griekeland

off: aangezien Candira niet meer lijkt te komen, open ik de topic.

Amy had haar valies volgestopt met sexy kleren, mooie bikini's en haar heetste lingerie. Ze had wel zin in een feestje. Mensen leren kennen en van het nachtleven proeven. Ze dacht ook wel een beetje cultuur op de snuiven en daarvoor had ze een beetje deftigere, maar nog steeds vrij sexy kleding meegenomen. Ze checkte nog een laatste keer of ze niets vergeten was en liep toen de deur uit. Voor haar ouders had ze een briefje gelegd, omdat die nog niet thuis waren van hun werk. Ze stak haar spullen in de koffer van haar auto en stapte toen zelf in, op weg naar haar vriendin, die mee ging rijden. Ik had een camionette als auto, waarin plaats was voor zes mensen plus de bestuurder. Ik had dan ook zes personen die ik nog moest gaan ophalen hij hun thuis.

Nora Conraf: Mijn valies staat al klaar in de gang en ik heb mijn jas al aan om te vertrekken als mijn mama mij roept: "Nora, heb je je tandenborstel wel mee?" "Ja hoor mama," antwoord ik. "En je ondergoed?" "Ja mama," antwoord ik opnieuw. "En je nachtkledij?" "Ja mama, ik heb alles mee en ik ben niets vergeten." antwoord ik voordat ze elk kledingstuk in mijn valies begint op te noemen. "Je gaat toch voorzichtig zijn hé Noor" "Ja mama, heel voorzichtig, en als er iets is laat ik het je zeker weten. Ik heb mijn gsm mee." Ik kende mijn mama haar vragen al van buiten en had er vandaag niet echt zin in.
"Mag ik nu vertrekken?" Vroeg ik. "Ben je niets vergeten?" vroeg ze terug. Ik ging naar haar toe en gaf haar een knuffel en een kus, "En nu?" vroeg ik opnieuw. "Ga maar," zei ze "En wees voorzichtig hé" riep ze mijn nog na. "Zal ik zeker doen!" riep ik terug. Ik deed de deur achter mij dicht en ademde een diep in en uit. Eindelijk vrij!

Kate Lansin: Ik schokte mijn valies de zolder af naar mijn kamer waar al mijn spullen mooi op hoopjes lagen. Ik ben blij dat ik zo een grootte valies heb, want ik wist nooit wat mee te nemen en wat thuis te laten. Ik puzzelde tot als alles er in pasje en kreeg dan met heel veel moeite de rits toe. Nu nog naar beneden krijgen... Mijn mama was aan het werk en had me deze ochtend een lekker ontbijt klaargemaakt, dat doet ze altijd als ik op reis vertrek, en ik vind het zalig. Ze wenste mij veel plezier en vertrok naar het werk. Niet te plakkerig of te melig doen, daar hou ik wel van.
Na een half uur is het mij op een of andere manier gelukt om mijn valies beneden te krijgen en stond ik op punt te vertrekken als plots mijn kat opdook om mij dag te zeggen. Ik gaf hem eten en een paar aaitjes en vertrok, wat had ik er zin in!!

Mijn eerste halte is bij Nora. Ik zet mijn auto aan de kant en zie haar net buitenkomen. Ik zwaai naar haar en rol mijn raampje open. "Klaar om ertegenaan te gaan?", vraag ik haar.

Nora: "Nee. Grapje! Tuurlijk wel! Wat had je dan gedacht. Laten we snel vertrekken, ik ben net van mijn ma af geraakt, die bleef maar zeuren.." Ik liep naar de auto, stap mijn bagage in de koffer en stapte in. "Op naar de volgende! Wie gaan we nu halen?"

Ik glimlach. "Ouders...", zeg ik. "laat ons eens zien...", antwoord ik op haar vraag. Ik kijk op mijn papier. "Kate is de volgende", zeg ik vrolijk. Ik zet mijn handrem weer af en begin te rijden. "Was ze weer zo erg?", vraag ik aan Nora.

Nora: "Ja, je kent het wel. Altijd het zelfde liedje.... Op naar Kate dan maar!"

We rijden door en zijn al snel bij Kate, omdat die niet zo ver weg woont. We zien Kate al wachten buiten haar huis, op de stoep. Ik zet me even aan de kant en zeg door het nog steeds openstaand raampje: "Hey Kate, stap in, we gaan ons amuseren!"

Kate: "Ah eindelijk, daar zijn jullie," zeg ik als ik de auto de oprit zie oprijden. Ik holde naar de auto en zwierde mijn valies in de koffer.

Nora: "Hey Kate! Niet zeuren hé, je kan hier maximum vijf minuten zitten, maar ik snap wel dat je ons al miste." Lachtte naar Kate toen ze aan kwam lopen.

Kate: "Inderdaad, ik zit hier nu. Wacht, even kijken. Ja, precies vijf minuten. Maar elke minuut is te lang als je op vakantie vertrekt hé." Ik kroop op de achterbank en ontspande. Nu kon de vakantie echt beginnen.

Axel:
"Ben je klaar, want Amy kan hier elk moment zijn", zeg ik tegen mijn broer. Ik zit al een hele tijd met schoenen aan en al in de zetel te wachten. Ik heb er echt zin in.

Thomas:
"Ja, ik ben bijna klaar. Nog mijn schoenen en dan mogen ze komen." Ik loop naar het schoenenrek en neem mijn schoenen. Ik ga in de zetel zitten om ze aan te doen.

We rijden verder naar de tweeling. Als we daar aankomen, staat er nog niemand buiten. Dat had ik ook wel niet verwacht. Ik toeter eens en wacht tot ze buiten komen.

Kate: "Dat is nu ook weer tpisch hé, dat die zich altijd op het laatste nippertje klaarmaken. Weet je nog die keer dat we naar een fuif gingen?" vroeg ik aan Amy en Kate. "We hadden om 22u afgesproken en die slimmerikken arriveren pas tegen 22u30, ze moesten nog douchen "

Nora: Ik lachtte. Ja ik kende het verhaal, en nog veel anderen. Er viel altijd wel iets te beleven als de tweeling in de buurt was.

"Thomas is denk ik nog wel de ergste hoor. Axel is meestal gewoon de pineut die wacht en dan te laat komt", glimlach ik. "Best wel schattig, als je er zo over nadenkt."

Nora: Ik moest lachen om Amy's opmerking. "We weten allemaal wel dat je hem leuk vind hoor." glimlachte ik.

Axel:
"Ze is er", zeg ik. Ik sta meteen recht en neem mijn valies. Ik loop de deur uit en kijk niet meer om. Thomas zal wel volgen, denk ik bij mezelf. Ik loop naar de auto en zie dat we niet de enige zijn. Ik zet mijn valies in de koffer en met een brede glimlach stap ik in de auto. "Hey meiden", zeg ik vrolijk.

Thomas:
Mijn broer gaat al naar buiten. Ik leg de laatste hand aan mijn laatste schoen en neem dan ook mijn eigen valies. Ik loop door de voordeur en wander de ochtend in. Ik wuif even naar de mensen in de auto en volg dan het voorbeeld van mijn broer. Ik zet mijn valies in de koffer en zet me ook in de auto. "Goedemorgen."

thomas is de linkse, Axel de rechtse

Adam Verlegener :
« Ik zal je elke dag bellen », zegt mijn moeder als ik op het punt sta om te vertrekken. Ik glimlach naar haar en ben een beetje meer gerustgesteld. Het is de eerste keer dat ik zonder mijn ouders op vakantie ga. Mijn ouders zijn rijk en hebben een bloeiende cariere. Ze willen dat ik ook een of andere hoge functie ga innemen, en nog het liefst als advocaat of bedrijfsleider. Ik zelf weet dat ik niet dominant en te verlegen ben voor zo'n job. Ik wandel de voordeur uit en steek mijn valies in de koffer van de taxi die voor de deur staat. Ik stap in en zeg : « Naar het vliegveld, graag. » De motor start en we vertrekken.

Nicho woeste :
Ik rek me nog eens uit en stap uit mijn bed. Ik hoor hoe de hanen al volop competitie onder het hardst kraaien aan het huiden zijn. Ik neem het hoopje kleren die ik gisteren had klaargelegd en wandel naar de badkamer. Ik leg mijn keren daar klaar om na mijn ontbijt me te kunnen wassen en mijn tanden te poetsen. Nu begint het concert. Als de ene 's ochtends begint, begint de andere ook. Mijn jongste zusje en mijn jongste broer, Xander en Hella. Xander is twee en Hella drie. Ik zucht. Ik hoor hoe Brigit, mijn tweede oudste zus, de kinderen probeert te sussen. Zij is zestien. Mijn oudste zus, Amilia, is achttien en studeert rechten. Ze woont bij haar vriend omdat ze zich hier niet zo goed kan consenteren. Alsof ze dat wel kan wanneer haar lief er steeds is om haar af te leiden.
Ik wandel in mijn boxershort naar beneden en het ruikt er heerlijke naar een mengeling van gebakken spek met eieren met vers brood. « Goede morgen, Nicho », zegt mijn moeder wanneer ik binnen wandel. « Goede morgen », zeg ik terug en is schuif mijn voeten onder tafel. Cecilia en Donna wandelen de eetkamer binnen in hun pyjama's. Ze zien er nog heel moe uit en alles behalve enthousiast om vandaag veel te doen. Cecilia is dertien en Donna twaalf. Ze zijn allebei in een periode in hun leven waarin ze nogal lui zijn. Soms begrijp ik niet hoe mijn moeder het haalt om negentien kinderen op te voeden, waarvan een deel aan het puberen is en een ander deel nog te jong is om zelf veel te doen. Ik eet mijn ontbijt verder op en ruim mijn plaats op. Quinten, mijn veertien jarige broer, is aan de beurd om af te wassen, maar aangezien ik een hele tijd weg zal zijn, help ik hem even. Rik, mijn elf jarige broer, komt ondertussen de keuken binnen met zijn vliegtuigje dat gemaakt is van gemalen en terug samengeperste botten van de dieren die wij slachten. Voor wie het nog niet weet, wij zijn boeren. Al generaties lang. De eenrichtingsweg waarin wij wonen heet de Woestestraat, wat ook aangeeft hoe lang wij er al wonen. Wij telen alles wat we ook maar kunnen telen in het Belgische klimaat. Wij hebben boomgaarden en weides met vele soorten dieren. Aan de ene kant van de Woestestraat liggen de velden en aan de andere kant van de weg staan huisjes van enkele van onze werknemers (hoofdzakelijk familie), onze boerderij, een bakkerij, een slagerij, een schrijnwerkerij, een wol en leer winkel, waar je ook kleding van de wol en schoenen van het leer kan kopen, een ijssalon, een winkel waar we de zuivelproducten van onze dieren en de eieren van onze kippen en ganzen verkopen en een winkel waar je spullen kan kopen die gemaakt zijn van onder anderen de botten van de geslachte dieren. Wij zijn de eigenaars van al deze dingen. Wij zijn eigenaar van de velden. Wij zijn ook eigenaars van de weiden en de boomgaarden die achter de huizen en winkels liggen. Onze boerderij staat in het midden van de woesteweg. Onze manege licht achter de weides en de boomgaarden, aan de straat die ongeveer parallel ligt met de woesteweg.
« Waar zijn Eline, Samuel, Tom, Fien, Udo, Geike, Victor en Wout? », vraag ik aan Rik.
« Ik denk dat die met papa naar de paardjes zijn », antwoord hij. « En Oliver en Patrick zijn ook mee, geloof ik. » Even overlopen : Eline is tien, Samuel negen, Tom acht, Fien zeven, Udo zes, Geike vijf, Victor vier, Wout drie en Oliver en Patrick zijn een tweeling van vijftien jaar.
Ik loop de keuken uit en ga me boven in de badkamer klaarmaken. Als ik weer beneden kom, ga ik meteen naar buiten. Het eerste dat ik zie zijn Nell, Ranger en Wabbe, die op mij aflopen. Nell, Ranger en Wabbe zijn onze drie honden. Nell is een border Collie, Ranger een duistse scheper en Wabbe een zwarte labrador. Ik aai hen over hun hoofden. Dan komt Oliver aan. Hij houd in beide handen teugels vast. In de ene die van Storm, mijn paard, en in de andere die van Sneeuw, zijn paard. Hij heeft mijn pakken al op hun ruggen gebonden. “Ben je klaar?”, vraagt hij.
“Zeker weten.” Ik loop nog even naar binnen en roep: “Ik ben weg, doe de groeten aan iedereen.” Dan doe ik de deur toe en spring ik op mijn paard. We geven onze paarden de sporen en vertrekken. Dan hoor ik nog een derde paard achter ons aankomen. Het is Regen, met op zijn rug Patrick. “Dacht je dat je zomaar kon weggaan?”, lacht hij. Ik glimlach terug: “Om dat te denken moet je wel idioot zijn.” We rijden de woestestraat uit en komen aan het kruispunt met de grote baan. Hier zou Amy me komen oppikken. Ik stap van mijn paard af en zet e tegen de muur van een huis. Oliver en Patrick gaan elk langst een kant van mij zitten. De drie honden zijn ook meegelopen. Ranger is het meest aan mij gehecht. Hij komt met zijn hoofd in mijn schoot liggen. “Ik kan je jammer genoeg niet meenemen”, zeg ik tegen hem. Er komt een jankend geluid door zijn stembanden.

"Oke, dan kunnen we verder. Wie is de volgende op de lijst?" Ik kijk even op mijn lijst. "Oh, ja, Nicho." Ik vertrek weer en rij naar onze afbreekplaats. Daar aangekomen zie ik hem al zitten met twee van zijn broers.

Nicho woeste :
Ik zie het busje van Amy aanrijden. Ik zwaai eens en wanneer het stilstaat, Zet ikmijn spullen in de koffer. Ik neem afscheid van mijn broers en geef de honden een aai. Dan spring ik in de auto. "Hallo allemaal. Ik heb er zin in, hoor."

"Goed, dan heb ik iedereen die ik moest ophalen. Hup naar de luchthaven!", zeg ik vrolijk. Ik rij weer verder.