Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

"Ik heb het gedaan" Zei ik op een nochalante toon. Bij die gedachte moest ik lachen. Je zult vast denken dat ik een volslagen gek ben maar misschien mogen we nu allemaal naar huis en ik heb wraak genomen op dat wicht en ik keek eventjes naar de ambulance.

Ik keek op. "Heb jij..." Ik staarde hem even verstomt aan. "Zeg dat maar niet te luid. Niet dat ik het zo erg vind. Het was zelfs een mooie streek dat je hebt uitgehaalt met die 'Lizzy', zoals het toch op haar kussen stond." Ik sprak de naam vol afkeer uit. Maar ik bedacht me wel dat hij geluk had gehad dat niemand dood was.

"Wel ja, zo denk ik er ook van" Ondertussen kwam Elenore naar ons toegelopen. "Oke iedereen terug in het internaat, de bovenverdieping is afgesloten dus we logeren een week lang op de benedenverdieping." Ondertussen gaan er onderzoekers van het ministerie onderzoeken hoe de brand kon ontstaan zijn." Elenore ging terug weg en ging met de ambulancier praten. "Dit kun je niet meten!" Riep ik kwaad tegen Elenore.

"oh jee. We waren beter gaan lopen." Zei ik teluirgestelt. Nu was het te laat. Iedereen was al in beweging gekomen en weer naar binnen aan het gaan. Allemaal zeurend en mopperend welis waar. Ik keek even naar Remus en zuchtte. Het had geen zin om tegen te spreken. Elenore zou ons toch nooit laten gaan.

Ik raapte een grote kei op en smeet hem door het keukenraam waardoor een "Kaahahich" Klank weerklonk. Ik ging daarna gewoon terug naar binnen samen met mijn koffer.

Ik Schrok even van zijn plotselinge uitval, maar liet het daar ook bij. Ik nam mijn koffer ook op en volgde hem. Iedereen stond nog in de gang te wachten op Elenor. Ik bleef dus ook staan.

"Wie smeet die kei door het keukenraam!!!" Bulderde Elenore in de woonkamer. Iedereen keek naar me dus ik kon moeilijk ontkennen. "Ja, kijk maar naar mij hoor! Ik was het trouwens" Zei ik kil. "Oke, voor jou een week lang geen eten!" "Tof" Andwoorde ik. "Ik stuur je ouders de rekening" "Ja, dat zullen ze heel leuk vinden" "ZWIJG!" Bulderde Elenore. "Ik duld geen tegenspraak! Dus ik waarschuw je nog een woord en je zult gezworen hebben dat je het nooit geboren was!" Ik wist dat ze het nu meende maar ik kon het toch niet laten "Amy, mag ik je glas water eens." Amy gaf haar glas heel onwetend en een kiep, gooide ik het over Elenore. "Oei Elenore? Beetje nat precies?" Zei ik nochalant.

Ik kon me niet langer houden. Ik moest lachen en dat had Elenor gezien. Al de kleur van haar verdween en werd toen langzaam paars. Ik stopte mat lachen en wachtte op de uitbarsting. Ik was er niet bang voor, maar ik vond het ook niet meer zo grappig. Ik besloot om ewoon te doen alsof er niets was gebeurt en nam het glas terug over van Remus. Ik liep naar de kraan en ging het weer vullen. Daarna kwam ik terug bij de rest staan. Nu begon Elenor al blauw te zien.

"Iedereen oordopjes in" Zei ik heel kil. Nagenoeg zei Elenore niets ze was alleen heel erg razend. Ineens nam ze haar toverstok en zei "CRUSIO!!!" Ik voelde een helse pijnscheut door heel mijn lichaam waardoor ik tegen de grond werd genagelt en kreunde van de pijn. "En nu ga je, je verontschuldigingen aan bieden! CRUSIO!!!" Bulderde ze. Ik zag dat iedereen heel bleek was weggedoken in de woonkamer en bang was om zelf ook getroffen te worden. Ik probeerde mijn toverstok te pakken te nemen maar de vloek deed zo afschuwelijk veel zeer...

"Stoop!" Gilde ik. "Stop dan toch!" Ik wist niet wat ik moest doen. Ik hoopte dat de mensen van de brandweer en ziekenwagen nog niet weg waren, maar zag te vergeefs dat ze toch al waren vertrokken. Ik tastte mijn zakken af naar mijn eigen toverstok.
"Stop daarmee!" Riep ik waar wanhoopig.
"Hou je erbuiten." Schreewde ze terug. "Of moet ik jou ook eens onder handen nemen misschien."
Ze Had even haar concentratie van Remus afgericht, maar sprak tu terug "CRUSIO!!"
Ik gilde het uit van machteloosheid. Eindelijk had ik mijn eigen stok gevonden.

Amy probeerde me te verdedigen, waardoor Elenore afgeleid was. Ik grispte naar mijn toverstok waarna ze terug zei "CRUSIO!!!" Ik viel terug genageld op de grond en ik wist niet langer of ik het nog volhouden...

Ik ging in dueleer positie staan en richtte mijn toverstok op Elenor. "EXPELIARMUS!" Riep ik en haar toverstok vloog uit haar handen en ik ving hem nog net op. Ik liet me op mijn knieën bij Remus vallen.
"Gaat het wel?" Vroeg ik ongerust.

"Ja, ik denk het wel..." Ik probeerde recht te staan. Opeens verdwijnselde allemaal mensen van de geheime dienst van het ministerie van toverkunst. "Agenten, deze jonge lui negeren mijn gezag en moeten dringend aangepakt worden!" "Komt in orde zei een brede, iets wa kleinere agent" Hij nam me bij mijn arm en trok me in een keer recht. "Oke, iedereen goed luisteren! Dit is julie laatste waarschuwing! Als je nu niet meer gedraagt zetten we je over naar een gesticht in quarantaine, jarenlang totdat je je schuld bekend. Ik geloof dat niemand dat wil meemaken nietwaar?"

Ik zuchtte en zei heel beheerst: "Sorry meneer, maar ik zie niet in hoe een paar kwajongensstreken erger zijn dan een onvergeeflijke vloeg gebruiken, tegen kinderen dan nog wel. Ik keek de man recht in de ogen. Heel rustig en ontspannen.

"Wel, zij de man als dat genootzaakt is, misschien wel. Maar als je jullie gedragen dan ben je, hier misschien binnen de kortste keren uit. "Die twee!" Zei Elenore en ze wees Mij en Amy. "Die twee vielen mij aan!" "Oke" Zei de agent. Hij nam ons beiden bij de arm en sleure ons naar de kelder van et internaat. "Julie blijven hier gedurende een week lang zonder voedsel en water. Dat zou voldoende moeten zijn, denk ik"

"Halloo!" Zei ik en ik probeerde mij te beheersen. "Een ONVERGEEFLIJKE vloek?? Staat Voldemort weer aan het hoofd van het Ministerie ofzo? Normaal gesproken vliegen mensen die die vloeg gebruiken onverbiddelijk naar Askaban." Ik keek de man weer recht in de ogen en zocht mijn rustigge ontspanne blik terug. Ik hoopte de man wat meer verstand bij te geven.

"Zoals ik al zei...Als het ministerie genootzaakt is, dat te gebruiken moeten we dat ook doen" Zei de agent.

"Voor zover ik weet is Elenor geen werknemer van het ministerie." Zei ik. Ik had mijn beheerste rust en ontspannen houding teruggevonden. "En ik zag ook de noodzaak van het gebruik van de spreuk niet in."

"Wel misschien niet, maar dit tehuis staat onder leiding van het ministerie dus ook de werknemers. En als je me nu even wilt exuseren" Zei de man en hij ging weg en sloot de kelder achter zich.

"Hey! Ik was nog niet uitgepraat!" Riep ik tegen de gesloten deur en ik klopte er met mijn vuist op. Ze hadden onze toverstokken ook afgepakt en ik in de kelder was het aarde donker. Buiten dat beetje water had ik nog niets gegeten of gedronken vandaar, maar door het kleine raampje kwam er toch een klein beetje licht, een sprankeltje hoop. Ik zakte neer op de trap van de kelder en leunde tegen de deur.
"Hier zitten we dan." Zei ik mistroostig.

"Allemaal mijn schuld..." Ik zuchte. Ik keek even naar de deur. "Het is van steen, dat krijg ik niet opgebeukt"

"Ach, ik hed me evengoed verzet als jij. Op dit moment is het echt niet de tijd om elkaar de schuld te geven. Nu moeten we vooral een week weten te overleven en het zo leuk mogenlijk maken." Ik wandelde naar hem en ging weer zitten. Ik probberde overal het positieve uit te halen, maar vroeg me nu af hoe lang ik het dit keer ging volhouden.

Ik werd wakker in een witte kamer, onder vers, stijf beddengoed. Ik durvde niet te gokke welke dag het was en hoe laat het was. Er was blijkbaar een verpleegkundige bij mij wand ik hoorde een stem.
"Zo, ben je eindelijk weer warrer?" Zei die.
"Hoe laat is het en welke dag zijn we?"
"Het is nog steeds dezelfde dag, en het is nu tien uur. Je wondes zijn verzorgt en je gebroken botten zijn in de gips gelegt, voor zover het kon. Morgen wordt je terug naar het internaat gestuurt waar je verder zult moeten generen."
Ik sloot mijn ogen weer en zuchtte. Het internaat stond er dus nog.

Liza werd wakker en keek omzich heen. Het was en witte kamer, ze was even gedesorienteerd en zag net een doktor naar binnen komen. "Ahh! u bent wakker mevrouw Crendal" sprak ze doktor.. ''Euhm ja? Welke dag is het en welke dag?" vroeg ze. De doktor antwoordde dat het dezelfde dag was, maar dan tien uur "Wat was er gebeurt" vroeg Liza. De doktor keek haar aan. "U heeft een paar brandwonden gekregen, maar dat is goed verzorgd, maar toch willen we u nog een dag hier laten overnachten als u het niet erg vind" Liza rolde met haar ogen en zuchtte. Het zou maar moeten, dacht ze in zichzelf. "Mag ik gaan rond lopen" vroeg ze. Doktor knikte "Morgen kijk ik hoe het verder met u gaat" zei ze doktor en ging toen weg.
Al snel stond Liza op en deed een kamerjas aan. Ze voelde dat haar hoofd bonkte en hield er even een hand op. Langzaam ging ze haar kamer uit en ging langs elke kamer even kijken gewoon daar had ze zin in. Toen zag ze in één van de kamers een jongen. Het was dezelfde jongen die ze eigenlijk een beetje mocht, maar wat deed hij hier? Ze klopte rustig aan en de zuster dag haar en wenkte dat ze wel naar binnen mocht komen. Rustig liep ze naar binnen en zag de jongen op het bed. "Hai" sprak ze en probeerde een grijns te maken en dat lukte met moeite.

"hai, hoe gaat het met jou?" Zei Antwoorde ik. "Ik heet trouwens Thomas." Het leek me een geschikt moment om me voor te stellen.