Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

off: Euh, iedereen slaapt in dezelfde kamer.

Ik zie een meisje binnensluipen. 'Hmm, die heb ik nog niet gezien', denk ik. Ze sluipt naar Emma toe. Ik haal mijn schuoders op en sluit mijn ogen. Ik ben te moe om er lang op te letten. Daarbij heb ik net mijn pijnstillers gepakt en word ik daar slaperig van.

Off: sorry, maar kan ik gewoon doen alsof ik er altijd al was? Gewoon nu invallen op het verhaal? Of moet ik beginnen dat ik toekom?

off: Dat mag je kiezen. Persoonlijk zou ik doen dat je er al was aangezien dat alles nu in een soort stroomversnelling zit, maar je mag het natuurlijk kiezen

off: in het internaat ligt iedereen nu in bed. Laat ons zeggen dat je net aankomt en stil een bed krijgt aangewezen. Je kent nog niemand, maar daar kan morgen al meteen verandering in komen. lees anders een beetje dingen van wat er al gebeurt is, dan kan je al wat volgen...

Lily:

"Nee, ik wil niet!" Schreeuw ik naar m'n moeder, ze wil me naar een internaat brengen, nu ja, we staan er in feite vlakbij. "Ik ga niet!" Hou ik stand, maar nu ja, ik ben geen partij voor mijn moeder. Ze kan niet veel vloeken, maar die ene kan ze zeer goed.
"Crucio!" Ik schreeuw het uit.
"Je gaat wel!" Roept ze. Veel heb ik niet te zeggen. We gaan naar binnen.
"Ha, dus jij bent nieuw hier. Goed, ik ben Elenore." Zegt een vrouw. "Ik ben de bazin hier." Ja fijn, dat mens. Wordt dikke fun. "Als je dit even wil lezen." Ze stopt een papier in mijn handen.

Regels:
Geen Sex
Niet Vloeken,Schelden, enz.
Om 20.00 in bed en om 22.00 Alle lichten uit.
Niemand mag het Intenaat verlaten zonder toestemming.
Wees aardig,vriendelijk en beleefd.
Er zijn geen aparte meisjes of jongens kamers, meises en jongens slapen samen op een kamer.
Geen Geweld,Pesterij,Moord enz plegen.

ALS JE NIET AAN DEZE REGELS HOUD GA JE EEN MAAND BUITEN SLAPEN, ZONDER ETEN, DRINKEN, SLAAPZAK, PYAMA. JE SLAAPT BUITEN MET ALLEEN DE KLEREN DIE JE AAN HEBT.

Nadat ik ze allemaal gelezen heb, zit ik nog met één vraag:
"Hoe zit het met toverstokgebruik?" Vraag ik.
"Ook niet. Je mag ze bij je houden, maar niet gebruiken."
"Oké", zeg ik, maar in feite denk ik had je wel gedacht ja.
"Je kamer is boven. Je zult wel zien waar."
Ik loop naar boven, de kamer in.

Kate:

Het was echt veel om allemaal te horen. Draco dooddoener, oke, daar kon ik nog inkomen. Sneep had Perkamentus vermoord, daar kon ik helemaal niet inkomen. Maar hij was een dooddoener dusja....
Hermelien, Harry en Ron zouden niet mee terug kunnen keren naar zweinstein. En de kan dat zweinstein door de dooddoeners met rst gelaten zou worden was ook miniem. Wat hadden wij veel gemist in dat internaat.
Het internaat.
"Moeten we de anderen niet uit het internaat halen?" vroeg ik. "Welke andere liefje?" vroeg Jozefien.
"Wel, ik ken ze niet allemaal, maar eentje noemt Emma en je hebt nog een jongen, die gewond is. Maar als jullie denken dat Eleonor een dooddoener is kunnen we hen daar toch niet laten?"
De leerkrachten dachten na. Ik wist dat ze me alleen maar gelijk konden geven. "Als de dooddoener zich gaan moeien met het ministerie en zelfs als ze dat niet toen, weten we niet wat ze met de andere in het internaat zullen doen. Jullie kunnen dat niet laten gebeuren."
"Wat wil je dat wij doen?" vroeg madam Hooch, "Het internaat staat onder het ministerie. Je daarmee bemoeien is strafbaar."
"En dan? Wat de dooddoeners doen is ook strafbaar, en zelfs veel erger. Is er iemand die hen opsluit?" vroeg ik.
"Dat is anders." sprak madam Hooch me tegen. "De dooddoeners verschuilen zich, niemand weet waar ze zich bevinden; En zelfs als we het zouden weten zou het zelfmoord zijn om ze daar te gaan uitdagen."
ik trok mijn schouders op. "Zorg dan dat dat voor jullie ook geld. Dat niemand weet dat jullie het geweest zijn, of dat ze het niet wagen om jullie uit te dagen." wierp ik weer tegen.
"Dom kind, wij zijn lang niet zo sterk en invloedrijk. Er is nog alijtd een verschil tussen realiteit en jouw fantasieën hoor!" Nu was ik gekrenkt. Ik ben geen dom kind. Gelukkig kwam mevrouw Pleister tussen beide.
"Ik denk wel dat Kate een punt heeft. We kunnen deze kinderen niet aan hun lot over laten. Misschien laat jeweetwel hem met rust, maar voor het zelfde geld niet. En dat risico kunnen we niet nemen."
"We zullen zien wat we kunnen die Kate," zei Jozefien. "Ga jij nu maar slapen. Je zal wel moe zijn." Ik sputterde niet tegen en volgde haar naar de logeerkamer. "Heb je een pyjama bij je?" vroeg ze? "Jaja, ik heb alles in mijn tasje steken." "Goed zo. Ga maar slapen. Wij regelen alles wel." En dat deed ik. Ik bedankte haar voor haar hulp en gastvrijheid. "Dat is het minste wat ik kan doen voor iemand als jij." zei ze.
Daarna liet ze me alleen. Ik deed mijn pyjama aan en ging in het bed liggen. Het lag tien, nee, honderd keer beter als dat van het internaat.
Na nog geen vijf minuten was ik weg naar dromenland.

Opeens breekt er paniek uit op straat. Mensen lopen alle kanten op. Ik hoor een knal en niet veel later nog een. Een vrouw kijkt niet goed uit en loopt me omver. Ik probeer weer recht te staan, maar er loopt iemand over mijn hand. De hak van deze persoon boord zich in mijn palm en ik schreeuw het uit van de pijn. Dan struikelt er iemand over mij. "s, s, sorry", stamelt hij. Hij staat weer recht en loopt verder. Ik sta eindelijk met moeite terug recht, maar bijna meteen word ik gegrepen door twee stevige armen. Ik word naar achteren gesleurd en kan me niet verweren. Zo speel ik Remus kwijt. Ik roep zijn naam, maar zie hem niet. "Hoe ze stil, Jeegers!" Hoer ik een stem zeggen. Ik wil mezelf bevrijden, maar dan voel ik hoe we verdwijnselen. De ruimte waar ik nu in terecht kom ken ik niet. Ik word meegesleurd. "Zeg de Heer dat de zus van Happiness hier is", zegt de stem. Ik kijk achterom en kijk in het gezicht van een man die enorm op Korzel lijkt. Ik veronderstel dat het zijn vader is. Jeegers is nog steeds diegene die me vasthoud. Een andere man, die aan de deur stond de wacht te houden, klopt nu op de deur en doet die op een kier open. "Heer, de zus van Happiness is hier."
"Ah, prachtig, fantastich! Laat haar binnen." Ik word naar voren geduwd en wanneer ik binnen ben krijg ik zo'n duw dat ik op de grond val. "Amy!" Hoor ik mijn broer zeggen. Hij is 20 en werkt in het ministerie op de afdeling magische wezens. Ik sta moeizaam op. "Jesse", breng ik uit. De tranen springen bijna in mijn ogen. Hij was altijd al de enige die voor me opkwam. Maar toen hij van zweinstein af was, was hij meteen uit het huis gezet. Mijn broer wordt door twee personen vastgehouden. Een ervan herken ik als de vader van Draco en de andere herken ik niet. Het is een vrouw. Naast hen zit een persoon. Is het eigenlijk wel een persoon? Ik betwijfel het, maar ik weet wel meteen wie het is. "Voldemord", fluister ik vol afkeur. "Jij hebt lef", sist Jeegens in mijn oor. Ik laat geen angst zien en kijk recht in Voldemords ogen.
"Waarom heeft ze lef?", Voldemord heeft mij blijkbaar niet verstaan.
"Ze zij u naam", piept Jeegens. Door zijn stem hoor ik duidelijk angst.
"Achzo." Voldemord staat recht en trekt meteen zijn toverstok. "Crucio", zegt hij. Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik hoor mijn broer roepen: "Stop, alstublieft! Stop dan toch!" De pijn verdwijnt. Ik hoor de vrouw die mijn broer vast heeft venijnig lachen. Ik zie hoe draco's vader een beetje geschrokken en bleek erbij staat. Ik sta terug recht.
"Zo, waar waren we gebleven?", zegt Voldemort rustig.

Shaquila
Ze kreeg het meisje niet meer wakker en sloop toen terug naar haar eigen bed, helemaal in een hoek en ze verstopte haar limonade en koekjes terug. Ze was blij dat de andere kinderen haar voorraad niet afnamen en ook dat de begeleiders de dingen helemaal niet leken te vinden. Al kon dat misschien liggen aan het feit dat ze haar verstop plaats behekst had. Zelf had ze gedacht niet goed te zijn in bezweringen, maar blijkbaar was ze beter dan gedacht. Misschien toch maar eens overwegen om iemand uit te dagen voor een duel. Maar aan de andere kant was dat niet zo slim. Gisteren nog had ze bij een bezoeker, dat later bleek een goede kennis te zijn van Eleonore, het duistere teken duidelijk gezien. Zou dat Eleonore en de andere ook? Ze haalde haar schouders op, vast wel niet. Het ministerie en Zweinstein zou toch nooit toestaan dat leerlingen in een plek beheerd door dooddoeners ondergebracht zouden worden, of wel? Shaquila zuchtte en ging op haar bed zitten, ze had helemaal geen zin om te slapen. In de plaats daarvan droomde ze van een spectaculaire ontsnapping zoals Bellatrix vorig jaar nog had gedaan in Azkaban.

"U ging net aan de heer Happiness vragen waar de leerkrachten van zweinstein zich s'nachts bevinden", zegt meneer Malfidus.
"Juist ja", Voldemord blijkt het zich te herinneren. Natuurlijk, daarvoor hebben ze mijn broer nodig. Hij is nu sinds twee jaar weg uit zweinstein, maar werkt er wel nog bij de administratie. Hij weet alles van het reilen en zeilen op zweinstein. Van wat de kleinste vlieg tot het grootste fabeldier doet. Hij is de man als je iets van zweinstein wil weten. "Zo," zegt Voldemord, "als jij ons niets wil zeggen, hoe hard we je dan ook folteren, dan zullen we je geliefde zusje er maar bij moeten betrekken." Hij lacht venijnig. Ik laat geen angst zien en kijk naar mijn broer met een blik die zegt: 'Jesse, doe het niet, zwijg, wat ze dan ook doen.'
"Crucio!" Een nieuwe vlaag van pijn gaat door heel mijn lichaam. Ik kronkel op de vloer en schreeuw het uit. Dan houd het weer op. Ik verplicht mezelf om terug recht te staan.
"Wil je het ons vertellen?", vraagt Voldemord.
"Doe het niet Jesse!", roep ik.
"Dan niet." Zonder op Jesses antwoord te wachten richt Voldemord zijn toverstok weer op mij. "Crucio!" Weer hetzelfde liedje. Ik val op de grond en begin weer te roepen. Ik dwing mezelf om te zwijgen. Ik hoor mijn broer roepen. "Neen, ik smeek u, stop, alstublieft!"
"Neen!", roep ik, ook al heb ik nog steeds die helse pijn. "Jesse, doe het niet!" De pijn blijft aanhouden en Ik hoor hoe Jesse mijn naam roept.
"U wilde me spreken, Heer?", zegt opeens de stem van Sneep. De pijn stopt. Ik blijf nu langer liggen, maar sta uiteindelijk terug recht.
"Severus, eindelijk. Heb je nog Veritaserum?", vraagt Voldemord. Neen, niet dat, denk ik. Alstublieft, Sneep, doe voor een keer eens iets goed in je leven en zeg dat je het niet meer hebt.
"Neen, u heeft het laatste gebruikt op die dreuzeltelg, die u daarna hebt gedood, heer", antwoord Sneep.
"Juist ja", zegt Voldemord teleurgesteld. "Maar kan je er terug maken?"
"Natuurlijk", antwoord Sneep. "Het zal wel een tijdje duren voor het klaar is, maar ik heb wel nog al de ingrediënten." Daar ging mijn laatste hoop.
"Ga dan maar meteen aan de slag, Severus. Doe het zo snel mogelijk." Sneep buigt en loopt terug weg. Ik hoor een knal en hij is weg.
"Wij zijn hier klaar. Sluit hen op." We worden meegenomen en belanden even later in een koude kelder. Fijn, tweede keer opgesloten in de kelder.

Lily:

Ik wou dat ik hier iemand had om mee te praten. Ik heb gehoord dat er mensen ontsnapt zijn. Hoe dan ook, ik wil hier ook weg. Ik kan hier niet blijven. En dan ben ik ervan overtuigd dat Elenore een dooddoener is. Op de manier waarop ze ons behandeld. Ik besluit dat ik maar één keuze heb. Ik moet de anderen vragen wat hier gaande is. Uiteindelijk vind ik een meisje dat Emma heet, en vraag:
"Het spijt me dat ik je lastigval terwijl ik je helemaal niet ken. Maar ik moet weten wat er gebeurd. Ik wil niet opgesloten zitten, ergens waar je niets kan doen in de buitenwereld."

Ik zag hoe Amy uit mijn zicht verdween, ik liep haar achterna maar de rondgierende mensen beukten mij alle kanten op. Ik zie opeens Dooddoeners verschijnen van alle kanten, een kale man in een zwart pak schiet een spreuk op me af en ik val bewusteloos neer. Ik werd wakker en keek om me heen, ik zat in een klein donker kamertje en mijn handen waren vastgebonden aan een ketting. Ik had het ijskoud en rilde helemaal. Ik probeerde optestaan wanneer er een grote zwarte gedaante direct op me af kwam. Ik schiet terug naar achter en kruip in een hoekje, de dementor hield zich gedeist en bleef voor me zweven.

Shaquila kijkt op als er plots een nieuwe de kamer in komt en tegen de slapende Emma begon te praten. "Als iemand slaapt, kunnen ze je vragen niet beantwoorden." zei ze tegen het meisje en keek naar de andere bedden waar andere kinderen in lagen te slapen. "Het is moeilijk om hier weg te komen, tot nu toe zijn het er nog maar drie gelukt. Volgens wat ik heb gehoord, hebben ze die Elenore aangevallen en daarna zijn ze gaan lopen zonder echt aan de andere te denken. Volgens mij zullen we hen hier niet meer terug zien. Trouwens wat zouden we in de buitenwereld moeten gaan doen dan? De meeste van ons zitten hier al meer dan een jaar en eenmaal je hier zit, weet je niet wat er buiten deze muren gebeurd." legde ze uit aan Lily, het meisje dat nieuw was binnen gekomen. "Eleonore en de andere begeleiders vertellen ons helemaal niets en luxe moet je ook niet echt verwachten. Bereid je maar alvast voor naar dagenlange arbeid..." zei ze zuchtend en was ondertussen tegen de muur aan gaan zitten.

Lily:

"Maar waarom staat het ministerie dit toe? Ik bedoel, moeten ze niet dit soort dingen weigeren?"

"Jesse, wat is hier allemaal aan de hand?", vraag ik, wanneer ik denk dat er niemand meer luistert achter de deur. "Ik heb gelezen in de krant dat Perkamentus dood is. Zeg me alsjeblief dat dat niet waar is."
"Ik vrees dat dat wel waar is", zegt Jesse en hij laat zijn hoofd hangen.

Shaquila Donoho
Haar blik gleed naar het meisje dat vroeg waarom het ministerie dit hier allemaal toeliet en dacht daar even over na. "Volgens mij weet het ministerie niet eens hoe ze ons hier behandelen. Wij horen niets van wat er buiten gebeurd, maar heel af en toe kunnen we een krant bemachtigen, maar dat gebeurd maar erg zelden en niet iedereen heeft de kans om de krant te lezen voor 1 van de begeleiders ontdekt dat we hem gepikt hebben. Jaren geleden wisten ze niet wat Voldemort en zijn volgelingen uitspookten, wel nu weten ze ook niet wat er hier in het internaat gebeurd. Iedereen buiten deze muren denkt dat we hier een therapie krijgen en vrij goed behandelt worden, maar dat is geen waar." vertelde ze rustig en zuchtte diep. "Jij bent hier nu nog maar, kun jij me vertellen wat er de voorbij twee jaar is gebeurd?" vroeg ze rustig. Shaquila zat hier bijna twee jaar vast en ze had helemaal geen idee van wat er in die twee jaar gebeurd is in de buitenwereld.

Lily:

"Waarschijnlijk weet je van 4 jaar geleden dat een zekere Sirius Zwarts onschuldig was. Die is dood. Harry, Ron, Hermelien, Marcel en Loena, en Ginny zijn toen naar het ministerie geweest, en binnengedrongen, daar is Zwarts overleden, ze vochten tegen Voldemort." Zeg ik, terwijl ik bij het laatste twijfelde of ik de naam zou zeggen. "Vorig jaar, het ergste wat er gebeurd is, en geloof me alstublieft, perkamentus is dood, Sneep heeft hem vermoordt en is dus een doodoener. Met andere woorden, Voldemort is bezig de toverwereld over te pakken. En daarbij de helft van de dreuzels uit te moorden." Zeg ik, nog steeds vol van verdriet van de dood van Perkamentus.

Kate:
Ik word midden in de nacht wakker. Of dat denk ik toch. Ik heb geen besef van tijd of uur. Het licht in de living is uit. Ik kom uit mijn bed en maak een wandelingetje. Ik knip in de living een klein lichtje aan en zie op het salontafeltje de ochtendprofeet liggen.
PERKAMENTUS IS DOOD staat er op de voorpagina.
'Zelfs hij waarvan sommige mensen beweren dat het de grootste tovenaar alletijden is was niet opgewassen tegen de dooddoeners die met behulp van professor Sneep Zweinstein zijn binnen geraakt.'

Ik blader verder. Berichten over vermiste dreuzels, inbraken en verdachte overleidens. Ik zucht en leg de krant weer weg, dpe het lichtje uit en loop terug naar mijn kamer. Ik probeer de zorgen weg te drukken. Tot morgen toch.

Shaquila
Ze luisterde aandachtig naar wat het nieuwe meisje vertelde over Sirius Zwarts en toen over Perkamentus die vermoord zou zijn door Sneep. Maar dat laatste kon ze niet geloven, Sneep die Perkamentus vermoordde? Dat hield gewoon geen steek. Ze wist dat Severus opkeek naar Albus, dus waarom dan je groot voorbeeld vermoordden? Shaquila wilde er iets over zeggen, maar merkte toen dat het meisje serieus was. Shaquila was familie van Sneep en ergens had ze gedacht dat je zou kunnen aanvoelen wat je familie zou kunnen doen en wat niet. "Sneep is altijd al aangetrokken geweest door de duistere kunsten, maar voor zover ik weet is dit zijn allereerste moord." zei ze uiteindelijk en keek het nieuwe meisje aan, waarvan ze de naam nog steeds niet wist. "Ik heb me trouwens vergeten voor te stellen. Mijn naam is Shaquila Donoho." zei ze en deed een poging om even vriendelijk te glimlachen.

Lily:

"Ja, ik had ook niet verwacht dat Sneep dat ooit zou doen, maar ja, het is gebeurd, en we kunnen niet meer terug, tenzij er hier ergens een tijdverdrijver ligt." Glimlach ik. "Ik ben trouwens Lily."

Shaquila

Ze keek de ander aan die begon over een tijdverdrijver en schudde toen haar hoofd. "Tijdverdrijvers zijn best wel gevaarlijke dingen en ik denk niet dat Sneep alleen was met Perkamentus toen hij hem vermoordde, anders zouden we niet weten dat hij het was. Nee, veel te veel mensen zouden ons zien en ze weten van mij dat ik eigenlijk hier op het internaat hoor te zitten. Wat gebeurd is, is gebeurd en we kunnen het niet veranderen. We moeten er ons bij neerleggen dat Perkamentus er niet meer is. Wie is er nu eigenlijk schoolhoofd van Zweinstein, is dat nu Anderling?" vroeg ze toen aan het meisje dat zich had voorgesteld als Lily.

Lily:

"Zij was schoolhoofd, Sneep is schoolhoofd nu." Zeg ik, met veel haat aan Sneep.

off: zouden jullie aub langere posten willen zetten, op zo'n korte dingen kan ik vaak erg moeilijk reageren en ik kan niet eeuwig afkomen met lange posts zodat jullie het makkelijker zouden hebben om op iets te kunnen reageren...

Shaquila
Shaquila fronste haar wenkbrauwen bij het idee dat Sneep nu schoolhoofd was. Severus als schoolhoofd, dat kon gewoon niet. Sneep had de juiste ambitie niet om schoolhoofd te zijn. Ergens kreeg ze het idee dat Voldemort daarachter moest zitten en dat Sneepje vast wel hulp kreeg van enkele andere dooddoeners. "Als je Sneep eenmaal kent is hij minder erg dan je zou denken." zei ze meteen. Ze kon het gewoon nooit hebben dat iemand kwaadsprak over haar familie, ook al hoorde die dan bij de dooddoeners. Severus was een soort van oom voor haar. Shaquila haar moeder is de dochter van de zus van Ellen Prins. Dus was haar moeder het nichtje van Sneep. Shaquila had niet veel familiaal contact met Severus, maar de keer dat ze bij hem geweest was, is ze geen enkel moment in gevaar geweest. Shaquila kon gewoon niet geloven dat Sev echt bij Voldemort hoorde, dat kon gewoon niet. Zeker niet als de geruchten over hem klopten. Ze zuchtte en keek de ander aan. "Laten we nou maar gaan slapen, morgen staat er een drukke werkdag voor de boeg." zei ze zuchtend en ging alvast neerliggen op haar matras.

Off: oke

Lily:

"Mij goed", zeg ik. Ik haat dit ding hier, ik haat Elenore, en ik haat iedereen, vraag me alstublieft niet waarom, maar ik wil dood, liever dood dan hier zitten, en niet meevechten in de oorlog. Tot zover weet ik nog van de buitenwereld, het is oorlog, OMG, zo verbasingwekkend veel dat ik van de buitenwereld weet. Dan val ik in een onrustige slaap, Voldemort komt op me af, Hermelien springt voor me, en sterft, ik schiet wakker. Bijna had ik het uitgeschreeuwt. Ik probeer nog enkele keren in slaap te vallen, tot ik besef dat het geen enkel nu heeft, ik zal niet meer kunnen slapen, en dat weet zelf maar al te goed.

Kate:

Ik ben vroeg terug wakker. Maar ik ben niet de eerste. Jozefien is ook al op. "Goedemorgen liefje, ik heb eieren met spek gemaakt, honger?" Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen honger had.
"Ik rammel. "
wel gingen aan tafel en aten voor het grootste stuk in stilte. Allebei verdiept in onze gedachten. Ik weet niet waar zij aan dacht, maar het had waarschijnlijk wel iets te doen met de vergadering van gisteren. Ik dacht aan Amy. Ik kon nog altijd niet geloven dat ze er in haar eentje vandoor was gegaan. Oké, technisch gezien waren ze met twee, maar van Remus verwacht je wel zo iets. Eigenlijk had ik niet veel recht tot praten. Ik heb zelf net hetzelfde gedaan. Maar toch was dat anders. Ik kende die andere eigenlijk helemaal niet. Maar Amy kende mij toch, ik bedoel, ik kende haar. Dat dacht ik toch.
Mijn gedachten dwaalden verder af naar de mensen die nu nog in het internaat zaten. En dat bracht ons terug bij het gesprek van gisterenavond.
"Wat gaat er nu gebeuren? Ik bedoel met het internaat enzo, en met zweinstein?" Jozefien had me niet meteen gehoord, ze zat te diep in haar gedachten. "Jozefien?" Ze keek op.
"Wat is er liefje?" ik herhaalde mijn vraag en ze moest niet lang denken voor ze antwoord gaf. "Over je vrienden in het internaat zou ik je geen zorgen maken. Een deel van het lerarenkorps is er nu naar toe om de kinderen daar weg te halen en de basis buiten spel te zetten. De kans is miniem dat de dooddoeners op dit moment ook maar enige interesse hebben in het internaat aangezien er toch alleen maar irritante pukkels zitten." "Irritante pukkel?" onderbreek ik haar. "Ik zeg allen maar hoe de dooddoeners over jullie denk liefje, geen reden om je op te winden. Zoals ik al zei, je vrienden zullen naar hier gebracht worden en we verwachten hen deze namiddag, ten laatste vanavond. Als ze er dan nog niet zijn is er iets misgelopen en zullen er verdere acties moeten worden ondernomen. Maar die kans is uitermate miniem, ik verwacht dat alles wel goed zal lopen." ik knikt.
"En wat met zweinstein?" vraag ik.
"Ach, zweinstein, dat is natuurlijk een andere zaak. " Jozefien zucht diep. "We zijn er gisteren nog niet uit gekomen, maar voorlopig lijkt het dat we niet echt iets kunnen doen. Hoe erg ik het ook vind om dat te moeten zeggen." Ik zuchtte. "Er moet toch een manier zijn om hen zegen te houden?" vraag ik.
"Momenteel betwijfel ik dat liefje, de kracht en macht van jeweetwel groet snel, veel sneller als wij ons kunnen verdedigen. Hij krijgt elke dag tientallen nieuwe volgelingen. Terwijl wij hier aan het spreken zijn wordt er waarschijnlijk weer op een of andere plaats een willekeurige dreuzel vermoord. Het zijn donkere tijden liefje. Antwoorden zijn nu zeer zeldzaam als ze uberhaut gevonden worden."
Ik knik en eet zwijgend verder. Ze heeft gelijk en toch wou ik dat ik iets kon doen.

Shaquila
Shaquila werd vroeg in de ochtend wakker, verstopte haar koekjes en limonade wat beter en stond toen op. Rustig en in de donkerte trok ze haar kleren aan, kamde haar lange bruine haren en liep toen de slaapzaal uit, zonder te merken dat Lily ook al wakker lag. Ze ging regelrecht naar de badkamer waar ze zich met enkel wat water probeerde te wassen. Op veel hygiëne moest je hier niet echt rekenen, maar na 2 jaar was ze daar wel gewend aan geraakt. Ondertussen dacht ze terug aan de woorden van gisteren en ze begon zich af te vragen of haar familie nog zou leven. Zijzelf was halfbloed, maar de helft van haar familie waren dus dreuzels en dreuzels liepen gevaar als er nou werkelijk een oorlog met Voldemort aan het uitbreken was. Rustig sloop ze uit de badkamer en ging toen naar de keuken. Eenmaal daarbinnen werd ze betrapt door niemand minder dan Eleonore. "Moet je niet in bed liggen stinkmug!" hoorde ze haar zeggen en ze deed haar best om niet kwaad te worden op de begeleider. "Ik wou enkel een glas water nemen." zei Shaquila en meteen merkte ze dat Eleonore kookte van woede. Je mocht namelijk enkel drinken en eten op vaste tijdstippen, verbrak je die tijdstippen, werd je vaak gestraft wat nu dus ook gebeurde. Voor Shaquila ook maar kon reageren, had Eleonore haar toverstok getrokken en hoorde ze haar 'crucio' roepen. Meteen kronkelde ze over de vloer van de pijn, maar ze dwong zichzelf om niet te gaan schreeuwen, ze wou die bitch niet het gevoel geven dat ze werkelijk de macht over hun had.