Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

off: sorry als ik mis ben, maar is het geen namiddag nu? Het klinkt nogal onlogisch dat we in de nacht gaan kuisen en daarbij hebben we nog maar net middageten gegeten, als ik me niet vergis.

Ik bleef alleen achter met die gast die niet uit zijn bed kan. Ik zucht. Ik heb niets waar ik mijn spullen in kan opbergen, of toch niets waar een matras in past. Ik pak enkele spullen en mijn kleine knapzak en loop de gang op en dan de trap af.
"Waar denk jij heen te gaan?", vraagt de stem van Elenore. Het komt van achter het hoekje. Ze slaagt me en stuurt me dan weer de trap op.
"Waar is die andere nu heen?", zegt ze boos. Ik hou mijn lippen stijf op elkaar. Ik mag ze wel, ook al ken ik ze niet zo goed. Ze ziet er best sympathiek uit. Ik krijg weer een slag. "Waar is ze?!", schreeuwt Elenore naar me.

Amytjeuh schreef:

off: Ik ben me niet aan het klaarmaken om te gaan slapen hoor, het is middag.

Ik zie Kate binnenkomen en haar tekenspulen nemen. "Wat maak je?", vraag ik haar. Ik hou wel van kunst. Het is bijna even mooi als natuur.

Off: inderdaad Emma.

"Remus, heb je nou ook nog je hoofd gestoten, of ben je werkelijk het uur kwijt geraakt?", zeg ik half lachend. "Je ziet toch dat het nog licht is. Die winkel is trouwens toe. Er staat NACHTwinkel op." Ik glimlach en kijk even rond. "Kom," zeg ik dan, "laten we het eens gaan vragen aan die mensen." Ik ben van zin om als trekker van dreuzelhuis tot dreuzelhuis te trekken. Van daaruit zullen we wel bedenken hoe we Kate kunnen helpen. Ik hoop ten minsten dat Remus wil helpen.

off: oei sorry about that

"Laten we ons eerst vermommen" Zei ik en we gingen een kledingszaak binnen. "Hoeveel dreuzelgeld heb je bij?" Vroeg ik aan Amy.

"Die is gaan lopen. Kijk maar, ze heeft haar matras mee en alles", zeg ik rustig tegen Elenore.

"Daarom wou ik juist gaan vragen waar je zo'n outfit vind. Of ben je zeker dat ze daar beige kokken en rode T-shirts hebben? We moeten er net zo uitzien als die mensen die ik eens heb gezien. Ze zongen ook liedjes. Ik denk dat ze chira of zoiets noemen. Ze zongen zo iets over een kieken op een spoor en dan over Chira of Chiro of zoiets." Ik hoop dat Remus begrijpt in wat ik me wil vermommen. Ik ken de waarde van dreuzelgeld niet goed en dus grabbel ik al het dreuzelged dat ik heb uit mijn zak. Ik had dat ooit gekregen van een vriend, die dat verzamelde. Ik geef Remus enkele briefjes en munten. Een paars briefje, een groen, enkele grijze, wat blauwen, roode en oranje. Ik vind het best grappig geld. Ik voel nog eens subtiel in mijn zakje. "Dat is alles denk ik." Ik kijk naar het geld dat nu in Remus hand licht. "Is dat veel?"

Remus: "Echt wel, hier komen we zeker een tijdje mee toe. De Chiro is een soort dreuzel activiteit, vooral gericht op jeugd." Ik wist niet hoe ik het moest zeggen maar een Chiro outfit vond ik toch iets te overdreven. We zochten in kleding winkel, ik pakte een paar jeans, een paar truien. Nadat ik mijn kleren had ging ik naast Amy staan die tussen de kleding aan het zoeken was. "Eumh Amy, dat is mannenkleding denk ik" Zei ik. "Daar hangt de vrouwenkleding" En ik wees naar de andere kant van de winkel, laten we gaan kijken.

"Ik was niet voor mij aan het zoeken. Nou ja, jij kent dreuzels beter dan ik. Ik laat de ideeën nu maar van jou komen, voor ik een te grote flater bega." Ik glimlachte naar hem en liep mee naar de vrouwenkleding. "Kies jij maar, ik ben hier niet goed in", zeg ik tegen hem.

Remus: En dat moest ze nu speciaal aan mij vragen, ik had nooit graag in kledingszaken gegaan, laat staan kleding voor een meisje te vinden. Ik pakte een paar strakke jeansbroeken,rokken, en een paar T-shirten die me er leuk uitzagen. Ik keek naar de rayon naast de broeken en ik zag allemaal bh's. "Nu is naar die lingerie kijken?" Zei ik al lachend en ondeugende blik.

"Ik zal ondertussen dit al gaan passen", ik heb er geen problemen mee dat hij dat voor me kiest. Ik heb er vertrouwen in dat hij wel goed weet te kiezen. En dan nog, als ze niet lekker zitten, dan kiezen we toch gewoon iets anders. Ik neem de stapel kleren van hem over en loop naar een hoek waar 'pashokjes' boven staat. Dat is zowat het eerste dat ik gezien had toen ik binnen kwam. Een dame vraagt aan mij hoeveel stuks ik bij me heb. Ik toon haar mijn stapel kleren en ze begint te tellen. Ze geeft me een plakkaatje met een nummer op en geeft me dan een pashokje. Het pashokje is echt mini. Ik snap niet hoe dreuzels zich hierin kunnen omkleden.

Elenore geeft me weer een klop. "En jij denkt haar te verdedigen he? Je mag heel het huis kuisen, en je gaat niet slapen voor elk hoekje proper is." Ze slaagt me opnieuw en stuurt me de gang op. Ze tovert het kuisgerief naar me toe en ik begin in de badkamer. Echt deftig kuis ik niet. Ik ga er snel over el loop den verder naar de toiletten, de keuken en de gang. Dan komt Elenore naar mij toe en slaagt me opnieuw. "Dat is niet goed gekuist!", roept ze. "Alles opnieuw." Ik besef dat het beter is om te gehoorzamen. De voordeur is alweer herstelt en zit goed op slot. Ik begin mijn ronde opnieuw en kuis nu wel deftig. Het heeft geen zin om mezelf meer werk te geven door alles maar half te doen. Ik werk uren door en voel na een tijd mijn handen niet meer.

Ik grinnik en kijk naar het schouwspel. Dan lig ik weer alleen. Na een tijdje geraak ik verveeld en wil ik dat de rest gewoon hier is. Hun bezig zien was een vermaak voor mij. Maar nu zit ik hier helemaal alleen en ik kan nog niet uit bed, aangezien ik nog steeds gewond ben. Ik zucht. Dan pak ik mijn mp3, een voorwerp dat ik eens van een dreuzel heb gepikt, en begin ernaar te luisteren. Er staat best goede muziek op.

Remus: Nadat Amy haar kleding ook had betaalden we en gingen we terug naar buiten. "Misshien moeten we al voor onderdak zoeken want het zal snel donker zijn."Zei ik tegen Amy, "Tenzij jij een hele kampeerset in dat kleine rugzakje hebt."

Kate:

Het begon avond te worden en ik was nog altijd aan het lopen. Ik klom nog eens in een boom om de omgeving te bekijken. Yes! een dorp.
Plots leek dat dorp toch niet meer zo een goed idee. Stel dat Eleonor al achter mij gevraagd heeft, dan zou ze dat zeker eerst in het dichtst bijzijnde dorp doen. Ik besloot om het dorp heen te lopen en toch ergens mijn tent op te zetten. Maar pas als ik het dorp ver genoeg achter me had gelaten.

off: sorry dat ik zo inspring, maar omdat ik de link kwijt was ben ik deze site lang vergeten geraakt. Nu ben ik terug, dus ik mee met mijn rol (shaquila) die ik maanden terug reeds aangevraagd heb.

Shaquila Donoho

Shaquila merkte dat het avond begon te worden. Waar de anderen waren of wat ze aan het doen waren had ze helemaal geen idee van, misschien dat ze hun eens kon gaan opzoeken. Maar de meeste kende ze eigenlijk niet. Zat er hier eigenlijk nog iemand van Huffelpuf? Ze had echt helemaal geen idee. Ze rekte zich uit en stond toen op vanuit haar stoel en liep de gang op. Ze stond stil en luisterde goed, waar kwam het lawaai vandaan? Maar ze hoorde amper iets, dat betekende dus dat de meeste weg waren of buiten in de tuin. Shaquila liep meteen door, de trappen af en meed alle plaatsen waar ze een begeleider hoorde, het laatste wat ze wou was een of andere taak krijgen voor een of andere stomme reden. Al snel liep ze de deur uit naar buiten, de grote tuin in. Maar ook hier zag ze niet meteen iemand staan, ze luisterde opnieuw, ergens hoorde ze wel stemmen, maar ze wist niet of ze uit deze tuin kwamen of van de buren. Uiteindelijk liep ze naar een boompje toe en ging daar met haar rug tegen zitten, terwijl ze naar de wolken boven haar begon te staren en vormen probeerde te herkennen in de wolken.

"Zoek jij maar het meest dreuzel ogende huis uit van allemaal en dat overnachten we daar. Hopelijk kunnen we daar ook iets eten, want ik heb honger gekregen."

off: kan iemand me uitleggen wat er allemaal gaande is en waar iedereen zo ongeveer uithangt?

Shaquila Donoho
Shaquila herkende verschillende vormen zoals: een draak, een hond, een bank, een peer, zo'n ding dat dreuzels een auto noemden en nog zoveel meer. Het maakte haar rustig, té rustig waardoor ze weer nerveus werd en opnieuw recht stond. Het was oersaai hier, er was niemand in de buurt behalve een stel van die domme dreuzels die elk bestaan van magie probeerden te negeren. Misschien moest ze maar eens een grap uithalen met een stel dreuzels, kon altijd wel leuk zijn...

off: kate zit in de bossen, ze is gevlucht. Remus en Amy zitten in een stad. Zij zijn ook gevlucht. Thomas ligt in de kamer in bed, omdat hij gewond is en niet rond mag wandelen en Emma is aan het kuisen in opdracht van Elenore.

Kate:

Plots Herrinerde ik me iets. Ik had vroeger, nog voor ik naar hier werd gebracht een advertentie van het internaat gezien. 'Niet ver van zweinsveld ligt het internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen.' Zweinsveld! Dat was het dorp dat ik net gepasseerd was! Het zou waarschijnlijk geen kwaad kunnen om daar een biertje te gaan drinken. En ik zou eens langs gaan in de snoepwinkel. De uitbaatster was een vriendin van mijn moeder geweest en altijd heel lief voor me als we met de klas naar zweinsveld mochten. Maar nu was het daar toch al toe. Of zou ik gaan aankloppen? Mijn voeten deden pijn en ik was ondertussen toch al een kilometer of vijf verwijderd van het dorp.

Na even denken besloot ik terug te keren. Naar zweinsveld! En nieuwe boest van energie gierde door mijn lijf bij de gedachte aan een bed vanacht. Ik stapte flink door, op weg naar zweinsveld.

off: waarom is iedereen gevlucht uit het internaat, wat is er dan wel gebeurd?

Shaquila Donoho
Shaquila keek naar het gebouw en luisterde, alles was verdacht stil en dat was helemaal niet normaal. Meestal hoorde ze wel Kate, Amy of Remus wel eens roepen of zo, maar nu... Iedereen leek uit het internaat te zijn verdwenen met uitzondering van de begeleiders en zijzelf en misschien nog een enkeling waarmee zijzelf amper tot geen contact mee had. Maar waarom waren de anderen eigenlijk gaan lopen? Waarom hadden ze haar niet meegevraagd? Ze wisten toch dat ook zij het hier vreselijk haatte, maar zelf nooit tot ontsnappen kwam. De anderen waren dus zonder haar ontsnapt, dat was het enige dat ze kon bedenken en ze vond het vreselijk dat iedereen haar had laten stikken. Stank voor dank noemde ze dat, blijkbaar dacht iedereen hier maar aan zichzelf en lieten vrienden hun koud... Ze zuchtte, waarom had ze eigenlijk geprobeerd om ooit vrienden met de anderen te worden? Ze beklaagde het zich nu al, dat iemand haar ooit zou helpen, dat zag ze erg somber in. Shaquila zou tot haar 18de hier op het internaat moeten blijven waar ze onder grote toezicht stond en daarna moest ze naar Azkaban, voor nog enkele jaren, niet bepaald een leuk vooruitzicht vond ze. Maar aan de andere kant, ze had amper leuke ervaringen, dus veel zouden die dementors niet aan haar hebben of toch?

Dylan schreef:

Ik was me echt kapot aan het lachen toen ik Elenore's gezicht zag en hoe Amy haar aan het uitdagen was. Plots, BAM, slaagt Elenore Amy in het gezicht en sluurt haar mee aan haar haren. Ik sta instinctief op en spring recht boven op Elenore waarna zij met een grootte 'smak' de grond raakte. Ik keek naar Elenore, ze had haar hoofd hard gestoten want bloed doordrenkte haar haren. Ze voelde suffig aan haar hoofd en keek daarna terug naar haar hand waar nu ondertussen allemaal bloed aan sijpelde. Ik voelde me schuldig, ik wou haar terug rechthelpen, wat had ik gedaan... Toen storte Elenorde een blik op mij die ik nog nooit gezien had, een moordende blik. Ik slikte, "Dat idee van te ontsnappen?!...",en ik keek naar Amy. "Ik denk dat dit het moment is!" Ik hielp Amy terug recht en ik sluurde haar arm mee terwijl ik de trap afspurte.

Dit is zowat het belangrijkste moment in onze ontsnappingsact. Daarvoor hebben Kate, Amy en Remus zitten spreken over ontsnappen. Elenore is binnengekomen en heeft hen allemaal kuisopdrachten gegeven. Amy is in discussie gegaan en kreeg doen dus een klap in het gezicht en werd aan de haren meegesleurd... Emma en Thomas zijn wel nog in het internaat.
Ik snap eigenlijk het punt van stank voor dank niet echt. Wij kenden je toch nog niet? En hoe je in het internaat bent gekomen heb je ook nooit gepost. Maar maakt niet veel uit.

off: ik vind het ook wel jammer. We hebben echt een half jaar ofzo bijna alleen met Amy, Remus en Kate gepost, dus konden we niet weten of jullie mee wilden of niet, en we kunnen dat ook niet in jullie plaats beslissen, want dan zou het geen rpg meer zijn, maar als je wilt zoek ik wel een manier om de rest er ook uit te krijgen en dan samen op avontuur te gaan. Nu we in de tijd zitten dat voldemort opnieuw aan de macht komt kunnen we zo een leuke twist aan het rpg geven. Als de rest dat goed vind tenminste...

off: De bedoeling van het rgp is niet dat je op voorhand gaat afspreken hoe het gaat lopen, dan is de fun eraf. Er mag uiteraard een twist gegeven worden aan het verhaal, maar die moet niet op voorhand afgesproken worden. Alles is nu zo gelopen en trouwens, Aradia, je bent niet alleen, zoals ik al zei. Emma en Thomas zijn er ook nog.

Het is al heel laat op e avond wanneer ik eindelijk klaar ben met kuisen. Uitgeput en hongerig klop ik op Elenore's deur. "Binnen", zegt haar stem. Ik open de deur en zeg: "Ik ben uitgehongerd en moe. Kan ik alstublieft iets eten?" Elenore kijkt me aan met een blik alsof ik het bizarste ding ooit heb gezegd. "Ben je klaar?"
Ik knik.
"Ik ga eerst samen met jou alles controleren." Ze staat recht en ik moet haar volgen door heel het internaat. Wanneer ze eindelijk tevreden is, krijg ik een enkele boterham en een glas water. Dan moet ik meteen naar bet, en ik bet geen tegenspraak, in tegendeel, ik ben blij dat ik mag gaan slapen.

Shaquila Donoho
Ze keek op en zag opnieuw beweging in het huis. Elenore was op stap met een of ander meisje, haar naam kende ze niet, al dacht ze ergens aan Emma of zo, die naam had ze al eens eerder horen vallen. Shaquila besloot om recht te staan, de anderen zou ze toch nooit meer zien. Ze liep terug naar het internaat en sloop de trap op, naar haar kamer toe. Daar had ze een plekje waar ze gestolen voedsel uit de keuken bewaarde en nam een sandwich. Eenmaal ze die op had, greep ze een pak koekjes en een fles limonade en sloop de gang op. Buiten had ze gekeken waar dat meisje van daarnet heen was gegaan en als ze het goed had sliep die meid achter de deur waar ze voor stond. Kloppen was beleefd, dat wist ze wel, maar daarvoor zou ze langer op de gang moeten blijven staan en dus grotere kans dat Elenore of een andere begeleider haar hier betrapte. Dus besloot ze om de kamer in te sluipen. De kamer was reeds verduistert, maar het meisje dat ze in het vage licht van de maan zag liggen, was het meisje dat ze eerder had gezien. Zou die al slapen? Ze had geen idee. Rustig sloop Shaquila dichter en begon toen zacht te fluisteren. "Hé, ben je wakker?" vroeg ze rustig en keek even snel naar de deur, maar achter die deur bleef het stil.

off: Sorry! Jullie hebben allemaal niets gelezen!

Kate:

Mijn voeten deden pijn en ik wou het liefst gewoon niet meer bewegen toen ik eindelijk in Zweinsveld aankwam. Ik probeerde zoveel mogelijk uit het licht van de straatlantaarns te blijven terwijl ik naar het snoepwinkeltje liep.
De lichten in de winkel waren uit. Maar op de eerste verdieping brandde er wel licht. Ik nam een steentje en gooide het tegen het raan. Er gebeurde niet. Ik gooide er dus nog maar 1 en nog een derde, vierde en vijfde.
Uiteindelijk ging het raampje open en stak Jozefien (zo noemde de eigenaar van het snoepwinkeltje) haar hoofd naar buiten. Ze keek verbaasd en sloot het raam meteen weer.
Leuk, dacht ik. Ik ging op mijn hurken zitten.
Na vijf minuten ging de deur open. Ik stond onmiddellijk terug recht en Jozefien wenkte me naar binnen. Van zodra ik mijn twee voeten binnen had gezet sloot ze de deur weer. “Waar ben je in godsnaam geweest?” vroeg ze terwijl ze me omhelsde. Een warm gevoel kwam bij me naar binnen. Een gevoel van thuiskomen.
Ik begon te huilen. Ik kon het niet helpen. De knuffel (de eerste sinds maanden) de vermoeidheid, alles tesamen.
“Het is goed kind, je bent hier nu. Maar kom, we moeten naar boven. Daar zijn niet zoveel ramen.” Ik begreep het niet. Ze deed zo geheimzinnig. Vroeger brandde het licht in haar winkel nog tot lang nadat de zon was onder gegaan. “Jozefien.” zei ik terwijl we de trap op liepen. Ze stopte en draaide zich om. “Wat is er allemaal aan de hand?” vroeg ik. Ze dacht even na. “Dat zullen we je straks allemaal vertellen lieverd, maar eerst moet je iets eten.” ik knikte en we liepen verder.
Toen we de woonkamer binnenkwamen schrok ik enorm. Zo goed als heel het lerarenkorps van zweinstein was er.
Aurora Sinistra (astronomie), Rubeur Hagrid (jachtopziener en verzorging van fabeldieren), sybilla zwamdrift (waarzeggerij), Filius Banning (bezweringen en ook het hoofd van Ravenklauw), Pomona Stronk (Kruidkunde en ook het hoofd van Huffelpuf), professor Vector (voorspellend rekenen), Bathsheba Babbling (Leer der Oude Runen), Minerva Anderling (Gedaanteverwisselingen en ook het hoofd van Griffoendor), Irma Rommella (de bibliothecaresse), Poppy Plijster (de verpleegster), madame Hooch (de vlieglerares), zelf Firenze (waarzeggerij) en Professor Kist (Geschiedenis van de toverkunst) waren er, terwijl het voor een centaur en een geest toch niet zo evident moet zijn om hier te komen. Er was ook nog een andere meneer die ik nog nooit op zweinstein had gezien. Maar ik wist wel wie het was van in oude boeken over de school. Het was Hildebrand Slakhoorn.
“'Als dat Kate Funflair niet is,” zei Professoor Balling. Hij had als afdelingshoofd voor me geregeld dat ik nog extra lessen kon krijgen die normaal niet combineerbaar waren. “Waar het je gezeten? Je vader had aan de school laten weten dat je nooit meer terug zou komen, niets meer en niets minder. Nochtans is een slimme leerling als jij is altijd een verlichting in deze duistere tijden.” Ik bloosde een beetje.
Jozefien kwam af met een paar pannekoeken met suiker. Die geur.... Zo heerlijk!
“Hier, eet wat, je bent echt veel te mager. Vertel eens waar je gezeten hebt afgelopen jaar.”
Ik zette de pannenkoek met pijn in het hart nog even opzij en vertelde over de problemen met mijn vader en over het internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen en over Eleonor en hoe ik was ontsnapt.
Je kon een speld horen vallen. “Dus dat bestaat nog altijd,” Mijmerde Anderling. “Ik dacht dat ze het al lang hadden moeten sluiten.”
“Ik ben er zeker van dat die Eleonor een dooddoener is,” zei Sinistra. Ik zweeg even en vroeg dan.
“Wil er dan nu iemand mij vertellen wat er hier allemaal aan de hand is? Ik bedoel, welke dag is het eigenlijk vandaag? En waarom zijn jullie hier?” “Weet je dan werkelijk niets van wat afgelopen jaar is gebeurd?” vroeg Jozefien me. Ik schudde het hoofd.
“Ik weet niet of ze alles moet weten,” zei Poppy Pleister.
“Ik vind van wel.” zei Jozefien. “Ze is de dochter van Inge Cleanwood. Inderdaad, die Inge die is vermoord door jeweetwel toen ze een groep griffoendors wou beschermen. Ook al was ze zelf Ravenklauw en nog waren veel van haar ravenklauwvrienden, zoals ik, nog niet afgestudeerd en had ze dus evengoed naar het kunnen gaan. Maar dat deed ze niet. En haar dochter heeft haar hart geërft, daar ben ik zeker van.”
De ogen van de leerkrachten flitsten even naar elkaar. “Het is een slimme meid,” zei Banning.
Dan nam Hagrid het woord.
“Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Je hebt veel gemist weet je. Perkamentus is dood.” “Wat!?” riep ik. “Dat kan niet!”
“Rustig Kate,” zei Jozefien. “Niet zo luid.” ik zweeg weer en Hagrid vertelde voort.
“Er is veel veranderd. Jeweetwel is terug een leger aan het verzamelen. Bijvoorbeeld net als toen met de ontsnappingen in Azkaban. Er zijn afgelopen jaar nog ontsnappingen geweest. Allemaal dooddoeners. Hij probeert het ministerie over te nemen en wij denken dat het slechts een kwestie van tijd is voor hij dat doet. Nu Perkamentus er niet meer is, weten we niet goed wat er met zweinstein zal gebeuren. We vrezen dat jeweetwel ook hier gaat komen infilteren. We staan voor duistere tijden.” Hij zweeg.
“Wij zijn nu hier bijeengekomen om te bekijken of er iets is dat wij als lerarenkorps kunnen doen om de leerlingen van volgend jaar te beschermen. We hebben na de dood van Perkamentus het schooljaar vroegtijdig stopgezet. De meeste kinderen zijn naar huis. En voor wie nog niet naar huis kan is opvang voorzien, maar de lessen zijn opgeschort.” zei Anderling. “Het is trouwens 23 mei vandaag.”
Ik verjaarde pas volgend jaar. In januari Normaal zou ik nu dus in het 5de jaar moeten zitten. Maar omdat ik slim genoeg was heb ik een jaar overgeslagen en zo ik dus nu in het 6de zitten.
“Als heel het lerarenkorps hier is, wat is er dan met professor sneep gebeurd?” vroeg ik.
“Hij is degene dat Perkamentus heeft vermoord.” zei madam Hooch. Ik geloofde mijn oren niet. Hoe kon iemand nu zoiets doen? “En wat met Harry Potter en zijn vrienden?” vroeg ik. Ja, ik had bij de strijders van Perkamentus gezeten toen ik nog op school zat. Ginny had me erover aangesproken. Ik kwam goed met haar overeen. Ook al zat ik een jaar hoger, ik was even oud als haar. “Hij is ongedeerd.” ik nam opgelucht adem. Hij was de enige hoop. Hij had jeweetwel ooit weten te overwinnen door te blijven leven. Ik was er gewoon zeker van dat hij nu ook diegene was die hier een einde aan kon maken.
“Eet je pannenkoeken lieverd.” zei Jozefien. Ik at ze op, met iets minder smaak als eerst en probeerde alles te vatten terwijl ik naar de gesprekken luisterde.