De Gijzeling

Remus: "Hij verdiend het niet op doodgeslagen te worden" Zei ik tegen Elena en ik keek haar stomverbaast aan. "Door hem is half de school dood! Weet jij wel hoeveel mensen dat zijn???" Ik liep naar Mieke toe en tilde haar voorzichtig op. "Gaat het?" Vroeg ik bedeest aan haar.

Carl
"Remus, laat haar liggen. Als ze nu rechtstaat valt ze sowiso flauw." Zei ik. Ik schrok van mijn eigen stem. Hij klonk hees en vermoeit. Ik zat nog steeds waar ik net zat, alleen had Remus Mieke nu van mijn schoot af getilt. Ik vroeg me af of hij me nog niet genoeg vertrouwde en dat hij daarom Mieke liever voor zijn eigen rekening nam en haar liever zelf verzorgde. Ik was te uitgemut om me er te veel zorgen over te maken. Ik wou hen helpen. Ik wou Mieke helpen, maar hoe?

Damain
Ik leek ergens in een donkerte rond te zweven. Ik zag enkel zwart. Mijn oogleden voelde te zwaar om ze op te tillen en mijn spieren leken verlamt. Ik hoorde stemmen, maar die legen verstomt door een dikke muur. Ik kon niet horen wat ze zeiden.

"Dat verdiend hij wel. Hij verdiend het om dood te gaan" sprak ze luid tegen Remus. "Dat is half zo erg niet Remus. Hij heeft nog veel erge dingen gedaan dan dit" zei ze met een beetje kwaade stem nu. Ze keek weer naar Damian en gaf ze gaf hem een flinke schop tegen zijn ballen aan, ze wou hem eerst pijn lijden zo erg dat die om genade zou smeken zoals bij haar toen.

Damain
Ik voelde een vreselijke steek door mijn lijf zinderen. Ik kon niet juist voelen waar ergens die pijn vandaan kwam, maar het brande als de hel. Ik wou het uitschrewen, op zen mists kreunen, maar ik kon me niet bewegen. Enkel mijn geest en mijn pijn leken nog aanwezig te zijn.

Off: Don't Fuck Up Whit Candira or She will Fuck up back! Keep That in mind Damian

Remus: Ik zag hoe Elena een ferme schop gaf in damians kruis. Ik keek even achter me en dan terug naar Elena. "Er zijn geen gijzelnemers meer in de school, er zijn er enkel nog die buiten ongezien de school omsingelen. We kunnen misschien via de riolering ons verplaatsten naar de volgende buurt, ik geloof niet dat ze daar mensen hebben laten patrouilleren.

Carl
"geen geizelnemers zeg je??? Ik weet hoeveel er aanwezig waren en ik denk niet dat die allemaal zo even zijn gevlucht. Trouwens, Mieke gaat zo'n tocht nooit overleven." Zei ik geshokt. Ik wist dat hier nog genoeg geizelnemers aanwezig waren om ons allen tegen te houden. Ik kon niet geloven dat er 40 van hen zich bekeert hadden. Ze hadden een voor een allemaal geen hart, dat besefte ik nu wel.

Remus: "Als we hier nog een paar uur blijven overleefd Mieke het ook niet. Het geld is op en Damian wilde Mieke hier laten dus het is ofwel hier blijven of ontsnappen via de riolering." Zei ik kwaad tegen Carl. "Denk maar niet dat jij de enige bend die op Mieke geeft en ik liep verder en gaf Carl een dreun tegen zijn schouder. Ik deed door de spleet van de deur en zag een paar gijzelnemers bij de ingang van de zaal staan waken. "We kunnen via de luchtschacht naar de kelder en via daar kunnen we de riolering in."

Carl
"De agente is geld gaan halen. Laten we eerst op haar wachten." Damain was er nu niet meer om hen tegen te houden Mieke als eerst te laten gaan. Mijn benen wogen zwaar en ik kon met moeite nog helder naadenken.

off: Even voor de duidelijkheid, Amy was al terug bij hen, met nog 500€.

Amy
"De rioleering is inderdaat te gevaarlijk voor Mieke. En niet alleen voor haar. Ook voor jou. Je hebt het misschien zelf niet door, maar je verliest nog steeds bloed. Minder weliswaar, maar je verliest nog steeds. Iedereen die verwondingen heeft komt mee. De mensen zamelen volop geld in en we kunnen er ook enkele gratis buiten krijgen nu de leider neergehaald is." Zever niet zo veel en haal die kinderen daar weg! Siste een colega in mijn oor.

Benjamin: "Het is nog niet mijn tijd" Zei ik tegen God. "Alsjeblieft! Alsjeblieft ik smeek u! Ik zal mijn leven beteren! Ik zal geen mensen meer vermoorden!" Zei ik menend tegen God. "Oke goed dan maar ik hou je aan je belofte! Je krijgt geen tweede kans! Plots deed ik mijn ogen open en ik voelde een pijnlijke wond in mijn hoofd. Ik voelde aan mijn kaak en voelde dat er een kogel tegen mijn kaakbeen zat. Ik had geluk gehad, een paar centimeter verder en het was in mijn keel. Ik stond op en zag ineens een groepje mensen staan. Ik nam strompelend een pistool op en liep duizelig naar hen toe. "Wat zijn julie aan het doen, schavuiten!" Brulde ik naar hen.

Carl
Stomverbaast keek ik naar Benjamin. "Hoe, jij, kogel, hoofd, grond, waarom, wat?????" Stamelde ik.

Benjamin: "Paaaang" Weerklonk en mijn pistool ging ongewillig af en raakte Carls oor. En gaf hem een sterk bloedende snijwond aan zijn lel en onderoor. Ik richte het pistool direct naar beneden. "Sorry" Zei ik verbaast. "Waar is Damian, ik moet hem nog afrekenen"

Carl
Ik greep meteen naar mijn oor. "Verdomme waar was dat goed voor!" Riep ik. "Shit" Vloekte ik toen ik mijn hand van mijn oor haalde en al het bloed zag.

Benjamin: Ik negeerde Carl en ik liep de kamer in waar ze net uitkwamen. Daar zag ik Damian bewusteloos op de grond liggen. Ik herlaadde mijn pistool en richte die op de Ongewapende, bewusteloze Damian.

off: We zijn allemaal in de refter, Damain ook.

Ik werd genegeerd door Elena, waarschijnlijk had ik dat wel verdient. In de refter stopte ik me weg in een hoekje en bekeek het schouwspel vanop afstand. Toen Carl in zijn oor geschoten was, had ik eindelijk de moed om iets te doen. Ik stond recht en scheurde een stuk van mijn T-shirt. Mijn mooie, nieuwe T-shirt. Ik liep ermee naar Carl.
"Laat me je helpen", zei ik. Ik duwde de stof tegen zijn oor op het bloed te stelpen.

Carl
Ik lied het meisje me helpen. Ik kende ze niet, maar het maakte me niet uit. Mieke lach gelukkig terug veilig neer. Ik zuchtte en keek naar Amy. "Ik ga samen met Mieke naar buiten, of er nu protest is of niet, maar ik ben ondertussen al beschoten en Mieke is bewusteloos." Ik stond recht, met Mieke in mijn armen.

Damian
Ik was weer bij bewustzijn en zag het wapen op mij gericht, en hoorde net wat Carl zei. Ik rolde handig recht en trok het wapen uit de handen van mijn belager. Ik richtte het meteen op Carl en schoot.

Carl
Ik voelde de kogel onder mijn linker schouder door mijn lichaam gaan. Ik deed mijn best om Mieke te blijven vasthouden, Maar moest moeite doen om niet in te storten. Ik hoopte dat er iemand me zou helpen naar buiten.

Ik gilde, sprong recht en hielp Carl. Ik nam Mieke van hem over. "Ik breng haar wel naar buiten", zei ik. "Wie helpt er Carl. Als ik me niet vergis mogen we met zen 5 naar buiten."

Amy
Ik ving Carl op die net instortte. "Ik kom mee tot aan de poort", zei ik. "Gewonde kinderen komen naar buiten", zei ik in mijn oortje. Meteen hoorde ik antwoord terug: 'Haast je! We sturen enkele mensen en een ziekenwagen.'
Ik nam Carl mee naar buiten en samen met het meisje dat Mieke droeg liep ik naar buiten. Ik hoopte dat er nog twee andere zo slim waren om te volgen.

Ik liep naar buiten en zag daar mensen staan in politie-uniform en in verplegingsoutfits. Ik gaf Mieke aan een van de verpleegkundige en wilde weglopen maar werd tegengehouden door een agent. "Je moet een verklaring afleggen en je moet ook even onderzocht worden", zei hij.

Carl
De agente bracht me naar buiten. Ik wist niet hoe lang ik het nog kon volhouden. Ik probeerde op mijn benen te blijven staan. Een verpleger nam me vast en een andere tilde mijn benen op om me op een draagberrie te leggen, die meteen in de wagen werd geschoven. Ik draaide mijn hoofd traag opzij en zag daar Mieke liggen. Ik glimlachte. Ze was veilig. Ik draaide mijn hoofd naar boven en voelde het leven uit me lopen. Traag sloot ik mijn ogen. Alles werd zwart.

Damien
Ik kroop recht en zag dat het helemaal uit mijn handen begon te gaan. Ik richtte mijn revolver naar het plafond en schoot. "iedereen, nu luisteren. Ik heb een revolver en kan jullie allemaal afschieten. Ik heb nog een aantal kogels. Diegene die door deze deur gaat, wordt doodgeschoten. Als mijn kogels op zijn, kunnen de rest veilig naar buiten gaan." Ik was benieuwd wie de eerste zou zijn die zou rechtstaan en de anderen in de zaal de kans zou geven op overleven.
Een jongen die helemaal van achter zat, stond recht. "Mijn twee zussen zijn dood. Ik wil deze mensen een kans geven. Mijn leven heeft toch niet veel zit meer." Hij stapte op me af en liep naar het deurgat. Ik schoot meteen en hij viel dood neer.

Mieke
Ik kwam terug bij bewustzijn en zag dat we in een ambulance zaten. Ik zag naast me Carl liggen. Verpleegkundigen waren hem aan het reanimeren. 'Sh*t, wat is er gebeurd?', dacht ik bij mezelf. "Carl," zei ik zwak.

Amy
Toen ik schoten hoorde, liep ik meteen weer naar de refter. Ik was net te laat om de jongen nog te redden. Ik trok mijn eigen revolver. Wat is er daar allemaal aan het gebeuren? Riep iemand in mijn oortje. "Ik zoek het uit", antwoordde ik.
"Wat is hier de bedoeling van?", zei ik boos tegen Damien. Ik richtte mijn revolver op Damien

Ik zag de ziekenwagen vertrekken. Ik werd grondig ondervraag en verteld alles wat er was gebeurd. Dan moest ik meekomen voor het onderzoek. Toen dat klaar was, werd ik naar het plein geleid, waar heel veel mensen stonden. 'Ramptoeristen', dacht ik. Er werd luid gejuicht en geklapt toen ze me zagen. Mijn ouders kwamen tevoorschijn uit de massa. Ze omhelsden me en wisten niet wat ze moesten zeggen. Mijn moeder was aan het huilen van geluk.
"De resultaten van haar medische onderzoek zijn momenteel zeer positief. we hebben een staaltje bloed genomen voor het labo en we hebben een foto genomen van aar skelet, zodat we kneuzingen kunnen uitsluiten.

Damien
"Hier gaat niemand meer levend buiten tot mijn kogels op zijn", zei ik rustig. Ik keek haar koelbloedig aan. Dit was in ieder geval mijn laatste dag. Ik hoopte van harte dat ze nu zou buiten lopen. Het zou het laatste zijn dat ze deed. Al had ze een kogelvrij vest aan, uit ervaring wist ik dat dat niets uithaalde bij een schot van deze revolver, of toch niet van zo dicht bij.

Amy
Ik nam een van de jongste kinderen mee met mij. "Het is gedaan. Ik haal de kinderen hier weg. Jij zal de volgende dertig jaar de buitenwereld niet meer zien, en in deze school zal er geen een meer neergeschoten worden." Ik nam het kind mee en beschermde haar met mijn eigen lichaam, zodat er geen kogel aan kon. Ik vertrouwde op mijn kogelvrij vest.