an other fantasie story

Noah
Ik werd wakker uit mijn...
Ja waaruit werd ik eigenlijk wakker? Was het een slaap? Was ik flauwgevallen? Had ik in een soort trance gezeten? Ik wist het niet.
In ieder geval, ik werd wakker. Ik keek rond mij en zag groen gras. Ik rook gras. Het gras was gezond, maar niet nat. Ik stond recht en keek nog eens rond. Overal waar je kon kijken was onaangetaste natuur. Het was vrij van steden en wegen en verkeer en al die andere dingen die de aarde om zeep aan het helpen zijn. Ik snoof de lucht op en alles rook fris. Ik voelde mij plots vrij. Ik voelde hoe ik niet meer verbonden was aan regels of verplichtingen. Ik stak mijn handen in mijn zakken en voelde plots iets. "Wat is dat?", zei ik tegen mezelf. Ik haalde een papiertje tevoorschijn. Ik vouwde het open en las. Het was een soort spreuk of zo, in het Engels:
A world with an endless freedom,
where you never know what you will come across
A world without rules,
is more dangerous than you think.
Ik keek plots rond alsof ik iets verwachtte te zien. Er was niets. Ik haalde mijn schouders op. Ik stak het papier terug in mijn zak en begon wat rond te wandelen.

Het is ochtend, en toch al warm. Niet echt zo verwonderlijk, want het is zomer. Nergens in dauw te zien. Ik strek mijn vleugels even en loop naar de ingang van mijn grot. Ik kijk naar buiten, naar de onmetelijke wereld voor mij en onderscheid tussen al dat groen plots een gedaante. Ik kan niet meteen zien wat het is. Ik besluit het even te laten rusten en me een beetje in de eerste zonnestralen te leggen.

Stanse:
Ik liep door het bos. Het was wonderlijk hoe je nog altijd nieuwe plekken kon ontdekken. Het deel waar ikk nu was, was extreem dichtbegroeid. Misschien wel het dichtsbegroeide deel dat er was. Je zag er dan ook allerlei planten die je nog nooit gezien had. Zoals recht van mij stond een soort bloem die net licht gaf. Ik stond even stil om ernaar te kijken en toen zag ik waar het toe diende. Het was hier zeer donker en door het licht dat de plant gaf, kwamen er diertjes op af. Als deze eenmaal dichtgenoeg waren klopte de bloem toe en at hij ze op. Een vleesetende plant dus. Wat een wonderlijk ingenieus systeem... Ik baande mij een weg door het woud. Op een gegeven moment zag ik een paadje uit het woud. Maar ik besloot het niet te nemen. Ik plaats van die kant te nemen ging ik recht door. En na een honderd meter kwam ik op een open plek. Mooier als enig andere plaats die ik al ooit had gevonden.

Ik wandel mijn huisje uit. Mijn huisje is verborgen achter het struikgewas. Ik ken het stuk van mijn bos vanbuiten, en meer heb ik niet nodig. Ik blijf graag dicht bij huis. Ik wandel naar mijn open plek en zie daar een centaur staan. Ik trek me terug en klim in een boom. Daar zet ik me comfortabel, met een been over een tak uit de boom hangend. Ik pak mijn fluit en begin wat deuntjes te spelen.

Stanse:
Ik hoorde opeens een deuntje en keek in het rond. Op een tak van een boom zit een faun op een fluitje te spelen. Ik liep er naar toe "Hallo daar!" riep ik.

Pan (faun)
Ik stop met spelen en kijk naar beneden. Uit beleefdheid klim ik mijn boom uit en ga tegenover de Centaur staan. "Hallo, fijne ochtend he, vind je ook niet? Ik ben Pan, aangenaam. Hoe heet jij?"

Stanse:(centaur)
"Ik ben Stanse. Woon je hier? Het is hier waarlijk wondermooi!" Ik glimlachtte, ik had nog nooit een faun gezien, alleen maar over gehoord.

Pan (faun)
"Ja, ik woon daar", zeg ik wijzend naar enkele struikjes waarachter mijn huisje goed verstopt zit. "Ik heb ooit vel al eens een Centaur gezien, toen die voorbijliep, maar ik heb nog nooit met een gepraat. Jullie lijken wel vriendelijk."

Stanse:(centaur)
Jullie. Er verscheen een weemoedige glimlach op mij gezicht, een glimlacht van heimwee en eenzaamheid. "Was dat maar zo, ik vrees dat je je vergist Pan. Er is geen jullie, alleen een jij. Mijn moeder en vader stierven lange tijd geleden, jij moet al oud zijn, veel ouder als je er uit ziet." Hij zag er niet oud uit, in tegendeel, hij zag er nog zeer fris uit.

Pan (faun)
"Oh, ja, oud, valt te zien wat je oud noemt voor een faun. Ik ben nu 228 jaar, maar wij kunnen wel duizend jaar worden, dus ja, ik ben nog wel best jong. En ja, het is wel al heel lang geleden dat ik nog een centaur gezien heb. Zeker, ik weet niet, een dikke honderd jaar denk ik. Eigenlijk is het zelfs al lang geleden sinds ik nog enig ander dier gezien heb. Wij faunen leven alleen, weet je, of toch nooit samen met soortgenoten. We komen elkaar wel eens tegen, en als je geluk hebt, kom je als man een vrouwtje tegen, en dan komt er een nieuwe faun, die bij zijn ouders blijft, tot ie oud genoeg is. Dan gaan de drie (vader, moeder en kind) hun eigen weg uit." Ik zit weer te denken aan wanneer ik ooit een vrouwenfaun zou zien, maar den fatsoeneer ik me weer. "Maar wat zit ik hier zo te kletsen. Kom, laten we hier onder de boom gaan zitten. Ik heb al te lang geen verhalen meer verteld en daarbij wil ik er zelf ook graag horen. Ik veronderstel dat je wel wat verhalen hebt van de plek vanwaar je komt?" Ik wacht tot mijn gast is gaan zitten vooraleer ik zelf ga zitten. Faunen hebben altijd goede manieren, moet je weten.

Zaza (Draak)
Ik kijk terug even op en kijk weer wat rond. Beneden in de verte zie ik twee gedaantes nog net onder de bomen verdwijnen. Dan komt er plots een grote vogel langs vliegen. Ik strek meteen mijn vleugels en vlieg erachter aan. Het duurt niet lang of ik heb hem al ingehaald. Ik zet mijn tanden in zijn lichaam en met een enkele kreet is hij dood. Ik doe niet de moeite om te landen, maar schrok de vogel zo naar binnen. Ik vlieg naar de plek waar ik net de twee wezens zag verdwijnen, maar dan denk ik plots terug aan dat andere ding. Ik keer om en vlieg daarheen.

Noah (mens)
Ikzie opeens iets op me afvliegen dat steeds groter word. Ik realiseer me dat dit ding een zeer groot ding is en dat ik het maar beter op een lopen kan zetten. Ik begin te rennen en kijk niet meer om. Ik zoek met mijn ogen in het rond naar een plek waar ik me kan schuilhouden. Ik hoop maar dat het ding me niet inhaalt. Opeens loop ik terug over een open plek. Ik begin in paniek te reken omdat ik nu niet meer beschut ben. Ik blijf rennen en hoop de andere kant van de open plek snel te bereiken, zodat ik terug onder de bomen ben. Hierdoor zou het ding meer moeite hebben om te landen en ik zou me beter kunnen schuilhouden. Ik ben bijna aan de overkant...

Stanse (centaur):
"Danku vriendelijk," glimlacht ik. "Ik moet zeggen dat je werkelijk zeer goede manieren hebt. Ikzelf, ben verzot op avontuur. Ik trek het gehele eiland rond om nieuwe plaatsen en dieren te ontdekken. Soms kom ik maanden niemand tegen, en soms heb ik geluk om andere vriendelijke wezens tegen te komen zoals jij." Ik glimlachte.

Pan (faun):
Ik glimlach. "Bedankt", zeg ik gevleid. "Maar vertel, ik ben verzot op verhalen."

Stanse (centaur):

"Ach, waar zal ik beginnen?" vraag ik mezelf af. Ik graag die in mijn gedachten. "Hebt u de kaneelvogel al ooit ontmoet?"

Pan (faun):
"Nog nooit ontmoet maar ooit heb ik hem wel eens zien voorbijvliegen.

Stanse (centaur):

"Wel, ik heb hem ooit eens ontmoet. Het is een prachtig wezen moet je weten. Uitermate vriendelijk en behulpzaam. Ik ontmoette hem. Het was echter al een hele tijd geleden. Ik was weer eens rond aan het trekken om nieuwe plekken te ontdekken toen de heerlijke geur van kaneel mijn neus binnendrong. Of laten we zeggen, een heerlijke geur. Ik had geen idee wat het was, want ik had nog nooit eerder kaneel geroken, gezien of geproefd. Heb je wel eens kaneel geroken, gezien of geproefd?" vraag ik hem.

Pan (faun):
"Wel ja, ik heb een potje in mijn kruidekast staan. Het is heel lekker met appel moet je weten", glimlachte Pan. "En heb je dan met die vogel gepraat?", vraag ik geïnteresseerd. Ik ga op een boomstronkje zitten en luister heel aandachtig naar mijn nieuwe vriend.

Stanse (centaur):

"Hoe kom je eraan?" vraag ik geïnteresseerd. Ik wist hoe zeldzaam het kruid was. Het was niet voor niets duurder als peper. Je kon het alleen van de kaneelvogel krijgen en deze was er zeer gierig op.

Pan (faun):
"Het zit al generaties in de familie denk ik. Ik heb het overgeërfd. Ik ben er erg zuinig op, maar als je wil, kan ik een appeltaart bakken met kaneel. Dan kunnen we het samen eten. Ik eet eigenlijk enkel iets met kaneel als ik in goed gezelschap ben."

Stanse (centaur):

"Je hoeft het niet voor mij te gebruiken hoor. Maar als je echt wilt hou ik je niet tegen." Ik glimlachte toen plots in me opkwam waar we nu ook al weer echt over bezig waren. "Waar was ik? Oh ja, de kaneelvogel. Mijn neus werd dus gevuld door deze heerlijke geur en ik liet mij verder leiden door mijn neus. De geur werd steeds sterker en sterker tot bij een hoge palmboom. Ik keek naar boven en zag op het eerste moment niets speciaal. Ik was zelfs van plan om verder te trekken toen ik de kaneelvogel zag. Hij kwam aangevlogen en had mij ook meteen gezien. 'Wat doe jij hier? Denk maar niet dat je iets van mijn kaneel kan stelen!' riep hij." Ik probeerde het stemmetje van de kaneelvogel na te doen. Dat was behoorlijk moeilijk aangezien hij een mooie stem had die tegelijk heel er aanvallend klonk. "Ik was verbaasd. Ik had geen idee waar de vogel het over had en ik zei hem dat dan ook. 'Beste vogel,' zo zei ik, 'Ik weet niet wie u bent en wie u denk dat ik ben. Het enige dat ik weet is dat ik een centaur ben die graag rondreist en nieuwe dingen ontdenkt en dat ik een heerlijke geur rook en deze ben gevolgd en dat jij hier nu bent.' De kaneelvogel leek even van slag en zei dan. 'Neem me niet kwalijk. Ik ben Karl de kaneelvogel ik woon hier in deze boom. mijn nest is gemaakt van kaneel, een zeldzaam en zeer plezierig kruid. Doordat het zo sterk ruikt en zo zeldzaam is heb ik veel last van wezens dat het proberen te stelen ik moet dus wel voorzichtig zijn.' Ik nam hem helemaal niets kwalijk en stelde ook mezelf voor. Mijn naam en waar ik vandaan kwam. En zo zijn we aan de praat geraakt." Ik glimlachte naar Pan.

Pan (faun):
"En, wat voor vogel is dat dan? Ik bedoel, wat voor karakter? Zijn het vriendelijke, vijandige, sociale, reisvogels?" De kaneelvogel interesseerde Pan wel. Hij begon zich af te vragen of zijn voorouders dan ooit kaneel hadden gestolen van de kaneelvogel. Of misschien hadden ze de Kaneelvogel een gunst gedaan, waarna ze de kaneel hadden gekregen. Pan wist dat hij er waarschijnlijk nooit meer zou achter komen vanwaar de kaneel kwam. Maar misschien kon Stanse hem wel al iets meer vertellen. Hij trok enkele bessen van de plant achter hem en bood Stanse er enkele aan en at er zelf ook van. Het waren Pan's lievelingsbessen.