The time of the Dragonriders has come again

Angela: Ik liep in de gang van het paleis van Nasuada. Solembum en ik hadden besloten of naar de dwergen in de Beorbergen te reizen. We hadden onze pakken al gemaakt, maar Nasuada had ons eerst nog ontboden in haar troonzaal, dus daar waren we nu naar op weg. Ze zou ons waarschijnlijk een geschenk willen geven voor onze bewezen diensten, dat ik met plezier in ontvangst zou nemen.

Murtagh
Ik liep door het woud dicht bij mijn schuilplaats. Het alleen zijn had me al erg geholpen. Galbatorix was verslagen. Ik had besloten dat Galbatorux de schuldige was voor de daden die ik had verricht. Het was de schuld van Galbatorix dat ik hem gediend had. Het was de schuld van Galbatorix dat ik de Varden had moeten verraden. Ik had geen keus gehad, maar toch had ik een degout van mezelf. Ik had dingen gedaan die ik nooit had willen doen. 'Als je terug gaat en hen een dienst bewijst of wat dan ook, iets doet zodat ze je terug vertrouwen, dan zal je niet meer zo slecht bekeken worden. Daar ben ik zeker van. Ze zullen je wel terug onder zich nemen', dacht Thoorn tegen me.
'Ik moet eerst mezelf terugvinden' Antwoordde ik.
'Nasuada zal nog niet vergeten zijn wat je voor haar hebt gedaan.'
Ik zweeg en dacht aan Nasuada. Plots zag ik iets bewegen in de struiken. Een konijn sprong op en ik legde een pijl op mijn boog. Ik richtte hem op het konijn dat nu gras aan het eten was. Ik schoot en het was raak. Ik liep ernaar toe en nam het op. Ik trok mijn pijl er weer uit. Nog in takt. Die kon ik afkuisen en terug gebruiken. Ik liep naar mijn schuilplaats en maakte een vuurtje in mijn vuurplaats. Ik begon het konijn te villen terwijl ik wachtte tot het vuur goed was vertrokken. Ik had mijn schuilplaats goed gevonden. Een soort grot aan de rand van een bos, vlak bij een riviertje. Ik ging water halen uit het riviertje. Toen ik terug was was mijn vuur al stevig aan het branden. Ik nam mijn constructie om dieren aan het spit te roosteren en hing het konijn erop. Toen begon ik mijn pijl te kuisen.

Nasuada:
"Ah, Angela, daar ben je. Ik neem aan dat je weet waarom ik je naar hier heb laten komen?"

Angela: "Ik heb wel al een idee, ja" antwoordde ik. "Maar als u me toestaat zal ik u nog een gunst aanbieden voor ik vertrek, kan ik nog iets voor u doen?" vroeg ik. Ik had een diep respect voor Nasuada, en zou alleen maar blij zijn om nog iets voor haar te kunnen doen.

Nasuada:"Neen, Angela, je hebt al genoeg voor me gedaan, ik ben je heel dankbaar. Daarvoor heb ik een geschenk voor jou. Kies maar." Zei Nasuada terwijl ze een hele hoop waardevolle spullen op een klein tafeltje gooide.

Angele: Ik keek Nasuada met grote ogen aan, "Kies maar?" vroeg ik ongelovig. OKe, ik had wel verwacht om iets te krijgen, maar te mogen kiezen uit zulke waardevolle woorwerpen. De tafel lag vol goude dolken en zilvere zwaarden. Maar wat mijn aandacht vooral trok was een klein medailon dat er tuseen lag. Het had een ingewiikelde, sierlijke tekening, waaruit ik afleidde dat het van de elfen kwam, en in het midden was een rood robijn geplaats. Ik herkende het medailon uit een oude mythe, maar dacht dat het al lang verloren was geraakt en betwijfelde of iemand er de waarde of het nut van kende. "Ik neem deze." Zei ik.

Nasuada: "Oké", zei ik, "je hebt zeer veel voor mij gedaan, dus als ik nog iets voor jou kan doen, zeg je het maar."

Angela: "Nee, ik dank u." zei ik vriendelijk. "Ik heb niets te kort en zal met u gulheid in mijn achterhoofd naar de dwergen vertrekken. U weet dat ik niet voor iemand werk, of naar iemand luister, maar als u ooit in het nauw moest zitten, mag u me altijd om hulp vragen. Deze zal ik dan waarschijnlijk met plezier verlenen." Ik maakte nog eens een buiging, en ondertussen werkte mijn brein op volle toeren om de exacte betekenis van het amulet te achterhalen.

Ik steek mijn gekuiste pijl terug bij mijn andere pijlen en begin wat met het konijn boven het vuur te draaien. Ik vraag me steeds vaker af hou het met de mensen gaat die mij dierbaar zijn geworden. 'Ik ga jagen.', denkt Thoorn tegen me. Hij kent me er weet dat ik soms even alleen moet zijn met mijn gedachten. Ik pook nog een beetje met een tak in het vuur en bekijk de gaarheid van het konijn. Wanneer het goed gebakken is, haal ik het boven het vuur vandaan en snij met mijn mes stukje per stukje af om in mijn mond te steken. Ik denk weer aan Nasuada. Zou ze me echt vergeven? Wanneer het konijn op is, leg ik me op mijn rug. Het is ondertussen laat in de middag en wanneer ik eindelijk mijn gedachten een beetje heb kunnen leegmaken en naar de geluiden van de natuur luister, hoor ik dat Thoorn terug komt. 'En, wat heb je gevangen?', vraag ik.
'Een stel herten. Stevig en groot.' Ik hoor hou de beesten met een doffe bonk om de grond terecht komen. Hij begint er rustig op te kauwen en ik sluit mijn ogen terug. Ik heb opnieuw slechts 1 gedachte: Nasuada.

Roran
Ik sta recht uit mijn stoel voor de open haard, die nog lichtjes ligt te smeulen, en wandel naar buiten. Ik rek me even uit en ga dan op weg naar het veld. Ik verbouw nog steeds groenten, meer als gedenken aan mijn vader dan voor iets andere. Ik kijk even naar alles wat ik zie en besluit dan om de vochtigheid van de grond te controleren.

Arya:
Ik liep rond in Ellesmera. Er moest zoveel geregeld worden. Ik had er vroeger nooit bij stilgestaan dat er zo veel bij het koningschap kwam kijken. Nu begreep ik mijn moeder haar handelen beter als ooit tervoren. Ik besefte hoe hard ik wel niet tegen haar was geweest en hoe zeer het me nu spijtte. Maar ik had geen tijd om daarbij stil te staan. Er moest werk worden verricht. Ik was bezig met een bezoek aan da famillies van de overleden elfenkrijgers, wat nogal veel families waren. En had nu de linkerhelft van du weldervarden al gedaan. Nu had ik twee dagen rust voor we aan de rondtocht door de rechterhelft zouden beginnen. Ze hadden mij wel voorgesteld om die bezoeken in mijn naam te brengen, maar ik had erop gestaan om het zelf te doen, dat is toch het minste dat je kan doen nadat deze dappere elfen in een strijd voor vrijheid zijn gestorven. Firnin beukte in op mijn geest die ik een tijdje had afgesloten. "Wat zijn de plannen voor dit weekend?" vroeg hij. "ik was van plan om op bezoek te gaan bij eragon. Als we doorvliegen graken we daar tegen morgenochtend." Ik voelde de verbazing van Firnen. "Maar Arya, dan zijn we toch nooit op tijd terug? zei hij. Goed punt. "Dan zullen doe bezoeken maar twee dagen langer moeten wachten. Het is al een hele tijd geleden dat ik Eragon gezien heb. En Sapira. Mis je hen nooit?" "Tuurlijk wel." wierp hij tegen. "Zoals jij kiest." Ik glimlachtte zelfvoldaan. Firnen was toch veel te goed voor deze wereld. Nu moest ik het nog alleen aan mijn hoge officiers meedelen.

Roran:
De grond is nogal droog en ik besluit om hem te besproeien met mijn gieter. Ik moet hem vele keren gaan bijvullen en het zweet staat me al bijna meteen op mijn hoofd.

Elva:
Ik wandel al een hele tijd door het bos om even van al die mensen verlost te zijn. Ik word soms gewoon echt zot van al dat leed. Plots voel ik een steek van iets wat op schuld lijkt en ook iets dat op onbeantwoorde liefde slaagt. Ik loop verder, met het gedacht de persoon van wie het leed komt te vinden. Dan wordt het weer rustig. Ofwel ben ik hem voorbij, ofwel heeft hij/ zij zich kunnen ontspannen. Ik blijf op mijn hoeden en ben heel stil als ik verder loop. Dan zie ik een klein vuurtje en als ik dichter kom, blijf ik plots verbaast staan. Een draak. Een rode draak. Ik kan me herinneren dat de draak van Murtagh rood was. Ik kom weer dichterbij, maar blijf me verbergen. Dan zet ik mijn voet verkeerd en kraakt er een tak.

off: als je met je draak spreekt mag je je tekst in het cyaan zetten, aangezien de rest dat niet kan horen.

Murtagh:
Ik hoor een tak kraken, spring meteen recht en trek mijn zwaard. Ik kijk met de drakenogen en zie iemand zitten achter de struiken. Het is de gedaante van een kind. Ik kijk of er nog iemand in de buurt is, maar ik zie niemand. "Zie jij nog iemand?", vraag ik aan Thoorn. "Neen, enkel het kind", antwoord hij.
"Ik doe je niets, kom maar tevoorschijn", zeg ik terwijl ik mijn zwaard terug wegstop.

Elva:
Heel behoedzaam kom ik in beweging. Ik herken de stem, maar kan hem niet meteen thuisbrengen. Ik kom achter de struiken vandaan en zie dat het Murtagh is. "Murtagh? Al die tijd was je zo dichtbij!", zeg ik verbaast.

Murtagh:
"Elva?", zeg ik verbaast. "Wat doe jij hier?"

Angela:
Na nog eens diep voor Nasuada te hebben gebogen ging ik weg, naar mijn paard. "Kijk Solembum, het is het medallion." Hij keek me vragend aan. "Ja, ik heb het al eerder gezien, als tekening bij een of andere oude mythe, ik kan me alleen niet meer herinneren waar. Maar ik ben zeker dat het van grote waarde is."
Ik deed het rond mijn hals en steeg op. Op weg naar de dwergen.

Meira
Meira had Arok de tijd gegeven om te gaan jagen voor zichzelf, ondertussen was zijzelf opzoek gegaan naar haar 'grote zus' al waren ze nu meer vriendinnen dan zussen. Na even zoeken vond ze Arya samen met die haar draak. "Hoi Arya, kan ik je ergens mee helpen? Heb gehoord dat je het best wel druk hebt." zegt ze vriendelijk tegen de koningin, al behandelde ze Arya eigenlijk nooit zo.

off: klein vraagje, in de film van eragon was wel duidelijk dat eragon en arya op elkaar verliefd waren, maar hebben die twee hier nu iets of niet?

off: Nee, maar dat komt vooral omdat Arya meestal in Ellesmera zit omdat ze koningin is van de elfen en Eragon zijn handen vol heeft met het opleiden van de jonge drakenrijders.
En ik weet niet echt of het de bedoeling is dat Meira nog in opleiding is of niet, maar ik denk van wel, dus voorlopig doe ik het zo, corrigeer me als ik fout ben, dan geef ik er wel een twist aan

Arya:
Ik was nog maar net aangekomen in het opleidingscentrum of ik zag Meira al. Ik gaf haar een omhelzing. "Momenteel niet Meira, ik ben op vakantie. Alles in verband met het leiderschap is geregeld." Ik glimlachte. "Vertel eens hoe het met jou gaat, het is weer een tijdje geleden dat ik je nog heb gezien. Je bent veranderd." Ik bekeek haar eens goed van kop tot teen. "Ouder geworden, in de zin van volwassener en wijzer." Ik glimlach opnieuw. "Hoe is het met Arok? Kan hij al vuurspuwen?"

off: tijdens de oorlog moest ze zich verbergen met haar draak en daarna is ze in opleiding gegaan bij Eragon. Ze is niet altijd aanwezig in de lessen (glipt soms terug naar ellesmera), maar ze zit nog steeds in der opleiding.

Meira
Ze werd omhelst door de ander en glimlachte toen ze elkaar loslieten. Het was Arya duidelijk opgevallen dat zijzelf volwassen was geworden, maar hoe lang was het ook geleden dat ze haar 'zus' nog had gezien? Minstens 2 jaar of zo. Gelukkig wist de ander niet dat Meira vaak achter de jongens aanzat en met hun flirtte om dingen gedaan te krijgen. Sommigen lieten haar ook gewoon winnen tijdens oefenbattles. "Met mij gaat het goed, ik voel me sterker en leniger, wat best wel een voordeel kan zijn in gevechten. Eragon zie ik wel niet vaak, die is meer bezig met de beginnelingen." zei ze en keek de ander aan. Niet veel later ging het gesprek over haar draak Arok. Haar donkerrode draak was 1 van de jongere draken hier. Meira schudde haar hoofd. "Hij kan enkel maar ijs spuwen. Maar dat is toch niet normaal dat hij nog geen vuur kan spuwen? Ik bedoel, de meeste draken van andere drakenrijders die hier wel al zitten, die zijn al in staat om een vlam naar buiten te brengen, waarom duurt het dan zolang bij die van mij?" vroeg ze ongerust. Ergens dacht ze dat er wat mis was met de ontwikkeling van haar eigen draak.

Arya:

"Ik denk niet dat er iets mis is met Arok hoor," stelde ik Meira gerust. "Sommige zijn gewoon een beetje laatbloeiers. Firnen is ook nog pas na een jaar beginnen vuurspuwen en hij heeft een extreem snelle ontwikkeling doorgemaakt. Echt uitzonderlijk. Ik zou je dus niet ongerust maken." Ik glimlachte. Ik was zelf nog niet zo lang drakenruiter. In vergelijking de ouderdom die draken en drakenruiters kunnen bereiken. Oké, ik was de derde oudste nog in leven, maar dat zegt relatief weinig. Vlak nadat de belegering van Uru'Bean was begonnen, was Firnen uit het ei gekomen. Maar omdat ik koningin werd, had ik geen tijd om een opleiding te volgen. In plaats daarvan had Eragon 5 Hartender Harten van oerouder draken in Ellesmera gelaten. Zodat die Firnen en mij konden opleiden. Dat was uitzonderlijk, want alle andere bevonden zich hier.

Meira:
Al snel hoorde ze de geruststellende woorden van Arya en ze durfde het aan om wat te glimlachen. Dus Arok zou een laatbloeier zijn, wel dat kon wel kloppen. Arok was niet zo groot als de andere van zijn leeftijd en ze had al vaker geduld moeten hebben met hem. Hoe dan ook, was hun band heel erg sterk en vonden ze hun eigen manier om uit te blinken gedurende de opleiding. "Denk je dat er ooit nog een oorlog komt Arya?" vroeg ze toen rustig en ging op een rots gaan zitten, terwijl nog ze nog eventjes rustig om zich heen keek.