Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

"Het spijt me erg", zei de dokter die plots binnen kwam. Vlak na hem kwam een vrouw. Mijn maag keerde. Het was Elenore. Twee verpleegkundigen kwamen haar achterna met een draagberrie. Ik werd van mijn bed getild en op de draagberrie gelegd. "Mag ik vragen wat hier de bedoeling van is?", zei ik geïrriteerd.
"Je gaat terug met mij mee naar het internaat", zei Elenore.
De verplegers droegen me naar buiten onder commando's van Elenore, zoals 'schiet eens op' en 'Ik heb nog andere rotjongen in dat internaat hoor!'

"Bedankt," zei ik en ik nam de reep snel aan. Na al die jaren ondervoeding voelde ik ampel de voortdurende honger die als een gezeur aan me knaagde. Ik had het leren negeren, maar toch maarte het me soms lastig. Ik kon er soms erg emotioneel van worden. Nu ik eindelijk iets kon eten, was ik blij.Ik had nog nooit snoep gegeten. Ik opende de reep en nam er meteen een hap van. Het was heerlijk. Ik at het snel op, maar weerhield me ervan meteen iets anders te nemen. Ik vond het nogal onbeleefd om zo maar het ene na het andere te nemen, terwijl ik wist dat ze eigenlijk niet van mij waren. Ik richtte mijn blik op het andere meisje. "Hoe heet jij?", vroeg ik.

Het nieuwe meisje vroeg mijn naam. 'Kate,' antwoordde ik koeltjes. 'Je hebt nog niet gezegd hoe jij heet.' voegde ik er aan toe. Niet dat ik een slecht mens ben, maar als nieuwkomer is het gebruikelijk dat je eerst je eigen naam zegt.

"Elenore had haar naam al gezegd. Ze heet Emma Abbady", zei ik tegen Kate. Toen keek ik terug naar Remus. "Schaken?", vroeg ik.

Kate: 'Stel jezelf is voor,' zei ik tegen het meisje, die blijkbaar Emma heette, 'Waarvan kom je en wat doe je hier?' Ik probeerde niet brutaal te klinken, maar wist dat dat mislukte. 'Alsjeblieft?' zei ik erachter om toch beleefd te blijven. Ik was niet echt happig op nieuwelingen. Die zorgde er altijd weer voor dat de relaties die ik met andere mensen had opgebouwd terug wegvielen.

"Ik ben een halfbloed, mijn moeder is gestorven bij mijn geboorte, mijn vader mishandeld me en geeft me amper eten en weigert om me naar zweinstein te sturen. Ondanks ben ik toch daar ooit heen kunnen gaan. Ik werd gesorteerd bij griffoendor en ben een week later terug door mijn vader naar huis gehaald. Ik werd thuis aan een ketting gelegd. Ik heb mijn ketting los gekregen en ben gaan lopen. Toen zocht ik naar iemand die me terug naar zweinstein kon brengen. Dan was even alles zwart. Dan herinner ik me een man die die vrouw heeft gecontacteerd en die vrouw bracht me mee naar hier. Moet je nog iets van me weten?" Ik sprak snel en op een neutrale toon. Ik toonde geen enkele emotie en keek Kate recht in de ogen aan.

Kate: Oei, dacht ik, dat was echt wel erg. 'Sorry,' mompelde ik. Ik trok mij terug van het gesprek, een beetje beschaamd.

"Ach, jij kan er niets aan doen. volwassenen zijn gewoon stom. Die blauwe plekken en die schrammen heb ik heus niet zelf aan me gegeven, zoals die bazin denkt", zei ik. Ik was van zin om vrienden te maken. Ik had genoeg miserie gekend. Ik wou een normale dikte hebben. Daarvoor wist ik dat ik heel veel zou moeten bijkomen, maar ik dacht wel dat dat zou lukken, als ik wat vrienden had die me steunden.

we kwamen aan in het internaat en Elenore liet me voor zich uit zweven (Ik kon absoluut niet lopen). Ze bracht me de trappen op naar de slaapkamer. Ze opende de deur en zonder aandacht te schenken aan de andere kinderen lied ze me op het bed ploffen dat op de plek stond waar mijn bed had gestaan voor de brand. Mijn spullen stonden er ook al bij.
"Een nieuweling," zei ik ijzig, "hoe heet ze?"

Kate: 'Emma,' antwoordde ik. 'Jij ziet er ook niet al te goed uit,' lachtte ik.

"Dankzij de ene of de andere zot die de boel hier in brand stak...", zei ik met een kwade blik naar Remus. Toen sloot ik mijn ogen. Ik had geen zin om de gesprekken van al die stomme mensen aan te horen.

Ik ging bij Amy zitten en we begonnen te schaken, ondertussen zat ik me vol te proppen met snoepjes die op het bed lagen. Toen kwam Thomas binnen, hij had overal schrammen en windels rond zijn heup. Ik toonde geen blik naar hem en negeerde hem gewoon. 'Paard naar E6' Zei ik en het betoverend poppetje ramde Amy's pion weg. 'Schaak'.

Ik hoorde dat Remus 'schaak' zei. 'sh*t' dacht ik. Ik keek naar het bord en begon te denken. Ik verzette toen mijn koning zo dat hij niet meer in gevaar was.

Ik zette mijn pion een plaats verder. 'Uw beurt' Zei ik en ik nam nog een snoepje.

Ik verzette weer een pion. "Eigenlijk is alles nu nog wel vrij rustig. Die Elenore is hier niet, Die 'Lizzie' of hoe ze ook mag heten ook niet en die gast, hoe hete hij ook alweer, die zit wat in zijn eigen asociaal te wezen. . Het is een rustig dagje", zei ik om een gesprek op gang te brengen.

Ik sloot mijn ogen en wachtte tot ik zou slapen. Ik hoopte te kunnen dromen over Lizzie.

"Die gast is een creep", zei ik stil tegen Kate. Ik mocht ze eigenlijk wel. Ik nam een handje nicknackjes.

Kate: "Wie niet," antwoordde ik zachtjes. Ik was ergere mensen tegengekomen. Ik nam ook wat nicknackjes en liet ze smelten op mijn tong, "Heerlijk, niet?" zei ik.

"Ja, eindelijk. Eten is echt super. Ik denk dat alles me nu zou spaken", zei ik. "Ik hoop dat we straks ons middagmaal krijgen." Toen hoorde ik stappen op de trap. "Vlug, stop het snoep weg, ze komt", zei ik en ik hielp om het snoep in het kleine zakje van Amy te stoppen.

Kate: "Ik zou niet te veel op middagmaal hopen, maar misschien, k-je weet maar nooit." Amy had het snoep nog maar net weggestopt toen Eleonor de kamer binnenkwam.

"Ik verwacht jullie in de eetzaal. Het is hutsepot met knolselder. Wie er over vijf minuten niet is, krijgt niets", zei Elenore. Ze liep naar Thomas en zette een plateau eten bij hem. Het zag er niet echt smakelijk uit, maar ik wist dat ik hoe dan ook zou eten. Ik stond recht en liep meteen naar de eetzaal.

Ik had snel geholpen met het snoep. Toen ik hoorde wat we gingen eten zuchtte ik. Ik wist niet hoe het zou smaken. Ik wist dat de enige groente die ik niet lustte asperges waren, maar toch zag het er me niet echt smakelijk uit. Toch liep ik mee naar beneden. "Je weet maar nooit hoe lang het nog gaat duren voor we de volgende keer eten krijgen", zei ik tegen Remus.

Kate: "Dat is iets nieuws," zei ik tegen Emma toen ik in de eetzaal was. "Profiteer er maar van, we krijgen hier niet elke dag eten." waarschuwde ik haar. Ondanks het snoep had ik gierende honger en ik wist zo goed als zeker dat ik mijn bord helemaal zou uitlikken.

Ik keek met een scheve blik naar mijn bord. Ik rook er aan, het stonk verschrikkelijk. 'Ik hoop dat het lekkerder is dan het ruikt' Zei ik en ik nam er een hap van.

off: Ik heb net gemerkt dat Emma met het verkeerde profiel heeft gepost. Ik heb het haar gezegd en ik heb hem verwijderd.

"Ik ook", zei ik en ik glimlachte. Ik keek hem aan en had plots niet zo veel honger meer. Mijn buik zat al vol met dingen die ik niet kende. Ik ging ervan uit dat het wel over ging gaan, maar onwillekeurig moest ik toch denken aan verliefdheid. Dat mijn buik daarvan vol zat. Ik zette de gedachte van me af en nam een hap. "Het valt eigenlijk nog wel best mee hoor", zei ik toen ik de hap ingeslikt had.