~Haunted.~

Aileen had een trekkingsrugzak op haar rug en wandelde naar het leegstaande huis dat ze onlangs nog had gezien. Ideaal om te kraken, ook had ze samen met haar vrienden eens gemerkt dat amper iemand zich in de buurt van het huis durfde te komen, dus een ideale plek om te doen wat ze wilden zonder dat iemand er zich mee kwam moeien. Ideale plek dus om van haar ouders en zussen weg te blijven. De enige die ze van thuis had meegenomen was haar Beagle Ivy. Ze hoopte maar dat haar vrienden het niet erg vonden dat ze een hond had meegenomen, maar toen dacht ze aan Floriaan en die was trouwens ook altijd op pad met zijn hond, dus haar hond kon vast ook geen kwaad. Ivy was het gewoon om in de buurt te zijn van andere honden, dus ze verwachtte eigenlijk geen moeilijkheden. Aileen liep naar het park, waar ze met de anderen had afgesproken en merkte dat ze de eerste was. Ze besloot om op een bankje te wachten tot de anderen er waren.

Floriaan Cheyenne (18):
Ik wandel met mijn legerzak over mijn schouder door een straat. Kenai loopt met een rustige pas naast mij. Hij heeft zijn kleine rugzak op zijn rug hangen. Het is uit dezelfde stof gemaakt als mijn legerzak. Mijn vader en grootvader hebben in het leger gezeten. Mijn vader zit er nog steeds in. Hij wil zelf niet dat ik naar het leger ga en dat is maar goed ook, want ik wil daar ook niet heen. Maar dankzij mijn vader en grootvader heb ik wel stevig materiaal. Ik kijk nog eens naar de straatnaam om te controleren of ik juist loop. Dan begint Kenai wat harder te lopen en zie ik hem snuffelen. Hij heeft blijkbaar een bekend spoor gevangen. Ik vertrouw op hem en even later komen we aan bij het park. Ik maak zijn leiband los, zoals ik altijd doe als we niet op een straat lopen en kijk hoe hij naar een bank loopt. Daar zit Aileen al, samen met haar hond. Ik heb haar hond nog niet vaak gezien. Ik loop naar haar toe en zet mijn zak neer naast de bank. "Hey Aileen", zeg ik vrolijk.

Aileen Brooks
Haar blik gleed naar haar zwarte Beagle die eerst gewoon op de grond neerlag, maar plots rechtsprong en vrolijk begon te blaffen en te kwispelen met haar staartje. Aileen keek om en glimlachte toen ze twee bekende gezichten zag: Floriaan en zijn hond Kenai. "Hoi Floriaan" zei ze vrolijk en merkte dat haar hondje Ivy aan Kenai begon te snuffelen, maar omdat Ivy met haar staart stond te kwispelen greep ze niet in. Het zag ernaar uit dat Ivy Kenai aardig vond. Dus zoals ze verwacht had gaf het geen problemen. Zij en haar twee zussen hadden elk een hondje waarvoor ze zorgden en ze wilde niet dat iemand anders voor Ivy zorgde, dus er had niet anders op gezeten dan de hare mee te nemen. "Je vindt het toch niet erg hé dat ik Ivy heb meegenomen?" vroeg ze toen twijfelend aan hem, ze had geen idee hoe hij erover dacht.

Elena:

"5, 6 7, 8," riep mijn dansdocent moderne dans. Ik gaf voor de laatste keer van de les alles tijdens het voorbrengen van onze choreo. Het was een soort test. Elk om de beurt moest je hem dansen en daarna gaf ze commentaar. "Zeer goed Elena." zei ze na afloop. "Je brengt de kwade frustraties heel mooi over zonder je elegantie te verliezen. Daar kunnen anderen nog wat van leren. Kijk wel uit voor je armen. Als je armen buiten je gezichtsveld zijn durf je soms je passen slordig af te werken. Probeer daar op te letten. Voor de rest hou je je voeten zeer mooi gestrekt de hele tijd. Zeer goed." Ik glimlachte en nam de commentaar in me op.
Nadat de laatste meisjes hun choreo hadden voorgebracht applaudisseerde we en namen onze spullen bij elkaar.
Ik was zeer gehaast. Want ik had afgesproken met wat vrienden. Ik wou net vertrekken toen de leerkracht me tegenhield. “Je doet het echt goed Elena.” zei ze. Ik glimlachte nogmaals. “Bedankt.” “Zou je er niet nog eens over nadenken om na volgend jaar een dansopleiding te gaan volgen?” ik zuchtte. “Je weet hoe mijn ouders daarover denken. Ze vinden het verspilling van mijn talent.” ik fronste haar wenkbrauwen. “Dansen is net je talent.” “voor hen niet. Voor hen ik mijn talent rekenen en natuurwetenschappen. Ik bedoel, ik kan het wel en het interesseert me ook, maar het is gewoon niet wat ik later wil doen als beroep.” Ze zuchtte. “Ik snap je wel. Kom vanaf volgende les iets vroeger. Dan geef ik je bijles. En dan zullen we je samen klaarstomen voor de dansacademie. Stuur volgend jaar een filmpje in en dat zie je wel wat er van komt.” Ik bedankte haar maar zei haar dat mijn ouders het nooit goed zouden vinden. “Wie zegt dat je ouders dat moeten weten?” vroeg ze. Ik knikte. Dat idee stond me wel aan. “Ik zie je volgende week,” zei ik terwijl ik naar buiten wandelde. Ze knikte “Vergeet niet vroeger te komen.” Ik zwaaide nog eens en liep dan zo snel ik kon naar mij fiets, stak mij spullen in mijn fietszakken en vertrok naar de afgesproken plek.
Het was een einde fietsen en ik was al helemaal vermoeid door de les, maar na veel zwoegen en trappen geraakte ik er. Ailleen en Floriaan waren er ook al. Ik zwaaide terwijl ik naar het reed. “Ik ben er!” Riep ik vrolijk.

Lyan:

Ik kom net terug van muziekles. Ik hou net als Felix van muziek en acteren, enkel ben ik geen actrice of zangeres, al is dat eerste wel mijn droom.
"Hoi Aileen." Zeg ik. "En oooh, jullie tweetjes zijn er ook al." Zeg ik tegen Floriaan en Ellena. "Felix komt strakst af, hij staat nog in zijn studio. Nieuw nummertje op te nemen."

Floriaan Cheyenne (18):
Kenai begint te snuffelen en besluitt dat Ivy een vriend is. Hij legt zich neer naast de bank en ik zet me ook naast Aileen. "Ach, ik vind het oke. Ik heb Kenai tenslotte ook mee." Dat is vrij logisch, aangezien mijn vader op missie is en mijn moeder en broer gestorven zijn. Ik ben geen wees, maar ik zit wel merendeels van de tijd alleen thuis. Niet dat mijn vader een slechte vader is. In tegendeel. Hij heeft goed voor me gezorgd. Ik kan al enkele jaren perfect voor mezelf zorgen en met Kenai ben ik nooit alleen. Ik krijg geld van mijn vader en van de voedbal. Ook als ik wedstrijden van tienkamp win, krijg ik hier geld voor. Zo weet ik te overleven. Ik ben trouwens goed in het beheren van mijn geld. Dan komt Elena aangefietst. Ik word vrolijk als ik haar zie. in haar vrolijke zelven begroet ze ons. "Hey Elena, blij dat je er bent", begroet ik haar terug. Bij het horen van haar stem spitst Kenai zijn oren en springt op. Hij begint te kwispelen en loopt op Elena af. "Niet springen, Kenai", waarschuw ik hem. Dan komt ook Lyan aan. "Hey Lyan", zeg ik tegen haar. "Ik hoop dat hij een cd mee heeft, of misschien wel een hele muziekinstallatie. Zijn gitaar moet hij in ieder geval mee hebben."

Sean O'Scully:
Ik heb net gedaan met een lange trainingsperiode. Mijn tests gisteren zijn goed gegaan en een der deze dagen krijg ik te horen of ik mezelf soldaat mag noemen. Het is nu even vakantie voor mij en ik maar van de gelegenheid gebruik om met mijn vrienden samen te komen. Nu ben ik al bijna bij de afspreekplaats. Ik heb mijn legertas over mijn schouder hangen. Ik heb net tijd gehad om mijn vuile kleren uit mijn zak in de badkamer te gooien en gewone kleding in mijn zak te steken. Voor de rest heb ik dug nog geen tijd gehad om me om te kleren. Ik loop dus nog in mijn legeroutfit rond. Ik heb ook geen tijd gehad om iets te eten, maar ben onderweg een broodje gaan kopen. Ik wandel het park binnen en zie dat ze al met zen vieren zijn. Ik loop erheen en begroet iedereen. "Hey allemaal", zeg ik vrolijk. Ik geef de twee honden een aai en ga dan langst de andere kant van Aileen zitten.

Felix Jorisson:
"Nog een laatste keer en dan is het goed", zegt onze producer. Ik drink een slok water en als we allemaal klaar zijn, telt de drummer af. We spelen ons lied nog een keer volledig en na afloop ben ik blij dat het over de hele lijn goed was. "En nu er even tussen uit, tot ik weer boet beginnen acteren voor die nieuwe serie", glimlach ik. Ik neem afscheid van iedereen en pak mijn spullen. De taxi brengt me met al mijn spullen naar de afspreekplaats. wanneer we daar aankomen, vraag ik hem even te wachten. Ik loop in he park en zie dat bijna iedereen er al is. "hoi allemaal", zeg ik vrolijk. "Gaan we naar het pand, want mijn taxi is aan het wachten met mijn spullen."

Elena:

Ik ben nog maar net van mijn fiets gestapt als Kenia tegen me aan springt. Ik moet een stap naar achter zetten om mijn evenwicht te bewaren maar ben wel blij hem te zien. "Hallo grote jongen!" zeg ik.
Ondertussen zijn Lyan, Sean en Felix ook aangekomen. Ik begroet ze allemaal even vrolijk en wacht op de laatste.
"Gaan we naar het pand, want mijn taxi is aan het wachten met mijn spullen." vraag Felix dan.
Een taxi, als ik een genoeg geld had daarvoor. Maar met mijn fiets lukt het ook nog allemaal en dan blijf je natuurlijk wel in vorm. "We zijn nog niet compleet," zeg ik. "Moeten we niet op de rest wachten?"

Floriaan Cheyenne (18):
"Ik dacht dat mijn nicht later ging komen", antwoord ik. Ik wandel naar haar toe en geef nog een aaitje aan Kenai. "Zal ik die zak voor je dragen?"

Elena:

"Ah, oke, dan kunnen we gaan." zeg ik. "Waar is het juist?" vraag ik aan Ailleen. Dan zeg ik tegen Floriaan: "Heel lief dat je het voorstelt, maar ik doe het zelf wel. Ik heb trouwens mijn fietszakken nog." ik glimlach.
Ik had er zin in. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar dat kon me niets schelen. Zolang we maar veel plezier hadden.

Floriaan Cheyenne (18):
"Oke." ik neem mijn eigen zak en kijk nog eens na of die van Kenai goed vast zit. Dan kijk ik naar aileen.

Sean O'Scully:
"Ik ben er ook klaar voor. Aileen?"

off: is het hier soms de gewoonte dat er gepost wordt voor je rol goedgekeurd is?
@Jona, je rol heet toch Elena en geen Kate?

Aileen Brooks
Aileen keek van de een naar de ander die plots snel na elkaar leek toe te stromen. Het zag ernaar uit dat de anderen precies hadden afgesproken om hier tegelijk toe te komen. Ze hield zich afzijdig toen iedereen op elkaar leek af te stormen en wachtte geduldig haar beurt af. "Het huis is hier niet zo erg ver van. We moeten enkel de wei van boer Charel oversteken en achter dat kleine bosje heb je een meertje, met daarbij een heel oud huis. In dat huis woont niemand en durft niemand echt in de buurt te komen. Dus de ideale plek om ons ding te doen." zei ze glimlachend en hoorde toen het ongeduld van Felix, waarom zo'n haast? Taxi's bleven best een uur wachten als je dat vroeg. Ze keek rond, enkel het nichtje van Floriaan ontbrak nog. "Kunnen we niet beter wachten op Chitsa? Tenslotte weet zij niet waar het is." zei ze en keek de anderen aan. Ze begreep hun ongeduld helemaal niet, hun avontuur was toch om rustig hun ding te kunnen doen? Maar het enige wat de groep leek te willen doen, was alles zeer gehaast gaan doen, alsof het elk moment zou kunnen gaan onweren. Ze hoopte maar dat die drukte zou verdwijnen eenmaal ze in het huis waren.

off: Hoe bedoel je posten voor je rol aanvaard is?

Floriaan Cheyenne (18):
"Zij gaat later komen", zeg ik met het oog op mijn nicht. "En we kunnen haar de weg uitleggen via de telefoon, of niet?" Het was niet dat ik ongeduldig was ofzo, maar ik snapte wel dat Felix zijn chaufeur niet wilde laten wachten. Nu ik erbij nadacht: "Maar als we door een wei moeten, dan kan die taxi ons toch onmogelijk volgen. Felix, kan je je spullen niet gewoon uit de taxi gaan halen? dan kunnen we hier nog even wachten op Chitsa, zonder dat je onnodig geld moet uitgeven."

Off: ze bedoelde dat Thomas postte voor ze ja had gezegd over de rol.

off: ah, oei, dat wist ik niet. Thomas, niet meer doen dan.

off: thomas poste voor ik hem vertelde dat zijn rol goedgekeurd was én er was al sprake over de komst van Chitsa nog voor ik haar rol had goedgekeurd. Voor hetzelfde geld had ik tegen haar gezegd dat 6 het maximum was. Speciaal voor lieselore het maximum verhoogt naar 7. Meer laat ik niet toe, tenzij in overleg.

Aileen Brooks
"De auto kan er ook heen rijden, maar dat is een hele omweg en hij zou ook een heel eind over slechte wegen moeten gaan. Het uitleggen is moeilijk, dus het is het simpelste als je de spullen zou kunnen uitladen en dan kunnen we met zes helpen dragen." zei ze toen. "Enig idee hoeveel later Chitsa zou zijn? Anders kan ik jullie al allemaal naar het huis brengen en dan kom ik terug naar hier om haar op te halen en dan ook naar het huis begeleiden." zei ze en keek Floriaan aan. Ze merkte dat haar hond Ivy ondertussen vrolijk rond huppelde tussen de benen van haar vrienden. Ze hoopte maar dat niemand over haar hondje zou vallen.

chitsa Cheyenne
Chitsa danste de choreo nog een laatste keer en dan was de privéles gedaan. Haar vriendin gaf haar gratis privéles, omdat ze voor gewone lessen niet genoeg geld had. Ze hoopte met haar eerste tentoonstelling wat geld binnen te halen. Ze kreeg natuurlijk ook geld van haar handwerk dat ze verkocht, maar dat was maar net genoeg om mee rond te komen. Ze nam afscheid van haar vriendin en sprong dan op haar fiets. Ze had een mooi kleedje geleend van Elena, zodat ze normaler voor de dag zou komen. Anders droeg ze altijd jurkjes, die door iedereen 'indianenjurken' genoemd werden. Als dochter van indianen, had Chitsa een beetje die smaak van kleding - eigenlijk van alles - overgenomen. Chitsa reed naar de tentoonstellingszaal en zette haar fiets langst de kant. Ze begroette een man die bij de deur stond en liep dan binnen. Bij de balie vroeg ze: "Moet ik mij hier melden voor de groepstentoonstelling?"
"Bent u een kunstenaar of een genodigde?", vroeg de vrouw aan de balie.
"Ik ben een kunstenaar", antwoordde Chitsa vriendelijk.
"Naam?"
"Chitsa Cheyenne." De vrouw keek haar van onder haar bril aan, en typete toen iets in op haar computer. "Ja, zaal 4. Daar links en dan eerste deur rechts", zei ze dan. Chitsa bedankte de vrouw en ging de weg op die de vrouw had getoond. Ze zag haar naam op de deur hangen en ook de soort kunst die ze maakte. Ze deed de deur open en ging binnen. Het was niet zo'n grootte zaal, maar hij hing wel vol met haar werken. Meteen kwam een man naar haar toe. Hij keek even op zijn papier en vroeg toen: "Chitsa Cheyenne?"
"Ja, dat ben ik."
"Het is voor nu de bedoeling dat jij hier blijft. De mensen gaan je vragen stellen, en jij hoeft ze gewoon maar te beantwoorden. Als ze niet over je werken gaan en je kent het antwoord niet, verwijs je ze maar door maar mij. Ik ga hier ook de hele avond zijn. Als ze vragen om een bod te doen op een van je werken, verwijs je ze ook maar door naar mij. Is dat duidelijk?"
"Ja, alles is duidelijk", zei Chitsa, die haar best deed alles te onthouden.
"Verder zou ik nu nog even graag willen overlopen hoeveel elk werk minstens waard is volgens jou. Waar moeten de mensen over bieden?" Daar had Chitsa eigenlijk niet over nagedacht. "Zolang ik uit de kosten geraak is het goed", antwoordde ze.
"oh, maar meisje toch, je werken zijn echt geweldig! Ik zal er wel een prijsje bij zetten. Ik ben zeker dat je minstens de helft zal verkopen."

De mensen begonnen na een hele poos eindelijk toe te stromen. Chitsa had een glas vruchtensap vast en moest steeds van hier naar daar lopen om uitleg te geven bij haar werken. Gelukkig was ze hier best goed in. Al hoopte ze wel dat alles snel voorbij zou zijn. Ze had afgesproken met vrienden en wou er zo snel mogelijk geraken. De tentoonstelling duurde nog tot negen uur en dat zou ze eindelijk weg kunnen. Het was gelukkig niet ver weg en ze had al haar spullen al in haar fiets zitten. Toen de avond halfweg was, kwam de man zeggen dat er al op de helft van haar werken een bod was gedaan. Alles liep goed.

Felix Jorisson:
"Als jullie mee willen dragen. Maar ik waarschuw je, het is zeer zwaar en ook kwetsbaar. Ik zou eigenlijk liever hebben dat de auto kon reiden, maar als het echt niet anders kan..." Dan bedacht ik me plots iets. "Heb je het adres niet? dan kan hij dat ingeven in zijn gps."

Sean O'Scully:
"Ging ze niet nog naar een of andere kunsttentoonstelling?", vraag ik en ik kijk naar Floriaan.

Floriaan Cheyenne (18):
"Ja, ze had een tentoonstelling van haar werken. Ze zou die daar misschien kunnen verkopen. Ik hoop dat het lukt. De tentoonstelling duurde wel nog tot negen uur en ze moet daar de hele tijd blijven. Het is wel niet zo ver van hier, dus dat is possitief."

Aileen Brooks
Aileen keek van de een naar de ander, maar wist niet goed waarom de anderen wat leken te hebben aan wat avontuur. Waarom moesten al die spullen van Felix ook mee? In dat huis was er vast geen elektriciteit of lag het nog een paar dagen uit voor ze het terug aan de praat kregen, dus waarom moest Felix dan ook al zijn spullen meenemen? Alsof ze niet zonder muziek konden... Ze zuchtte en keek hem aan. "Gewoon een gitaar is toch genoeg om mee te nemen? Waarom moeten al die dingen eigenlijk mee?" vroeg ze en keek de ander aan. Het leek haar echt wel het beste dat zijn spullen gewoon bij hem thuis werden afgezet en dat ze enkel wat partituren en een gitaar meenamen naar het huis. Daarna werd er gesproken over het feit dat Chitsa op een tentoonstelling zat om haar werken te tonen aan hoge pieten met erg veel geld en ze herinnerde zich inderdaad iets in die aard. "De moeite dus niet om met z'n allen hier op haar te wachten. Laten we nou allemaal gewoon naar dat krot gaan en dan kom ik later op de avond wel terug naar hier in het park om haar op te pikken. Dat zal het simpelste zijn om te doen." zei ze en keek de groep rustig aan.

Floriaan Cheyenne (18):
Floriaan zuchtte. Het had duidelijk geen zin om tegen Aileen in te gaan. Het leven loopt niet altijd zoals iemand het in zijn hoofd heeft uitgestippeld Waarom kon ze nu niet gewoon even zich erbij neerleggen en het adres geven. Met die auto zou Felix er nog sneller zijn dan hen. Tja, zoals hij al eerder dacht, het zou geen zin hebben haar tegen te spreken. "Anders wachten jullie hier nog even", Zei Floriaan tegen de rest. Hij maakte Kenai's leiband weer vast en gaf die dan aan Elena. "Als ik weg ben, en hij is rustig, mag hij terug los." Dan wenkte hij Felix. "Kom Felix, ik denk dat het beter is dat we naar haar luisteren. We gaan je installatie bij jou thuis afzetten."

Aileen Brooks
"Jongens doe niet zo kinderachtig. Het huis heeft gewoon geen adres. Het is op het einde van een lange boswegel en het heeft ook geen nummer. Het huis is trouwens minstens een eeuw oud als het niet meer is en als ik me goed herinner bestaat elektriciteit nog niet zo lang, dus heeft het gewoon geen nut dat je elektrische spullen meesleurt..." zei ze geïrriteerd. Waarom konden de anderen niet zoiets logisch bedenken? Het lag toch voor de hand dat Felix zijn elektronische dingen niet mee kon nemen... Aileen zag dat haar hondje een eind verder liep en ze riep Ivy terug. De hond luisterde meteen en kwam naast haar staan. Ze had haar hond zo opgeleid dat ze steeds reageerde als ze wat van der verlangde.