Slavenwereld

Arianna antwoorde, in haar normen ook volstrekt beleefd: "Ik begrijp dat wij geen goede vrienden gaan worden." Ze kon nog altijd niet begrijpen dat de stinkend rijke kl**tzakken anders verwachtten, dat ze braaf ja knikten en gingen zeggen: 'Ja meneer, zal ik zeker doen, het is een plezier om voor u te werken.'
kom nou, zooo dom konden ze toch niet zijn?

Dwight: "Dat hoop ik voor u" Andwoorde ik. "Ik heb kennelijk een paar heel agressieve pitbulls bij de uitgangen gepost." Ondertussen gaf de kuisvrouw een stapel nette kleren af aan arianna. "Ik geef je morgen de taakverdeling, vandaag kun je nog uitrusten op je kamer"

"Heb ik een kamer?" vroeg Arianna, helemaal uit haar lood geslagen. ze was wel al bij mensen gewwest die een douche voor haar hadden ofzo, maar een kamer nog nooit. "Dank u,k" zei ze stotterend. 'Waarom plots zo lief' dacht ze verbeten. Ze nam de kleren aan en vroeg. "En waar is die kamer dan?"

Dwight: "Volg u me maar" Andwoorde ik. We gingen samen de trap op, op de 3e verdieping gingen we naar links. Op het einde van die gang was een deur, ik deed hem open en stak het licht aan. De kamer was zeer ruim en er stond een net opgemaakt bed met goude ballustraade kanten. Er was een kleerkast, een klein nachtkastje en een klein matje. Recht had je een deur die leidde naar een klein kamertje met een Wc, douche en lavabo. "Zo, ik hoop dat dit goed is." Zei ik. "Binnen een uur, beneden, diner" Ik ging de kamer terug uit en liep naar beneden.

Arianna ging zich eerst wassen om al het stof van haar gezicht te vegen, ze kamde netjes haar haar en deed een kleedje aan dat ze had gekregen. Het paste haar goed. Er verscheen een engeltje op haar schouder 'Ik denk wel dat je hier een tijdje kan blijven,' zei deze. 'En als hij je vertrouwd proberen weg te lopen, of hgerop proberen te geraken, als dienstmeid ofzo, dan kan je je eigen geld verdienen.' Ze keek in de spiegel, met haar kleedje aan en haar haar zo gekamt zag ze er nog wel mooi uit, ze glimlachte flauw naar zichzelf en het duiveltje dat op haar andere schouder zat zei tegen haar: 'Niet dromen meisje, je bent een slaaf, niet meer als een machine dat ze gebruiken en onderhouden zodat die niet stroef zou gaan lopen. Het engeltje sprong naar de schouder waar het duiveltje op zat en duwde het eraf, pof, het duiveltje was weg. 'Blijf dromen meisje,' zei het meisje. 'Op een dag komt alles goed.' Daarna verdween ook het engelsje, Arianna glimlachte en liep haar kamer uit naar benedenwaar ze de kuisvrouw tegenkwam. "Wat moet ik van klusjes doen?" vroeg ze. De kuisvrouw keek haar vuil aan. Waarop ze het huis ging verkennen. Er waren talloze ruime kamers die volgens haar niet een gebruikt werden en een prachtige balzaal met een gaze luchter. "Wauw," bracht ze uit. Ze hield enorm veel van dansen, het deed haar de wereld rond haar vergeten. ze zag zichzelf al zweven over de vloer in de armen van een knappe rijke man. Het duiveltje verscheen voor haar ogen en zei: 'maar meisje toch, gaat het wel? je bent jezelf niet vandaag. Altijd maar over vanalles dromen, dat die je op zich wel vaker, en er in geloven ook, maar nu wil je er ook nog voor werken! Dat hoor jij niet te doen, ren weg van hier, die honden kunnen je niet tegenhouden. begin ergens anders een leven, je kan het. Je moet je niet laten behandelen door rijken alsof je onderhouden moet worden. Je bent veel meer waard, en de rijken zullen je dat niet geven.' En weg was het duiveltje. Arianna besefte treurig dat het duiveltje gelijk had. Ze keek op de klok toen ze zag dat ze binnen 5 minuten bij het diner verwacht werd en daar waarschijnlijk al voor had moeten helpen. Ze rende terug naar de voordeur, maar de poetsvrouw was er niet mee. 'Hoe moet ik nu in godsnaam de eetkamer vinden? dacht ze.


off: het engeltje en het duiveltje zijn haar geweten, haar gedachten waarmee e worstelt.

Elena werd verkocht aan de jongeman, ze sprak niks en ging gewillig met de jongeman mee. Ze wist zijn naam niet, maar ze zou ook niet durven om dat te gaan vragen aan hem. Eenmaal buiten het markgebied stond hij stil en zij botste perongeluk tegen hem op en begon angstig te praten. "Sorry meneer" ze dook al half in elkaar, want ze was bang dat ze een pas rammel zou krijgen.

Off: Candira, kun je je rol van Cath, verder doen? Want ik kan niet verderdoen met die rol...

Dwight: Ik maakte me klaar voor het diner en ik ging mijn kamer uit. Ik zag op het einde van de meters lange gang, Ariana in de deuropening staan. "Als u me wilt volgen?" Sprak ik haar toe.

Sandra
Het was avond geworden. Ik liep terug naar mijn vertrouwde plekje, waar ik altijd overnachtte. Een klein soort van hutje dat een hele dag ik de zon staat en dus lekker warm is. Niemand keek er ooit naar om of deedhet ooit weg. Het stond daar zoals het er al eeuwen had gestaan, alleen woonde ik er nu min of meer in. Ik legde me neer om het laken dat ik ooit eens had gevonden. Het was weer lekker warm en dus wikkelde ik me in het stuk waar ik niet op lag en viel zo in slaap.

Dwight zei Ariana dat ze hem mocht volgen naar de eetkamer. "Laat me die fameuze living is zien," zei ze vroliijk maar onbeleeft te gelijk. "Ik ben benieuwd of het eten hier even afschuwlijk is als in de andere villa's, maar waarschijnlijk niet, zeker, want dat is te goedkoop voor jullie niet?" zei ze met een big smile op haar gezicht. 'Is zien hoe veel gedult hij heeft,' dacht ze.

Dwight - Ik keek haar met opgestrokken ogen, recht in de ogen van die van Ariana. "Hebben je vorige eigenaars je nooit geleert niet z'on grote mond op te zetten? Of moet ik je dat ook nog duidelijk maken?" Zei ik rustig en kalm tegen haar. Ik keerde mijn blik af van die van de hare en ik liep de trap af.

Ariana Lachtte stilletjes. "Mij leren om GEEN grote mond op te zetten?" vroeg ze ongelovig en spottend tegelijk. "Zij zijn het die mij hebben geleerd om net WEL een grote mond op te zetten." Dwigiht reageerde niet. "Hoe denk je anders dat ik nu nog geen twintig kinderen heb die dan van mij zouden worden afgenomen om zelf als slaaf te verkopen? Doordat ik altijd braaf heb gezegen en geluisterd? Ik dacht het niet." Ze spuwde die laatste woorden bijna uit. Als er iets is waar ze niet tegen kon, was het wel dat mensen haar zeiden dat ze een te grote mond had.

Dwight: "Wel, slaaf dan" Zei ik en ik verhefde mijn stem een beetje. "Hier word geen grote mond geduld, maar ik vergeef het je omdat je hier nog maar net bend", Ik bleef de trap langzaam aflopen. "Maar" Achte ik. "Als je nog eens z'on grote mond opzet, ga je het je bezuren" Verolgde ik mijn speech.

OFF: wie zit er nog allemaal op de slavenmarkt om verkocht te worden?

Sandra:
De vogels begonnen weer te fluiten en tussen de spleten in de muur kwam de zon binnen in mijn hut. Ik wreef mij ogen uit. 'Yes,' dacht ik, "het is de eerste zondag van de maand. Voedselbedeling dus. Een dag met drie maaltijden.'
Ik stond op en liep de hut uit, naar de kerk. Naast de kerk was een klein zaaltje, waar ze voedsel uitdeelde aan de armen. Het was vrij gevaarlijk, omdat de politie regelmatig kwam kijken en dan een voor een mensen uitkoos om op de slavenmarkt te zetten. Ze moesten dit onopvallend doen, anders zou de kerk zich boos maken. Maar ik wist dat ze toch niet te stoppen waren. Het was nog vroeg, dus ik hoopte dat de politie nog sliep. Ik liep het zaaltje binnen en zag een non die wachtte tot ze een bordje met eten kon geven. Ik liep naar haar toe en nam het dankbaar aan.
"Melk of chocomelk, mijn kind?", vroeg de non.
"Melk, alsjeblieft", zei ik beleefd. De non gaf me een beker melk en ik liep naar het dichtstbijzijnde tafeltje. Vandaag zag het er weer heerlijk uit. Twee pistolets, twee schelletjes kaas, een klein potje confituur, een klein potje boter, een schelletje hesp en een klein potje choco. Ik sneed mijn eerste pistolet open met het plastiek mesje. Het waren grijze pistolets. Ik besmeerde beide helften met boter en at een helft met hesp en de andere met kaas en confituur. Ik genoot van de heerlijke smaken. De tweede pistolet at ik ook in twee helften op. een met choco en opnieuw een met kaas en confituur. Ik dronk tussendoor af en toe van mijn melk. Heerlijk!

Ariana was niet bepaald onder de indruk. "Wat ge je doen? mij martelen? Doden?" Ze was niet zo stom als die mensen dachten dat ze zich ging laten bangmaken. "Als je mij marteld ben ik werkonbekwaam, en als je mij dood al helemaal. En dat betekend dus verspilling van je geld... Heb je dat ervoor over?" nee, ging het antwoord zijn, dat was het altijd al geweest. Of nee, correctie, ze zwegen meestal, en dan had zij gewonnen. Ze won altijd.

Sandra :
Ik liep weer naar buiten en ging een willekeurige winkel binnen. Ik liep naar de toonbank en sprak daar de kassierster aan. « Ik ben op zoek naar een job. Zou ik hier kunnen werken ? Al was het maar voor 1 dag. »
« Ik zal mijn baas even halen », zei de vrouw.
Ik wachtte even en zag hoe het steeds drukker werd.Het was een goede dag om een job te vinden.
« Een van onze medewerkers heeft zich zonet ziek gemeld », zei een vrouw, die waarschijnlijk de baas was. « Je kan hier werken, ik zal je €5 per uur betalen. Het is nu acht uur, en om een uur mag je pauze nemen. Ik hoop dat je al ooit in een winkel hebt gestaan. » Ze zag er gehaast en gestresst uit.
« Ja, al vaak », antwoorde ik. Ze wees me een kassa aan en ik begon meteen te werken. Het werd steeds drukker in de winkel. Het was een klerenwinkel voor sjieke mensen.

Een nieuwe dag, een nieuwe kans. Ik had vandaag geluk om ongeveer in het midden van de lijn slaven te gaan. Elke persoon zou me opmerken. Ik had al wel vaker gekeken naar hoe mensen naar de slaven keken. Ze begonnen aan de kant waar ze het strand op kwamen en stopte ergens na het midden om dat naar de slaaf te gaan die hen het meeste aanstond. Diegene die veel tijd hadden, liepen soms zelfs heel de lijn af. Maar dat gebeurde niet zo vaak.
Ik had een sober ontbijt gekregen van een paar slokken water en een stukje brood. Ik rechte mijn rug en hoopte dat ik gekozen werd, aangezien ik wist dat ik dan wel net iets meer kon eten. En daarbij zou ik eindelijk kunnen werken. Ik beweging zijn, iets anders doen dan de hele dag te staan staan.

Edaline Carvalho y Oliveira
Ik liep langst de slavenmarkt en begon een voor een de slaven te keuren. Ik zocht een jonge persoon, liefst iemand met veel kracht, die in mijn huis kon werken. Hij of zij zou allround moeten zijn. Zowel de klusjes als het huishouden zouden door deze persoon moeten gedaan worden. Ergens in het midden stopte ik plots voor een donkere jongen. Niet zwart, gewoon donker. "Wat is je naam?", zei ik.

"Arnaldo, mevrouw", zei ik meteen. Ik rechte mijn rug nog wat meer.

"Kan je multitasking doen? Ik zoek iemand die mijn huishouden en mijn klusjes kan doen", zei ik koel. Ik richtte mijn kin een beetje naar boven om duidelijk te maken dat ik meer was dan hem.

(oeps, ik ben te lang weggeweest denk ik... ^-^)

"Maak je niet druk" antwoordde Riku tegen Elena, terwijl hij rondkeek of hij zijn vader ergens kon vinden. Pas enkele seconden later viel het hem op hoe nerveus ze was. Duidelijk niet goed behandeld in de voorgaande jaren. Hij wist echter niet zo snel wat hij moest zeggen om haar gerust te stellen. Zijn moeder was af en toe wel streng, maar ze zou goed verzorgt worden.

off: ik weet niet of candira nog gaat komen...

Het liep al snel tegen de middag aan. Ik mocht mijn pauze gaan nemen. Ik liep meteen weer naar de kerk. Het rook er al heerlijk in het zaaltje naast de kerk. Ik liep naar binnen en kreeg een goed gevuld bord met sla en groentjes. Daarnaast kon ik nog een broodje pakken en ook nog beleg voor ertussen. Ik nam wat mayonaise, hesp en kaas en zette alles even op een vrije plaats. Toen nam ik nog een glas water, liep terug naar mijn plaats en begon te eten.

"ik kan alles wat u me vraagt", antwoordde ik.