Een wonderlijke reis

Mijn nieuwe verhaal dat ik nu aan het schrijven ben, zal niet meteen uit zijn, maar speciaal voor jullie plaats ik hier al een klein stukje. Als ik goede commentaren krijg, krijgen jullie misschien nog een stukje te lezen...

Veel leesplezier!

Dit verhaal gaat niet over mij, een Vlaamse geschiedkundige, die alles wil weten. Dit verhaal gaat over een jongen, die op zee een man werd. Die zichzelf meerdere malen tegenkwam en die steeds zijn grenzen verlegde. Ik zal u dit verhaal vertellen. Maar eerst wil ik jullie graag wat meer vertellen over mezelf. Meer bepaalt over de periode waarin ik dit verhaal gevonden heb. Alles begon toen ik dat bericht ontving. Er was ergens op een eiland in de Atlantische oceaan een oud schip gevonden. Een schipper die erlangs voer zou het hebben zien liggen. Ik wou er het fijne van weten. Ik wou weten of het berichtje waar was. Toen ik hierover meer informatie ging zoeken bij geschiedkundige organisaties, kwam ik erachter dat het eiland waarop het schip lag, altijd al onbewoond was geweest. Dit eiland noemde Ilhéu de Cima en lag dicht bij Mindelo en Cape Verde. Ik was altijd al het meest geïnteresseerd geweest in de scheepvaart en zeker in de piraterij op zee. Het zou me niet verbazen dat het schip uit die tijd zou komen. Ik deed een aanvraag om het schip te gaan bekijken en zijn geschiedenis te onderzoeken. Tot mijn verbazing werd mijn voorstel goedkeurt. Mede ook omdat een groep van enkele archeologen ook geïnteresseerd waren in het onderzoeken van dit schip. Zij wilden vooral schatten vinden, die lang verloren waren geweest.
Uiteindelijk, na een kleine maand harde voorbereiding, stond ons eigen schip klaar voor vertrek. Op 7 mei vertrokken we, bij een rustige zee. Het duurde slecht een week voor we aangekomen waren op het eiland. In die week had ik de tijd genomen om mijn boeken en aantekeningen over de geschiedenis van de scheepvaart nog eens door te nemen. Ik hoopte dat ik hier wat mee zou zijn.
Toen we uiteindelijk het anker uitwierpen en de spullen begonnen uit te laden, moesten we eerst nog een goed kamp opzetten. Tegen de avond hadden we goede slaapplaatsen en stond alles goed om een tijdje te overleven op het eiland. Na het avondmaal besloot ik om al even een kijkje te gaan nemen bij het schip. In de donker was het moeilijk om te zien in welke stijl het schip gebouwd was, laat staan dat ik een datum zou vinden, of een verwijzing naar een periode in de geschiedenis.
Van hetgeen ik die avond gezien had, veronderstelde ik dat het om een voc-schip ging van in de zeventiende of achttiende eeuw. Ik was hierdoor nog meer geïnteresseerd en kon niet wachten om op onderzoek uit te gaan. Ik ging terug naar mijn vertrek en bekeek nog enkele teksten over de voc en de piraterij en handel in de zestiende tot de achttiende eeuw. Daarna ging ik snel slapen, zodat ik snel op onderzoek kon uitgaan de volgende dag.

Het fragment is vrij kort, dus het is moeilijk om er echt iets over te zeggen. Vooralsnog vind ik echter dat je een prettige schrijfstijl hebt. Of het verhaal daadwerkelijk ook goed is, dat is waarschijnlijk een beetje afhankelijk van hoe je het gaat uitwerken.

Ik heb maar een kort stuk erop gezet, omdat ik van zin ben om er echt een boek van te maken. Ik zou maandelijks een klein beetje meer van de sluier willen oplichten. Op die manier blijf ik scherp staan om door te werken, zodat het snel volledig af zal zijn. Ik kan nu ook meteen zien wet mensen van mijn schrijven vinden.

Fijn dat je mijn schrijfstijl leuk vind. Weet je, voor mij is dat wat raar omdat ik gewoon schrijf zonder stil te staan bij in wat voor stijl ik dat doe. Het is dan ook altijd fijn te horen dat mensen je schrijfsels leuk vinden. Het motiveert me om verder te doen en het herinnert me eraan dat ik ergens een talent voor heb.

het volgende deel! Veel leesplezier, en comments!

De volgende ochtend werd ik wakker bij het krieken van de dag. Ik kleedde me meteen om en wandelde naar buiten. Het was nog aan het schemeren toen ik op mijn blote voeten naar het water liep. Ik wilde de zon zien opkomen en toen de golven een mijn voeten kwamen likken, begon de lucht stilaan rood te kleuren. Ik hoorde de zee golven en de vind woei door mijn haar. De zee rook goed en ik genoot van de zon, die zich nu liet zien aan de horizon. Er was geen enkele wolk en ik zag in de verte een groep dolfijnen springen. Het was een magisch moment. De zon begon te stijgen en ik keek naar opzij, naar het schip. Het lag er rustig bij. Ik kreeg plots kriebels van opwinding door mij hele lichaam. Ik liep terug naar het kamp, waar ondertussen nog enkele anderen ook wakker waren geworden. “Ha, van de zonsopgang gaan genieten?”, vroeg de kok die bij de eettent stond.
“Ja, het is echt prachtig om op zo'n manier wakker te worden”, zei ik.
“Ik ben bezig met het ontbijt”, zei de kok. “Als je wil kan je even helpen.”
“Graag, zeg me maar wat ik moet doen.”
“Wel, dit zal het laatste verse ontbijt worden tot ze de volgende keer one voorraad komen bijvullen. Ik maak het laatste spek en de eieren klaar. Zou jij dan de tafel willen dekken?”
“Komt in orde.” Ik begon in de bakken borden en bestek te zoeken en dekte de tafel. Ondertussen zag ik enkele van de archeologen rondlopen, sommige met nog wat slaperige ogen.
Toen de tafel gedekt was en het eten klaar was, was iedereen wakken en even later zaten we aan tafel. Bij het ontbijt spraken we af hoe we te werk zouden gaan.
Een van de archeologen, Michael, die gespecialiseerd was in de Scheepsarcheologie, zou eerst op onderzoek gaan om de staat van het schip te onderzoeken. Hij zou ook foto's nemen van plaatsen in het schip. Daarna zou hij verslag uitbrengen over de staat van de verschillende delen ervan en de foto's ook laten zien, zodat wij een idee hadden waar we eventueel konden beginnen met onze individuele stukken van het onderzoek. In afwachting van het verslag zou de rest van de archeologen beginnen met het uitkammen van de omgeving rond het schip. Ik zou me tijdelijk terugtrekken om nog eens in mijn boeken en aantekeningen te bladeren. Maar eerst gingen we samen kijken naar het schip.
De anderen deelde mijn mening dat het om een schip uit de zeventiende en achttiende eeuw ging en dat het waarschijnlijk van de verenigde Oost-Indische compagnie was geweest.
Toen Michael terug was, luisterende ik goed naar wat hij te vertellen had. Hij schetste hoe het schip er binnenin uitzag en waar er zich overal kajuiten bevonden. Hij liet ook de foto's van de kajuiten zien. Hij toonde waar we moesten oppassen en waar we beter niet kwamen. Aan de structuur van het schip wist ik te vertellen dat het waarschijnlijk om een Koopvaardijschip ging. Op een gegeven moment toonde hij een foto van een ruimte dat me echt interesseerde. Het leek op een kajuit van een bemanningslid met een vrij hoge functie. Op dat wat het bed leek lagen de restanten van een mens. Er was ook iemand mee die veel wist over overblijfselen van de mens. Ze kon aan de hand van een skelet iemand identificeren. Zij was dus ook erg geïnteresseerd in de ruimte. Haar naam was Enora. Samen met Enora ging ik dus naar die plaats in het schip. Er was veel zand en het rook er naar zeelucht. Enora liep meteen naar het skelet en begon te kijken naar de schedel. Ze nam een notitieboekje en een potlood om aantekeningen te maken. Ik begon rustig rond te kijken. Ik kreeg zo stilletjes aan het gevoel dat er veel geschiedenis in deze kajuit hing.
“Een man, ik schat van rond de zestig jaar”, zei Enora na het skelet een tijdje te hebben bekeken.
“Hoe lang denk je dat hij al dood is?”
“Ik denk toch wel al zeker driehonderd jaar.”
Ik keek verder rond. Er hingen twee kaders naast elkaar, aan de muur. Ik nam een borsteltje en veegde het eerste schilderij een beetje proper. Ik begon met het kader en maakte toen het glas van het wek zand-vrij. Er kwam een man tevoorschijn die al redelijk op leeftijd was.
“Zou dit het skelet kunnen zijn?”, vroeg ik. Ik herkende de man op het schilderij niet. Hij was dus in ieder geval geen al te bekende kapitein geweest.
“Als het schilderij nauwkeurig genoeg gemaakt is, zou ik het misschien kunnen natrekken”, antwoordde Enora. “Ik kan ook misschien nog wel een reconstructie van het gezicht proberen te maken, maar dat vraagt tijd. Daarbij heb ik daarvoor niet het juiste materiaal bij.”
Ik keek nog even naar het schilderij. De man droeg een doek in zijn haar, en daarop nog een hoed die aangaf dat hij kapitein was. Hij droeg een stevige jas met blinkende knopen. Over zijn kaken en kin liep een korte grijze baard en hij had een strenge blik in zijn ogen. Op de achtergrond lag een groot schip.

Ha, geschiedenis. Duidelijk dat dit jou favoriete onderwerp is...

Haha, ja inderdaad...
Nu dus n extra lang stuk voor mei en Juni samen... Veel leesplezier!

Ik nam mijn borsteltje weer en begon het tweede kader schoon te maken. Ik deed het zand er weer in de zelfde volgorde af: eerst het kader, dan het glas. Bij dit schilderij zat er een breuk in het glas. Er stond weer een man op, maar het gezicht kwam me deze keer wel bekend voor. Ik bekeek het nog eens goed en dacht even na.
Ik besefte wie het was en ik schrok. Zou het kunnen? Zou het kunnen dat ik in een kajuit stond, waar hij ooit ook in had gestaan?
De man die op het schilderij stond, en ik lieg echt niet, dat was mijn favoriete kapitein. Zijn naam was niets minder dan kapitein William Kidd. Hij was een piraten-kapitein die geboren was in 1645 en opgehangen in 1701, waarbij het touw tot twee maal toe brak. Ik nam de schilderijen heel voorzichtig van de muur en borg ze op in houten bakken, die ik had meegenomen, speciaal voor de schilderijen. Ik had al geien dat ze hier aan de muur hingen, toen ik de foto van Michael had gezien.
Ik begon weer rond te kijken, naar aanwijzingen waaruit ik kon bewijze dat William Kidd werkelijk met dit schip had gevaren of meegevaren. Ik zag een kast met gebroken glas en porselein. Er stonden ook nog veel hele borden in en ook enkele duur uitziende glazen. Ik bekeek de kast van wat dichterbij en probeerde een van de schuiven voorzichtig open te maken. Het hout was droog en rot. Ik was bang dat ik de kast zou stukmaken, dus liep ik de kajuit uit, op zoek naar iemand die wat wist van oude kasten en de waarde kon schatten, of de schuif er kon uithalen, zonder de kast te beschadigen, hoewel ik dacht dat dat onmogelijk was.
Ik liep een van de archeologen tegen het lijf, toevallig die ene die ik nodig had.
Alfred was de oudste onder de archeologen en kende veel van de waarde van vondsten - je kan je wel voorstellen hoe gelukkig hij was bij het aanzicht van deze grote vondst, het schip -.
“Kan ik u helpen?”, vroeg hij.
“Ja, ik heb daar en kast die droog en rot is. Ik zou erin willen lijken of er papieren of andere aanwijzingen in zitten van mensen die vroeger met dit schip gevaren hebben. Maar ik durf hem niet goed open doen. Hij is echt heel poreus moet u weten.”
“Ik zal eens komen kijken.” Zei Alfred met zijn Duits accent en hij volgde mij naar de kajuit. Hij keek even naar de kast en voelde eraan.
“Hier kunnen we niets mee doen”, zei hij. “Te rot en daarbij is er geen enkele rede om deze kast speciaal te vinden.” Hij liep toen meteen weer weg, terug naar zijn eigen werk.
“geen enkele rede om deze kast speciaal te vinden”, zei Enora verdwaast. “Die kast is driehonderd jaar oud! En al die tijd heeft die het nooit begeven en is hij blijven rechtstaan. Dat vind ik al rede genoeg om hem speciaal te vinden.”
“Tja, wie is er nu op zoek naar een antieke kast die uit elkaar valt wanneer je hem aanraakt?”, zei ik. Ik deelde deels ook wel haar mening, maar langs de andere kant vreesde ik ook wel dat wij een van de weinige waren die hier zo over dachten. Ik draaide me terug naar de kast en keek terug naar het schijfje. Het handvat was van ijzer gemaakt, veronderstelde ik. Ik zou het eruit kunnen trekken en zo de rest van het voorste stuk van de schuif kunnen verwijderen. Maar eerst deed ik beschermende handschoenen aan tegen de splinters. Ik haalde het handvat eruit, waardoor er al een deel van het rotte hout gewoon op de grond brokkelde. Ik rolde het handvat op in een doekje en stak het in de plastieken bak die ieder van ons had meegekregen.
Ik verwijderde de rest van het hout en zag veel papieren liggen. 'Deze gaan zeker breken', dacht ik.
“Schuif er voorzichtig een plank onder en haal ze er zo uit”, zei Enora die blijkbaar van bij haar skelet mij in het oog aan het houden was. Ze was zorgvuldig de stukken bot aan het inpakken om ze in het kamp te gaan bestuderen.
Ik knikte, nam vanuit de plastiek bak een plankje, ook in plastiek, en schoof het heel nauwkeurig en voorzichtig in de schuif. Ik begon ervan te zweten. Toen ik de andere kant van de kast had bereikt, schoof ik langs de beide kanten van de plank een plaatje en daarna haalde ik alles eruit. Ik zette vooraan en achteraan nog een plaatje, zodat de papier die eerst in de kast hadden gezeten, nu in een doos lagen. Ik zette nu nog een deksel op de doos en legde het geheel in mijn plastieken bak. Ik nam me voor om deze voormiddag zo veel mogelijk te verzamelen en in de namiddag alles in het kamp te bekijken.
Ik ging op dezelfde manier te werk met de tweede schuif en daarna brak ik ook de twee onderste deuren van de kast open. Daarin trof ik twee schappen aan, vol met papieren. Het was duidelijk dat de eigenaar van dit schip, of toch van deze kajuit, kon lezen en het zou me niet verbazen als hij daarbij ook nog eens zou kunnen schrijven. Ik borg alles weer op, met dezelfde werkwijze als bij de schuiven. Deze keer kreeg ik ook hulp van Enora, die haar skelet volledig ha opgeborgen en nog extra platen was gaan halen.
Toen de kast, of wat ervan overbleef, geen papierwerk meer bevatte, brachten Enora en ik ons verzamelt materiaal naar het strand, voor het schip. Tegen de middag zouden ze met een truck, die gemaakt was om op moeilijke ondergronden te rijden, naar het kamp gebracht worden.
Enora en ik liepen weer naar onze kajuit en zochten verder naar papieren of andere geschreven dingen.
Op een gegeven moment ging ik op het bed zitten, omdat mijn voeten vermoeit waren. Natuurlijk zakte het meteen in. Maar in de plaats van op de grond te vallen, viel ik hard op een verhoging. Ik stond op en draaide me om. Ik was op een kist terechtgekomen. En niet zomaar een. Het was een zwarte kist. Uit mijn doos van mijn gereedschap haalde ik poets voor goud en zilver, omdat ik een flauw vermoede had. Ik nam ook een doekje en deed er wat poets op. Ik wreef ermee op de kist en tot Enora's stomme verbazing kwam er goud tevoorschijn.
“Een Gouden kist”, zei ik niet echt verbaast. Als het ijzer was geweest had het waarschijnlijk vol gaten gezeten. Ik wilde de kist optillen, maar deze was net iets te zwaar.
“Wil je me even een handje helpen?”, vroeg ik aan Enora.
Samen tilden we de kist op en sleurden hem naar het midden van de kajuit. Er hing een verroest slot aan, dat ik makkelijk los kreeg met een stevige klop van mijn hamer.
Ik opende de kist en zag er een groot doek in liggen. Ik voelde eraan en hij leek mij nog volledig in takt. Het was een stuk zeil. Ik nam het vast, tilde het opzij en zag zo hoe er een hoop netjes gestapelde, met lederen kaften boekjes tevoorschijn kwamen. Ik nam er eentje uit, die net als het zeil nog in perfecte staat was. Ik opende het en zag op de eerste pagina 'days written' staan. Ik was verheugt, omdat ik nu bijna zeker was dat de boekjes dagboeken waren. Ik legde het boekje terug bij de rest, vouwde het zeil zorgvuldig weer dicht en sloot de kist. Ik wilde weten hoe groot de kist was en dus nam ik mijn meetlint. Tachtig op veertig centimeter en twintig centimeter diep. Ik stopte mijn meetlint terug weg en samen met Enora tilde ik de kist naar buiten. Daar was de truck ondertussen al aangekomen en dus hielp ik met het inladen van de kisten.