Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

Kate: "misschien heeft Remus gelijk, als we een nieuwe identiteit aannemen wilt dat zeggen dat we die voor de rest van ons leven moeten houden, toch? Voor een paar jaar oké, maar ik weet niet of ik mijn hele leven als iemand anders wil leven en tegen iedereen wil liegen over mijn herkomst." man, wat klonk ik plots als een mietje..

"Of gewoon tot we volwassen zijn. Als we volwassen zijn kunnen ze ons toch moeilijk in een internaat voor moeilijk opvoedbare KINDEREN steken?" Ik vind het plots heel opwindend om aan zo'n avontuur te beginnen en hoop de rest mee te krijgen.

Kate: "Nee, dat niet, maar bestaat er geen straf tegen een valse identiteit aannemen of wegrennen uit een overheidsinstelling?"

off: da is toch een overheidsinstelling ofni?

off: ik denk het niet. Ik denk ook niet dat dat hetzelfde werkt als bij ons, dreuzels...

"Dan zullen we moeten onderduiken tot we oud genoeg zijn", zeg ik. "Of heb jij een beter idee?"

off:bij ons zou da zoiets zijn als een jeugdinstelling en die zijn WEL door de overheid bestuurd....

Kate: "Dat lijkt me de beste optie.. "

"En nu een manier vinden om te ontsnappen. Iemand ideeën?"

Kate: Ik liet me op mijn bed ploffen. "Verschillende, maar geen enkel is mogelijk en sociaal..."

"Vertel?", vraag ik, maar dan hoor ik stappen in de gang. Elenore komt binnen met een nors gezicht. "Oke, rust is voorbij", zegt ze. "Kate, jij mag de gang gaan kusten, Remus, jou wil ik in de keuken zien en Amy, jij mag de wc's gaan kusten. Emma, jij mag de badkamer gaan kuisen. En er word geen magie gebruikt. Jullie mogen dat trouwens nog niet buiten zweinstein."

Kate:
Ik zucht als ik Eleonor zie binnenkomen. Gedaan met de rust, inderdaad. "Dat vertel ik je wel een andere keer," zeg ik zegen Amy. "Wat ga jij kuisen?" vraag ik aan Eleonor. "Ik veronderstel dat als er zo veel te kuisen valt we alle hulp kunnen gebruiken."

"Ik hoef niet te kuisen", zegt Elenore en ze kijkt Kate vanuit de hoogte minachtend aan. "Ik zie erop toe dat jullie jullie werk doen."
"Ach ja," zeg ik geïrriteerd, "En waarom moet ik weer de toiletten doen?"
"Als jij", begon Elenore en ze wees boos met haar vinger op mij, "het nog en keer", haar gezicht begint rood aan te lopen, "waagt", haar gezicht begint nu al gevaarlijk paars te worden, "om mij", ze houd echt telkens pauzes tussen haar woorden, "tegen te spreken", ze staat nu al met haar gezicht pal bij mij en spuwt terwijl ze spreekt.
"Wat dan?", zeg ik nonchalant. "Ga je me weer opsluiten in de kelder?"
Nu is Elenore op haar ontplofpunt gekomen. "Verdwijn!", roept ze uit. "Wc's kuisen, nu!"
"Ik hoor hier het magische woordje niet", zeg ik speels met mijn hand aan mijn oor alsof ik haar dan beter zou horen. Bam! Elenore's stoppen slaan door. "Jij," Ze slaagt me vol in het gezicht. Voor ik de tijd heb om te reageren pakt ze mijn haren vast en sleurt ze me mee naar de deur.

Ik was me echt kapot aan het lachen toen ik Elenore's gezicht zag en hoe Amy haar aan het uitdagen was. Plots, BAM, slaagt Elenore Amy in het gezicht en sluurt haar mee aan haar haren. Ik sta instinctief op en spring recht boven op Elenore waarna zij met een grootte 'smak' de grond raakte. Ik keek naar Elenore, ze had haar hoofd hard gestoten want bloed doordrenkte haar haren. Ze voelde suffig aan haar hoofd en keek daarna terug naar haar hand waar nu ondertussen allemaal bloed aan sijpelde. Ik voelde me schuldig, ik wou haar terug rechthelpen, wat had ik gedaan... Toen storte Elenorde een blik op mij die ik nog nooit gezien had, een moordende blik. Ik slikte, "Dat idee van te ontsnappen?!...",en ik keek naar Amy. "Ik denk dat dit het moment is!" Ik hielp Amy terug recht en ik sluurde haar arm mee terwijl ik de trap afspurte.

Ik rende zo hard ik kon mee met Remus. Zonder omkijken liepen we naar de voordeur. Ik rammelde als een zot aan de klink. "Sh*t, op slot", zei ik hals wanhopig.

Ik nam mijn toverstok en richte het op de voordeur. "Bombarda" Waarna de deur, het huis hard werd uitgeblazen. Een dichte stofwolk trad op en ik keek achter mij. Ik zag het bloederige gezicht van Elenore de trap afspurte. "REN" Riep ik tegen Amy, en ik sluurde haar mee in de stofwolk.

Ik hoestte door al dat stof, maar bleef rennen. Het maakte me even niet uit of we nu een proces kregen of niet door het gebruiken van toverkracht door minderjarigen. Hey, wacht neen, Remus was niet meer minderjarig, als ik me niet vergiste. En welke dag was het? Was ik eigenlijk nog minderjarig, of was ik ondertussen al verjaard? Ik stopte met erover na te denken en rende achter Remus aan. Hij had mijn hand nog steeds vast. Plots stopten we. We stonden voor de poort van het internaat. "Kan jij verdwijnselen?", vraag ik snel aan Remus. Misschien werkte het niet hier, net als het op zweinstein niet werkt, maar het was het proberen waard.

Remus: Ik had het al een paar keer geoefent maar nog nooit met meerdere personen. Ik keek achter mij en zag Elenore's gedaante in de stofwolk. "Crucio!" Hoorde ik haar zeggen. Een rode straal kwam op mij afgevlogen en miste me op een haar na. "We hebben geen keus.." Zei ik en ik dacht na hoe het me was geleerd op Zweinstijn. Het lukte maar niet, ik deed er alles aan maar het verdwijnselen wou gewoon niet lukken. Een tweede vloek werd op ons afgestuurt en kaatste tegen de poort. De magische spreuk die de poort beschermt was opgeheven. Ik deed het slot van de poort zo snel mogelijk open. "DEPULSO" Hoorde ik van achter mij schreeuwen, en dan plots werd ik geraakt door iets in mijn rug, ik werd letterlijk door de poort geblazen en vloog door de lucht waarna ik terug lande aan de overkant van de straat. Ik slaakte een immense kreet en ik zag mijn bot uit mijn been steken. Ik zag in de verte allemaal tovenaars verschijnselen en ze kwamen deze kant op. Daar lag ik dan, op de stoep met een gebroken been en omsingelt door heel het ministerie. Ik zag in de verte lichten komen en nog geen paar seconde daarna stopte er een blauwe bus voor mijn voeten. Een man stapte uit, wanneer hij in het maanlicht stapte zag ik een paars uniform en een hoofd vol met puisten. Hij keek naar mijn been. "Nouw dat ziet er niets zo best uit!" Zei hij. Ik keek naar Amy die ondertussen naast me kwam zitten. "Wie ben jij?" Zei ik terwijl ik het nog steeds uitkrampte van de pijn. Ondertussen kwam het ministerie dichter en dichter. "Welkom op de collectersbus, bus voor gestrande heks of tovenaar, ik ben Sjaak Stuurman en ben je conducteur voor vanavond." Zei de puistenkop.

Ik kende de collectersbus, ik had er al vaker mee gereisd. Ik sleurde Remus mee de bus op en zei: "Kom, we hebben geen tijd te verliezen. Breng ons naar een dreuzelziekenhuis. Het St. Holisto's Hospitaal voor Magische Ziektes en Zwaktes is te gevaarlijk, daar vinden ze ons meteen."
"Okidoki," zei Sjaak. Ik betaalde twee kaartjes met wat geld dat in mijn magisch vergrootte zakje zat en nam er ook nog enkele snoepjes uit. Ik gaf er een paar aan Remus en samen met Sjaak zette ik hem in een zetel. De collectersbus had de mensen van het ministerie straal genegeerd en reed nu razendsnel door al et dreuzelverkeer. Ik hield Remus vast, zodat hij niet van de ene naar de andere kant zou gestuurd worden. "Gaat het een beetje?", vroeg ik.

Remus: Ik drukte het bot terug in mijn been en deed mijn trui erover om het bloed te stelpen. "Jah het gaat wel, voorlopig". "Maar wat gaan we doen als we uit het ziekenhuis komen? We dragen nog steeds het merk, we kunnen vanaf nu niet meer toveren."

"Draag jij het merk nog? Ik dacht dat je al 17 was. Maar goed. Binnenkort zou ik moeten verjaren en dan zou ik normaal gezien het merk niet meer mogen dragen. Tot zo lang kunnen we kijken of we niet bij het een of het ander dreuzelgezin terecht kunnen. Onze toverstokken gebruiken we voor een tijd niet. Dan is het moeilijker om ons op te sporen. Wat denk je?" Ik hoopte dat mijn idee goed was voor hem.

Remus: Ik keek naar Sjaak Stuurman. "Welke datum zijn we?" Vroeg ik. "Eumh laat we is even zien" Zei hij en hij pakte de ochtenprofeet van die dag. "We zijn 23 Mei". "Ik verjaar 30 mei, dan word ik 17!"Zei ik tegen Amy. "Eumh Sjaak zou ik de ochtenprofeet mogen lezen?" Vroeg ik. Hij gaf me de krant en op de voorpagina stond een grote foto van het schoolhoofd van Zweinstijn, met als titel "Albus Perkamentus Dood". "Wat!?" Riep ik. "Inderdaad ja, verraden door zijn eigen vriend, Severus Sneep, eens een dooddoener, altijd een dooddoener, iedereen wist dat hij niet te betrouwen was." Zei Sjaak. "Je weet wel word steeds sterker, hij verzamelt terug zijn leger, zelfs het ministerie word onderdrukt!" Ik bladerde verder, Dreuzelverdwijningen, branstichtingen, ontvoeringen, tientalle moorden. Ik was mijn pijn vergeten en ik keek gewoon verbaast in de krant. Albus Perkamentus, misschien de beste tovenaar ooit, is dood...

Kate:

Ik besefte nog maar net wat er allemaal was gebeurd en keek rond mij. Remus en Amy waren weg. En ik was hier nog. En daar dacht ik dat ik een vriendin had. Van Remus had ik het wel verwacht, maar van Amy.
Weer eens het bewijs dat je niet snel mensen mag vertrouwen. Vanaf nu moest ik het op mijn eentje zien te regelen. Ik nam mijn handtas en stopte er alles in. Voor de zekerheid propte ik de matras er ook nog bij. Je weet nooit waar je zal moeten slapen.
Ik sloop de trap af. Het was muisstil in het huis. Ik bleef even staan om er zeker van te zijn dat ik wel degelijk alleen was. …
Jep, helemaal alleen. Ik rende zo snel en stil ik kon de trap af, passeerde in Eleonor haar kantoor en grabbelde daar nog wat lekkers mee. Ze was blijkbaar opnieuw inkopen gaan doen.
Daarna liep ik naar de voordeur die op een kier stond. Ik gluurde naar buiten. Ik zag niemand, maar ik was er toch niet honderd procent gerust op.
Ik deed voorzichtig de deur iets verder open en bekeek de voortuin nauwkeurig. Niemand. Misschien was Eleonor mee naar het ministerie om een verklaring af te leggen. Maar het was wel vreemd dat ze de deur had laten openstaan.
Ik wandelde de tuin in en begon met alle hoekjes en kantjes te bekijken om zeker te zijn dat ze niet van ergens achter tevoorschijn kwam. Niets.
Ik deed de voordeur dicht. Voor hij helemaal dicht ging kraakte hij verschrikkelijk. Ideaal. Nu kon ik horen als iemand naar buiten kwam.
Ik liep naar de grote poort. Op slot.
Er over klimmen dan maar. Het vergde me een kwartier kost bare tijd en een heleboel kostbare kracht, maar ik geraakte aan de overkant.
Eens daar aangekomen wist ik niet echt wat ik moest doen. Ik kon in geen geval mijn toverstaf gebruiken aangezien ik nog maar 16 was en het duurde nog 266 dagen voor ik 17 werd.
Ik hield er een aftelkalender voor bij.
Te voet dan maar. Het internaat lag in the middle of nowhere. Met alleen een grote baan die naar een dorpje leidde. Die baan as voor mij al uitgesloten. Door de bossen dan maar.
Ik liep het bos in, in willekeurige richting. Ik liep en liep en liep, zolang mijn benen me konden dragen. Waarom was het hier zo bergachtig? Berg op, berg af, de hele tijd door.
Na een tijd konden mijn voeten niet meer. Ik was ervan overtuigd dat ik nu wel vergenoeg van het internaat verwijderd was om voorlopig veilig te zijn. Maar toch durfde ik niet hier te blijven aangezien ik nog geen beschermspreuken kon uitspreken.
Uiteindelijk gaf ik mezelf een kwartier om even op adem te komen en een plan te bedenken.
Verdomd Amy, waarom had ik me zo in haar kunnen vergissen?

off: de voordeur is er niet meer, remus heeft die opgeblazen. En Dylan, je personage klopt dan niet helemaal, aangezien er staat dat je al 17 bent. (Aanmeldingstopic) Maar maakt niet uit.

"Ik moet nog een maand en 7 dagen wachten", zucht ik. Ik lees even mee in de octendprofeet en word daardoor nog depressiever. Dan bedenk ik me plots iets. Het is gevaarlijk geworden. "Kate", zeg ik kort. In al die paniek zijn we haar vergeten. Wat zal er met haar gebeuren? Zij had natuurlijk niets misdaan tegenover Elenore, maar wat als ze haar zouden gebruiken om ons te vinden. Nonsens natuurlijk. Ze kent ons amper en ze kan onmogelijk weten waar we zijn. Of zouden ze daar anders over denken bij het ministerie. Ik keek naar Remus met een gezicht vol angst.
"We zijn er", zegt Sjaak plots, wanneer we met een schok stil komen te staan.

De ochtenprofeet vloog door de lucht en ik vloog bijna tegen de ruit van de bus. "We zijn er" Zei Sjaak. Op een been liep ik naar binnen, ik ging direct naar de spoed afdeling, gelukkig wist ik veel van dreuzels. Nadat de dokters mijn been verzorgt haddene, spalkten ze hem hellemaal in. "En naar waar nu?" Vroeg i k tegen Amy terwijl we terug buiten stonden.

Toen ze Remus aan het verzorgen waren ging ik even naar het toilet om daar ongemerkt mijn hand heel diep in dat kleine zakje te steken. Ik wilde niet dat iemand iets zou zien. Ik vond wat dreuzelgeld, oke, veel dreuzelgeld, en wanneer ze met Remus klaar waren, betaalde ik. Toen we terug buiten stonden en hij vroeg waar we nu heen moesten, zei ik: "Nu gaan we naar een dreuzelwinkel en zoeken we de perfecte outfit voor trekkers en de daarbij benodigde spullen. Ik heb ze al eens gezien. De meisjes dragen beige rokken en de jongens dezelfde kleur shorten. Ze dragen zo van die stevige schoenen en een grote rugzak, met daaraan en daarin veel spullen. Ze dragen ook Rode T-shirts." Ik kende niets van dreuzels, dus ik besefte ook niet dat dit eigenlijk geen trekkers waren, maar een jeugdbeweging. Ik keek naar Remus en hoopte dat hij er meer van zou weten.

Kate:
Daar zat ik dan, in het bos, helemaal alleen. De kille buitenlucht bonsde plots tegen mijn lichaam. Ik nam een veel te grote lekker warme trui. Daarna haalde ik 1 voor 1 de spullen die ik mee had uit mijn tas. Een matras, een heleboel kleren (daar zou ik me dus geen zorgen over moeten maken), mijn tekenblokken en potloden, een deken, wat eten uit Eleonor haar kantoor, een fles frisdrank, een heleboel dreuzelgeld (mijn ander geld had mijn vader afgenomen), een kaart, een kompas, een pillamp, een sjaal van ravenklauw, een hoop boeken, wat rekkers en haarspeldjes, vijf paar schoenen (sandalen, botten, pantoffels, nog een paar baskets en slippers), een toiletzak met toiletgerief, een doosje met mijn juwelen en schmink en een knuffel die ik van mijn moeder had gekregen. Daarmee kon ik wel een tijdje door, zeker dat dreuzelgeld zou van pas komen. Ik durfde mijn pillamp niet aan te steken. Ik borg alles terug op en begon weer te lopen, nog altijd zonder plan.

"Allemaal goed en wel maar ik denk dat de meeste dreuzelwinkels snachts niet open zijn." Ik nam een paar krukken van het ziekenhuis mee en we gingen te voet verder. Toen we aan het kruispunt rechts gingen, zagen we een nachtwinkel. "Laten we daar is kijken" Zei ik.