De Gijzeling

Off: Is het niet Daniel en Damian die niet mogen vechten? Remus zit namelijk tegen de muur

Daniel: "Waarom moet je hem dan doodknallen? Door wat hij zei? Komaan segh" Riep ik en ik rolde met mijn ogen en ik keek opnieuw streng naar Damian.

off: Dat bedoelde ik... Mijn fout (a)

Opeens stond Elena op en keek naar Daniel. "Omdat hij aan me zat, daardoor" sprak Elena. "En als Damian hem niet dood had gemaakt. Had ik hem zelf wel afgemaakt als ik het kon, maar ik wil niet dat er meer bloed wordt gevloeid hier. Er zijn kleine kinderen en die zullen het niet gemakkelijk vergeten" zei Elena even later weer en keek van Daniel naar Damian en dan weer terug en keek ze beide streng en doordringend aan.

Daniel: "Hoe zou je hem dan vermoorden? Door te staan roepen en hem een paar kletsen op zijn kont te geven?" Vroeg ik haar op een uitlachende toon. Ik zette een stap naar haar en keek haar met veel ontzetting en lachend gezicht aan.

Damain
"Niet enkel voor wat hij zei, hoor je niet goed ofzo, niemand komt aan haar! Enkel ik. Zijn daden waren al genoeg om hem te doden. En dat hij mijn orders niet opvolgde, was ook een stap te ver." Zei Ik nadat Elenor dat ook eens had aangeheeld. vanuit mijn ooghoek zeg ik enkele kinderen bang kijken.
"En ik waarschuw je, blijf uit haar buurd en laat haar gerust, Daniel."

Carl
Ik werkte zo snel mogenlijk door. Ik vond dit een hels werk, maar ik wist dat ik dit had verdiend. Dit was erger als hell, maar ik had het verdiend. Ik verdiende niet eens om te sterven, ik verdiende om af te zien, te zien wat mijn daden teweeg hadden gebracht.

Toen Elena hoorde wat Daniel zei greep ze hem bij zijn hals en duwde hem keihard tegen de muur en keek hem kil aan. Ze liet hem stikken, ze hoorde daarna opeens Damian en mete en super snelle beweging haalde ze een pistool en richtte die op hem. "Niemand komt aan mij.. Zelfs niet jij" zei ze fel en meendend. Ze bleef de keel van Daniel dicht knijpen.

Daniel: "Ik voelde een greep aan mijn keel en ik werd tegen de muur gekneld. Ik schoot mijn vuist af zohard als ik kon op haar gezicht, recht op haar neus. Ik nam haar hand en richte het pistool weg van Damian, we begonnen in het rond te schieten en ik probeerde het geweer onder controle te krijgen. Toen liet ik plotseling los en ik wees naar Elena, "Achter je" Zei ik. De kleine Marrie hield haar door bloedverdrenkte hand tegen haar bloedenkde buik.

Damain
Ik schrok toen een van de kogels het kleine vriendinnetje van Elenor raakte. Ik liep op de twee vechters af en gitste het pistool uit hun handen. "Nu is het echt genoeg geweest! Iedereen gaat nu een minuur muisstil zitten en denkt even NA." Ik richte me naar Elena. "Zorg jij maar dat dat kind overleefd, want dat leven neem ik niet tot mijn rekening."

Elena zag de vuist op haar neus afkomen, maar kon zich net ontwijken. Maar plots begon ze in de rond te schieten en toen ze achter zich keek zag ze tot haar grote schok Marie die helemaal bebloed was. Mieke hield zelf de hand van Marie stevig vast op de wond van Marie. Ze had de pistool nu heel los in haar hand zodat het makkelijk is om het af te pakken. AL snel pakte Damian de pistool af en ze hoorde wat Damian zei. Ze negeerde hem en rende naar haar kleine kind toe. "Ooh Marie marie" sprak ze. De kogel moest eruit gehaald worden. "Mieke je moet me helpen" Mieke knikte en deed wat Elena aan haar vroeg. "Marie die gaat heel pijn doen, maar de kogel moet eruit" sprak ze. Marie knikte. Mieke pakte de natte pul "Bijt hier op" sprak Mieke en Marie deed haar mond op en ze beet op de pul.

Daniel: "Zie je wat er gebeurd? Pistolen zijn niet voor kleine kindjes..." Zei ik tegen haar en ik gaf haar een dreun toen ze al hurkend bij Marrie zat. "Damian, dat wijf is het probleem van al onze problemen. Alsjeblieft, ik smeek u, geef me de eer om een hol in haar hoofd te schieten." Smeekte ik tegen Damian en ik ging bijna op mijn knieen voor hem zitten.

Remus: Ik zag het hele schouwspel, ik wou Elena helpen maar ik kon amper rechtstaan. Ik schuifelde heel onopmerkend naar hun toe.

Elena kreeg opeens een dreun toen ze net Marie wou helpen en ze viel bewusteloos neer. Nu moest Mieke het doen, ze zag Remus schuifelen heel onopvallend. "Je moet me helpen" sprak ze zacht tegen hem. Nu was Marie even belangrijker dan Elena en dat was ook waar.

Remus: "Alsjeblieft nee, Ik ben al misselijk genoeg" Zei ik toen ik het bloed zag. "Nou kom dan maar" Vevolgde ik toen ik de bewusteloze Elena zag liggen. "Wat moet ik doen?"

Damain
Ik keek geschokt naar Daniel. Toen voelde ik de woede komen. "Ik zou als ik van jou was even onder mijn ogen uit verdwijnen voor ik in jou hoofd een hol schier, schurk. Jij bent hier nu even het probleem." Ik renden naar Elena en scheurde een stuk van de pul die het kleine meisje in haar mond hield. Ik wit niet goed wat ik moest doen, Ik kende geen EHBO, ik vreef de stof over haar voorhoofd.

Carl
We vorderde snel. Ik hoorde een licht gezoem, wat betekende dat de agente een boodschop doorkreeg. Mijn ogen waren ondertussen al de hele tijd aan het tranen, alsof ik uien schilde. Ik probeerde te luisteren en hoorde iets van 'Ouders kinderen gevonden' En was blij dat ons werk effect had. Terwijl voelde ik nog steeds die snijdende schuld. We zaten ongeveer in de helft. De lijken waren stuk voor stuk ijskoud. Plots had ik een heel ander gevoel. Het was een meisje, ik schatte haar als een zesdejaar, en ze was nog warm, normale licaamsthemperatuur. Ze leefde.
"Mevrouw, hoe je ook mag noemen, Kom eens even, deze leeft nog." Zei ik half opgelucht en ik legde het meisje voorzichtig neer op de grond en knielde ernaars. Ik legde mijn vinger op haar nek en voelde haar hartslag. Ze leefde echt, haar hard klopte nog. Zwarrer dan normaal, maar het klopte.

"Oke hou Marie gewoon goed vast en zorg dat ze geen beweging maakt" zei Mieke. Haar hand gleed in haar buik en meteen maakte MArie een kreun en probeerde zich te verzetten, maar gelukkig hield Remus dat tegen. Al snel kreeg Mieke de kogel uit Marie en maakte daarna de wond heel goed schoon.

Amy kreeg te horen dat de ouders gevonden waren van de kinderen. Ze had gezegt dat ze spoedig de kinderen naar de ouders zou gaan brengen. Ze keek achterom toen ze Carl hoorde en meteen knielde ze ook neer "Oke zij moet snel naar het ziekenhuis" sprak Amy en ze keek Carl aan.

Daniel: "Pas jij maar op dat ik geen hol in jouw hoofd maak!" Riep ik naar Damian die met het meisje bezig was. Ik nam mijn geweer en richte die op Damian. Hij was het probleem, als ik hem afmaak, zijn de problemen gedaan. Dan kan ik al het losgeld voor mij houden en ongezien ontsnappen samen met de anderen. Ik hield de revolver strak op hem gericht en ik maakte het schietklaar. Door de trekker naar achteren te schuiven dat een klik geluid maken. De klik weerklonk door de muren en betekende maar een ding. Ik zag hoe iedereen zijn hoofd draaide en naar me keek.

Carl
Ik begreep de hing. Ik stond op en zei: "Ik hoop maar dat Damain luistert." Ik liep naar binnen en zag dat daar van alles vas gebeurt. Ik zag dat Mieke voorovergebogen over het kleine meisje zat.
"Damain, we hebben nog een overlevende en die moet zo snel mogenlijk naar het ziekenhuis." Zei ik kort en ik keek Damain aan, die er vreselijk uitzag.

Damain
Ik was wanhoopig. "Laat de ergst gewonde naar het ziekenhuis brengen. Maar Theodoor, reken voor elk kind dat dit gebouw verlaat 100 euro aan." Zei ik tegen hem en Theodoor, die achter Carl gevolgt was. Elena moest geholpen worden. Dan richtte ik me tot Daniel en stond recht. "En je motief?" Zei ik kalm. Ik wast dat hij het er moeilijk mee had mensen dood te schieten die niet bang waren, daavoor genoot hij te veel van angsten. Ik keek hem rustig in de ogen.

Al snel ging het langzaam goed met Marie en Mieke probeerde Elena weer bij kennis te laten komen, maar dat was makkelijk gezegt dan gedaan eigenlijk. Elena lag nog steeds bewusteloos en was echt niet meer in de wereld nu.

Amy knikte en ze bleef bij zesdejaars meisje. Ze probeerd haar bij kennis te krijgen, maar de lukte moeilijk eigenlijk, maar ze bleef volhouden.

off: Het meisje is bewustelood en is een zesdejaars, geen zes jaar.

Edit: ooh oeps.. Ga snel veranderen

Daniel: "Ben je niet bang, Damian? Dat een trouwe vriend je binnen enkele seconden aan flarden gaat schieten." Zei ik kil en ik keek hem strak aan. "Trouwens, daarna kan ik je vriendinnetje ook een holletje geven in haar wezen"

Damain
"Waarom zou ik bang zijn? Ik weet toch dat je niets doet. En Ik denk niet dat je Elena zo snel tepekken zou krijgen." Zei ik kalm. Ik wist dat Remus nog sterk genoeg was om daartegen te protesteren.

Carl
Ik nam vliegensvlug het pistool van Theodor. "Daniel, jij schiet niet." Ik gaf het pistool aan Theodor en zei hem dat hij Daniel moest tegenhouden. Ik wist dat Theodor trouw was aan Damain. Theodor keek strak naar Daniel met het pistool op hem gericht. "Laat het pistool vallen." Zei hij en hij lade het met een zachte klik. Ik liep snel terug naar de agente en zei haar dat we 100 euro per kind moesten betalen. Er was geen tijd voor onderhandelen en 100 euro viel nog goed mee, als de ouders elk voor hun eigen kind betaalde.

off± Ik moet nu gaan, dus ik reageer morgen er wel op

Daniel: Wat ga je doen Theotje, ik schiet Damian neer, jij mij en wat dan. 1 boefje tegen 100 agenten die buiten staan te wachten tot we naarbuitengaan. "Kijk, als je dat geweer nu weg doet, beloof ik je dat ik je het vergeef..."

Damain
"Theodor, doe maar wat je wil. Daniel weet niet waar hij mee bezig is." Zei ik kalm. Theodor hield zijn geweer op Daniel gericht en ik zag nog enkele andere hun geweer trekken en op Daniel richtten. Ik nam mijn eigen pistool eindelijk uit mijn binnenzak. 3omsingeld." Zei ik simpel.

"Dit maakt het wat moeilijker..." Ik begon nu te twijfelen zou ik mijn geweer wegstoppen en smeken om vergiffenis of Damian neerschieten om daarna ook neergeschoten te worden. Maar toen bedacht ik plots iets anders. "Misschien geef je niets om jouw leven maar wel om het hare!" Ik richte nu mijn geweer op de bewustenloze Elena. "Doe alledrie jullie geweren weg of ik schiet haar in hol in haar hoofd en ik klikte mijn vinger tegen mijn geweer, een klein stootje en het geweer ging af.

Off: Ik moet gaan, tot morgen!

Damain
Ik sneet me tussen de kogel en Elena en voelde de kogel in mijn schouder boren. Ik viel kreunend op de grond. Waar bleef Carl met die verpleging? Elena had al lang weg moeten zijn.

Daniel: "Theotje, doe dat geweertje nu maar weg, of wil je ook zo eindigen?" Zei ik op een kille toon en ik wenkte naar Damian. "Zoals ik al zei, als je je geweer nu laat vallen vergeef ik het je anders kan het een nohal pijnlijke afloop hebben"