jullie coach." zei de burgemeester. Het was de eerste keer dat ik hem hoorde spreken. Ik veronderstel dat hij daarvoor te veel onder de indruk was van het gebeuren om te reageren. "Daar ben ik blij om," glilmlachtte ik naar hem. Zo als het er nu naar uit zag, zagen ze in Zanzar niet veel potentieel. Triest voor hem, maar mijn kans om mijn leven te redden. "Ik ben ervan overtuigd dat je al het mogelijke voor zowel Zanzar en mij zal doen." "Dat zal ik," antwoordde hij.
Ik had ondertussen ook gegeten, maar niet echt geproefd, zonde eigenlijk. maar daar was wel een andere keer tijd voor.
"Zo," zei Renbrand weer, "De herhalingen gaan bijna beginnen, ik stel voor dat we naar de zitkamer gaan." Ik knikte en volgde hem, ook de burgemeester volgde. Maar Zanzar bleef zitten. Ik vond het plots vreselijk erg. "Zanzar," zei ik. "Kom je niet mee? Alsjeblief?"


Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):
Ik zat aan een tafel vol met lekker eten, maar het deed me niets, mij maag lag in de knoop en mijn hart deed pijn. Neen, het was niet mogelijk dat ik ook maar iets binnenkreeg. Oké, ik was wel met Michael in één kamer, maar mocht nog altijd niet bij hem, naast hem zitten. Ik wou gewoon zo lang mogelijk naast, tegen of gewoon bij hem zijn. Ik nam gedwongen een slokjes en een koekje waarvan ik niets proefde. Dan stond ik op en liep naar de zitkamer, waar we hopelijk WEL naast elkaar konden zitten. Helga slaakte een kreetje uit. "Hé, waar denk je dat je naar toe gaat? We moeten nog een heleboel bespreken." Ik draaide me geïrriteerd om. Niet nu Helga, echt niet nu. "Kan dat alleen hier? Ik dacht het niet. Sorry Helga, ik kan het nog niet aan, thuis zitten al mijn vrienden en famillieleden te verhongeren, denk je dat ik trek heb, denk je dat ik het leuk vind om hier te zitten?" Ik keek in de Michael's ogen die vol medeleven stonden. Toen begon ik te huilen. Niet zoals Helga zou denken om dat verdomde eten, nee, om het feit dat ik Michael zo een pijn zou doen. Want ik had het gezien. In zijn ogen, op de manier dat hij naar zijn vader keek. Hij zou alles doen om mij te beschermen. Maar dat mocht niet, want een wereld zonder hem zou geen wereld zijn. Het was egoïstisch eigenlijk, dat ik hem ging kwetsen omdat IK niet kan leven zonder hem, maar het ging niet anders.
Helga zweeg en ik liep naar het salon.

Jongen District 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
Ik hoor vaag mijn naam zeggen, maar mijn gedachten blijven wazig. Ik begin beelden te zien van mensen die ik heb gedood en van het aanzicht van mijn broer. Neergeschoten en bebloed. Af en toe hoor ik vaag een aangename stem die tot me door wil dringen, maar hij is nog te vaag om te horen wat het zegt.
Dan hoor ik hem plots helder. “Zanzar, kom je niet mee? Alsjeblief” Ik probeer het beeld van mijn broer uit mijn heefd te zetten. Ik wordt me er weer van bewust dat we in de trein zitten en ik kijk naar waar de aangename stem vandaan komt. “Waar gaan we heen?”, vraag ik aan Cathlynn Kant, want het blijkt haar stem te zijn.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):
Er verscheen een brede glimlach op mijn gezicht toen Zanzar antwoordde. Een nieuwe ontwikkeling waardoor ik niet meer de enige was die kans had om dit te overleven. In mijn nadeel eigenlijk, maar op dat moment kon het me niet zoveel schelen. Ik was blij dat hij er terug was, dat nam de benauwde sfeer in ieder geval weg. Dat was toch voor mij het geval, Renbrand en de burgemeester stonden er wat ongemakkelijk bij. "We gaan naar het salon Zanzar, ze gaan de heruitzendingen van het boete tonen, zo kunnen we de tegenstand bekijken. Gaat het lukken? Voel je je wel goed?" Ik was echt oprecht bezorgd om hem. Hij had in mijn klas gezeten, en ik had hem altijd een bluffer gevonden, maar de oorlog had hem veranderd. Nu was hij net een klein, verloren lam dat niet wist waar naartoe. Ik moest hem wel helpen, ik zou het mezelf anders nooit vergeven.

Jongen District 9: Michael Weading (18 jaar):
Ik schuif mijn stoel een beetje ruw en snel achteruit en loop haar achterna. In de gang kan ik haar inhalen en ik neem haar bij de arm en druk haar dan troostend tegen me aan. “Sst, rustig schat, rustig”, sus ik tegen haar. Ik weet dat het geen zin heeft om te zeggen dat het allemaal wel goed zal komen. Ik druk haar zo lang tegen me aan tot ze een beetje kalmeert, omdat ik weet dat dit altijd werkt. Dan hou ik haar een beetje minder stevig vast, zodat ik haar gezicht kan zien. “Wil je niet even proberen om toch iets binnen te steken? Misschien kan dat positief werken. Een volle maag maakt je rustig, heb ik wel eens gehoord”, zeg ik. Ik wil dat ze sterk en stevig wordt. Ze moet lang genoeg kunnen overleven zodat ik iedereen op twee na kan doden. Twee: zij en nog één tegenstander. Liefst geen al te sterke. Die persoon mag mij dan wel doden en dan kan ik er zeker van zijn dat Amaranta blijft leven en naar district 9 terugkeert.

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):
Nadat ik wat ben gekalmeerd kijk ik naar Michael. "Nee, ik wil niet eten. Ik wil bij jou blijven, ik wil je niet loslaten, hou me gewoon vast, dan gaan we samen naar het salon. Misschien eet ik daarna nog iets, maar hou me alsjeblieft gewoon vast." Ik laat mijn hoofd terug op zijn borst rusten en duw hem stevig tegen me aan. Ik zou hem niet meer loslaten, ik wou bij hem blijven. Want als ik hem losliet, bestond de kans dat ik hem nooit terug zou kunnen vasthouden.

Jongen district 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
Die vraag komt wat raar binnen. Of ik me wel goed voel. Ik weet niet wat ik daarom moet antwoorden. Ja, hoe voel ik me eigenlijk. Bij het horen van haar stem word ik op de een of andere manier rustig. Maar als haar stem er niet meer is, dan voel ik weer dat ik begin te vergaan in mijn neutrale gevoel. Het gevoel van niets met pieken van verdriet of angst. Ik voel plots de drang om haar stem weer te horen, om haar stem steeds te horen. Ik besluit snel te handelen nu ik nog min of meer helder ben, voor ik weer in het niets beland. Ik moet ervoor zorgen dar ik haar stem blijf horen. Misschien kan zij me hieruit helpen. “Ik, euh, hoe laat is het?”, is het enige wat ik er snel genoeg uitkrijg.

Jongen District 9: Michael Weading (18 jaar):
“Ik hou je vast”, zeg ik zacht. Mijn vader komt ondertussen het gangpad in om te kijken hoe het gaat. “Is alles oke hier?”, vraagt hij. Hij kijkt naar hoe we elkaar vasthouden en kijkt dan naar mij. Die ene blik is weer genoeg voor ons om elkaar te verstaan. “Zou je iets van drinken en eten naar het salon willen brengen?”, vraag ik hem. Hij knikt en loopt terug naar de restauratiewagon. Hij heeft geen uitleg nodig. Hij weet wat er aan de hand is. Ik neem Amaranta mee naar het salon en ga met haar in een zetel zitten. Ik begin wat met haar haar te spelen. “Weet je nog, toen ik je het eerst vast had?”, ik denk terug aan het schot en de aanblik van haar met pijn vertrekkende gezicht. Het moment dat ik haar oppakte, de eerste keer dat ze in mijn armen lag.

D4: Bjorn Waterfall (18 jaar):
Ik buig mijn hoofd. Mark had ook al zo iets laten vallen toen hij erover sprak dat hij nu twee personen kan verliezen, al wist hij toen nog niet dat ik mezelf zou opofferen voor Lizz haar leven. Uit Lizz haar woordkeuze maak ik op dat hij het haar verteld heeft. "Zorg er dan voor dat je blijft leven", zeg ik rustig. We eten verder in stilte. Enkel Dodoo spreekt. Hij legt alles uit dat we moeten weten. we blijven langer aan tafel zitten dan dat we eten. Uiteindelijk wordt het middagmaal opgediend. Het is al twaalf uur. We eten in stilte en als iedereen klaar is zegt Dodoo: "Ik ga naar de andere districten kijken.” Hij staat recht en loopt de restauratiewagon uit. Ik sta ook recht. “Ik ga meekijken”, zeg ik. Het is nu een uur kwart en er moeten dus waarschijnlijk nog enkele districten komen.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):
De vraag van Zanzar verbaasde me. Hoe laat was het eigenlijk? Renbrand antwoorden. half acht. Hoog tijd dus om naar het salon te gaan om naar de herhalingen te kijken. Zanzar reageerde niet. "Zanzar?" vroeg ik. Hij keek me aan. Hij had van die diepbruine ogen waarin je kon verdrinken. Ogen waar een verhaal achter zit, een verhaal dat hem heeft veranderd, hem heeft getekend. "Het is nu half acht Zanzar. Om acht uur spelen ze de herhalingen van de boete. Ik zou graag willen dat jij het samen met ons zag." Renbrand en Charles (de burgemeester) liepen door. Ze hadden er genoeg van. "Wij komen meteen," riep ik hen na. Ik ging naast Zanzar op de stoel zitten. "Hoe voel je je?" vroeg ik nog eens. "Moet ik anders wat eten voor je meenemen naar het salon? Dan kan je tijdens de herhalingen wat eten. Je moet eten Zanzar, anders word je nooit sterk genoeg om te overleven. En dat wil ik niet. Kom mee." Ik keek hem hoopvol aan. kom alsjeblieft mee Zanzar. dacht ik. Kom toch mee,

Jongen district 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
Het is niet Catlynn die antwoord en ik zak weer weg. "Zanzar?" Ik voel een kalmtegolf. "Het is nu half acht Zanzar. Om acht uur spelen ze de herhalingen van de boete. Ik zou graag willen dat jij het samen met ons zag." Ze praat net lang genoeg om me terug helder te maken en ik neem elk woord dat ze zegt op. “Ik voel me vreemd”, weet ik te zeggen. Ik kan er geen ander woord voor bedenken. “Je stem kalmeert me”, zeg ik dan. Ik kijk even naar de tafel. “Een klein beetje?”, geef ik toe op haar vraag van het eten. “Wil je wat zeggen?”, vraag ik dan, als ik voel dat ik onrustig word van zo lang uit mijn trance te zijn. Ik besef wel dat het moet en ik besef ook dat ik eraan moet wennen om terug 'in de wereld' te zijn.

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):
"Als gisteren." antwoordde ik op Michael's vraag. Dat was waar. Ik herinnerde het me nog als gisteren. Vooral de pijn jammer genoeg. Ik was slechts even bij bewustzijn geweest want onderweg naar het veldhospitaal was ik mijn bewustzijn verloren. Laar zijn gezicht was ik niet kwijt. Zelfs niet als ik de rest van de wereld vergeten was. "Ik hoop dat er geweren zijn. Die zorgen voor een veel minder pijnlijke door als zwaarden of messen." Ik probeerde het grappig te laten klinken, maar dat was het niet. Er was helemaal niets grappig aan deze situatie hier. Maar zolangs ik bij Michael was zou alles goed komen. Ja, alles kwam goed.

Meisje district 10: Allyssya Jordan: 17:

Ik begin ook aar te eten, er zit behoorlijk lekker spul tussen, moet ik toegeven. Dan schiet er mij iets te binnen. "Eeuh, Gallixa? Wie gaat er morgen tijdens de openingsceremonie onze stylist zijn? En wie gaat tijdens de spelen onze mentor zijn?" "Elena Ildan is jouw styliste Allyssya, die van jou moet ik wel nog eens navragen Will", zegt ze, "maar wie julie mentor gaat zijn, zou ik niet weten." Dan eet ik verder.

Jongen District 10: Will Sheepedee (18 jaar):
De burgemeester schraapt even zijn keel en zegt dan: "Het lijkt dat jullie vergeten zijn dat ik erbij zit. Ik zit hier niet voor piet jan snot, hoor Gallixa. Heeft het Capitool je zo slecht geïnformeerd. De burgenmeesters van elk district zouden elk jaar mentor zijn, tot het district een winnaar heeft. En Allyssya, ik weet niet vanwaar jij al die informatie haalt, maar naar mijn weten heeft er nog niemand gesproken over de openingsceremonie, nog over stylisten. Verder ben ik het eens met Will. Water is het belangrijkste in de spelen. Naar de hoorn zou ik enkel gaan als ik er zeker van was dat ik genoeg bondgenoten had. Het is de eerste keer, dus niemand heeft al iets gezien van hoe het daar aan toe kan gaan. Ik verwacht een bloedbad bij de hoorn, waar de tributen meteen gaan gehalveerd worden. Dat is trouwens nog een rede waarom ik niet hals over kop wil zeggen dat een van jullie meteen naar daar moet gaan."
"Oh, jij, de mentor? Werkelijk? Dat moet ik straks toch nog even gaan natrekken hoor", zegt Gallixa. Het klinkt eerder als een verdediging van haar imago dan als een oprechte twijfeling aan de woorden van de burgemeester.
We eten verder in stilte en tegen kwart voor acht zijn we pas klaar met het dessert. Gallixa laat ons allemaal snel naar het salon gaan en we gaan allemaal zitten. Over een kwartier begint de herhaling.
"Benieuwd?", vraag ik aan Allyssya.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

"Nogal", zeg ik. "Misschien kunnen we beter zeer goed kijken, aangezien ik niet denk dat we de sterkste zullen zijn. Maar misschien wel de slimste", dat laatste zeg ik grijnsend. "Ik hoop dat er niet te veel 12-13 jarigen bijzitten, als je die moet vermoorden, ik wil trouwens niet vermoorden, maar het zal wel moeten zeker?"

Meisje District 4: Lizz Fishingtown (12 jaar):
Ik heb geen zin om mee te gaan kijken. Ik ga naar mijn coupé en ga daar op mijn bed liggen. Op de een of andere manier sukkel ik in slaap. Ik word pas wakker wanneer Dodoo me komt wakker maken om te komen eten. Ik loop terug naar de restauratiewagon en ga op mijn plaats aan de tafel zitten. Ik begin meteen te eten.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Of ik dood iedereen en pleeg dan zelfmoord en jij wandelt rustig naar huis", lach ik. Het is als grap bedoeld, en het lijkt gelukkig ook zo over te komen, maar vanbinnen hoop ik toch dat het zou simpel zou kunnen gaan. Dat ik haar gewoon naar huis kan laten gaan voordat ze de tijd heeft om een of ander trauma te krijgen of dingen te doen waarvan ze later gewetenswroegingen zal krijgen.

jongen district 9: Michael Weading (18 jaar):
"Dat geeft te weinig spektakel", zegt mijn vader, die net komt binnenlopen met wat eten voor Amaranta. Hij gaat naarst ons zitten en zet de plateau op het salontafeltje. Ik buig me even voorover en neem een boterkoek van de plateau. Ik laat me terug achteruit zakken in de zetel en begin wat te eten. We blijven de hele tijd in het salon zitten, tot het tijd is voor het avondeten. Na een discussie tussen Helga en mijn vader, weet mijn vader het voor elkaar te krijgen dat we in het salon mogen eten. Het is al zeven uur als alles geïnstalleerd is in het salon en we kunnen beginnen eten.

jongen D4: Bjorn Waterfall (18 jaar):
Ik blijf de hele tijd naar de boetes kijken. Ik zie nog een stuk van de boete in district 1, de tributen staan me nu al niet aan. Dan zie ik heel de boete van district 12: 12 en 18 jaar, een van de jongsten en een van de oudsten. Dan komt district 3. Dat district is zowat het ergste district dat ik gezien heb. Een kind flipt en wordt genadeloos doorzeeft door kogels, waarna haar tweelingzus toch wel vrij ruw behandeld wordt. Ik zie nu al dat die niet veel sympathie moet verwachten van haar begeleiders. De jongen van district 10 gaat me waarschijnlijk ook wel bijblijven. Hij heeft een goddelijk lichaam en daarbij ook nog een prachtig gezicht. Na dit gedacht te hebben, moet ik even terug denken aan Mark. Maar dan realiseer ik me dat die Will, zoals hij noemt, waarschijnlijk toch geen interesse heeft in jongens. Ik ga gewoon proberen bondgenoot met hem te zijn. Hij is sterk en kan misschien helpen om Lizz terug thuis te krijgen. Naar wat hij zei lijkt hij toch niet van plan zelf terug te komen. Het meisje van district 5 gaat waarschijnlijk niet lang leven, aangezien ze mank is. Het zou me niet verbazen moest ze een houten been hebben. District 7 is net aan de beurt, wanneer Dodoo zegt dat het tijd is om te gaan eten. Hij gaat Lizz halen en ik ga al naar de restauratiewagon. Tijdens het eten doen Dodoo en ik samen al een kort verslag over wat we gezien hebben. Na het eten gaan we meteen terug naar het salon. Het is dan al half acht. Over een half uur is het herhaling. Dodoo zet de tv al aan en er speelt een film. "Oh," zegt Dodoo, "dat is echt een goede film. Het is een kortspeelfilm van Edgard Walters. Echt goed. Stom dat ik net nu de titel niet meer ken." Net dan komt de titel in beeld. "Ah," zegt Dodoo, "dat was het dus, ik wist het wel, ik wist het wel."
Ik had nog nooit in mijn hele leven een film gezien en zag eigenlijk ook het nut niet. Alles wat gebeurt in een film is toch gespeeld. Maar dan zie ik een knappe jonge gast op het scherm verschijnen en ik kom op mijn vooroordelen terug. Films kijken is eigenlijk toch best wel fijn.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

Ik lach, "goed idee...... niet dus. Stel je maar eens voor dat je tussen een bende 12- 13 jarigen zit die je allemaal moet vermoorden. Gruwelijk. Vanaf 15, ik weet dat dit raar gaat klinken, maar vind ik het al minder gruwelijk. Ik zeg natuurlijk niet dat het minder erg is, dat niet, maar wel minder gruwelijk. Kom", zeg ik tegen Will. "De herhalingen gaan beginnen."

Presentator: Marvin (18 jaar):
"Ja, het is tijd, iedereen op zijn plaatsen", roep Jolan. Ik loop naar mijn zeteltje en zet me neer. Ik haal eens diep adem terwijl ik naar Jolan kijk, die op zijn vingers aan het aftellen is. Het volkslied is aan het spelen en het aantal mensen in de studio is toegenomen. Stress heb ik niet, in tegendeel, ik ben rustig geworden. Het volkslied is afgelopen en Jolans vingers zijn op. Aansluitend op het volkslied komt de programmatune en ik draai me naar het publiek, met mijn uiterst grote glimlach. Het publiek applaudisseert kort maar luid en dan is het aan mij.
"Hallo en welkom terug allemaal!", zeg ik vrolijk. Ik krijg meteen gejuich van het enthousiaste publiek. "Zoals jullie weten, krijgen jullie nu alle boetes op een rijtje. Voor diegene die ze nog niet gezien heeft: ten eerste, shame on you en daarnaast kan ik u ook zeggen dat het er soms hevig aan toe gaat en dat er enkele sterke tributen tussen zitten voor deze eerste hongerspelen. Maar ik laat u zelf oordelen." De lichten in de zaal gaan zachtjes uit en het publiek geeft weer een groot applaus. Er rolt een groot scherm tussen mij en het publiek uit, waarop zij alles kunnen zien en ik krijg een klein scherm, waarop ik mee kan volgen. Bij district 1 laten ze eerst enkele beelden zien van de toestromende massa, waarna ze de hele intro tonen. Oceane kan alles zeer goed inleiden en is een vlotte spreker. Dit is ook de rede waarom ze in district 1 is gezet. Ze is mijn tante en dus kan je wel zeggen dat televisie maken bij ons in het bloed zit. Dan volgt de trekking van de allereerste tribuut. "Justine Monar." Meteen daarna komt er respons vanuit het vak van de meisjes en staat er al iemand klaar om haar plaats in te nemen. Caitlin Jennigan, 18 jaar. Even oud als mij dus. Ook bij de jongens is er een aanbieding. Deze gebeurd wel zoals het hoort. Ze schudden handen en lopen naar binnen, waarbij het scherm overbelicht wordt en dan weer naar zijn normale lichtsterkte keert bij district 2. Enkele beelden van de mensenmassa en dan komt Oscar die de namen trekt. Beiden keren wordt de plaats ingenomen. Het zijn niet alleen de aller oudsten die zich aanbieden. De jongen, Rubbon Stone, is slechts 15 jaar oud, de leeftijd van mijn zus.
Dan komt district 3. Ik ben benieuwd hoe ze het daar zullen gedaan hebben. Of ze het schietgeval gaan tonen of niet. Philipa trekt de meisjestribuut en wanneer die op het podium staat en de vrijwilliger zich opgeeft, hebben ze het als volgt gemonteerd: Het meisje dat de vredebewaker slaat en dan door één enkele kogel wordt doodgeschoten. Hierdoor klinkt de "Creep" een beetje minder harteloos en nadat ook de jongen getrokken is, verdwijnt district 3 weer van het scherm. Een mooie wissel tussen de beelden brengt ons via de kust naar het plein van district 4, waar hun boete begint. Lizz Fishingtown wordt naar voren geroepen en er is ontroering te horen in de studio als ze zegt dat ze morgen 13 wordt. ik weet dat enkel wij (de mensen in de studio) dit horen en niemand anders in heel Panem de reacties van het publiek hier hoort. De jongen die zich trots aanbied krijgt ook nog een applaus van enkelen rechts vooraan in de zaal.
District 5 komt niet erg lang in beeld. Lieselore Watson wordt wel duidelijk in beeld gebracht met haar manke been en haar wandelstok. District 6 krijgt nog minder tijd. Net genoeg om de tributen hun twee namen, gezichten en leeftijd te zien en te horen. District 7 krijgt niet veel meer tijd. Bij district 8 blijven ze weer wat langer hangen. Ze laten de jongen zien die luid protesteert wanneer Catlynn Kant naar voren wordt gehaald en ook de lege ogen van Zanzar Zeneb worden getoond. Ik wil eerlijk gezegd niet echt weten wat zijn verhaal is. Het moet verschrikkelijk zijn. Ik kijk in ieder geval niet uit naar zijn interview en toch ben ik vastberaden om hem even goed en strek te doen lijken als alle anderen. District 8 maakt plaats voor district 9. Dit is het district dat bij het publiek het meeste losweekt. De blikkenwisseling tussen Amaranta Corn en de burgemeester wordt duidelijk getoond en een beeld dat bij de live versie niet te zien was, omdat het met een andere camera gefilmd was, verschijnt: Amaranta die recht in de ogen van Michael kijkt, de korte opluchting op haar gezicht en dan het hartverscheurende gezicht van Michael Weading dat verschijnt bij het horen van zijn naam. De plotse verandering naar vastberadenheid en de stevige omhelzing in de plaats van de gebruikelijke handdruk. District 10: Allyssya Jordan wordt maar kort getoond, waarna Will Sheepedee zijn eigenzinnige antwoord geeft: "Ik win op mijn eigen manier." Het beeld verschuift naar de menigte maar in de plaats van district 10 zien we nu district 11. Niketa Reaps ziet er redelijk sterk uit, vooral mentaal dan. Ze lijkt haar angst niet te willen tonen. Van Jamy Treetown wordt getoond dat hij tegen zijn broer spreekt en dan schut hij handen met Niketa en draait het beeld naar district 12. Jenna Loren haar geïrriteerde gezicht wordt in beeld gebracht en ik hoor enkele mensen in de studio 'boe' roepen. Ik heb nu al medelijden met haar. Cedric lijkt op de beelden die ze voor deze montage gebruikt hebben nog kleiner en angstiger te zijn. Ik zie nu al in dat district 12 niet lang in het spel zal blijven. Toch niet als het van Jolan afhangt. De gezichten van alle tributen samen met hun naam, district en hun leeftijd worden nog eens getoond.
District 1: Handsome Charming, 13 jaar en Caitlin Jennigan, 18 jaar;
District 2: Rubbon Stone, 15 jaar en Gem Diamond 17 jaar;
District 3: Fred Phone, 15 jaar en Grace Walkman 17 jaar;
District 4: Bjorn Waterfall, 18 jaar en Lizz Fishingtown 12 jaar;
District 5: Viggo Energy, 14 jaar en Lieselore Watson 16 jaar;
District 6: Elijah Propel, 13 jaar en Emilia Gomen 14 jaar;
District 7: Steven Treer, 12 jaar en Rose Paper 15 jaar;
District 8: Zanzar Zeneb, 16 jaar en Cathlynn Kant 16 jaar;
District 9: Michael Weading, 18 jaar en Amaranta Corn 17 jaar;
District 10: Will Sheepedee, 18 jaar en Alyssya Jordan 17 jaar;
District 11: Jamy Treetown, 14 jaar en Niketa Reaps 16 jaar;
District 12: Cedric Coal, 12 jaar en Jenna Loren 18 jaar.
Dan gaat het scherm weer omhoog. Ik zit met mijn gezicht weer naar het publiek en heb mijn glimlach weer opgezet. Het publiek is nog aan het applaudisseren en dan is het weer aan mij. "Zo zo, dat was me wat", zeg ik vrolijk. Ik ben opeens heel blij dat ik zo goed kan acteren. "En wat een prachtig montagewerk! Geef er nog maar even een applaus voor." Het publiek joelt en klapt. Ze hebben zin in de spelen. "Maar laten we wel wezen. Hebben jullie die spierballen van Will Sheepedee gezien uit district 10? Daar is de kleine Steven Treer niks tegen. Ik denk dat het een spannend spel zal worden." Het publiek reageert weer met enthousiast gejoel en gejuich. "Voor wie net te laat was om het begin te zien en voor al die het graag nog eens wil zien, komen ze hier nog eens allemaal op een rijtje. Gelukkige hongerspelen en mogen de kansen ímmer in uw voordeel zijn!" Het scherm zakt weer en ik loop het podium af wanneer ik uit het zicht ben.

Meisje District 4: Lizz Fishingtown (12 jaar en 364 dagen):
Het begint ik kijk aandachtig naar al de tributen. District 1 en 2 staan me niet aan, en district 3 is gewoonweg gruwelijk. Dan komt ons district. Ik zie de kust waar ik zo vaak gewerkt en gerust heb. Ik zie dat ze me laten zeggen dat ik morgen jarig ben dan zie ik hoe Bjorn zich aanbied. Ik zie een flits van mijn broer zijn gezicht en mijn hart doet zeer. Zijn gezicht, al zag ik het maar in een flits, stond toch duidelijk als dat van een man wiens hart gebroken is. Ik kijk naar Bjorn en zucht. Dan kijk ik terug naar het scherm. District 5, 6 en 7 vind ik niet echt bijzonder, alleen dan het meisje van 5 die mank loopt. Van de aanblik van de jongen van district 8 word ik wat angstig en het meisje ziet er beeldschoon uit. De tributen van district 9 zien eruit als een koppel. Daarbij zijn ze beiden erg mooi. De jongen lijkt veel op de burgemeester en ik vrees dat dat komt omdat de burgemeester zijn vader is. De jongen van district 10 jaagt me nu al de stuipen op het lijf. Nog groter en breder dan Bjorn. Het meisje van district 11 ziet er veel volwassener uit dan 16 jaar. District 12, als laatste, ziet er het minst gedisciplineerde district uit. Misschien omdat ze zo dicht bij district 13 zitten. Het verwoeste district 13. Alle gezichten nog eens op een rijtje en dan volgt er nog een commentaar van Marvin. Hij komt best sympathiek over op het scherm. Ik leun achteruit en zucht nog eens diep.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
Ik kijk vooral naar wie ik als eerste wil spreken. Het koppel wil ik er zeker bij. Zij zien er wel oke uit. Niketa ziet er ook best sterk en slim uit. De jongen van district 8 ziet er gehavend uit, maar het meisje lijkt nog wel goed. De twee van district 12 gaan door de spelmakers als eerste onder handen worden genomen, maar toch ben ik van zin te proberen om een vriendschap met hen te sluiten. Het meisje van district 4 lijkt dan de volgende die ik wil ontmoeten. Ze is jong en dus iemand die ik kan beschermen moest mijn poging op Allyssya te beschermen mislukken. Verder zou ik willen zien wie ik nog vastkrijg om te kunnen spreken. Dan volgt de commentaar van Marvin. Wanneer ik hoor wat hij over mij zegt, steek ik mijn hoofd even in mijn handen. My God, zo kom ik dus bij hen over. Gallixa is door het dolle heen met deze commentaar. "Dit is fantastisch Will, schat! Ze mogen je nu al! Je eerste sponsors zijn al binnen!"

er zijn enkele aanpassingen gebeurd, die ik in het rood zet.