De Gijzeling

Al snel stond Elena op toen ze Damian hoorde. "Ik heb hem neer geknald" sprak ze tegen hem en langzaam liep ze naar hem toe. Ze keek hem aan met kille ogen. Marie stond nu achter haar, ze hield haar hand stevig vast. "Als je wilt weten waarom? Omdat die aan me had gezeten en ik heb er geen spijt van" zei ze koel tegen Damian. Ze zal Remus beschermen tegen Damian, ze keek even naar de agente en het was beter als die agente nu weg zou gaan. Want nu met haar erbij waren er meer problemen dan toen ze er niet was.

Damain
Ik keek haar aan en toen keek ik naar Frederick. "Had ik niet duidelijk gemaakt dat er aan haar niet gezeten mocht worden?" Zei ik hem op kille toon. "En zeg nu niet dat je niet wist wie dit is." Snauwde ik tegen hem. "En wat jou betreft" Ik richte me nu tot Carl, "Ik had nooit gedacht dat je opgezet spel speelde."

Carl
Ik kromp in een maar herpakte me snel weer. "Dit is verkeert, en ik heb het beseft. Waarom doe jij dat niet eens?" Zei ik op rustige toon. "Ik heb, op een of andere manier met behulp van Mieke, beseft dat ik echt voledig op de verkeerde weg ben. Meer nog, ze helpt me zelfs om Shauni te vergeten, waardoor ik mezelf terug word. Ik zat opgesloten in een grote haar, en die is aan het wegvloeien. Ik heb voor het eerst sinds lang terug mijn gevoelens horen spreken."

"Nou! Nee niet echt" sprak Frederich met een moeilijk gezicht, maar hoe hij klonk was erg nonchalant eigenlijk. "Tuurlijk wist ik we wie ze is, maar ik heb ook mijn behoefte". Fredrich stond langzaam op en opeens pakte hij Marie en ze gilde. "En als ik niet aan haar mag komen dan aan dit meisje". zei Frederich met een gemene grijns Heel snel draaide Elena om en schrok. "Marie Nee!! Laat haar gaan, ze heeft je niks misdaan"sprak ze tegen Frederich

Damain
Ik keek zuur naar Carl en richtte me toen even tot Frederick. Je doet maar, zo lang je je vieze handen van Elena afhoud." Toen richtte ik me weer tot Carl. "Zo'n onzinnig antwoord hab ik nog nooit gehoord." Zei ik. "'Ik zat opgesloten ik een grote haat', kom zeg laat me niet lachen. Maar je hebt je keuzen gemaakt. Proficiat, je bent nu officieel een gegeizelde."

Carl
"Niets onzinnigers dan de daden die jij doet. Ik ben trouwens veel liever gegeizeld dan mensen te geizelen." Ik richte me nu tot Frederick en nam mijn pistool. "Ik zou haar meer gerust laten, tenzij je niets meer wil kunnen doen." Sprak ik. Als ik nu toch een van hen was, kon ik beter laten tonen dat ik het meende.

Elena keek nu met kille en kwaade ogen naar Damian, ze wou net tegen Damian te keer gaan toen ze een gil hoorde en meteen zag ze wat Frederich deed. "Blijf van haar af" ze trok Fredrich van Marie af en ging voor haar staan. "Als je haar met een vinger aanraakt ben je dood begrepen" sprak ze dreigend en fel tegen Fredrich. "En ik ben geen bezit van jouw Damian. Jij blijft van mij Marie en ook de rest af" sprak ze met sissende klank. "Jij wilt voor de kleine in de plaats gaan" sprak Fredrich grijnsend en greep met zijn hand naar haar hals en hij raakte die aan. Elena wende haar hoofd zo ver mogelijk weg van Fredrich. Eigenlijk deed Fredrich hem helemaal niks wat Damian allemaal zei.


off: Ik moet nu eten, maar kom zo weer terug.

Off: Ik moet ook gaan eten, Maar kijk eens even naar wat Carl doet ook en houd daar ook even rekening mee, wil je?

Damain
"Frederick, ga jij nu maar je bezig houden me de buitenkant van de cirkel kunderen te bewaken." Zei ik toen ik zag wat die wou doen.

Fredrich hoorde wat Carl zei "Jij bent een vuile verrader" Maar toch liet hij Elena even later los, hij richtte zich even op Carl en keek met kleine ogen naar hem en zag zijn pistool. Algauw hoorde hij Damian. "Nou liever niet Dragon, want deze dame had jij nooit echt kunnen krijgen" sprak hij nu heel gemeen.

Damain
Ik richtte mijn pistool op Fredericks hoofd en vuurde. "Nu ben je te ver gegaan." Zei ik nog net voor de kogel zijn schedel doorboorde. Het begon een chaos te worden. "Al de gegeizelde tegen de muur gaan staan. Wie dit niet doed word afgeschoten. Ik zag de geizelnemers rechtstaan en hun geweren trekken. Ik riep naar de Agente: "Begin nu maar met de lijken. Je hebt genoeg tijd gekregen om de gewonde te verzorgen."
"Zou je die jongen even naar de muur willen sluiren?" Zei ik tegen Daniel.

Carl
Alles ging plots snel. De kinderen gingen in paniek allemaal tegen de muur staan en ik nam Mieke dicht bij mij en wandelde met haar naar de muur. "Het is beter dat we even gewoon meewerken." Zei ik tegen haar.

Elena schrok opeens en gelukkig had ze MArie achter zich, maar Marie kon het net zien en ze begon te gillen en huilde. Ze draaide zich naar MArie en tilde haar op. "STil maar mijn liefje het komt goed" sprak ze gerust stellend. Heel rustig liep ze richting naar de muur en keek beangstigend, maar ook rustig naar Damian.

off: Amytjeuh heeft gemost bij meldingen, Afwezigheden dat jij een deel van haar rollen zou overnemen. Welke rollen zijn dat allemaal?

Carl
Ik zag veel kleintjes wenen en ik stond een beetje met mijn lichaam voor Mieke, als beschermend gebaar.

De agente zag net wat Damian deed en wou haar eigen pistool trekken toen ze wat hoorde in haar oortje."Ik zou graag die twee mensen mee willen nemen, ze zijn ernstig gewond" en ze wees op Mieke en Carl. Ze moest wat mensen weg halen en zo snel mogelijk eigenlijk.

Damain
"Ik heb je al gezegt dat niemand hier weggaat. Ik zal je vraag nog eens overwegen als je klaar bent met die lijken." Schreeuwde ik. Ik liep naar Carl toe en vervolgde "En deze gaat zeker niet mee." Ik verkocht hem nog een fikse dreun in zijn gezicht en daarna een knie in zijn kruis.

Carl
Ik zakte weer in elkaar, maar maakte geen geluid. Ik probeerde zo snel mogenlijk weer recht te gaan staan en fluisterde tegen Mieke: "Ik denk dat, als er nog veel mensen zijn die hun knieën tegen mij gebruiken, ik binnenkort gratis gekastreert ben." Ik probeerde het grappig te laten klinken ondanks de pijn die ik voelde.

Mieke zag wat Damian deed en werd daar wel een beetje boos om, maar ze bekommerde zich om Carl. Ze moest er niet echt om lachen, want ze vond het niet echt grappig eigenlijk. "Dat zal heus niet gebeuren. Daar zorg ik wel voor" sprak ze.

Met nauwe ogen keek Amy naar Damian, maar zorgde toen maar voor de lijken. Want hoe snel dat gedaan was, hoe snel ze weer verder aan het werk kon om de gijzelaars vrij proberen te krijgen.

Elena had Marie nog steeds in haar armen en stond nu bij de muur en keek met kille ogen naar Damian. Hij was geen steek veranderd. Hij is erger geworden. "Damian!" zei ze opeens. "Laat dan alsjeblieft de kleine kinderen gaan" ze keek met een beetje smekende ogen naar hem.

Damein
Ik keek op toen mijn naam werd genoemd en keek haar aan. Ik wende mijn blik terug af en beet op mijn lip. Toen zei ik "Neen, niemand verlaat de school,nu niet." Ik sloot mijn ogen en zuchtte. Ik moest proberen er iets aan te verdienen. Dan zou ik ze laten gaan. Ik was blij dat de Agente eindelijk aan de lijken begon.

Carl
"Bedankt." Zei ik. "Bedankt dat je me vergeeft." Ik omhelsde haar en zei toen: "Zou je het goed vinden als ik probeerde om te gaan helpen met de lijken? Dan is alles sneller gedaan en krijg ik je hier eindelijk uit."

"Tuurlijk vergeef ik je" ze omhelsde Carl ook. Mieke zuchtte diep "Kan je het wel aan?" doelend dat hij nog een beetje gewond is.

Elena zag hoe hij zich meteen afwende van haar. "Damian please. Laat een paar kinderen gaan" ze zweeg even "Of wil je liever dat alle kleine kinderen dood gaan net als ik!" ze benadrukte de 'ik' toon. Ze wou dat de kleine kinderen weg gaan. Ze behoren hier niet te zijn.

Carl
"Jij bent er erger aan toe dan ik." Zei ik en ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik vroeg luid aan Damain: "Laat mij helpen met de Lijken, alstublieft?"

Damain
"Niemand sterft zo lang ik er geen toestemming voor geef." Zei ik kil, en ik hield mijn blik zorgvuldig afgewend. Ik goorde wat Carl vroeg en zei: "Ik hou je niet tegen, maar dan geet er wel iemand mee om een ogje in het zeil te houden." Zei ik. Misschien stopte Elena dan mit die emotionele shantage.

Mieke glimlachtte naar Carl en voelde de kus op haar voorhoofd. Ze hoorde algauw dat iemand een oogje in het zeil moest houden. Ze zuchtte en meteen stond een ander gijzelnemer paraat hij hete Theodoor.

Elena keek met koele ogen naar Damian en hoorde wat hij zei. Ze geloofde Damian voor geen meter. "Ella" sprak Marie opeens. Elena keek naar MArie en zag haar gezicht, "komt goed. We komen hoe dan ook wel weg" zei ze zacht en liep toen terug naar de muu en ging zitten. Ze wiegde Marie heen en weer.

Carl
Ik gaf Mieke een bemoedigend kneepje in haar hand en liep toen weg om de lijken te gaan helpen verslepen. Ik zag uit mijn ooghoek dat Theodoor me volgde. Ik liep naar de speelplaats waar ik de agente aantrof die al enkele lijken op een rij gad gelegt.
"Ik kom u helpen. Ik heb toestemming gekregen." Zei ik en toen liep ik naar de zaal weer de lijken op elkaar gestapeld lagen. Ik nam, zonder naar gezichten te kijken twee kleine lijkjes, nie het gemakkenlijkste te nemen waren. Ik nam ze mee naar de speelplaats en legde ze naast de andere leiken.

Damain
Ik zag Carl weggaan met Theodoor en glimlachtte. Ik gaf een andere geizenemer de opdragt om water te halen voor de kinderen.

Amy keek achterom en zag Carl en knikte. Hij was een ex agent, ze pakte nog een lijkje van een kleine jongen die de zelfde leeftijd had als Marie. Ze legde het op de anderen.
Ze werden in het oog gehouden door Theodoor.

Sommige kinderen begonen te kuchen en Marie viel in slaap. Ze vroeg aan Mieke of ze even op haar wou letten en Mieke knikte. Ze stond op en ging naar paar kinderen toe en voelde hun voorhoofd en die waren best warm. Gelukkig kwam een ander gijzelnemer met water. "Ik heb een washandje nodig" sprak ze tegen Damian.

Off: Oke, ik zal er rekening mee houden.

Damain
Ik deed mijn pul uit en gooide die naar Elena. "Iets anders heb ik niet." Zei ik.

Carl
"Jij kan anders al foto's beginnen trekken." zei ik en ik wees op het toestel rond haar nek. Een speciaal toestel waarmee je de foto's meteen kon doorsturen naar de computer van de politie, wist ik. Ik haalde nog enkele lijkjes en legde die naast de andere in de rij.

Emma Washington
Ik stond bij de rest van de groep en ik begon me erg schuldig te voelen voor hoe ik vroeger tegen Elena had gedaan. Ik begon steeds meer en meer respect te krijgen voor haar en voor de manier waarmee ze tegen die leider durvde te praten. Ik schuifende stil naar haar toe en ging naast haar in de rij staan. "Hey Elena, het spijt me dat ik soms zulk lelijke dingen tegen je zei en dat ik je gepest heb. Ik was fout. Ik heb je nu van eer heel andere kant gezien en vind je eigenlijk wel heel moedig."

Remus: Ik deed mijn ogen open en voelde een stekende pijn aan mijn been. Toen ik mijn hoofd opstilde zag ik allemaal schoolkinderen tegen de muur staan, Amy, Elena en de kleine Marrie. Ik zag ook Damian een eindje verderop. Toen ik naar mijn been keek zag ik een schoongemaakt en geniaaid gat in mijn been. Ik wist niet hoelang ik bewusteloos was geweest maar iemand had de kogel uit mijn gehaald. Ik stond al hurkend op en liep al mankende naar de groep toe. Damian keek even op naar me, "Leuk geprobeert" Zei ik kil tegen hem en ik hefte mijn broek wat op zodat hij mijn wonde kon zien. Ik ging terug tegen de muur aanleunen en ik voelde helse steken in mijn been en ik voelde hoe ik lijkbleek werd en ik bijna ineenkrimte van de pijn. Ik ging onbewust zitten en keek heel onschuldig naar de rest. Ik had opgegeven, ze waren met te veel en ik kon alleen niets aanrichten, tenzij ik niet weer een kogel in mijn been wilde.

Daniel: "Moest dat nu!" Bulderde ik tegen Damian. "Frederic had dat niet verdiend! Hij had trouwens gelijk!" Brulde ik tegen hem. Ik stond zo dicht bij hem zodat als hij zijn geweer trok ik die gemakkelijk van me kon afwenden.

Damain
"Wat krijg jij opeens?" Vroeg ik verrast. "Jij weet even goed als iedereen wat de afspraak was. Van haar"-ik wees naar Elena-"Blijft iedereen af. Ik heb hem nog een kans gegeven zich te herpakken, maar hij weigerde te gehoorzamen, en dan voel ik me gedwongen om te schieten."Ik keek Daniel aan. De afspraak was geweest dat ik de leider zou zijn en dat er niet aan Elena gekomen mocht. Warom vond Daniel nu dat die vuile Frederick gelijk had? Alles was duidelijk. Frederick had zijn eigen dood geregeld.

Carl
Ik werkte onvermoeibaar verder en probeerde zo min mogenlijk naar de gezichtjes van de kindjes te kijken. Ik voelde me voor elk lijkje verantwoordelijk. Er knaagde een geweldig groot gevoel van schuld aan mij en ik wist dat ik dit voor altijd zou meedragen in mijn gedachten. Ik had een vreselijke fout begaan.

Elena ving de pul op en maakte het doekje en maakte die nat. Ze probeerde de hoofden van sommige kinderen af te koelen. Ze keek opeens naar Daniel en Remus.. "Jongens niet vechten. Niet hier" sprak Elena. Ze keek de beide jongen streng aan.
Ze hoorde even later Damian en keek hem aan. Wat heeft Damian opeens, nu begreep ze hem even niet.

Mieke lette op de kinderen en ook op Marie. Ze hoopte dat dit snel voorbij was en dat ze levend eruit komen.

"Goed idee" sprak Amy tegen Carl, ze maakte foto's van de lijken en wist dat het goed was.