More than thousend years ago

Jody Clarkson:

Ik kon niet anders als Hannah gelijk geven. Zij was per slot van rekening aanvoerder van haar team. Ik had nog nooit zelfs meegedaan aan de selectie. Gebrek aan zelfvertrouwen denk ik. "Ik heb in ieder geval al een medaille op zak," zei ik. Ik was er best wel trots op. Mijn neef was natuurlijk een krak in zwerkbal, en dat had zowieso wel geholpen, maar dan nog. Ik speelde als jager omdat ik behendig was en goed kon passen. Ik deed dat samen met mijn nicht en broer. Mijn neef was zoeker, mijn vader wachter en mijn andere neef en oom waren drijvers. We waren goed op elkaar afgestemd, maar dat heb je natuurlijk als je familie bent.

Hannah Watson:

"Doe jij eens mee voor Griffoendor anders, als jager, dat zou je goed afgaan, denk ik. Of je gaat afgaan." zeg ik lachend. "Nee, ik denk dat je dat best wel gaat lukken, de strijd om de beker zat vorig jaar meer tussen Griffoendor en Ravenklauw dan tussen de vier afdelingen, maar ik weet zeker dat Myrna er ook alles zou aan doen Huffelpuf te laten winnen."

Jody Clarkson:

Ik lachte naar Hannah, "Goed geprobeerd, maar nee dank je. Het zou voor mij eerder afgaan worden vrees ik." zei ik. De jager van griffoendor waren goed. Ik kon hen soms wel vervloeken op de manier dat ze balverlies leden, maar ik durf niet te zeggen dat ik het beter zou doen en dan ik het het slimste om je mond te houden. "En je weet het hé, griffoendors zijn bekend om hun koppigheid," zei ik nog voor de zekerheid.

Hannah Watson:

"Misschien wel, maar je kunt het altijd proberen. Elke positie kun je proberen. Niet geschoten is altijd mis, niet?" vroeg Hannah aan haar. Zwerkbal was één van haar favoriete onderwerpen, het was dan ook zo zalig om te doen, de wind in je haren, enzovoort. "Oh, dat weet ik", zei Hannah lachend op Jojo's mededeling. "Dat betekent niet dat ik niet koppig kan doen." zei Hannah. "Maar ja, jullie zijn de beste daarin, maar wij hebben zo ook onze dingen, zo ook onze tactieken voor Zwerkbal."

Jody Clarkson:

Ik moet lachen om haar opmerking. "Ja, en mij belachelijk maken zeker, nee dank u." zei ik. Maar stil in mijn hoofd begon er toch een gedachte te knagen, wie weet kan je het wel....
"Je kan altijd proberen, maar ik win toch hoor," zei ik over het koppig zijn. "En wat die taktieken betreft, dat kan best zijn, maar onze TECHNIEk is beter, en dat kan ook tellen niet?" Ik moest lachen. Het was altijd leuk tegen elkaar op te pochen en dan uiteindelijk toch toegeven dat we allebei wat overdreven hebben.

Hannah Watson:

Hannah dacht na over wat ze zou kunnen zeggen om wat Jody zei nogmaals te kunnen overtreffen.
"Ja, jullie hebben inderdaad 2 of 3 erg goede spelers, dat geef ik graag toe, en jullie techniek is ook niet mis, geef ik ook graag toe. Maar wij hebben 7 verrot goede spelers en onze tactiek is de beste." ik grijnsde en hoopte ergens wel dat Jody niets meer zou kunnen verzinnen dat nog beter was. Ik hoopte dat ik de totaal overdreven discussie toch een keer zou winnen.

Jody Clarkson:

Ik dacht na. "Onze teamspirit zit het beste van alle teams! En wij hebben inderdaad drie of vier exeptioneel goede speler en de rest ik gewoon steengoed. Terwijl die van jullie allemaal gewoon steengoed zijn." zei ik met een glimlacht tot achter mijn oren. "Daar geraak je nooit over." Jep, ik ben van griffoendor, lekker koppig en ik zou deze discussie winnen! Ik keek even op mijn uurwerk. "Misschien moeten we al een coupé zoeken," zei ik.

Hannah Watson:

"En de onze niet?" vroeg Hannah plagerig. Ze was vastbesloten Jody de discussie niet te laten winnen. "Ja, ons Sarahtje kan soms wel eens lekker egoïstisch doen zodat we een doelpunt missen, omdat ze zelf aan de bal wil blijven, maar voor de rest?" dan vroeg Jody om misschien best naar de coupé te gaan. "Oké, daar win ik misschien makkelijker deze discussie." zei Hannah lachend. "Myrna? Kom je mee?"

Jody Clarkson:

Ik keek rond om te zien of dat ons vierde maatje nog niet in zich was, maar voor zover had ik haar niet gevonden. "Vind je de discussie dan zo moeilijk?" vroeg ik Hannah. "Dat zal komen omdat je argumenten moeilijk te verdedigen zijn, ik heb er geen problemen mee," zei ik lachend. Ook al was dat niet helemaal waar. Maar ik vond het nog wel leuk om te doen. Hoe vaker ik zinloze discussies met Hannah voerde, hoe beter ik ook in serieus debatteren werd, en dat hielp me alleen maar op school.

Hannah Watson:

"Best wel ja, maar zo gaat het makkelijker als ik een discussie heb met een leerkracht, om te discussiëren." zei Hannah lachend wanneer Jody vroeg of ze het moeilijk vond om met haar te discussiëren. "Kom, dan stappen we maar eens in. Myrrr?" Hannah had om welke reden dan ook zin om die r nog langer te rekken, maar ze veronderstelde dat Jody en Myrna dat niet leuk zouden vinden.

Jody Clarkson:

"Ja hé!" riep ik vrolijk. "Ik heb echt net hetzelfde," ik moest om mezelf lachen toen ik besefte hoe overdreven mijn reactie was geweest, maar ja, soms had je dat nu eenmaal. "Ik denk dat ik daar later mijn beroep van moet maken ofzo," zei ik hen. "Dus eigenlijk moeten wij elkaar kei dankbaar zijn want we trainen elkaar gewoon kei hard," zei ik lachend. Heerlijk hoe op het eerste zicht zinloze dingen toch hun nut bleken te hebben.

Hannah Watson:

"Ja, echt eens een cool beroep, Jojo!" zei Hannah sarcastisch tegen Jody. "Opperste discussiërder die altijd wint of zoiets. Echt vet cool." ze vond het wel eens leuk met Jody te lachen, maar ja, Jody deed dat ook met haar, dus zoveel maakt het niet uit. "Oh, ja Jojo." zei ik met een paar overdreven bewegingen erbij. "Ik ben je echt zo dankbaar." ik kon mijn lach niet meer inhouden, die discussies met Jody waren altijd zo'n fun.

Jody Clarkson:

Toen Hannah reageerde op wat ik had gezegd deed ze het zo grappig dat ik me niet meer kon inhouden. Ik viel in de slappe lach en sloeg mijn armen rond mijn buik terwijl ik dubbelplooide. Met dat Hannah ook de slappe lach had staken we elkaar telkens weer opnieuw aan. Toen ik opkeek zag ik verschillende mensen kijken. De mensen van ons jaar en dat ons kende draaide eens met hun ogen. Zij kenden ons al. Anders die ons niet kende keken een beetje vreemd. Hun blikken deden me echter alleen maar harder lachen. Ik lachte zo hard dat ik steken in mijn zij kreeg. "Ah, Hannah bedankt, nu heb ik steken!" zei ik. Het was bedoeld om boos te laten klinken maar het floepte er flauwtjes tussen al dat gelach uit zodat ik meer leek op een kindje dat kwaad wou zijn omdat hij geen snoepje kreeg maar dan toch begon te lachen omdat het struikelde.

Hannah Watson:

"Geen dank, Jo, dat doe ik werkelijk met alle plezier." zei ik nog steeds met de slappe lach-zittend. Hannah trok zich niet te veel aan van alle rare blikken. Dat ze maar wat raars van ons dachten, Hannah zou er zich niets van aantrekken. Jody dacht ze ook niet. "Gaan we nog instappen, of gaan we in het deurgat blijven staan?" vroeg Hannah terwijl ze Jody aankeek, waardoor ze nog meer in de lach schoot. Telkens als ze met de slappe lach zat, en ze keek naar één van haar vriendinnen, schoot ze nog meer in de lach.

Rowena Ravenklauw
Rowena liep voor de laatste keer door haar klaslokaal om na te kijken of alles goed stond en in de juiste hoeveelheden aanwezig was. Daarna liep ze nog eens naar de trappen om te kijken of er nergens mankementen waren aan haar uitvinding. De trappel leken nog steeds op de juiste manier te bewegen. Ze vroeg zich af hoe de leerlingen zouden gaan reageren. Ze ging naar beneden en zocht even naar haar dochter. Helena was te vinden in de grote zaal. Ze zou dit jaar ingedeeld worden in haar afdeling, die zonder twijfel Ravenklauw zou zijn. En anders zou ze wel eens een goed praatje gaan doen met Goderic. Ze ging bij Helena zitten. "Mama, wil je nog eens een verhaaltje vertellen?" Rowena glimlachte. Ze nam een boek van onder haar mantel vandaan en begon te vertellen over de drie broers...

Katie Moriana:

De trein ging meteen gaan vertrekken, nog een minuut, dus daarom besloot Katie in te stappen in de trein.
'Kom je, Faily?' vroeg ze aan haar hartsvriendin. 'De trein vertrekt binnen een minuut of zo, en ik wil hem niet missen. Nu was ik eens ruim op tijd op het station.' ze wierp haar vriendin een warme glimlach toe, al zat Faily in een andere afdeling -Huffelpuf-, Katie en zij waren onafscheidelijk. 'Hopelijk hebben we nog een goed plekje in de trein.'