The first Hunger Game

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
De burgemeester, Gallixa, Rinkel, Freya, Allyssya en Will stapten uit de lift en Will wist even niet waar hij zijn ogen eerst op moest richten. "Kom, we gaan snel aan tafel zitten, dan kunnen jullie snel genieten van een welverdiende nachtrust. Rinkel, Freya, helpen jullie hen eerst even in andere kleren? Anders worden deze kunstwerkjes misschien vuil", zei Gallixa. Rinkel knikte meteen en trok Will mee aan zijn arm. Ze gingen naar een kamer, die voor de hele week die van Will zou zijn. Rinkel ging snel te werk en in een mum van tijd was Will ontschminkt en stond hij onder de douch, terwijl Rinkel weer een outfit aan het samenstellen was. Even later, toen Will klaar en droog was, gaf Rinkel de kleren aan. Het waren redelijk basic kleren. Will was het al gewoon dat Rinkel erbij stond terwijl hij half naakt of zelfs volledig naakt was. Toen hij zijn kleren aan had, deed Rinkel nog even zijn haar en dan gaf ze hem de toestemming om weer onder de mensen te komen. Toen Will in de eetzaal kwam, zag hij dat Allyssya er nog niet was. De bloemen van Rinkel en Gallixa stonden al in een vaas op de tafel en een avox bleek een hoop knuffeltjes binnen gebracht te hebben. De knuffeltjes waren van fans die ze naar de paradewagens hadden gegooid. Nu had de avox ze bij elkaar geraapt, want ze waren allemaal voorzien van een kaartje met 'Will' erop. Will ging bij de hoop zitten en deelde ze eerlijk in twee. Hij haalde van al de knuffels de kaartjes af. De ene helft voor hem, de andere voor Allyssa. Net zoals hij de sponsorringen wilde delen. Hij beval een avox om de kaartjes weg te gooien. Dan zag hij dat Allyssya weer binnen kwam.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

Ik kom terug binnen, nadat Freya me een andere outfit heeft aangetrokken. Ik zie allemaal knuffels op de tafel liggen. Waarschijnlijk allemaal voor Will, maar goed. Ik moet ze eigenlijk niet hebben. Maar als Will zo lief is me er een paar te geven, zal ik ze aannemen, voor Will, enkel voor hem. Niet voor het Capitool, niet voor Wills sponsors, enkel voor Will. Ik besef hoeveel geluk ik wel heb met een bondgenoot als Will. Hij is zo lief, en zo geliefd. Maar goed.
'Hebben jullie wat van dat bruin spul. Iets met choco erin ofzo', vraag ik aan de avox. Hij kijkt me verbaast aan.
'Chocomelk', zegt Gallixa.
'Ja dat.' zeg ik. 'Wil je wat halen?' ik probeer zo zacht mogelijke bevelen te geven. De avox knikt.

meisje district 8: Catlynn Kant (16 jaar):

Na de ceremonie viel er een hele last van mijn schouders. ik wist dat, van zodra dat we de deuren doorliepen, we voor een volle week niet meer in de media zouden komen en ons bij gevolg ook niet meer zo fake gelukkig moesten gedragen. We moesten ons natuurlijk wel taktisch opstellen ten opzichte van andere, maar dat was veel minder erg en veel minder stressvol. De andere tributen hadden ten slotte ook nog andere dingen te doen dan zich op ons te focussen.
Ik wilde Zanzar omhelsen toen we eindelijk de deur gepasseerd waren, maar daar kreeg ik de kans niet toe.
Mijn voorbereidingsteam stak alle andere mensen voor en sleurde me de lift in. Terwijl ik me verbaasd links en rechts verontschuldigde probeerde ik te bedenken waarom ze zo een haast hadden.
We kwamen op het achtste verdiep aan. Ons verdiep. Er was nog niemand. "Kom, we zullen je jouw kamer tonen," zei Rozie.
"Waarom zo een haast?" vroeg ik verbaasd. "Dat botsen met de andere heeft mijn reputatie niet echt goed gedaan moet ik zeggen." zei ik half geïrriteerd, half kwaad.
"Het spijt ons verschrikkelijk," verontschuldigde Stella zich. "Maar de stylist zet ons zo onder druk, hij,"
"sssst! We mochten er niets van zeggen. Beroepsgeheim remember!" onderbrak Rozie haar.
"Ach, daar is het nu toch al te laat voor," zei Lucy. "Vertel maar Stella." Stella ging verder.
"Hij heeft dus gezegd dat we je jurk precies over," ze keek op haar klok, "vijf minuten in zijn atelier moesten bezorgen. Anders mogen we terug gaan naar het naaiatelier." ze leek erg verdrietig toen ze het zei.
"Ik wist wel dat hij het was, typisch." zei ik kwaad. Het was zo een persoon, die Koen, waar geen greintje goedheid in zat. Toen mijn kleed uit was liepen Rozie en Stella er mee weg.
In een andere context zou het een grappig zicht geweest zijn; Twee veel te fel geschminkte dames die met een kleed rondlopen alsof het van Jezus geweest was. Maar nu moest ik er niet mee lachen;
Terwijl Lucy al de spelden uit mijn haar aan het doen was vroeg ik haar: "Waarom is Stella zo van streek? Is het zo erg?" Er volgde een stilte en ik begon te vrezen dat ik iets vreselijks fout gevraagd had doen Lucy antwoordde.
"Onze ouders hebben alle zes meegevochten in de opstand. Onze vaders bij het leger, onze moeders door middel van hulpverlening. Tot dat onze moeder met de helikopter meegingen naar de districten voor de repatriëring van gewonde soldaten. Toen zagen ze wat het capitool aanrichtte en waren ze verbijsterd. Eenmaal terug hier aangekomen lichtte ze onze vaders in toen deze met hun vrije dag op bezoek kwamen. Sindsdien zijn onze ouders in het geheim de districten beginnen te steunen. Door het doorsijpelen van informatie en dergelijke. Toen de opstand echter achter de rug was zijn ze er door een collega van Rozies vader achter gekomen wat onze ouders deden en zijn deze daarvoor geëxecuteerd. Wij mochten blijven leven. Maar als straf moesten we wel in de naaiateliers gaan werken, in jullie district. We hebben ons daar opgewekt. En met de spelen in aantocht werden we uitgekozen om Koen te assisteren. Als beloning, maar ter gelijkertijd ook als straf. Om te tonen wat er met opstandelingen gebeurd. Wat er met ons had kunnen gebeuren." Toen we andere hoorden binnenkomen zweeg ze abrupt. "Vertel dit nooit aan iemand!" zei ze, "Maar ik ben nog altijd tegen het capitool. Stella en Rozie ook. Rozie is alleen bang om daarop gepakt te worden. Er zijn vreselijke dingen gebeurd met de mensen van het capitool die de districten steunden. Zo mogelijk nog wreder als dingen die ze met districtbewoners deden."
Mijn haar was ondertussen helemaal terug los/ "Ziezo!" zei ze plots terug helemaal vrolijk. "Neem je maar een douche en kom dan aan tafel, Zanzar zal er tegen dan ook wel zijn. Hier links in de muur is een klerenkast, kies maar wat je draagt, geen pottekijkers deze keer." ze gaf me nog een vriendelijke glimlach en liet me dan alleen. Alleen met mijn gedachten.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Vreemde combinatie, chocomelk bij het avondmaal", merkte Rinkel op. Will gaf haar subtiel een blik die zei dat ze zo'n opmerkingen moest laten. Rinkel wende zich meteen op iets anders. "Haal even die knuffels weg, wil je", zei ze tegen een andere avox. Will reageerde meteen. "Die hoop is van mij en de andere van Allyssya. Breng ze maar naar onze kamers, als je wil." Will had er geen problemen mee om de vragen vriendelijk te stellen. Een avox was toch ook een mens. "Laten we aan tafel gaan zitten", zei de burgemeester. Iedereen stemde in en terwijl ze aan tafel schoven, kwam de eerste avox terug met de chocomelk van Allyssya.

District 6: Emilia Gomen (14 jaar):
Ze had het overleefd. Ze kreeg complimenten en werd mee de lift ingeloodst. Alles leek in een waas voorbij te gaan. Het was te druk en Emilia was moe. Ze had het gevoel dat ze elk moment zou kunnen flauwvallen, maar gelukkig deed ze dat niet. Boven aangekomen moest ze eerst zich gaan omkleden. Ewan, haar stilist, hielp haar daarbij. Hij zorgde voor een nieuwe outfit en borg de vorige zorgvuldig op. Emilia had er eigenlijk geen problemen mee. Thuis had ze ook nooit veel privacy gehad.

Jongen district 8: Zanzar Zeneb (16 jaar):
Uit de strijdwagens en binnen, weg van de menigte, in een nieuwe drukte, zag Zanzar hoe Catlynn meteen verdween. Hij zelf kreeg meteen twee handen op zijn schouders. "Fantastisch!", zei de burgemeester. Over diens schouder zag Zanzar hoe Renbrand hem misprijzend aankeek. hij schudde zijn hoofd, hij was niet tevreden met hoe Zanzar het gedaan had. Maar Zanzar liet het niet aan zijn hart komen. Eloise, Zanzars stiliste, kwam er ook bij staan. "Ach, wat doe je mijn werk toch goed uitkomen", zei ze ontroerd. Ze legde een hand op Zanzars rug en voerde hem mee naar de lift, die ondertussen weer beneden was. Catlynn was dus al boven. "Weet je, toen ik je voor het eerst op het scherm zag verschijnen was ik even bang. Ik wist niet goed wat ik van je moest verwachten", begon ze. "Je leek niet bepaald, hoe zal ik het zeggen, levendig." Zanzar had tijdens de voorbereiding ook al gemerkt dat Eloise een echte praatwaterval was. En dat was nu niet anders. Ze bleef maar praten over hoe ze eerst over hem dacht en hoe hij haar nu zo goed bevallen was en hoe hij nog een goede kans maakte om te winnen en over hoe graag ze hem in verschillende outfits wilde steken. Zanzar vond het niet zo erg. Nu hoefde hij zelf niet te veel te zeggen. Renbrand stond in de lift zo ver mogelijk van Zanzar werwijderd en praatte heel zacht met de stilist van Catlynn, die blijkbaar niet mee met Catlynn naar boven was gegaan. De burgemeester stond er maar wat tussenin en deed alsof hij geïnteresseerd was in wat Eloise zei.

Jongen district 9: Michael Weading (18 jaar):
Ze nog maar net buiten en Michael kon het niet laten om weer naar Amaranta te kijken. Ze zag er echt mooi uit, al zag hij haar ook graag naturel. Hij zag hoe ze straalde en voelde zich warm worden. De glimlach was breder en oprechter dan ooit er voren. Michael werd er volledig gelukkig van. Dit was alles wat hij nodig had: haar glimlach. Als Amaranta gelukkig was, was hij dat ook. Hij glimlachte en realiseerde zich plots dat ze nog steeds in de strijdwagen stonden en dat hij niet naar haar maar naar de menigte moest glimlachen. Hij wende zijn blik van haar schoonheid af en glimlachte naar de menigte. Hij wuifde even, maar niet te lang, omdat hij merkte dat Amaranta enkel nog op hem steunde. Hij hield het dan maar gewoon bij glimlachen. Hij nam Amarantas hand wast en stak hun handen dan samen in de lucht. Het publiek ging uit zijn dak. Dan reden ze de cirkel op. Michael sloeg zijn arm weer stevig rong Amaranta heen en luisterde half naar wat de president te zeggen had. Hij hoorde hoe het publiek genoot en genoot zelf ook. Maar niet van de show, neen, hij genoot van Amaranta's aanwezigheid. Dan werden de wagens weet weggereden en verdwenen de tributen uit het zicht van de menigte. Michael zag hoe de jongen van acht complimenten kreeg van zijn stiliste, en dat was ook het laatste dan hij kon zijn voor zijn vader hem het zicht ontnam. Hij omhelsde hem stevig. "Ik ben echt zo trots op je", zei hij. Michael zag hoe de tranen in zijn ogen stonden. Al wist Charles dat Michael oprecht gelukkig was, toch kon hij het zelf niet laten om pijn in zijn hart te voelen. Een zoon die je 18 jaar lang hebt opgevoed en zien groeien, laat je dan ook niet zomaar los.

Jongen district 11: Jamy Treetown (14 jaar):
Uiteindelijk mochten ze dan eindelijk uit onze strijdwagens vertrekken. De menigte zag hen niet meer en nu kwamen ze in een drukke ruimte met stilisten, burgemeesters en begeleiders en ook nog enkele tributen die naar de lift gingen en naar boven vertrokken. Jamy bedacht zich dat het al veel minder druk moest zijn dan eerst. De meeste districten waren namelijk al naar boven gegaan. "Jullie waren allebei geweldig!", zei hun burgemeester. Stuward kwam er ook bij staan. "Laten we snel naar boven gaan, dan kunnen we dineren. Ik wil dat jullie op tijd in bed liggen", zei hij. Jamy keek even naar Niketa. Haar gezicht zag er minder vrolijk uit. "We hebben het goed gedaan, samen", zei hij tegen haar. "Dina is trots op je, dat weet ik zeker." Dan kwamen hun stilistes ook naast hun lopen. "Goed gedaan", zei Martha, Jamy's stiliste. "Je glimlach maakt mijn kleding echt af. En dat teken dat je doet, je blijkt al echt je eigen kenteken te hebben. Binnenkort doet heel Panem het je na. En als je wint, ben ik er zeker van dat het een trend wordt!" Jamy glimlachte naar haar. Dat was niet bepaald zijn bedoeling, maar hij zei er niets van. Als het hem hielp om extra sponsors te halen, was het zo veel te beter.
Ze waren bij de lift en stapten samen in.

Meisje D10: Allyssya Jordan! 17:

'Kan zijn, Rinkel.' zeg ik, als Rinkel opmerkt dat het een rare combinatie is, chocomelk bij het avondmaal. 'Maar wij kunnen daar niet elke dag van genieten. Wij kunnen niet elke dag op een knopje duwen, dat er eten op tafel komt. Wij kunnen niet elke dag in een zalig bed slapen. Wij hebben zelfs niet elke dag te eten. Wij...' ik zie dat Gallixa me aankijkt, met een stop-daar-nu-alstublieft-eens-mee-zo-bedoelde-ze-het-niet blik. Ze heeft gelijk, Gallixa. Maar ik kan er even niet meer tegen.
'Ik kom dadelijk terug.' zeg ik, en ik ga naar mijn kamer. En begin te wenen.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
Will zag hoe de burgemeester zijn hand naar zijn voorhoofd bracht. Hij leek het uitzonderlijk onprettig te vinden dat er een ruzie dreigde te komen. Ook Will was er niet mee opgezet. Ze kon Allyssya wel begrijpen langst de ene kant, maar langst de andere kant zou ze wel moeten leren om een beetje minder brutaal te zijn en een beetje op te letten met haar woordkeuzen. Ze had wel geluk, wat Rinkel betrof toch. Gallixa, dat was een ander verhaal en haar eigen stiliste, ja, Will wist niet echt hoe die was, dus kon hij er ook niet over oordelen. Rinkel zou van deze woord-wisseling geen al te groot probleem maken, maar Gallixa... Toen Allyssya van tafel wegliep, stond Gallixa boos op en liep haar achterna. Daar had je het al. Will vouwde zijn handen en legde daar zijn hoofd op. Ze hoorden Gallixa tot in de eetzaal roepen. "Wat denk jij wel? Ondankbaar serpent dat je bent!", riep ze. "Wij geven je de kans om dit alles eens mee te maken, wij helpen je zodat je een goede indruk kan maken op het publiek en wat krijgen we? Als ik van jou was, zou ik maar snel iets doen aan die attitude van je, want anders haal ik mijn handen van je af en zal je ook niet meer kunnen rekenen van steun van je burgemeester of je stiliste. Daar zorg ik wel voor. En wat Will betreft, je mag van geluk spreken dat je hem hebt. Maar ik verzeker het je, als je niet uitkijkt, dwing ik hem om geen conversaties meer te voeren met jou en je niets meer te geven!" Will wist dat dit nooit zou pakken op hem. Misschien wel tijdens de training, voor de schijn. Maar Will wist dat Gallixa geen controle over hem had eens hij in de arena zat. Al was Allyssya's reactie lichtelijk overdreven en ongepast, niet te min zou Will haar blijven helpen om te overleven. Rinkel was ondertussen ook al opgestaan en liep richting de kamer van Allyssya. "Laat het", zei de burgemeester. Hij wilde duidelijk niet dat het nog erger zou worden.
"Ik ga Allyssya een handje helpen en Gallixa kalmeren", zei Rinkel en ze verdween door de gang naar de kamer van Allyssya.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

"Gallixa! Ik weet dat ik het niet had moeten doen. Ik vind Rinkel aardig, daar niet van. Zeer aardig. Maar stel je nu eens in ons plaats. Yes, we mogen naar de spelen. Yes, we mogen dood! Geven jullie ons de kans om dood te gaan? Ik weet best dat noch jij, noch Rinkel daaraan iets kunnen doen, maar alstublieft, stop met te zeggen dat jullie ons 'de kans' geven voor dit. Zou jij willen doodgaan? Voor iets waar je zelf niets aan kunt doen? Gallixa, je bent niet de enige die mensen heeft verloren in de oorlog. Ik heb mensen verloren, jij, en Rinkel waarschijnlijk ook. Ik vind het lief dat ze zo hun best doen, om ons mooi op te maken, en ik neem hen dan ook niets kwalijk. Het enige waartegen ik iets heb, zijn de machthebbers hier! Zij zijn het die ervoor zorgen dat we dood gaan."
"Zij?" roept Gallixa uit. "Het is jullie fout, jullie hebben oorlog gevoerd, tegen ons. Jullie waren tegen ons!"
"Gallixa!" roep ik naar haar. "Is het ons fout? Omdat we mishandeld werden door de machthebbers hier! Ik heb totaal niets tegen de mensen op zich hier. Ik heb iets tegen Dust, en misschien ook wel die Jolan en de andere machthebbers hier in het Capitool!" ik weet dat Will de avoxen waarschijnlijk heeft weggestuurd, wanneer Gallixa me achterna ging, dus veel zorgen hoef ik me niet te maken, dat iemand anders dan de stylisten of Will me zal horen. En ik denk ook niet dat ze me gaan verlinken. Ik zie dat Gallixa nog steeds kwaad is, maar toch al een beetje gekalmeerd.
'Ik snap je. Maar doe dat alstublieft niet nog een keer.' zegt ze, en dan gaat ze weg. Op dat moment komt Rinkel binnen.
"Sorry, het spijt me", zegt ze. Maar ik weet dat ik in de fout was, en niet zij.
'Jij moet geen sorry zeggen. Het was fout van mij om zo uit te vliegen. Ik kon me even niet meer beheersen.' zeg ik.
"Het is goed. Kom mee." zegt Rinkel. Ze is zo aangenaam, Gallixa zou me zeker nog een half-uur laten zitten in mijn kamer.
"Hey", zeg ik als ik de eetzaal terug binnenkom. "Sorry hé." zeg ik nogmaals tegen Rinkel.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
Voor Allyssya de eetzaal binnenkwam, had Gallixa eerst nog haar woede getoond. Het was maar schijn geweest dat ze minder boos was en het was maar een leugen geweest dat ze Allyssya begreep. Ze wilde blijkbaar dat de discussie gedaan was. "Wat denkt die wel", begon ze haar preek tegen Will deze keer. "Er zijn nu eenmaal rangen en de districten horen zich daarbij neer te leggen. Wij zijn de beteren en jullie zijn nu eenmaal de mensen van laaggeboorte! Oh, ze mag van geluk spreken dat ik het hierbij laat! De volgende keer hoort Jolan er als eerste van! Will, alsjeblief, leer haar manieren! Ze zou eens moeten inzien voor wat ze ons nodig heeft. We hadden haar ook onvoorbereid zonder enige hulp van buitenaf in die arena kunnen duwen, zonder ze hier had kunnen genieten van de manier waarop wij leven!"
"Gallixa, alsjeblief, nu is het genoeg!", zei de burgemeester. Hij was ondertussen gaan rechtstaan. "Allyssya is nog een kind, ze is nu eenmaal impulsief in deze tijd van haar leven. Ze heeft het vast niet zo bedoeld. Laten we er nu gewoon over ophouden en gezellig tafelen." Op dat moment kwam Allyssya binnen. "Hey", zei ze. Will voelde medelijden met haar en was ook boos op Gallixa. Een beetje rebels tegenover Gallixa misschien, maar Will wist dat de burgemeester en Rinkel achter hem stonden, dus stond hij recht en lief naar Allyssya toe. Hij omhelsde haar. "Ik wil je na het eten nog even spreken", zei hij zacht in haar ook. Het was iets waarbij hij sommige in deze kamer lieven niet bij had.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

'Goed, na het eten dan. Maar alstublieft, ik heb geen zin in nog een preek. Waarschijnlijk heb je ons wel gehoord.' zeg ik, terwijl ik nog steeds kwaad was op Gallixa. Alsof ik haar niet gehoord heb. Wij zijn de beteren en zij moet zich daar maar bij neerleggen. Zij is ons slaafje, daarop kwam het neer. Ik laat Will los, en ga aan tafel zitten om verder te eten. Het smaakt me niet, hoe lekker het ook mag zijn. Als ik genoeg heb, sta ik recht, en kijk naar Will.
'Kom je?'

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
Zonder nog iets te zeggen ging Will ook zitten. Hij zuchtte even en richtte dan zijn aandacht op het eten. het zag er allemaal lekker uit. Hij nam van alles een klein beetje toen hij aan zijn laatste ding bezig was, vroeg Allyssya of hij mee kwam. Hij maakte al aanstalten om ja te zeggen, maar Gallixa was hem voor. "Het dessert moet nog komen", zei ze kort. Will keek eerst naar Gallixa en dan naar Allyssya. Dessert of geen dessert?
"Kan ik ook een stukje dessert meenemen?", vroeg Will dan aan Gallixa.
"Je eten is zelfs nog niet volledig op", zei Gallixa verbouwereerd. "Neen, ik wil dat je goed eet. Je moet stevig zijn als je in de arena bent. Zo stevig als je maar kan zijn." Will dacht hierop een slechte opmerking te geven, maar besloot om dat toch maar beter niet te doen.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

Ik zag dat Will zich inhield om een stomme opmerking te geven. Misschien deed ik dat ook best. Gallixa kijkt me nog altijd kwaad aan, wat me doet vermoeden dat ze het niet goed vind, en dat ze me het nog niet vergeven heeft. Ik haar ook niet, maar ik ga in elk geval nu geen opmerking maken tegen Gallixa, voor ze werkelijk iets tegen die stomme kloot van een Jolan en Dust gaat zeggen. Dan zie ik dat Will gedaan heeft.
'Kom je?' vraag ik nog eens.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
Eigenlijk had Will graag nog een dessert gewild, maar dat liet hij schieten, omwille de omstandigheden. Hij depte zijn mond met de stoffen serviette en gooide die dan neer in zijn bord. Hij stond recht en liep naar Allyssya. "Laten we in mijn kamer gaan zitten", zei hij. Ondertussen wenkte hij ook een avox. Blijf aan mijn deur staan. Stuur iedereen die binnen wil, meteen weg tenzij ze zeggen dat het belangrijk is en volg verder geen bevelen op van iemand anders tot ik je ontbied. Als het belangrijk is, klop dan even op de deur." De avox knikte dat hij het begrepen had en Will liep voorop naar zijn kamer, wetend dat Allyssya hem zou gaan volgen.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

Ik kom mee met Will. En luister wat hij tegen de avox zegt. Het moet wel iets heel belangrijks zijn, als de rest het niet mag horen. Dan ga ik mee naar binnen, hopend dat Will niet ook eenj preek van hier tot in Tokio gaat geven.
'Wat is er?'

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Ik zou gewoon eens met je willen praten, onder vier ogen", zei hij. Hij ging in het zeteltje zitten dat in zijn kamer stond. Tegenover hem was nog een ander zeteltje, waar Allyssya in kon gaan zitten. "Ja, ook deels over daarnet", voegde hij er nog aan toe. "Ik begrijp je volkomen, maar," hij zweeg even en keek naar Allyssya's gezicht om haar reactie te pijlen. "Maar we zijn nu eenmaal in het Capitool nu. Vele mensen hier denken anders. Het is beter om niet met hen in discussie te gaan en hen in de waan te laten dat zij beter zijn. Ik weet dat dat moeilijk en frustrerend kan zijn, maar zo zijn de dingen nu eenmaal." Hij probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken, omdat het ook als helpen bedoeld was. Hij hoopte maar dat ze niet kwaad zou worden.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

"Maar Will", zeg ik. "Waarom zouden ze beter zijn dan ons? Ze zijn helemaal niet beter, ze zijn ook mensen, sommigen zelfs niet meer. Ze doen gewoon zo onmenselijk, wie wil er nu 24 kinderen per jaar dood, + nog eens diegenen die aan ouderdom en hongersnood sterven. Ze zijn helemaal niet beter. En dan nog eens zitten zwanzen dat het een eer is, en dat het hun goede wil is. Dat zij vergevingsgezind zijn. Het is hun eigen schuld dat er oorlog was, hun eigen dikke fout."

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Ze zijn inderdaad niet beter dan ons, maar je moet hen in de waan laten. Doen alsof dus. Zolang ze denken dat je hen als meerdere ziet, gaan ze jou meer de vriend blijven. Snap je wat ik wil zeggen?" Het was moeilijk voor Will om zulke dingen uit te leggen, aangezien hij al zo lang alleen had geleefd. Hij had nog nooit diepgaande gesprekken gevoerd met wie dan ook. Hij hoopte maar dat Allyssya het niet verkeerd zou gaan begrijpen.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

"Dat snap ik, maar ik haat ze. Misschien vlieg ik te rap uit. Maar ik heb er genoeg van. Mijn vader en ander zusje zijn vermoord tijdens de oorlog, mijn nicht ook. Jij hebt het ook gehad, je weet hoe het voelt. Maar -en het is absoluut niet slecht bedoeld- jij hebt geen familie meer. Je bent anders dan de rest, op een goede manier dan natuurlijk. Je weet niet hoe het voelt om te strijden, voor mensen van wie je meer houd dan van wie dan ook."

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Ik heb inderdaad geen familie meer. Maar ooit had ik dat wel, en het deed evenveel pijn als voor jou om ze te verliezen. Het doet nog steeds even veel pijn als voor jou om aan ze terug te denken, om te weten door wie ze gestorven zijn, of moet ik zeggen vermoord. Ik was erbij toen ze mijn ouders hebben gedood. Ik heb niemand meer thuis en toch doe ik er alles aan om geliefd te zijn. Ik doe het niet voor mezelf, maar voor jou. Ik wil zo veel mogelijk sponsors, zodat ik jou weer naar huis kan laten gaan, maar alsjeblief, doe er zelf ook iets voor. Als je wil blijven leven, zorg er dan voor dat de mensen je leuk vinden. Niet enkel het publiek, maar ook de mensen waar je nu mee samenleeft. Bij hen zou het eigenlijk moeten beginnen." Ik wilde haar kost wat kost helpen en dit, hier, nu was al een onderdeel daarvan.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

"Versta ik Will. Maar, dit is anders. Ik twijfel er niet aan dat het ongelofelijk veel pijn heeft gedaan, en ik zeg niet dat dit meer pijn gaat doen dan bij jou, dat weet ik zeker dat dat niet zo is. Maar het is anders. Jij moest vechten om de dood van je ouders en broers te wreken. Ik moet vechten om mijn familie in leven te houden, en ze terug te zien. Het is gewoon zo totaal verschillend." zeg ik tegen hem. In de hoop dat hij het niet verkeerd opvat.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Ik heb hun dood nooit willen wreken, omdat ik altijd heb geweten dat dat niets uithaalt. Ik krijg ze daarmee niet terug. Maar dat ter zijden, het is misschien wel verschillend en daarmee dat jij net nog meer je best moet doen om veel sponsors te krijgen. Jij moet nog meer je best doen om mensen je te doen leuk vinden. Ik ga niet terug naar huis, maar jij, jij moet terug kunnen. Jij hebt nog mensen die je nodig hebben en net daarom moet jij extra je best doen. Probeer er alsjeblief voor te zorgen dat je terug op een betere voet staat met Gallixa, want we hebben haar echt nodig." De Avox klopte plots op de deur. Will zuchtte en stond recht. Hij liep naar de deur en deed deze op een kiertje open. Het was Rinkel. "Gallixa wilde niet dat ik dit deed, ik hoop dat je het lekker vind", zei ze met een lichte glimlach. In haar beide handen had ze een bord met verschillende desserts op. Will nam ze allebei aan. "Bedankt, Rinkel, we zullen het ons laten smaken." Rinkel gaf hem een brede glimlach. "Lukt het hier?", vroeg ze dan.
"Ik denk dat alles wel in orde komt", antwoordde Will. Rinkel glimlachte nog eens en Will dacht onder die dikke laag schmink een blos op haar wangen te zien. Hij besloot dat het verbeelding was en deed de deur weer toe. Dan liep hij met de twee borden terug naar zijn zeteltje. Hij reikte Allyssya een bord toe. Op beiden borden lag hetzelfde dus veel maakte het niet uit, welk bord ze nam. "Rinkel heeft dit voor ons gebracht", zei hij met een glimlach.

Meisje D10: Allyssya Jordan: 17:

"Dankje Rinkel", zeg ik terwijl ze de desserts aan Will geeft. Dan gaat Rinkel weer weg. "Ik ga proberen het weer goed te maken met Gallixa, al weet ik begot niet hoe ik ermee moet beginnen." Ik was aan het fantaseren hoe ik zou beginnen.
Oh, allerliefst Gallixa!
het spijt me zo veel,
ik hoop dat je me het vergeeft, geheel.
Ik had absoluut niet zo moeten doen,
laten we het goed maken, met een hele dikke zoen!
Het was stom,
maar ik ontploft, als een bom
Vergeef het mij,
dan zijn we weer vriendjes, wij!
Het is natuurlijk belachelijk, dus besloot ik het niet aan Will te zeggen. Hij nam dit serieus, en hij had gelijk, meer dan dat zelfs.

Meisje van district 9 Amaranta Corn (17jaar):

Mijn stylist kwam naar mij toe. Ik zag dat die van Michael ook naar hem toe was gekomen. "Je zag er werkelijk prachtig uit!" zei hij met zijn hoofd in de wolken. "Ik ben zo trots op je!" hij was helemaal ontroerd, het was best wel een grappig zicht. "Dat kon alleen maar door jouw prachtige creatie hé," zei ik dankbaar. Hij omhelsde me en barste in tranen uit. "Ooh, wat lief van jou! Dit moment is zo veel mooier als ik het me ook maar had durven voorstellen!" Hij nam zijn zakdoek en wapperde ermee om zijn tranen te drogen zonder zijn make-up te bederven. Ik glimlachte. In mijn ooghoek zag ik Charles en Michael. Er kwam een droef gevoel over mij. Hij zou zeer binnenkort zijn zoon moeten afgeven. Wat een vreselijk gevoel zou het moeten zijn.
Plots was ik blij dat ik nooit kinderen zou krijgen. Nooit in de angst zou moeten leven waar alle ouders van de tributen nu in leefden. Zelfs als jouw kind nooit wordt getrokken heb je ieder jaar opnieuw die angst. Wat als? Ik schudde de gedachte weg, bedankte mijn stylist nog eens en ging naar Michael en Charles. "Gaan we naar boven?" vroeg ik. Ik voelde me redelijk moe. Het was een lange dag geweest.

Jongen district 10: Will Sheepedee (18 jaar):
"Ik denk dat het wel genoeg zal zijn als je je excuses aan gaat bieden aan haar en voor de rest van de tijd hier gewoon luistert. Meer denk ik niet dat ze van je, of beter, van ons kan vragen", antwoordde Will. Hij nam een hap van een stukje taart. Het smaakte heerlijk. Chocolade en kers.
"Misschien ook even bespreken hoe we willen overkomen tegenover de andere tributen in de training en natuurlijk ook tegenover de spelmakers", zei hij om even op iets anders belangrijk over te schakelen. Het was heel belangrijk dat je de juiste tactiek zou toepassen. Jezelf oefenen in dingen die je nog niet kan of tonen wat je sterke punten zijn om de spelmakers te imponeren en de andere tributen bang te maken. Will dacht wel dat de eerste een betere tactiek zou zijn.