Twilight Returns

Taddeo:
Een wolf komt uit het struikgewas tevoorschijn. Wanneer hij mij ziet, begint hij te grommen. "Collan, alsjeblieft", zegt Sofia. Dan knijpt ze verklampend in mijn schouder. Ze heeft weer een pijnscheut, besluit ik hieruit. Mariella komt ook tevoorschijn, achter me. Aangezien ik achter haar sta, zie ik het meisje niet dat ze in haar armen heeft. Maar ik ruik haar wel. "Taddeo", zegt Mariella.
"Breng haar naar het ziekenhuis, Mariella", zeg ik tegen haar. Dan richt ik me rechtstreeks naar de wolf.Hij heeft de vampier met het meisje gezien, dus moet ondertussen toch wel al de link zien.
"We hebben de resten van de vampier verbrand, maar daarvoor ben ik niet hier. Hij heeft Sofia verwond en Mariella en ik kennen jullie soort niet goed genoeg om te weten hoe we haar moeten verzorgen." Ik hoop maar dat het geen racist is en dat hij mijn ogen zien, die duidelijk goud kleuren, aangezien in vanochtend nog enkele dieren ben gaan leegdrinken.

Remus: Ik spurte op de vampier die Sofia vast had af. "STOP" Riep Conall ik zijn gedachten. "We vallen geen vampieren aan die geen bedreiging voor de mensen zijn, zolang het niet nodig is" Zei hij. Conall gromde en ik brak mijn aanval spontaan terug af en gromde nog harder naar de vampier.

Conall: Ik veranderde terug in mensen gedaante en wandelde vastberaden en zonder aarzeling op de vampier af en ik nam Sofia van hem over. Ik keek hem kwaad aan en zonder iets te zeggen stapte ik terug in het bos. Ik stopte toen ik terug bij de boomlijn kwam. "Het is goed wat je gedaan hebt, maar dit vampier, weerwolf gedoe stopt nu. Als ik je ooit nog in de beurt van Sofia zie ..." Zei ik en ik onderbreekte mijn zin. Ik wilde nog iets verder zeggen maar hield me in, ik wachte even en liep daarna verder in het bos samen met Remus.

Sofia:
Ik kreun, maar ben te zwak om te protesteren. De pijn verdoofd mijn hersenen en ik kan niet meer zuiver denken. Alles wat voor mij gebeurt, gebeurt in een waas.

Mariella:
De wolf valt aan en ik zet me meteen in verdedigende houding. Maar dan plots trekt de wolf zijn aanval in. Ik vraag me even af waarom, maar merk dan dat ze in hun hoofden communiceren. De wolf die Taddeo niet aanviel, veranderd terug in een mens en neemt Sofia mee. "Kom Taddeo," ik neem zijn arm vast "we gaan."

Taddeo:
Mariella wil me meenemen, maar ik slaag aar hand weg. "Breng haar naar het ziekenhuis", zeg ik bijna bevelend. Ik kijk in de richting waarin de wolven zijn vertrokken en voel me machteloos. Ik zak op mijn knieën neer. Waarom is onze liefde zo verdoemd? Waarom houden die weerwolven geen rekening met de inprenting? De enige troost die ik enigszins heb is dat ik weet dat Sofia even graag bij mij wil zijn als ik bij haar wil zijn. Maar het doet me dan weer pijn te weten dat ze ook evenveel verdriet heeft als mij. Al mijn frustraties borrelen boven en dan komt alles eruit. Ik schreeuw zo hard als ik nog nooit geschreeuwd heb. Het klinkt als een angstwekkende kreet van pijn. Ik voel mijn borstkas indrukken en zak op de grond neer. Zo blijf ik liggen. Het maakt me niet meer uit. Als ik niet bij Sofia mag zijn, mogen die wolven me uiteen scheuren.

Mariella:
Ik zucht en loop weg met het meisje. Ik hoor achter mij Taddeo op zijn knieën vallen. Ik zucht, maar loop door. Taddeo heeft gelijk. Het meisje moet verzorging hebben. Op dit moment heeft het geen zin om een discussie aan te gaan met hem. Het zou enkel tijdverspilling zijn. Ik zou hem niet meekrijgen. Wanneer ik net in een taxi zit, hoor ik hem schreeuwen. Vogels vliegen op uit de bomen en mensen kijken angstig naar het bos. Nu gaan er zeker weten mensen naar hem komen. Gelukkig kunnen wij, vampieren goed doen alsof we dood zijn. De taxi rijd verder, richting ziekenhuis.

Remus: Ik veranderde terug in een mensen gedaante. Ik hoorde een luid geschreeuw achter me en het klonk sterk op de vampier van daarnet. We kwamen aan bij onze schuilplaats, een chalet diep in de bossen naast het dorp, verborgen voor de mensen.

Conall: Ik liep naar binnen en bracht Sofia naar haar kamer, ik legde haar op haar bed. "Ik denk dat we geen dokter nodig hebben, ze zal zichzelf wel helen." Zei ik tegen Remus, die bezorgt naar haar keek.

Sofia:
Ik had hem ook horen roepen en mijn hart deed ervan zeer. Wanneer ze me neerlegden op het bed, voelde ik al hoe mijn lichaam zichzelf aan het genezen was. "Ik hoop alleen wel dat ik op de juiste manier terug aan mekaar groei", zeg ik zwak.