De Gijzeling

off: Oke, tot morgen. BTW, Damain had zijn pistool niet meer vast.

Damain
"Van jou moeten ze afblijven. Ik geef echt om je." Antwoorde ik. Ik werd weggesleurt door Remus en kreeg weer een stomp in mijn maar. "Waar is dat goed voor?" Kreunde ik. Ik hoorde plots gerommel in de gangen en er kwam een bewaker van mijn ploeg binnen. "Er willen ambulansiers binnen." Zei hij. Ik knikte en zei: "Ik heb hen toestemming gegeven. Maar wel voor €100 per kind." Antwoorde ik. "Ja, dat zeiden zei ook. Ze hebben het geld mee." Ze de bewaker. "Breng ze naar hier." Antwoorde ik.

Opeens keek Elena wantrouwend naar Damian "Waarom zou ik dat moeten geloven" sprak ze op een wantouwerige toon en deed haar handen over elkaar. Al snel zag ze wat Remus deed en grijnsde naar hem. Ze keek Remus aan 'goed gedaan' manier. "Dat heb je gewoon verdiend" sprak ze een beete koel naar Damian. De gevoelens die ze had negeerde ze volkomen, ze wou niks laten merken aan Thomas. Toen kwamen de ambulance aan en ze was daar wel blij om.

Carl
Ik kreeg de boodschap dat we naar Damain moesten gaan en samen met de ambulanciers, die al voor enkele kinderen geld bij hadden, ging ik naar de refter.
"Hier is het geld. Ik stel voor om de zwaarst gewonde eerst te laten gaan."

Damain
Ik nam het geld aan en negeerde Elena. Ze zou wel merken hoe veel ik om haar gaf.
"Zoek de zwaarst gewonde maar bij elkaar. Ik tel 1, 2, 3 hondert euro. Drie kinderen dus. Die kleinste, Dan die jongen en dan dat meisje." Ik wees eerst naar Marie, dan naar Remus en dan naar Mieke.

Carl
"Buiten hebben we ook nog iemand gevonden die nog leeft, maar die heeft het dringenste verzorging nodig." Zei ik.

Damain
"Dan zal die eerst meemoeten. Mieke wacht dan nog hier." Antwoorde ik. Ik wist dat Carl in protest zou gaan, omdat ik wist hoe hij zich bij haar voelde en ik wist hoe hard hij haar wou beschermen.

Carl
"Mieke moet mee." Zei ik en ik draaide me even om te kijken hoe het met haar ging. Ze keek me recht in de ogen aan.

Mieke keek Carl aan en wou dolgraag weg gaan eigenlijk. Ze zuchtte toen ze hoordedat ze niet mee kon, maar kon het ook wel begrijpen. "Carl maak je geen zorgen. Dat meisje die zwaargewond is moet eerst verzorgd worden" sprak ze rustig.

Marie hoorde dat ze weg kon gaan. Eindelijk was ze vrij, maar het jammer genoeg was dat Elena niet mee kon eigenlijk. "En Elena! amg die niet mee!" vroeg Marie zachtjes aan Damian.

Remus: "Ga jij maar Mieke, mijn been is in orde" Zei ik kalm en ik knikte naar Mieke.

Damain
"Mieke blijft hier. En ja, gast," -Ik richtte me tot Remus- "Als jij oke bent, kunnen we beter Elena meesturen." Ik wou Carl laten voelen dat ik niet zomaar in de steek werd gelaten. En als ik Mieke daar mee in kon sleuren, was dat voor mij altijd goed. Nu had ik ook een rede om die jongen nog wat extra te laten afzien.

Carl
"Mieke is veel langer gewond an verlies nog steeds bloed, ookal is dat minder dan ervoor." Protesteerde ik. Ik was bang dat Mieke flauw zou vellen en ik wist dat een leven dán snel voorbij kon zijn.

Damain
"Mieke blijft hier. Marie, Elena en die zwaar gewonde die buiten licht gaan naar het ziekenhuis. En dat is mijn laatste woord. Zo zal het gebeuren en niet anders." Ik genoot van Carls ongeruste ogen. Die Mieke ging hem weer op het goede pad brengen en ik was van plan daar veel stokken bij in de wielen te steken.

Remus: Ik zal helpen marie naar buiten te brengen", toen ik voorbij Carl kwam gaf ik hem een knipoog en ik wenkte met mijn hoofd naar buiten. Ik nam Marie op met al mijn macht en ik droeg haar naar buiten. Ik voelde helse steken in bovenbeen maar ik moest doorbijten, nog even.

Carl
"Pas op je been." Zei ik en ik probeerde zo veel mogenlijk van Marie's gewicht te dragen. De Ambulansiers waren al naar het gewonde meisje dat ik gevonden had gegaan. Ik hoopte dat de politie en de ouders snel wat meer geld bij elkaar kregen, want Mieke moest hier zo snel mogenlijk weg.

Damain
Ik liep naar de Agente en zei: "Er zijn enkele kinderen ziek. Ik zou graag hen voor laten straks, wie weet is het ernstig en ze zijn nog jong." Mieke moest hier zo lang mogenlijk blijven, en dat kon nu enkel nog door andere voor te laten. Er waren in totaal nog ongeveer 100 levende kinderen die gegijzeld waren, en ik was van zin om voor Carl ook geld te vragen. De lijken wou ik elk voor 10 euro vrijgeven, dan leverde die ook nog wat op. De school had voor onze komst toch ongeveer een 2000 tal leerlingen.

Remus: Toen Damian uit het zicht was en ik Maria neerlegde kwam ik dichter tegen Carl, "We moeten die Damian en de andere uitschakelen. Dit gaat te ver, tegen dat iedereen heer wel en goed buiten is, is de helft ervan dood!"

Carl
"Meer als de helft IS al dood. Dat meisje was een uitzondering. Ik heb niet getelt hoeveel lijken ik heb versleurt, maar ik schat dat het er tegen de 2000 aan zijn. Diet is echt een groot bloedbad. Maar ik denk dat Damain het nu een beetje overzichtelijk wil houden en ook nog wat geld wil verdienen. En trouwens, ze zijn goed voorberijd. In het gebouw zijn er nu nog 47 gijzelnemers en in de stad, dicht bij de school, zijn er nog eens een 50tal, voor nootgevallen als een opstand van de leerlingen of de politie. We maken geen schijn van kans." Ik was blij dat ik kon helpen door mijn bron aan informatie. Damain had mij een grote verantwoordelijkheid gegeven en daardoor ook veel gezecht over zijn plannen. Ik wist zeker dat hij dat nog niet goed besefte en ik hield dat liever zo, anders was ik direkt dood.

Off: K ben door.

"Vergeet het Damian. Ik ga niet zonde Mieke" sprak ze doordringend naar hem en keek hem vasthoudend aan. Ze zag hoe MArie opgetild werd door Remus en Carl en was blij dat zij veilig weg kon gaan.

Damain
"Je hebt geen keuze. Er is nog niet genoeg geld om jullie allebij weg te laten gaan." Ik gaf teken aan twee van de geizelnemers om haar mee te nemen en deze kwamen op haar af en damen haar stevig bij de armen. Ze kon nergens heen. "Voorzichtig." Zei ik nog en de twee mannen namen haar mee naar buiten.

Opeens werd ze gegrepen en een flashback kwam in haar gedachten. Ze begon te gillen en te schreeuwen. "Laat me los" ze probeerde weg te komen, maar dat hielp niet. Ze ging opeens op 1 van de mannen keihard op zijn voeten trappen en die liet haar los. De andere man zag dat meteen en hij hield haar nog steviger vast. "Kom mee" sprak die heel normaal, maar voor haar leek het op een onaangename manier. "Nee" ze wou weg komen. Weg van deze twee mannen en wel direct.

Remus: Ik gaf Marie aan Carl en ik liep op de twee mannen af. "Laat haar los! Nu!" Brulde ik dreigend tegen de twee. En ik maakte met mijn beide handen twee vuisten.

Carl
Ik zag de twee mannen met Elena. Toen Remus zich kwam moeien zag ik een derde geizelnemer met getrokken wapen op remus afstappen. De ambulanciers waren net teruggekomen van het wegbrengen van de zwaargewonde, die ze waarschijnlijk nu aan het realimeren waren, en ik gaf Marie aan hen over. "Remus, kijk uit! Onthou wat ik je net zei." Riep ik naar Remus.

Damain
Ik wist wel hoe hard ze zou tegenwerken en ik wist ook dat er genoeg man zou zijn om haar tegen te houden. "Kijk eens aan. Nu zijn al je beschermengeltjes weg." Grinikte ik tegen Mieke. Ik tilde haar bij haar kraag op en smeet haar een paar meter verder weer neer. "Ik pik het niet dat iemand ervoor zorgt dat een van mijn dichtste meewerkers me verraad." Zei ik tegen haar.

Mieke
Ik kwam met een smak tegen de grond. Ik voelde warm bloed over mijn slaap lopen en bleef even roerloos liggen. Toen keek ik naar Damain en ik zei: "Het goede zal het slechte altijd overwinnen, wat het slechte ook aanricht." Ik wist niet zeker of hij mijn boodschap begrepen had, Maar ik was niet bang van hem, nog van de dood. Ik vertrouwde op mijn vrienden en vooral op Carl. Ik vertrouwde ook op de agente en haar colegas en op de ouders die buiten geld inzamelde. Ik kon echter niet op mijn eigen ouders vertrouwen, aangezien mijn vader mijn moeder enkele jaren had vermoord en daarna is verdwenen en nooit is teruggekeert. Ik woonde nu nergens. Ik leefde van dag tot dag. Ik had wel altijd vrienden om bij te logeren zodat ik nu wist dat als ik zou sterven er nog steeds mensen zouden zijn die van me hielden.

Amy
Ik zat ondertussen terug buiten, vijlig bij de combie en ik ontving weer geld. Deze keer vijfhondert euro cach. Ik liep zo snel ik kon terug naar binnen en zag daar een gemaskerde man een geweer op Remus richten en twee andere die Elena vast hadden. "Breng haar gewoon naar buiten, we hebben voor haar betaalt, en Remus en Carl, jullie komen NU met mij mee. Ik heb nog vijfhondert euro. Daarmee proberen we Mieke vrij te krijgen

Remus: "Ik twee mannen lieten Elena los en ik liep mee met de agente maar plots drong het door me door, "Damian!" Zei ik tegen Carl. "Damian is alleen samen met Mieke!" Nog voor ik mijn laaste woord had uitgesproken liep ik terug naar de zaal waar ik Mieke en Damian het laatst gezien had.

Amy
Ik nam de twee mee naar de refter, waar ik zou overleggen met Damain. Plots begon Remus erg snel te lopen. "Remus, rustig, wat ga je doen?" Riep ik hem toe.

Remus: Ik negeerde de agente en ik ging de zaal in. Ik zag Mieke op de bloedend op de grond liggen met Damian voor haar voeten. Ik liep zonder iets te zeggen op Damian en ik gaf hem een vuist in zijn gezicht. Daarna storte ik me op hem en bleef ik hem slaan in het aangezicht.

Mieke
Ik was redelijk versuft en wist dat als ik recht zou komen ik zou flauwvallen. Ik zag Remus binnenkomen, en hij begon hevig op Damain te slaat. Ik was te suf om erop te reageren.

Amy
Ik liep snel achter Remus aan. "Remus stop! laat hem, met geweld haal je niets uit!" Riep ik toen ik zag dat hij was beginnen te slaan.

Damain
Ik voelde de vuisten in mijn gezicht komen en probeerde bij bewustzijn te blijven, maar stilaan begon ik zwart voor mijn ogen te zien. Ik kon me niet meer verweren en toen was ik volledig weg.

Carl
Ik liep Amy achterna. Remus kon zich toch echt niet onder controle houden. Dacht ik geïrriteert. Ik liep de rechter binnen en er ging een gigantische schok door me heen toen ik Mieke zag liggen. Ik liep meteen op haar af en ging naast haar zitten. Ik legde voorzichtig haar hoofd op mijn schoot en nam haar hand vast. "Mieke, Mieke, hoor je me nog? Blijf bij mij, blijf alsjeblieft bij mij!" Zei ik half histerisch van verdriet en emotie. ik probeerde met mijn mouw de wonde op heer hoofd te deppen. Ik wou haar niet kwijtgraken, niet nu. Ik had haar nodig!

Elena werd los gelaten, maar liep al snel naar binnen vanwege Mieke. Ze zag Mike op de grond bloedend en schrok, maar zag opeens wat Remus deed en dat on nodig. "Remus stop" ze liep naar hem toe en hield opeens zijn hand vast zodat hij niet nog meer klappen kon uit delen. Ze draaide Remus naar haar toe en ze keek hem strak aan.

Carl
Ik zag Elena binnenkomen en zuchtte. Ik wist niet of ik opgelucht moest zijn of boos. Mijn lichaam werd steeds weer gevult met golven van ongerustheid en verdriet, door Mieke.

Remus: "Elena! Hij is de oorzaak van dit alles! Hij kan dit stoppen!" Zei ik diep in en uitadmend en ik keek naar de half inelkaar gesmakte man die naast me op de grond lag te schompelen.

"Ja hij is de oorzaak van dit, maar dan hoef je hem nog niet verot te slaan. Dat heeft hij niet verdient. Teminste jij hoef hem niet verot te slaan." zei ze, ze keek naar Damian. "Als er één iemand is die hem verot mag slaan dan ben ik dat" sprak ze met een felle, maar ook kille toon.
Door hem was haar leven een hel geworden, door hem wantrouwden haar ouders haar. Alles kwam door hem en daar zal hij op een ndag voor moeten boeten.