Internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen

Liza zag de ongelovige gezicht van Thomas en zuchtte diep. "Daar wil ik niet over praten" zei ze meteen. Ze keek naar beneden en voelde wat Thomas deed bij haar vingers. Ze miste haar moeder eigenlijk heel veel over haar vader wil ze er niet over praten eigenlijk.

"Oke, dan zwijgen we erover." Zei ik begripvol. "Weet je toevallig waneer ze met het eten komen?" Vroeg ik na een kleine stilte, op even van onderwerp te veranderen.

Liza was blij dat Thomas het begreep. Ze hoorde hem en haalde haar schouders op "Ik heb geen idee?" sprak ze. Maar na vijf minuten kwam er een zuster aan die eten had gebracht voor Thomas en ook voor haar. Want deze zuster kreeg te horen van die andere dat zij bij Thomas was.

Ik glimlachte. "Misschien hangen hier ook camera's." Grinikte ik. "Smakenlijk." Ik nam een hap van het eten en vond het verassend lekker. Ik had van de Zuster ook nog enkele pilletjes gekregen, vooral pijnstillers en bodhelers. Ik nam ze snel in en begon toen weer te eten.

Liza moest ook grinniken en knikt "Jij ook smakkelijk eten" ze rolde met haar ogen toen ze ook pilletjes kreeg net als Thomas. Ze slikte de pillen snel in en at rustig samen mat Thomas. Jammer genoeg kon ze niet samen met hem slapen op één kamer.

Ik keek regelmatig op van mijn bord naar haar en dan zag ik telkens weer die betoverende ogen. De vlinders in mijn buik bleven steeds groeien in aantal en werden met elke blik op haar gezigt wakker en vlogen in het rond. Ik had al snel gedaan met eten en keek haar weer aan.

Liza voelde dat Thomas wel vaak naar haar keek en zij keek ook soms wel eens naar hem. Toen ze haar eten op had wou ze liever hier blijven bij Thomas. Er was nog een tweede bed tegenover hem die vrij was. Ze legde haar lege bord op een tafeltje en ze glimlachte naar hem. Ze legde haar hand weer op die van hem.

"Kunnen we niet veragen om je van kamer te laten verhuizen?" Vroeg ik. Ik vlocht mijn vingers terug in de hare en negeerde een zwakke mijnschuit in mijn arm. De pijn was veel dragelijker na de pijnstillers en daar was ik blij om.

"We kunnen het proberen" sprak ze met een grijns. Ze drukte op een knopje en meteen kwam er een dokter aan, ze vroeg aan de dokter of ze hier kon slapen. Eigenlijk was het ongebruikelijk, maar ze had de dokter zodanig kunnen overtuigen dat het kon. Ze voelde dat hij zijn vingers weer bij de hare in vlocht.

"Kriek eumh, laten we is kijken." Ik zoch tussen de bakken maar ik kon nergens kriek vinden. "Wel ik vind hier wel Faro, dat is ook een zoet bier...denk ik" Ik klikte het dopje eraf met mijn tanden en gaf het aan haar. "Hopelijk worden we niet te zat" Zei ik en ik moest grinniken.

Ik was er steeds meer en meer van overtuigt dat ik niet de enige was die gevoelens had. Ik keer recht in haar ogen en glimlachtte. "Toen ik het regelement van het internaat voor het eerst zag, haate ik het feit dat ik samen met meisjes zou liggen, maar dat was voor ik jou leerde kennen. Nu ben ik er zelfs heel blij mee." Zei ik zacht.

Liza keek verbaasd toen ze Thomas hoorde. "O ja? Maar waarom ben je nu wel blij dan" vroeg ze. Ze keek hem heel diep aan en probeerde de gevoelens die ze langzaam kreeg gewoon te negeren. Ze wou niet verliefd zijn, ze moest niet verliefd zijn.

"Ik weet niet, als het niet gemengt zou zijn, zouden wij ook appart liggen." Zei ik en ik kreeg een kleur.

"ooh!! Vind je dat zo erg dan" vroeg ze zo nonchalant mogelijk. Ze zag dat die een kleur kreeg en moest haar best doen om ook geen kleur te krijgen. Ze moest niet laten merken.

"Ik weet niet, het is altijd leuker bij jou dan bij die Remus." Zei ik en ik sprak de naam uit alsof het strond was.

Liza begon te grijnzen toen ze de naam Remus hoorde en knikte. "Bedankt" sprak ze, ze bleef Thomas aankijken. Langzaam begon ze zijn hand te strelen.

Ik nam een slok van het bier. Kriek was beter, maar ik klaagde niet. Ik glimlachtte naar Remus. "Ik vraag me af wie eerst zal zijn."

Ik moest even lachen maar toen ik rondkeek in de bijna pikdonkere kelder barste ik in tranen uit. Ik stond meteen op en liep naar de andere kant en probeerde heel normaal te blijven. Ik kon hier geen week blijven, ik was het beu. ik was het internaat beu. Ik was alles kotsbeu.

Ik streeld ook haar hand. Ik vond het een fijn gevoel hebben. Ik keek ook in haar prachtige ogen kijken en glimlachtte. "Heeft er al ooit iemand gezegt dat je prachtige ogen hebt?" Vroeg ik haar.

Liza begon opeens langzaam te blozen toen ze hoorde wat Thomas tegen haar zei. "Nee dat heeft niemand verteld" sprak ze waarheidsgetrouw. Ze wende even haar blik van hem af want ze wou niet laten merken aan hem dat ze bloosde door wat die zei tegen haar. Heel licht beet ze op haar lip zo onopvallend mogelijk.

Ik fronste even mijn wenkbrauwen toen ik ze zag wegdraaien. "Is er iets?" Vroeg ik een beetje ongerust.

"Euhmm nee helemaal niet" loog ze. Liza was niet gewend om complimenten te krijgen. Ze had nooit complimenten gekregen eigenlijk, zelfs niet bij haar ouders. Ze zuchtte en slikte even.

Ik glimlachtte weer. "Dan is het goed." Zei ik en ik keek weer naar haar ogen. "ik meen het trouwens echt hé. Ze zijn prachtig." Ik wist niet juist of ze door had wat ik voor haar voelde en of ze hetzelfde voelde, maar ik hoopte er snel achter te komen.

Liza glimlachte flauwtjes, ze zag dat Thomas weer in haar ogen keek. "O ja!" sprak ze opeens een beetje met ongeloof en keek Thomas aan. Ze bleef hem strelen over zijn hand

Ik glimlachte. "Ja. Ik zeg het zo veek je wil! Je hebt prachtige ogen." Ik bleef ook haar hand strelen. Ik besefte dat ze iets voor me voelde, maar hoeveel?