Slavenwereld

Een meisje met lang donker bruin haar en een bleke gezicht werd over de straten gesleurd ze probeerde zich weg te komen maar dat had geen effect. Na een tijdje kwam het meisje voor de zoveelste keer op de Slaven markt terecht. De slaven handelaar keek de man aan en meteen bond hij het meisje was aan een paal. De man vertrok weer en het meisje stond daar nu net zo als de andere slaven. Het meisje staarde naar beneden zodat je haar gezicht niet kon zien. Het gezicht van het meisje was bleek, maar wel mooi. Ze had rode lippen en dat is gewoon naturel. Van uit haar oog hoeken zag ze dat er veel rijke mensen kwamen kijken naar hun en de meeste waren mannen.

Benjamin: Ik werd meegesleurt door een man en werd voor de zoveelste keer terug verkocht aan de slavenmarkt. De man van de markt die ik inmiddels kende, sleurde me naar een paal naast dat van een meisje met lang zwart haar en hij bond me vast. Ik keek heel emotieloos voor me en ik hoorde in de verte een stel rijken afkomen. "Hoeveelste keer is het bij jou?" Vroeg ik vooruitstarend aan het meisje.

Riku stond verveeld tussen de mensen die af en aan liepen. De slavenmartk, hoe vaak was hij hier al niet geweest. Het was moeilijk bij de houden. Voor zijn ogen zag hij hoe één of andere handelaar één van zijn slaven hardhandig aanpakte. Riku zuchtte.
'Dat geeft ze niet bepaald meer waarde.' mompelde hij.
'Wat niet?' vroeg zijn vader nors. Riku had niet opgemerkt dat hij er alweer af.
'En?' vroeg Riku, de vraag van zijn vader ontwijkend.
'Niets. Slechte kwaliteit voor veel te veel geld.' antwoordde hij. Riku knikte ongeïnteresseerd. Slaven kopen was één van de dingen die het meest haatte, zijn vader stond er echter op dat hij altijd meeging, zodat hij zelf in staat zou zijn om een goede van een slechte slaaf te onderscheiden tegen de tijd dat hij het bedrijf over zou nemen. Riku was er eigenlijk nog niet zeker van of hij het bedrijf wel wilde overnemen, maar hij durfde het nooit tegen zijn vader te zeggen.
'Laten we verderop kijken.' zei zijn vader. 'Daar zit er altijd eentje die goed waar aan bied voor een redelijk prijs.' Riku knikte onverschillig en volgde zijn vader. Hij hoopte dat zijn vader snel wat zou vinden, des te eerder konden ze naar huis.

Een meisje met lang blond haar kwam op de slavenmarkt samen met haar vader. Aan hun kleding te zien was ze rijk. Haar vader had zijn aandacht op een meisje gezet en ging naar zijn dochter toe, maar het meisje schudde haar hoofd. Toen had ze haar blik op een jongen gezet (Benjamin). Ze ging naar hem toe en keek hem aan "Wat is je naam" vroeg ze op een aardige manier. Haar vader keek afkeurend naar Elliot, maar hij wou alles doen om zijn dochter gelukkig te maken dus liet hij het zo
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het meisje met zwart haar zag een jongen tegen haar praten, kon meteen aan zijn houding merken dat die het tegen overgestelde was van haar. "Al de zoveelste. Ik hou het niet echt meer bij" sprak ze. Al snel zag ze een man en een jongen. Even verderop was een meisje en een man. Het meisje en de man liep naar de jongen toe die naast haar stond. Ze boog diep voor het meisje, maar eigenlijk ook voor de man en de jongen.

Bejamin: Ik keek het blond harig meisje emotieloos aan. "Mijn naam is Benjamin" Sprak ik kil. Ik had na al die jaren mijn geluk, verdriet, liefde, lachen, vriendschap en al de rest, allemaal verloren. Iets zeggen was soms nog te veel, meestal als er iemand me overkocht zou ik zeker binnen de week terug gebracht worden. Mijn record was 2 weken en 3 dagen en 6uur. Ik voelde me hopeloos, ik zou het liefst van al gewoon dood zijn, maar dat kon niet, ik moest eerst wraak nemen op mijn wrede ouders pas dan kan ik me echt weldaan voelen. Ik kwam terug bij gedachten en ik zuchte, ik keek het meisje nog steeds emotieloos aan en ik vroeg me af ze me zou willen kopen. Maar aan haar vader te zien leek hij een ervaren slavenkoper, de werkjes van die lui, daar had ik zeker geen zin in. Maar ik had nu eenmaal geen keus, slaaf zijn, dat is mijn lot.

Het meisje was niet verschrikt toen de de kille stem van de jongen hoorde "Aangenaam, mijn naam is Catherine en ik wil dat je me aan spreekt als Mevrouw Crendal" sprak ze met een glimlach. Aan haar vader te zien verachtte hij de jongen nu al, maar dat kon haar geen ene moer schelen. Ze kocht Benjamin en ze liepen naar hun koets.

Benjamin: Een kleine grinik sprong in mij op toen ik haar hoorde. "Oke, mevrouw Crendal, het is mij een eer julie te dienen" Zei ik kil. Het maakte me niet uit, ik zou binnenkort terug komen, ik was op dat punt een van de slechte slaven die er bestonden. Ik zou er alles aan doen om me er terug wegtekrijgen, ik volgde Catherine in haar koets. Ik slofte met mijn vuile kleding en schoenen de koets in en ik ging tegen het raam zitten. In het vorige bedrijf waar ik als slaaf diende hadden ze geen douche's. Ik had enkel een klein kamertje met een bed zonder matras en een kleine wc put. Als ik diep snoof kon ik mijn stank ruiken. Dat zou tenminste helpen om daar weg te komen. Ik keek emotieloos uit het raampje.

Catherine keek naar de jongen en wist dat dit de laatste slaaf zou zijn die ze zal hebben, want over twee jaar zal ze niet meer thuis zijn. Over twee jaar zou ze bij haar nieuwe man die die ze helemaal niet mag. Ze zuchtte, al snel kwamen ze aan bij hun huis of better gezegt 'Villa'. Haar vader stapte als eerst uit en hielp haar ook even later uit. "Óke er zijn een paar regels waar je aan moet houden. 1 Wees altijd beleefd tegen mij en mijn familie, 2 Ik wil dat je probeert vriendelijker te zijn, 3 Ik en mijn familie hebben altijd het laatste woord, 4 Doe wat je gevraagd word, 5 en dat is ook het meest belangrijkste hou jezelf schoon. Heb je dat begrepen Benjamin?" ze keek hem doordringend aan, maar haar houding was vriendelijk. Ze liep hun Villa in en het was heel erg groot.

Benjamin: Ik keek haar afzijdig aan toen ze allemaal regels opnoemde, "Komt in orde" Zei ik nonchalant. Behalve op het laaste, dan moest ik toch even lachen ik keek even naar mijn stoffige armen en dan terug naar Catherine. "Dan hoop ik maar dat er een douche is voor slaven?" Zei ik kalm tegen haar. Ik was haar vriendelijke houding allang beu, alle rijken waren hetzelfde, ze verafschuwden slaven. Het zijn allemaal stoefers die vol lof over zichzelf waren. Ik keek Catherine doordringend aan.

Het meisje met het donkere haar zag hoe de jongen werd verkocht. Stil bleef ze daar staan, ze keek naar de grond en wende haar hoofd er niet van af. Ze hoopte dat ze dit keer een goede thuis kreeg en niet weer een eigenaar kreeg net als de vorige, maar ze heeft een gevoel dat het nooit zou gebeuren. Teminste niet meer, ze zuchtte even en liet expres haar haren voor haar gezicht vallen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Catherine was anders dan alle rijken die er waren. Ze was alles het tegenovergestelde van hun, ze kan best streng zijn. Alleen als dat nodig was eigenlijk. Ze hoorde het gelach en negeerde dat, maar haar vader niet "Niet Lachen!'sprak haar vader bruut. "Vader!!!" sprak Catherine opeens streng. Meteen was haar vader stil en snoof even richting haar vader toe. "Tuurlijk is er een douch voor de slaven, kom dan wijs ik je even meteen heen." Je zou denken dat de douch van de slaven miezerig, klein en totaal niet schoon was. Integendeel zelfs, de wc was groot en ruim, het pas ook prachtig gedecoreerd. Oke het was niet super mooi als die van haar en haar familie, maar toch veel beter dan dat de meeste rijken hadden als douch voor de slaven.

Off: Ik moet gaan doei!

Benjamin: Ik volgde haar richting de badkamer. Ik keek even rond in de kamer was zeer onder de indruk. "Bedankt" Sprak ik. "De meeste badkamers hebben nog niet eens een douche of wc, dat is meestal een emmer en een wc put, buiten het huis" Ik keek haar ongelovig aan. Waren er dan toch rijken die inzatten met slaven?

off: Ik ga ook dan bye

" Je hoeft me niet te bedanken Benjamin" sprak ze helder en aardig. "Ja dat klopt, maar wij zijn anders. Ga jezelf maar verfrissen ik zie je over een uur beneden. Je krijgt ook nog je eigen bad spullen" ze klapte in haar handen en kreeg van een andere slaaf genaamd Chantal een donkerblauwe handdoen "Dank je Chantal" de slaaf knikte beleefd en verliet weer. Ze gaf de handdoek aan Benjaminen. "Ik vertel later wel waar je gaat slapen" sprak ze en liep de douchkamer uit.

Bejamin: "Eumh wacht?" Riep ik Catherine toe. "Heb je misschien soms nog propere kleren want anders heeft het niet veel nut dat ik in de douch ga." Nadat ze mijn nieuwe kleren had gebracht nam ik een bus schampoo en waste me in de douch. Ik deed de kleren aan en poetste mijn gele tanden voor wel 5 minuten lang. Nadat ze eindelijk wit waren. Zette ik kleine stekeltjes in mijn haar met wat water en ik ging uit de badkamer. Ik kwam voorbij een spiegel en ik verschoot van mezelf. Ik had nog nooit z'on goede kleren aan gedhad. Ik nog nooit spierwitte tanden gehad. Ik had sinds eerst in jaren terug een blank gezicht. Ik leek precies wel op een rijke. Ik hoorde in de verte iemand afkomen.

Arianna kwam aan op de slaven markt, haar vorige baas had haar teruggebracht omdat ze had proberen te ontsnappen, en hij vond dat hij met zo een onbetrouwbare trut niets kon aanvangen. Ze werd aan een paal vastgebonden terwijl ze dacht: 'Als ik niet over die hond was gestruikelt was het me gelukt'. Ze keek in het rond, en zag dat ze door verschillende rijken bekeken werd. Ze hoopte om bij een gezin met kinderen terecht te komen, dan was de kans groter dat ze gewoon klusjes moets doen. Ze had het meeste schrik voor eenzame mannen, die dachten dat ze het beroep van haar moeder uitoefende. Er stonden nog enkele andere slaven aan palen vastgebonden, maar niet echt veel, als ze goed kon tellen (wat ze eigelijk niet kon) waren ze met 10. Ze keek een rijke vrouw die naar haar aan het staren was recht aan met haar diep bruine ogen, nadat de vrouw en Arianna elkaar tien seconden in de ogen hadden gekeken, keek de vrouw angstig weg.

Dwight Callfinger : Ik had zoals altijd een nieuwe slaaf nodig, iemand die de tuinen van mijn kasteel verzorgde. Ik keek rustig in het rond en zag een meisje. "Hoe heet de die?" Vroeg ik aan de markthandelaar en ik wees naar het meisje. "Arianne, maar ik zou haar niet nemen, ze probeert altijd te ontsnappen." Andwoorde hij. Ik keek het meisje nu recht in de ogen. "Dat geeft niet, ik heb hoge hekkes en mijn pitbuls zullen haar misschien ook wel afschrikken" Ik nam een hoop geld uit mijn zakken en zonder het nattetellen gaf ik het aan de marktgever. Het leek wel of de marktgever een inwendige vulkaan bezig was hij kon zijn gedachten wel uitspreken. Hij begon direct te tellen en hij kon niet geloven dat Dwight hem zoveel had gegeven. "Ik hoop dat je me voor dat bedrag haar even naar mijn kasteel kan brengen" Zei ik kalm en de markthandelaar knikte en hij ging zijn auto halen. Ik stapte in mijn eigen auto en zei tegen de chauffeur "Naar het kasteel" De chauffeer deed wat van hem gevraagt was en reed me terug naar huis.

Sandra
Ik op een bankje, aan het plijn, dicht bij de slavenmarkt. Ik had net het geluk gehad een bad te kunnen nemen en ik had nieuwe kleren kunnen stelen. Ik zat nu te genieten van een welverdiend belecht broodje dat ik had kunnen verdienen door als goed voorkoment meisje even te helpen in de broodjeszaak om de hoek.

Riku liep met een diepe zucht opnieuw achter zijn vader aan. Waarom was die vent nu nooit tevreden. Het leek wel of zijn vader superkrachten verwachtte van zijn slaven.
'Pa, als jij nu eens op zoek gaat naar je extra hulpkrachten op de plantage, dan ga ik wel op zoek naar een keukenmeid, waar Ma om gevraagd had.'
Zijn vader keek hem verbaasd aan en het werd Riku al snel duidelijk dat zijn vader hem niet helemaal vertrouwde. Uiteindelijk knikte hij echter.
'Ik zie je thuis wel.' voegde Riku eraan toe. Zijn vader knikte opnieuw.
Opgelucht draaide Riku zich om en liep zo snel mogelijk bij zijn vader vandaan. Nu hoefde hij alleen nog maar een geschikt meisje te vinden en dan kon hij weer naar huis. Zo moeilijk kon het vast niet zijn.
Hij liep langs verschillende verkopers, tot zijn oog uiteindelijk op een meisje met lang donker haar viel. Voor een slaaf zag ze er vrij gezond uit, op die bleke huid na, maar die zou snel kleur krijgen als zijn moeder haar onder handen nam. Hij keek even naar de verkoper, die druk in gesprek was met een oudere heer. Hij haalde zijn schouders op en liep naar het meisje.
'Wat is je naam?' vroeg hij. Ondanks het feit dat hij vriendelijk probeerde te klinken hoorde hij toch enige kilte doordringen in zijn stem, tot zijn eigen verbazing.

Het meisje hoorde een stem, ze kon de kilte horen in de stem van de jongen die tegen haar sprak "Mijn naam is Elena meneer" sprak ze heel beleefd naar hem. Haar hoofd bleef beneden en ook haar haar zat voor haar gezicht en dus kon je haar gezicht niet zien. Ze voelde een angst kruipen langzamerhand. Ze beet onopvallend op haar lip en diep van binnen wou ze verkocht worden, maar eigenlijk ook weer niet. Ze zat een beetje in een dillema.

Riku knikte. Elena was een mooie naam. Zijn moeder zou blij met haar zijn. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de verkoper klaar was met zijn andere klanten en hem ook in het oog kreeg.
'Een echt prachtexamplaar.' zei de verkoper, terwijl hij aan kwam lopen. 'meneer heeft smaak.'
Riku draaide met zijn ogen. Wanneer zouden verkopers leren dat zulk soort praatjes de klanten niet voor de gek hielden. Of waren er daadwerkelijk mensen die erin geloofden?
'Ik neem haar mee.' antwoordde Riku en haalde en stapel biljetten tevoorschijn. 'Dit moet genoeg zijn voor dat prachtexemplaar.' Het sarcasme was duidelijk te horen. Hij bedoelde er niet meer dat het meisje geen prachtexemplaar was, Riku verbaasde zich er eerlijk gezegd over dat ze er nog steeds stond. Je zou verwachten dat slaven als haar inderdaad snel verkocht zouden zijn. De man nam het geld aan, telde het snel en maakte Elena los.
'Hier, veel plezier met haar.' zei de man en hij overhandigde Riku een stuk touw, waarvan het andere einde stevig om Elena's polsen zat gebonden.
Riku knikte kort en trok Elena in een rap tempo mee tussen alle mensen door. Net buiten het marktgebied bleef hij staan. Eindelijk frisse lucht!

Arnaldo
Mijn vorige eigenaar (zie aanmeldtopics) had net heel veel geld voor me gekregen en hier stond ik dan, op de slavenmarkt. Ik keek zond naar de rijke en de slaven. Ik zag een rijke die naar de verzorgdheid van een slaaf keek, een die met een handelaar onderhandelde, een die een slaaf uithoorde en nog veel meer. Ik stond zo recht mogenlijk om wat op te vallen. Ik vond het niet zo leuk om stil te staan, al kon het wel soms eens goed doen.

Dwight Callfinger: Ik kwam aan bij mijn kasteel en ik stapte uit mijn auto. Ik liep met een gelante pas de poorten door en ik ging direct de met goude balustreerde trap op. Ik ging naar mijn kamer en deed mijn spannende das uit. Ik gooide hem op een stapel met kleren en ik storte me op mijn bed.

Benjamin: Ik ging met mijn nieuwe kleren naar beneden en zag Catherine er staan. Ik had nog nooit stekeltjes in mijn haar gehad, ik had eigelijk ook nog nooit gel gebruikt maar ik hoopte dat het mocht. Zodat ik er tenminste niet uitzag als een echte slaaf. Ik ging naar Catherine toe, "Ik ben klaar, ik heb de vuile kleren weggegooit want zelfs met te wassen zouden ze nooit niet meer echt proper geweest zijn" Zei ik vriendelijk tegen haar tot mijn volste verbasing.

Sandra
Ik zag weer iemand uit de slavenmarkt komen. Deze had een Meisje bij zich. Ik zuchtte. Ik had zo'n medelijde met haar.

Arianna werd door een man van de paal gehaald en in een auto geduwd. Zonder een woord te zeggen rred die weg met haar op de achterbank. 'Dat was snel,' dacht Arianna. Ze bleef meestal niet lang op de slavenmarkt, de langste keer was een week. Op een of de andere manier kozen ze haar altijd uit en maakte ze steeds dezelfde fout door te denken dat ze een lief onschuldig meisje was. Niet dus.
Na 10 minuten rijden kwamen ze aan bij een gigantische chique villa. 'Amai,' dacht ze in zichzelf. Ze had al veel, heel veel villa's gezien, maar nog geen zo groot als deze. "Uitstappen," zei de man. Arianna bleef zitten en staarde nog steeds naar het huis. De man greep haar bij de arm en sleurde haar de auto uit. Ze liepen het erf op en voor een reusachtige voordeur bleven ze staan. De man belde aan.

Arnaldo
Ik zag enkele slaven vertrekken en wachtte mijn beurt af. Mijn spieren glommen in de zon en er liep een druppel langs mijn slaap. Ik keek naar de rijke mensen, oliesjeiks, en nog enkele mensen. Ik hoopte stiekem dat er een van hen op zoek was naar een grote kracht.

Off: Litlle Angel, Dwight woont eigelijkin een kasteelvilla achtig ding

Dwight: Ik liep de trappen af naar de voordeur. "Doe open!" Riep ik een kuisvrouw die aan het afstoffen was. Ze deed wat ik vroeg en ze deed de gigantische poort open. "Oh dat is snel!" Andwoorde ik tegen de slavenhandelaar. Ik nam nog eens hoop met geld uit mijn binnenzak en gaf die aan de dolgellukige handelaar. Nadat hij was vertrokken gingen ik en de slaaf in de hal staan. "De regels zijn heel simpel, "Doe wat ik van je vraag, wees stipt, wees net en probeer vooral niet te ontsnappen. Want dat kan nohal pijnlijk aflopen,... Begrepen?" Vroeg ik haar volstrekt beleefd.